15.1.09

Sweatshops

Για κάτι διαφορετικό, μεταφέρω ένα άρθρο του Nicholas Kristof από τους New York Times. Ο Kristof είναι σταυροφόρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανά την υφήλιο (δείτε το μπλογκ του).



January 15, 2009
OP-ED COLUMNIST

Where Sweatshops Are a Dream

PHNOM PENH, Cambodia

Before Barack Obama and his team act on their talk about “labor standards,” I’d like to offer them a tour of the vast garbage dump here in Phnom Penh.

This is a Dante-like vision of hell. It’s a mountain of festering refuse, a half-hour hike across, emitting clouds of smoke from subterranean fires.

The miasma of toxic stink leaves you gasping, breezes batter you with filth, and even the rats look forlorn. Then the smoke parts and you come across a child ambling barefoot, searching for old plastic cups that recyclers will buy for five cents a pound. Many families actually live in shacks on this smoking garbage.

Mr. Obama and the Democrats who favor labor standards in trade agreements mean well, for they intend to fight back at oppressive sweatshops abroad. But while it shocks Americans to hear it, the central challenge in the poorest countries is not that sweatshops exploit too many people, but that they don’t exploit enough.

Talk to these families in the dump, and a job in a sweatshop is a cherished dream, an escalator out of poverty, the kind of gauzy if probably unrealistic ambition that parents everywhere often have for their children.

“I’d love to get a job in a factory,” said Pim Srey Rath, a 19-year-old woman scavenging for plastic. “At least that work is in the shade. Here is where it’s hot.”

Another woman, Vath Sam Oeun, hopes her 10-year-old boy, scavenging beside her, grows up to get a factory job, partly because she has seen other children run over by garbage trucks. Her boy has never been to a doctor or a dentist, and last bathed when he was 2, so a sweatshop job by comparison would be far more pleasant and less dangerous.

I’m glad that many Americans are repulsed by the idea of importing products made by barely paid, barely legal workers in dangerous factories. Yet sweatshops are only a symptom of poverty, not a cause, and banning them closes off one route out of poverty. At a time of tremendous economic distress and protectionist pressures, there’s a special danger that tighter labor standards will be used as an excuse to curb trade.

When I defend sweatshops, people always ask me: But would you want to work in a sweatshop? No, of course not. But I would want even less to pull a rickshaw. In the hierarchy of jobs in poor countries, sweltering at a sewing machine isn’t the bottom.

My views on sweatshops are shaped by years living in East Asia, watching as living standards soared — including those in my wife’s ancestral village in southern China — because of sweatshop jobs.

Manufacturing is one sector that can provide millions of jobs. Yet sweatshops usually go not to the poorest nations but to better-off countries with more reliable electricity and ports.

I often hear the argument: Labor standards can improve wages and working conditions, without greatly affecting the eventual retail cost of goods. That’s true. But labor standards and “living wages” have a larger impact on production costs that companies are always trying to pare. The result is to push companies to operate more capital-intensive factories in better-off nations like Malaysia, rather than labor-intensive factories in poorer countries like Ghana or Cambodia.

Cambodia has, in fact, pursued an interesting experiment by working with factories to establish decent labor standards and wages. It’s a worthwhile idea, but one result of paying above-market wages is that those in charge of hiring often demand bribes — sometimes a month’s salary — in exchange for a job. In addition, these standards add to production costs, so some factories have closed because of the global economic crisis and the difficulty of competing internationally.

The best way to help people in the poorest countries isn’t to campaign against sweatshops but to promote manufacturing there. One of the best things America could do for Africa would be to strengthen our program to encourage African imports, called AGOA, and nudge Europe to match it.

Among people who work in development, many strongly believe (but few dare say very loudly) that one of the best hopes for the poorest countries would be to build their manufacturing industries. But global campaigns against sweatshops make that less likely.

Look, I know that Americans have a hard time accepting that sweatshops can help people. But take it from 13-year-old Neuo Chanthou, who earns a bit less than $1 a day scavenging in the dump. She’s wearing a “Playboy” shirt and hat that she found amid the filth, and she worries about her sister, who lost part of her hand when a garbage truck ran over her.

“It’s dirty, hot and smelly here,” she said wistfully. “A factory is better.”

6 comments:

Kai Na Katharisoume Tous Kakomoutsounous said...

Συμφωνώ με τον Kristof. Δεν είναι πολλά χρόνια από τότε που στον δυτικό κόσμο και στο τόπο μας υπήρχαν ανάλογες συνθήκες εργασίας (ανάλογες, όχι παρόμοιες). Όταν επιτρεπόταν από τον νόμο να εργάζονται οι 12χρονοι σαν τσιράκια, σαν εσώκλειστοι οικιακοί βοηθοί χωρίς ωράριο εργασίας (άραγε τώρα τι γίνεται με τις αλλοδαπές οικιακές βοηθούς;), μισταρκοί στους στάβλους και τα χωράφια και άλλα πολλά. Είναι σταδιακά που θα βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας και συνθήκες ζωής και χρειάζεται βοήθεια προς τον κόσμο που υποφέρει να περάσει σ’ ένα σκαλί καλύτερης ζωής. Άμα οι 80 ζουν στις και από τις χωματερές πόσα άραγε κερδίζει το σύνολο αν βοηθηθούν οι 5 να καλυτερεύσουν τις συνθήκες εργασίας τους στα εργοστάσια;

gregoris said...

ο ρεαλισμός του άρθρου τζίζει το όρια του ψυχρού. ο συγγραφέας νομίζω εγκλωβίζεται μέσα στην αισχρότητα του καπιταλιστικού συστήματος τζιαι εν μπορεί να δει τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος. ο νεο-φιλελεύθερος ανθρωπισμός στο μεγαλείο του, να μας λαλεί εν καλλίττερα τα 2 δολλάρια την μέρα που το 1.

Bananistanos said...

Γρηγόρη, πόσα έπερνες στα μαθηματικά στο σχολείο;

Φυσικά εν καλλίττερα τα 2 δολλάρια που το 1 την ημερα, ειδικά όταν το 1 δολλάριο θέλεις το μόνο για φαή.

Το πρόβλημα εν αλλού,

Πόσα εργοστάσια πρέπει να χτιστούν για να έχουν δουλειά, έστω τζε σε sweatshops, τα εκατομύρια (ισως δις) που δεν έχουν καν αυτή τη πολυτέλεια; Ποιές θα είναι οι συνέπειες στον υπόλοιπο κόσμο; Ποιές θα είναι οι συνέπειες στον υπόλοιπο κόσμο όταν τα 2 δις Κινέζοι και Ινδοι 30-πλασιάσουν την κατανάλωση τους τζε φτάσουν στα επίπεδα του δυτικού κόσμού;


Μην το δείτε από ρατσιστική πλευρά, δεν εννοώ ότι δεν πρέπει να αναπτυχθούν οι τρίτες χώρες, δείτε το ρεαλιστικά.

Ίλαντρος said...

Γρηγόρη, μήπως εννοείς ότι εν καλλίττερα να μείνουν με το 1 δολλάριο την ημέρα ώστε να μπορούν μετά οι μεγάλοι ιδεολόγοι να δαχτυλοδείχνουν τις αδικίες του καπιταλισμού;

Διότι μετά τι θα γίνετε χωρίς βαρβάρους;

gregoris said...

είτε 1 είτε 2 δολλάρια την μέρα οι ανθρώποι τούτοι εν καταδικασμένοι στην φτώσεια τζιαι την ανέχεια που το σύστημα που υποστηρίζετε. τζιαι έρκεστε μετά με έναν τουπέ να μας πείτε ότι είσαστεν προοδευτικοί επειδή θέλετε να προωθηθεί η σκλαβιά των sweat shops γιατί εν υπάρχει άλλος τρόπος να βελτιωθεί η ζωή των αποκλεισμένων. σκέττη υποκρισία. άμα το καλοσκεφτεί κανένας τούτον αποτελεί αισχρότητα. αντί να προταθούν μέτρα διασφάλισης αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας τζιαι ζωής σε παγκόσμιο επίπεδο (έστω ρεφορμιστικά μέσω υφιστάμενων διεθνών οργανισμών, προτείνετε μας (όπως τζιαι το πολυεθνικό κεφάλαιο) την σκλαβιά για να λυθεί το πρόβλημα της πείνας.

Anonymous said...

Να βλέπεις το πλεονέκτημα της ανοχής τέτοιων συνθηκών για χάρη της αύξησης από 1 δολλάριο σε 2 ... αλλά να μην βλέπεις παρόμοιο πλεονέκτημα στη μείωση κερδών για ιδιοκτήτες / μετόχους / διευθυντικά στελέχη των μητρικών που στήνουν τα κωλομάγαζα έτσι ώστε να διοχετευτεί το περίσσευμα στους εργαζόμενους. Θαυμάσια!

Και ποιά η βάση αυτής της σκέψης; Η ύπαρξη του χειρότερου.

Προς τάχα Φίλους της Ελευθερίας:

Ε,ρε ένας Hayek, ένας Rawls και ένας Locke που σας αξίζει.

Διότι οι άνθρωποι μίλησαν κάποτε για "original position" και για καλή λειτουργία της ελεύθερης αγοράς με προϋπόθεση τη χρήση της λογικής ... αλλά ορισμένοι νομίζουν ότι η Φάρμα του Όργουελ είναι μια κατάσταση που μπορούσε να προκύψει μόνο από αριστερά...

Ορισμένοι "Φιλελεύθεροι" ξέχασαν τη βάση της ιδεολογίας τους και έμειναν στα τσιτάτα και τις ντιρεκτίβες σαν ΚΝίτες. Βαρκούμε τους.

http://en.wikipedia.org/wiki/Friedrich_Hayek

http://en.wikipedia.org/wiki/Original_position