28.9.07

Μα εν ξεκάθαρο!


Μικρό προβάδισμα στον Τάσσο δίνει η παγκύπρια δημοσκόπηση που έγινε για το ΡΙΚ. Συγκεκριμένα: "[...]έδωσε τα ακόλουθα ποσοστά για την πρόθεση ψήφου στον πρώτο γύρο: Τάσσος Παπαδόπουλος 30%, Δημήτρης Χριστόφιας 29%, Ιωάννης Κασουλίδης 26%, Κώστας Θεμιστοκλέους 1%, Λευκό 4%, αναποφάσιστοι 3%, "δεν απαντώ" 7%. Το περιθώριο στατιστικού λάθους είναι συν-πλην τρία." Δεν λέω ότι σκόπιμα επιλέξαν τον τίτλο του άρθρου, λαλώ σας όμως ότι πιο κατάλληλος τίτλος θα ήταν: "Πολύ κοντά για προβλέψεις" ή "Κανένα ξεκάθαρο προβάδισμα." Και αυτό είναι το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να φκάλει κάποιος με +/-3% στατιστικό λάθος και 10% στο αναποφάσιστοι/δεν απαντώ.

Φυσικά οι εκλογές εν μακριά... ακόμα έξι υπέροχοι μήνες "συζητήσεων" στες τελεοράσης, αναλύσεων και α(υ)νανίσματος. Πάλε καλά που έβαλα κι άλλα λεφτά στην κάρτα για το DVDάδικο....

Θέλω έναν Πρόεδρο!

Θέλω έναν Πρόεδρο που θα κομίζει πολιτικές προτάσεις στην Ε.Ε. και θα συμμετέχει ενεργά στο όλον ευρωπαϊκό γίγνεσθαι – Όχι μόνο Κυπριακό, Κυπριακό, Κυπριακό….

· Θέλω έναν Πρόεδρο που θα σταματήσει την πολιτική της άδειας καρέκλας στην Ε.Ε. – Οι φοβίες, οι δογματισμοί και η αβουλία μας υποτιμά ως κράτος, μας αφαιρεί ως κοινωνία.

· Θέλω έναν Πρόεδρο που δεν θα είναι δέσμιος τον κάθε λογής συμφερόντων και δεν θα έχει τελέσει σε οικονομική ή εργασιακή σχέση με αυτά - Τα παραμάγαζα τους μέσα στην ίδια την πολιτική εξουσία, όπως Τράπεζες, αμφιβόλου πολιτικής καθαρότητας δοσοληψίες και προεκλογικές ενισχύσεις, πρέπει να εκλείψουν.

· Θέλω έναν Πρόεδρο που θα έχει αντίληψη της πολιτικής ευθύνης για τους συνεργάτες που επιλέγει – Και όχι να διορίζει αξιωματούχους που φιγουράρουν στις ετήσιες εκθέσεις του Γενικού Ελεγκτή.

· Θέλω έναν Πρόεδρο που θα θεσμοθετήσει τον ετήσιο έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας από τους πολίτες με δημόσιες συζητήσεις- Εξουσία σημαίνει κοινωνική ευθύνη, όχι ελέω Θεού προνόμιο.

· Θέλω έναν Πρόεδρο που θα επιβάλει τον κανόνα: κάθε υπογραφή υπουργού στο διαδίκτυο.

· Θέλω έναν Πρόεδρο που θα ακυρώσει το ανήθικο μάθημα, ότι μόνον αυτός που έχει στενές σχέσεις με την εξουσία, μπορεί να προχωρήσει στην κοινωνία και να πετύχει στη ζωή του.

· Θέλω έναν Πρόεδρο που θα απευθύνεται ειλικρινώς, με ολοκληρωμένη πολιτική στους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας – Είναι συμπολίτες υπό κατοχή, όχι υποψήφιοι προς «Ακριτ – ηριασμό».

· Θέλω έναν Πρόεδρο που όταν θα μιλάει για «πατριωτισμό» θα εννοεί την ανάπτυξη αυτού του τόπου και την πρόοδο της κοινωνίας ως συνόλου – Και όχι να σπέρνει διχασμούς, για να θερίσει ψήφους.

· Θέλω έναν Πρόεδρο που θα συνδιαλέγεται με τους πολίτες – Τέρμα το ταμπούρωμα στο Προεδρικό και οι διακυβερνήσεις με το τηλεκοντρόλ.

· Θέλω έναν Πρόεδρο που θα ξέρει πόσο στοιχίζει ένα λίτρο γάλα και ένα ψωμί – Η οικονομική πολιτική δεν ασκείται in vitro, αφορά την καθημερινή μας ζωή.

· Θέλω έναν Πρόεδρο που θα έχει πολιτικό όραμα, νέες ιδέες και κοινωνική ευαισθησία – Η δεκαετία του 60 έχει καταστεί κατάρα για τη χώρα.

· Θέλω έναν Πρόεδρο που θα αναγνωρίσει τις δολοφονίες των αριστερών – Είναι καιρός για πολιτική συμφιλίωση.

· Θέλω έναν Πρόεδρο με δημόσιο λόγο που θα απευθύνεται σε πολίτες και όχι υπηκόους – Όχι άλλες «εκδικητικές οργές» και απαξιώσεις των «δηλωσιογράφων».

· Θέλω έναν Προεδρο που θα έχει ψηλά στην ατζέντα την Παιδεία και τον Πολιτισμό – Το Προεδρικό δεν είναι συναυλιακός χώρος για τις Βισσοβανδήδες….

· Θέλω έναν Πρόεδρο που θα ξέρει τι είναι το Ιντερνετ και να ελέγχει το email του – Φτάνει πια με τους ηλεκτρονικά αναλφάβητους πολιτικούς.

· Θέλω έναν Πρόεδρο που θα εκσυγχρονίσει τη δημόσια διοίκηση – Και όχι να στέλνει επιστολές στους γενικούς διευθυντές για έναρξη πειθαρχικών ερευνών.

· Θέλω έναν Πρόεδρο που θα εμπιστευτεί θέσεις άσκησης εξουσίας σε νέους ανθρώπους – Φτάνει πια με τις λογικές της παρέας και της γεροντοκρατίας των συναγωνιστών πάνω από το συλλογικό συμφέρον!

· Θέλω έναν Πρόεδρο που θα αναθέσει ουσιαστικές αρμοδιότητες σε γυναίκες – Αρκετά δεν κράτησε η ανδροκρατία σε αυτό τον τόπο;

· Θέλω έναν Πρόεδρο που θα είναι πεποίθηση του ότι το κράτος θα υπηρετεί τον πολίτη και όχι τους κομματάρχες της εξουσίας και τα μεγάλα ολιγαρχικά συμφέροντα που συνδέονται μαζί τους.

25.9.07

Το τίμημα της ελευθερίας

Civil liberties under threat

The real price of freedom
Sep 20th 2007
From The Economist print edition


It is not only on the battlefield where preserving liberty may have to cost many lives
Illustration by Daniel Pudles
Illustration by Daniel Pudles

“THEY hate our freedoms.” So said George Bush in a speech to the American Congress shortly after the attacks on America in September 2001. But how well, at home, have America and the other Western democracies defended those precious freedoms during the “war on terror”?

As we intend to show in a series of articles starting this week (see article), the past six years have seen a steady erosion of civil liberties even in countries that regard themselves as liberty's champions. Arbitrary arrest, indefinite detention without trial, “rendition”, suspension of habeas corpus, even torture—who would have thought such things possible?

Governments argue that desperate times demand such remedies. They face a murderous new enemy who lurks in the shadows, will stop at nothing and seeks chemical, biological and nuclear weapons. This renders the old rules and freedoms out of date. Besides, does not international humanitarian law provide for the suspension of certain liberties “in times of a public emergency that threatens the life of the nation”?

There is great force in this argument. There is, alas, always force in such arguments. This is how governments through the ages have justified grabbing repressive new powers. During the second world war the democracies spied on their own citizens, imposed censorship and used torture to extract information. America interned its entire Japanese-American population—a decision now seen to have been a cruel mistake.

There are those who see the fight against al-Qaeda as a war like the second world war or the cold war. But the first analogy is wrong and the moral of the second is not the one intended.

A hot, total war like the second world war could not last for decades, so the curtailment of domestic liberties was short-lived. But because nobody knew whether the cold war would ever end (it lasted some 40 years), the democracies chose by and large not to let it change the sort of societies they wanted to be. This was a wise choice not only because of the freedom it bestowed on people in the West during those decades, but also because the West's freedoms became one of the most potent weapons in its struggle against its totalitarian foes.

If the war against terrorism is a war at all, it is like the cold war—one that will last for decades. Although a real threat exists, to let security trump liberty in every case would corrode the civilised world's sense of what it is and wants to be.

When liberals put the case for civil liberties, they sometimes claim that obnoxious measures do not help the fight against terrorism anyway. The Economist is liberal but disagrees. We accept that letting secret policemen spy on citizens, detain them without trial and use torture to extract information makes it easier to foil terrorist plots. To eschew such tools is to fight terrorism with one hand tied behind your back. But that—with one hand tied behind their back—is precisely how democracies ought to fight terrorism.

Take torture, arguably the hardest case (and the subject of the first article in our series). A famous thought experiment asks what you would do with a terrorist who knew the location of a ticking nuclear bomb. Logic says you would torture one man to save hundreds of thousands of lives, and so you would. But this a fictional dilemma. In the real world, policemen are seldom sure whether the many (not one) suspects they want to torture know of any plot, or how many lives might be at stake. All that is certain is that the logic of the ticking bomb leads down a slippery slope where the state is licensed in the name of the greater good to trample on the hard-won rights of any one and therefore all of its citizens.

Human rights are part of what it means to be civilised. Locking up suspected terrorists—and why not potential murderers, rapists and paedophiles, too?—before they commit crimes would probably make society safer. Dozens of plots may have been foiled and thousands of lives saved as a result of some of the unsavoury practices now being employed in the name of fighting terrorism. Dropping such practices in order to preserve freedom may cost many lives. So be it.

Ψευδοκράτος ή κράτος υπο αναγνώριση;


Αφορμή να φρεσκαριστεί στο μυαλό μου η πιο πάνω ερώτηση έδωσε ο απόπλους του κρουαζιερόπλοιου από το λιμάνι της Αμμοχώστου για τη Λατάκια της Συρίας. Το συνθετικό "ψευδό" και η μετοχή λεγόμενος/η/ο χρησιμοποιούνται εδώ και χρόνια για να χαρακτηρίζουν ότι έχει να κάνει με θεσμικές και άλλες καταστάσεις στα κατεχόμενα. Είτε πρόκειται για κρατικούς ή κυβερνητικούς αξιωματούχους, είτε για κρατικές οργανώσεις είτε ακόμα για μη κρατικές καταστάσεις όπως η Τ/Κ ποδοσφαιρική ομοσπονδία κλπ. Τόσο πολύ οι λέξεις αυτές έχασαν τη σημασία τους, που πολύς κόσμος κάνει και πλάκα μ' αυτές. Όπως π.χ. "φάγαμε ένα απίθανο ψευδομπαρμπούνι σε ένα ψευδοεστιατόριο στη Γιαλούσα..." Και δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εξάλλου ο αυτοσαρκασμός ήταν πάντα χαρακτηριστικό μας.

Αν το δούμε από ερμηνευτικής άποψης το πρόθεμα "ψευδο" μπορεί να σημαίνει κάτι που περιέχει ψεύδος, όπως ψευδομάρτυρας, ψευδορκία, ψευδοπροφήτης ή κάτι το κατά φαντασία όπως ψευδαίσθηση ή ακόμα κάτι που καλύπτει το πραγματικό, όπως ψευδοτάβανο, ψευδώνυμο.

Σίγουρα η Ε/Κ πολιτική ηγεσία χρησιμοποίησε το "ψευδό" κυρίως μετά την ανακήρυξη της "ΤΔΒΚ" με την ερμηνεία του ψεύτικου και του φανταστικού (ανύπαρκτου). Μήπως όμως τα πράγματα σήμερα είναι πολύ διαφορετικά; Μήπως η χρησιμοποίηση του προθέματος απλά γίνεται για να καλύπτει την πραγματικότητα που δεν τολμούμε να δούμε κατάματα; Είναι δηλαδή ένα ψευδοπαραπέτασμα που στόχο έχει να αποκρύψει από το λαό τη στυγνή πραγματικότητα που λέει ότι στη βόρεια Κύπρο υπάρχει, λειτουργεί και προοδεύει μια κρατική οντότητα που το μόνο που της απομένει είναι η διεθνής αναγνώριση.

Τα τελευταία τρία χρόνια οι εξελίξεις όσο αφορά το θέμα της αναγνώρισης της "ΤΔΒΚ" είναι καταιγιστικές. Άλλο αν οι κατά καιρούς κυβερνητικοί εκπρόσωποι τις αντιμετώπιζαν με στερεότυπα του τύπου. "Δεν πρόκειται για σοβαρή εξέλιξη" "Η κυβέρνηση δεν ανησυχεί" "Και αυτή η προσπάθεια των Τούρκων θα πέσει στο κενό" και λοιπά παρόμοια.

Η παρουσία Τ/Κ κρατικών και μη αντιπροσωπειών σε όλα τα συνέδρια και στις διασκέψεις που οργανώνονται στο πλαίσιο της της Ε. Ε. έχει γίνει πλέον κανόνας. Οι ισλαμικές χώρες στην ουσία αναγνώρισαν το κράτος των Τ/Κ. Κρατικά κοινοβούλια (Γερμανία, Ιταλία) δεν κρύβουν πλέον τη συμπάθεια τους στη προσπάθεια της "ΤΔΒΚ" για αναγνώριση. Τα παραδείγματα ουσιαστικής αναγνώρισης παίρνουν πια τη μορφή χιονοστιβάδας όσο και αν η κυβέρνηση μας προσπαθεί να υποβαθμίσει τη σημασία τους.

Ο συνειδητός στρουθοκαμηλισμός έχει διπλό στόχο. Από τη μια να αποκρυβεί η ανικανότητα των κυβερνώντων να αναχαιτίσουν την ροή των πραγμάτων και από την άλλη να διατηρηθούν οι υπνόττωντες ιθαγενείς στην χειμερία νάρκη που έχουν περιπέσει. Πιστοί στη προσήλωση μας σε συμβολισμούς πετάμε ένα "ψευδό" ή ένα λεγόμενο και νομίσαμε πως καθαρίσαμε, ενώ στη πραγματικότητα αυταπατόμαστε γαντζωμένοι στις ψευδοεπιθυμίες μας και τις ψευδαισθήσεις μας.

Το κρουαζιερόπλοιο και η πιθανή έναρξη τακτικής γραμμής με καταμαράν από τη Αμμόχωστο στη Συρία έχουν και συμβολική αλλά και ουσιαστική σημασία. Η Συρία που για χρόνια και ίσως για τους δικούς της λόγους είχε σταθερά φιλική θέση απέναντι στις Ε/Κ θέσεις, πάει κι' αυτή. Και κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει τη σημασία της ιδιαίτερα λόγω της γειτνίασης της τόσο με τη Κύπρο όσο και την Τουρκία. Ας μην ξεχνάμε ότι μοιραζόμαστε την ίδια υφαλοκρηπίδα.

Φρονώ λοιπόν ότι η χρήση του "ψευδο" γίνεται καθαρά με την τρίτη του έννοια, αυτή του παραβάν. Κάτι που κρύβει το πραγματικό. Και επειδή δεν μου αρέσει η ανούσια αρνητική μουρμούρα χωρίς θέσεις, νομίζω πρέπει να τολμήσουμε να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε το "ψευδό" και να το αντικαταστήσουμε με το "Τ/Κ διοίκηση" ή "Εκπρόσωποι των Τ/Κ" ή τελοσπάντων κάποια έκφραση που δεν θα μας παρουσιάζει να εθελοτυφλούμε επιπόλαια μπροστά στις πραγματικότητες.

Πέραν από συγκυρίες που δεν έχουν να κάνουν με μας, δεν μπορεί να είναι άμοιρη ευθυνών η κυβέρνηση της μη λύσης για την παγίωση των τετελεσμένων και τη σταδιακή αλλά σταθερή πορεία της "Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου" προς την αναγνώριση. Εξάλλου σαν αντίλαλος του Ματσάκη μας το είπε και ο Αμπτουλλάχ Γκιουλ: Η λύση του Κυπριακού μπορεί να γίνει μόνο με δύο κράτη. Νομίζει κανείς ότι το είπε για πλάκα; Όχι, το είπε γιατί γνωρίζει καλά ότι πια μπορεί να προωθήσει τη διχοτόμηση με τους δικούς του όρους και με σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας. Ακόμα και ο Άρης αν έπαιζε με αντιπάλους σε αφασία, μπορούσε να κτυπά και πρωτάθλημα. Πόσο μάλλον η Ομόνοια ή το ΑΠΟΕΛ...

Υπάρχει ακόμα ελπίδα ανατροπής των δεδομένων; Θολό το βλέπω αλλά αν είναι να σώσουμε ότι μπορεί να σωθεί, ας απαλλαγούμε πρώτα από τους εργολάβους της μη λύσης και ουσιαστικά της διχοτόμησης.

24.9.07

ο ταχυδρόμος χτυπά πάντα 2 φορές

Από πόρτα σε πόρτα θα ενημερώσει λέει, τους πολίτες για το πρόγραμμα του το επιτελείο του Τάσσου Παπαδόπουλου...



...εκτός από τους Ιαχωβάδες και τον έρανο για να τοιχογραφηθεί η εκκλησία της ενορίας μας (την είδε ντίβα ο παπάς μας) να περιμένω και το επιτελείο του Τάσσου??

(Αριστερές) Μελαγχολίες

Εδώ, στη μέση της πλατείας έξαλλος θα κραυγάζω !..
Θα ξεσκεπάζω μπρος στα μάτια σας
τα πράγματα που τάχατε δεν ξέρετε,
θα ξεδιπλώνω μπρος στα μούτρα σας τη φρίκη
που δήθεν αγνοείτε και τη βαφτίζετε συκοφαντία,
νοσηρή φαντασίωση ή μελοδραματισμό…

Εξήγηση, Τίτος Πατρίκιος


Με κοίταξε για άλλη μια φορά με εκείνο το βλέμμα, βρέχοντας με, με ένα ωκεανό δυσπιστίας. Ίσως να σκεφτόταν ήδη ότι ήμουν yet another ψευτοκουλτουριάρης που απλά πετάει αριστερίστικα τσιτάτα, που ούτε καν γνωρίζει από που είναι και γιατί γράφτηκαν. Τα γαλόνια από τον καιρό της Προοδευτικής βάραιναν στους ώμους του κι εγώ δεν είχα καμιά ιδεολογική ουλή για να αποδείξω ότι ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης. Δεν πρόκειται να ψηφίσω ποτέ δεξιό, μου πέταξε στα μούτρα.

Δεν τον αδικούσα - κι εξάλλου ποιος είμαι εγώ που θα τον κρίνω και στην τελική ποιος ξέρει σε αυτή την τρανσέξουαλ εποχή ποιος είναι αριστεροδέξιος; Τον τελευταίο καιρό τον έβλεπα να δυσανασχετεί με τις ειδήσεις που τον χαστούκιζαν. Έβλεπε τα αδιέξοδα, το αραίωμα των επαφών με τους τουρκοκύπριους, τα μισόλογα και την ολοκληρωτική μεταστροφή του κλίματος, δύσκολα τον έπειθαν πλέον οι άνωθεν γραμμές, οι ανακόλουθες ερμηνείες, εγκλωβισμένος και αυτός όπως χιλάδες τόσοι ανάμεσα σε ιδέες, συλλογικότητες, κομματικές ταυτότητες και πειθαρχίες, μα περισσότερο από όλα, εγκλωβισμένος στις σιωπές. Είναι πολλά που δεν τα καταλαβαίνεις, μα δεν πειράζει, έχουμε χρόνο με καθησύχαζε.

Όχι, δεν έχουμε, δεν με καταλαβαίνεις, ο χρόνος όλος δεν φθάνει για να διαβάσει κανείς όλα τα βιβλία, να αγωνιστεί όλους τους αγώνες, να ελπίσει όλες τις ελπίδες, να ιστορίσει όλες τις ιστορίες, θα έρθει η στιγμή που δεν θα έχει αύριο, μ’ ακούς, ξέχνα τον Λένιν, τον Μπρεχτ, τον Τρότσκι, άσε τον Τσε, τον Μαρξ, τον Ιονέσκο, κι αυτοί έφθασε η στιγμή που ένιωσαν την ματαιότητα, ίσως τότε να αντάλλασσαν όλα τα τσιτάτα τους, όλους τους αγώνες για ένα ακόμη φιλί, μια ακόμη προσπάθεια, ίσως και όχι, είναι περίεργο το μυαλό των ανθρώπων, δε σκέφτονται όλοι όπως εγώ, κι είναι καλύτερα έτσι, μα ξέρω ότι έχω δίκιο, κάθε τραγούδι έχει άλλο στίχο, μα όλα λένε το ίδιο πράγμα, ότι δεν αξίζει να τα ακούς μόνος σου, άσε τις εμμονές σου που σε κρατούν καθηλωμένο, την εξουσία και την προστυχιά της που σε εκπορνεύει, σ’ αυτό τον τόπο τώρα, σ’ αυτόν τον κόσμο για πάντα, δύο θα είναι οι καταστάσεις, η πρόοδος και η συντήρηση, αυτοί που κάνουν τον κόσμο να προχωράει μπροστά και ονειρεύονται δυνατά κι αυτοί που υποτάσονται στην οπισθοδρόμηση και προσκυνούν στους ναούς του πειθήνιου ερέβους, μα εσύ εξακολουθείς να με κοιτάς δύσπιστα και δεν ξέρεις κι ούτε μπορείς να βρεις τα λόγια για να μου πεις κάτι σάφες και καθαρό, τώρα που πλησιάζει ο καιρός κι η ιστορία σου μιλάει αλλιώς, και όλα τα διλήμματα σου συμπυκνώνονται σε ένα, τώρα που δεν θα σου συχωρεθουν άλλες αναβολές και υπεκφυγές και είναι εσύ που πρέπει πια να διαλέξεις, γιατί το ξέρεις πια καλά πως το αύριο δεν έρχεται πάντοτε....

20.9.07

Είναι τρελοί οι Φλαμανδοί;

Σύμφωνα με άρθρο στην Ημερήσια:

"Οι μισοί σχεδόν από τα έξι εκατομμύρια των ολλανδόφωνων Φλαμανδών που κατοικούν στις βόρειες επαρχίες του Βελγίου, θέλουν τη διχοτόμηση της χώρας τους και την ανεξαρτητοποίησή τους από τα περίπου 4 εκατομμύρια των γαλλόφωνων της Βαλονίας και των Βρυξελλών."

και

"οι Φλαμανδοί χριστιανοδημοκράτες βάσισαν όλη την προεκλογική τους εκστρατεία στο σύνθημα για την αύξηση της εξουσίας των τοπικών, περιφερειακών κυβερνήσεων εις βάρος της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης"

Το μεγάλο ερώτημα: γιατί οι Φλαμανδοί (που είναι η πλειοψηφία στο Βέλγιο) θέλουν αδύνατη κεντρική κυβέρνηση ενώ οι Ελληνοκύπριοι θέλουν δυνατή κεντρική κυβέρνηση στην Κύπρο;

Είναι τρελοί οι Φλαμανδοί; Μήπως δεν κατάλαβαν κάτι που εμείς οι σιεηττάνηες καταλάβαμε; Ή μήπως εμείς ζούμε στο δικό μας κόσμο;

18.9.07

περί πολιτικής ωριμότητας

Είχαν εκλογές στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα ικανοποιεί την ΝΔ, και ρίχνει σε κρίση το ΠΑΣΟΚ, ο αρχηγός του οποίου έχασε 2 συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Αμέσως στη σκέψη όλων είναι η αντικατάσταση του. Το είπαν οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ, το είπαν οι ελληνικές εφημερίδες και ΜΜΕ, το είπε ο κόσμος, το είπαν τα ξένα ΜΜΕ, είπε και ο ίδιος ότι θα θέσει θέμα στα συλλογικά όργανα του κόμματος. Διότι αυτό είναι το λογικό. Διότι αυτό αναμένεται από πολιτικό που χάνει τις εκλογές. Δεν είναι πυρηνική φυσική. Είναι το αυτονόητο σε ένα πολιτικό σύστημα που μπορεί να μην είναι τέλειο αλλά μια άλφα πολιτική ωριμότητα τη διαθέτει.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που παραιτήθηκε αρχηγός κόμματος στην Κύπρο?

Ναι, ούτε εγώ θυμάμαι
(οι δηλώσεις του Περδίκη και του Παπαπέτρου δεν μετράνε. Αναφέρομαι σε κόμμα με ποσοστό οπαδών πάνω από 3%.)

Θυμάμαι κάτι εικονικές, σχεδόν γελοίες εξαγγελίες του στυλ «θα θέσω την παραίτηση μου ενώπιον της γενικής συνέλευσης» για να λάβει τη δακρύβρεχτη απάντηση από τους οπαδούς-γλύφτες «όχι μεγάλε Ηγέτη. Χωρίς εσένα δεν μπορούμε να ζήσουμε. Άλλωστε είσαι ο ιδρυτής του κόμματος, είναι αντροπή να σε αντικαταστήσουμε. Το κόμμα είναι ιδιοκτησία σου. Όσο ζεις, θα μας καθοδηγείς.» Τέλος συζήτησης.

Η ΕΔΕΚ επί Λυσσαρίδη έχασε τουλάχιστον 2 εκλογικές αναμετρήσεις. Τέθηκε ποτέ θέμα να παραιτηθεί?

Το ίδιο και στο ΔΗΚΟ. Ο Κυπριανού αποχώρησε όταν τελικά δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του από την αρρώστια. Πριν από αυτό η παραίτηση δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο του.

Θυμάστε εκείνη την ρεζίλικη συνεργασία ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ με υποψήφιο τον Πασχάλη Πασχαλίδη το 1993? Ο Πασχάλης Πασχαλίδης (για όσους δεν το θυμούνται) ήταν εκλεκτός της Εκκλησίας. Ούτε στο δεύτερο γύρο δεν κατάφερε να περάσει. Για να θυμίσω, στο δεύτερο γύρο πέρασαν οι κ.κ Βασιλείου και Κληρίδης (με τελικό νικητή τον Κληρίδη) που ήθελαν να προωθήσουν τις ιδέες Γκάλι. Στο ΔΗΚΟ/ΕΔΕΚ δεν άνοιξε μύτη. Αντίθετα, στο δεύτερο γύρο το ΔΗΚΟ στήριξε τον Κληρίδη και μπήκε στην Κυβέρνηση. Όχι θα κάθονταν να έχαναν.

Μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος το 2004, κανονικά ο Νίκος Αναστασιάδης δεν έπρεπε να παραιτηθεί?

Το μήνυμα ΔΕΝ ελήφθη?

Βέβαια υπάρχει πάντα και το τρικ «υποψήφιος κοινής αποδοχής». Βρίσκουμε ένα τρίτο, τον χρίζουμε υποψήφιο και αν δεν πάει καλά και δεν ψηφιστεί δεν παραιτούμαστε διότι ο κόσμος είναι τον υποψήφιο που δεν ήθελε και όχι εμάς. Αυτό ήταν μέχρι τώρα η αγαπημένη τακτική του ΑΚΕΛ (όχι βέβαια αποκλειστικά αλλά μέχρι τώρα ήταν ο αρχηγός του είδους). Πρώτα ακολουθούσε πιστά το Μακάριο. Μετά τον Κυπριανού. Μετά το Βασιλείου. Μετά τον Ιακώβου (έλεος), μετά τον Παπαδόπουλο. Τώρα, μετά από 47 χρόνια εκλογών κατεβαίνει με υποψήφιο τον αρχηγό του κόμματος. Αν χάσει τις εκλογές ο Δημήτρης Χριστόφιας άραγε θα παραιτηθεί?

Άτιμη Λειτουργική Γεωγραφική Δικοινοτική Ομοσπονδία (το official όνομα της μορφής του Συντάγματος μας). Μας πασάρανε το προεδρικό σύστημα και τώρα τρέχα γύρευε.



17.9.07

Χορεύοντας με τους σαλτιμπάγκους...

«Αντισταθείτε [...]
Στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
Από γραφείαδες και δειλούς
Για το σοφό αρχηγό τους.»

Μιχάλης Κατσαρός
κατά σαδδουκαίων

Σε άλλες χώρες θα είχαν ξεσηκωθεί ακόμα κι οι πέτρες. Με τον εμπαιγμό της κοινωνίας μας και των συγγενών των θυμάτων του περυσινού αεροπορικού ατυχήματος, με τις καθυστερήσεις στα σημαντικά έργα, όπως το Γενικό Νοσοκομείο, με τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις στα θέματα μεταναστών, με το πλιάτσικο των τραπεζών, με τον τρόπο που τα χρήματα καταλήγουν στα διάφορα πολιτικά ταμεία. Κι όμως, στον τόπο μας απλά καταγράφεται μια επικίνδυνη απάθεια της κοινωνίας και μια βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει κάποιος για να αλλάξει η αποκαρδιωτική αυτή κατάσταση.

Αφορμή για τις σκέψεις, ένα άρθρο από το Βασίλη Μουλόπουλο, ο οποίος έγραφε στο ΒΗΜΑ για τα ίδια φαινόμενα σήψης στην Ελλάδα: «Η κοινωνία όχι μόνον δεν αντιδρά αλλά φαίνεται πλέον εθισμένη στο σκάνδαλο και στη διαφθορά. Δεν υπάρχει κοινωνική αγανάκτηση. Γιατί δεν μπορεί να αγανακτείς στο διηνεκές. Και οι πολίτες παρακολουθούν εδώ και πολλά χρόνια την απαξίωση της πολιτικής, την απογύμνωση των θεσμών. Περιμένουν μάταια εδώ και χρόνια την ποιοτική ανανέωση του πολιτικού συστήματος και της τάξης των πολιτικών.

Ετσι στην κοινωνία έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι όλα μπορούν να συμβούν, όλα είναι θεμιτά, αρκεί να μη με πιάσουν: η φοροκλοπή, το ρουσφέτι, το φακελάκι, η εξαγορά δημοσίων λειτουργών, δικαστικών αποφάσεων, δημοσίων προμηθειών, δημοσίων θέσεων. Ο παράνομος πλουτισμός σε όλους τους τομείς, σε όλες τις καταστάσεις, στη δημόσια και στην ιδιωτική καθημερινότητα.»

Παρατηρήσεις που ισχύουν, ίσως σε μικρότερη ένταση και κλίμακα, αλλά πάντως ισχύουν, και για εμάς. Το ανησυχητικό είναι ότι τέτοια φαινόμενα αυξάνονται και ως αριθμός περιστατικών όσο και στην ουσιαστική απαξία τους. Και ο κόσμος δεν εκπλήσσεται πλεόν από την ύπαρξη αυτής της παθογένειας αλλά απλά ρωτάει όταν περιστατικά διαφθοράς έρχονται στην επιφάνεια: «Πόσα πήρε;»

Σε αυτές τις σκέψεις έρχονται να προστεθούν και οι διαπιστώσεις για μια Κύπρο που δεν την ενδιαφέρει η πολιτική, αλλά η οπαδικότητα και ο φανατισμός (από τις αθλητικές ομάδες μέχρι την εκλογή αρχιεπισκόπου), που ηδονίζεται στα λαιφ-σταϊλ κουτσομπολιά και στο εφετζίδικο αραλίκι στα καφέ της Στασικράτους, που εκπαιδεύεται στο μικροαστισμό των δανείων, που «εκπολιτίζεται» στην ευκολία του εθνικισμού, που παραδίδεται αμαχητί στο μαστίγωμα από τους πρωϊνούς ραδιοφωνατζήδες και αλληθωρίζει μπροστά στον τηλεοπτικό εσμό, που δεν αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει ηθικό πρόβλημα κι έλλειμμα δημοκρατίας, όταν το δημόσιο συμφέρον εκποιείται στην πάσης φύσεως ιδιωτικότητα.

Είναι, άραγε, αυτή η πραγμάτωση της ευρωπαϊκής Κύπρου, όπως διαρκώς την ευαγγελίζονται; Τρέμω στην ιδέα μιας καταφατικής απάντησης...

15.9.07

Το μεράκκιν της Αθθούλλας

Παρακολουθώ την εξέλιξην αυτού του μπλογκ τζαι που την μιαν ευχαριστεί με που οι κουβέντες γίνουνται πιο μεστωμένες, που την άλλην όμως, ανησυχώ άμπα τζαι καταντήσει μικρογραφία, ή μίζερον αντίγραφον της τηλεοπτικής αρένας (Φ).

Ψυλλιάζουμαι την διάθεσην πολλών γραφόντων να την κάτσουν (Φ) του συνομιλητή τους σε μιαν δευτέρας κατηγορίας πολιτικής κοκορομαχίας. Υπάρχει ο κίνδυνος το μπλογκ μας να γινεί της TV αυτόν που το αγροτικόν είναι του πρωταθλήματος πρώτης κατηγορίας. Όι πους εν κακόν. Τζαι το αγροτικόν έσιει χάζιν. Εν κρίμαν όμως. Αυτόν το μέσον επικοινωνίας διά μας τόσες άλλες δυνατότητες. Αθρώποι διαφόρων ηλικιών, διαφόρων πολιτικών γούστων, αθρώποι που τες 7 γωνιές του πλανήτη, αυτοοργανωνούμαστιν (με το κούντημαν έστω των μουχτάρηδων του stravara land) τζαι έχουμεν την ευκαιρίαν να κουβεγκιάσουμεν ελεύθερα τζαι δημόσια πέρα που τα κομματικά στεγανά. Θα ήταν κρίμαν να περιορίσουμεν την αλληλεπίδρασην μας σε μιαν παρέλασην μονοδιάστατων διαξιφισμών (Φ) αν αυτός που θα σώσει (Φ) ή αυτός που θα καταστρέψει (Φ) τον τόπον είναι ο αυταρχικός (Φ) μπαμπάς (Φ) Χριστόφιας, ο ξεροτζέφαλος ξερόλας παππούς (Φ) Τάσσος, ή ο μαλαχτός (Φ) μαλλαππάππας θείος Κασούλας.

Πρέπει να θέσουμεν σοβαρά στους εαυτούς μας το ερώτημαν: Γιατί κατηγορούμεν τους πουλούκκους (Φ) που λουστράρουν το μαλλίν τους (Φ), βάλλουν την γραβάταν τους (Φ) την καλήν ται παν να κορτώσουν (Φ) στην τηλεόρασην; Ενοχλεί μας το περιεχόμενον του λόγου που προτάσσουν, ή κατά βάθος θα ετράβαν η ψυσιή μας να είμαστεν εμείς στην θέσην τους. Εμείς με το καβλάντικο (Φ) στύλ, με 350 οκκάδες παραπάνω εξυπνάδαν, sexy, με δίχα μαουλούτσια τζαι τζοιλιές αναισθησίας, δεν θα ήταν πιο δίκαιο να αναπτύσσουμε στην τηλεόραση τις υψηλές μας ιδέες για μιαν τέλειαν κοινωνίαν (Φ);

Γιατί γράφουνεν σε αυτόν το μπλογκ; Αν δεν είναι για παρηορκάν που η τηλεόραση προτιμά τους μπουλούκους από μας, τότε γιατί; Μήπως τρέφουμεν υποχθόνιαν ελπίδαν να επηρεάσουμεν κανέναν αναποφάσιστον αναγνώστην να ψηφίσει τζείνον που θα θέλαμεν να φκεί; Σε τέθκοιαν περίπτωσην ποια είναι η πηγή της ευχαρίστησης (Φ); Είναι το ότι ο θείος (Φ), ο παπάς (Φ), ο παππούς (Φ) που θα φκει ίσως κοιτάξει με θετικό μάτι την ιεραποστολική αποστολή που εφέραμε σε πέρας, ή είναι η ικανοποίηση ενός ματαιόδοξου αισθήματος ισχύος για την επίδρασην μας σαν αξιοσημείοτες μονάδες πάνω στο ηλίθιο σύνολο του οποίου τυγχάνει να είμαστεν εξαρτήματα;

Ή πάλιν είναι διότι απλά η πολιτική σκηνή είναι έναν ενδιάμεσον αντικείμενον για να εκτονώσουμεν τον απόκρυφο exibitionism του οποίου δεν έχουμεν τα κότσια να αναλάβουμεν το βάρος σε άλλον τομέα της ζωής; Για να συναφέρεις βέβαια μιαν τέθκοιαν υπόθεσην, πρέπει να ξεκαθαρίσεις μιαν άλλην η οποία θεωρεί την πολιτικήν σαν μιαν τεράστιαν οθόνην πάνω στην οποίαν προβάλλονται οι ατομικές αγωνίες ή ορμές.

Αυτόν που με συναρπάζει όταν οι άνθρωποι διεγείρονται (Φ) πριν που μιαν εκλογική μάχη (Φ), είναι η ποσότητα της ενέργειας που είναι ικανοί να κινητοποιήσουν. Δεν μπορώ να αναλύσω αυτόν το φαινόμενον που την οπτικήν γωνιά του συνόλου διότι από κοινωνιολογίαν είμαι άσχετος. Που την οπτικήν γωνιάν του ατόμου όμως αυτή η ιδιότυπη τζαι περίεργη κατάσταση στρινιάσματος μυρίζει πρωτοβάθμιες ορμές: ελξη τζαι απώθηση της ιδέας του θανάτου; Ξικαθάρισμαν λοαρκασμών με τον παπάν ή την μάμμαν απλήρωτων που την παιδικήν ηλικίαν; Απωθημένες φαντασιώσεις ή διαστροφές; Ανεπούλωτα παιδικά τραύματα;

Ιδού λοιπόν μια διάσταση του κοινωνικού πεδίου της πολιτικής, τζαι ιδίως της συγκεκριμένης προεκλογικής ταυρομαχίας (γλωσσικόν παραστράτημαν, μάχης έθελα να πώ) (Φ), που θα με ενδιέφερεν περισσότερον παρα το ποιος εν ο καλός, ο άγιος ή το τέρας, που τους τρεις υποψηφίους για την προεδρίαν. Ο ερωτισμός που εμπερικλείει η πολιτική αντιπαράθεση, η στρίνα ή το δέος του πολιτικού μπροστά στην κάμερα, η ηδονή ενός κομματικού επροσώπου να την κάτσει (ξανά Φ) ενός αντιπάλου με μιαν πετυχημένην πολιτικήν ατάκαν, γενικά όλος αυτός ο πασιαμάς κάτω που τους προβολείς της δημοσιότητας δεν νομίζεται ότι είναι ανώτερης ποιότητας από τον ερωτισμόν των εοκαβητατζήδων που αλωνίζαν μες την Αλόαν τζαι τον Σανταλλαρην το 74 να τους «κάμνουν τα καλά τους» οι χανούμισσες τζαι οι τουρκύπριοι έφηβοι, των πιστολάδων του 57 που επροτάσσαν την κάννην (Φ) τους να καθαρίσουν (Φ) προδότες (Φ), ή ακόμα που την φαντασίωσην να κατασχεθεί από το κράτος (Φ) ακόμα και το τελευταίον ίχνος περιουσίας της διεστραμμένης (Φ) αστικής τάξης...;

Ζήτω η δημοκρατία.


Υ.Γ. Όπου έσιει (Φ), εδιερωτήθηκα τι θα έλεεν ο Φρόυντ για την λέξην ή την εικόναν που προηγήται. Δεν ήβρα πάντα απάντησην. Εσείς τι λαλείται;

14.9.07

ΞΕΛΑΣΠΩΣΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!

«Θα σου μιλήσω πάλι ακόμη με σημάδια
Με σκοτεινές παραβολές, με παραμύθια
Γιατί τα σύμβολα είναι πιο πολλά από τις λέξεις
Ξεχείλισαν οι περιπέτειες οι ιδιωτικές
Το άψογο πρόσωπο της Ιστορίας θολώνει»
ΟΤΑΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΑ
Μανόλης Αναγνωστάκης



Κυλήσανε τα χρόνια κι η γενιά μου, που κοντεύει να τριανταρίσει πια, μεγάλωσε με τα ίδια σχολικά τετράδια. Στο εξώφυλλο η Κερύνεια, η Μόρφου, ο Απόστολος Ανδρέας. Εικόνες βγαλμένες από έναν άφταστο κόσμο. Παπαγαλίσαμε ορθά το μάθημά μας, για την αδικία και τον πόνο, για τους ήρωες και τους πεσόντες, για απαράβατες αλήθειες και τα εθνικά πεπρωμένα. Στο τέλος, βέβαια, δεν μάθαμε τίποτα.

Οι μέρες περνάνε αδιάφορα στο μικρόκοσμό μας κι ο χρόνος διαρεί σταθερά τον τόπο. Ριζώνει στα μυαλά των ανθρώπων η διχοτόμηση και εμπεδώνεται η αντίληψη της χωριστής συμβίωσης. Τα δικαστήρια, που τόσο είχαμε επενδύσει σε αυτά, στρώνουν σιγά-σιγά το δρόμο στην αναγνώριση ενός είδους μορφώματος στο βορρά και οι πολιτικές αποφάσεις στοχεύουν στο εμπόριο μαζί του. Everything but recognition, όπως λένε όλο και πιο συχνά, και για το τελευταίο ας μην είμαστε και πολύ σίγουροι...

Η γραμμή, με ή χωρίς διατυπώσεις, καθίσταται οιονεί σύνορο στη συνείδηση των ανθρώπων κι εμείς παρακολουθούμε αφασιακά τις ψευδοκόντρες και καταπίνουμε υποτακτικά τα κάθε λογής σοφίσματα. Η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου επιχειρηματολογεί με ασάφειες και γενικολογίες για το περιεχόμενο μιας μελλοντικής λύσης. Οι φωνές της συντήρησης, του εθνικισμού και της μη-λύσης σφυρίζουν σαν σφαίρες πάνω από τα κεφάλια μας.

Πιστεύω στη συνείδηση του χρέους. Σε αυτήν που υπαγορεύει στον κάθε πατριώτη να παλεύει με τη στάση ζωής του και με τα όσα πρεσβεύει στη γρήγορη επανένωση της πατρίδας μας. Πιστεύω στα χέρια που δισταυρώνουν τις γραμμές, που υποτάσσουν με το διάλογο την ακρότητα και τη μισαλλοδοξία. Πιστεύω σε ανθρώπους της γενιάς μου που μπορούν να ονειρευτούν μέσα από το ζόφο της περιρρέουσας ότι αυτήν την πατρίδα μπορούμε να τη ζήσουμε όλοι μαζί.

Με κουράζει η σιωπή των ανθρώπων. Με τρομάζει ο περιστασιακός τους φόβος και με προβληματίζουν τα σκυμμένα κεφάλια, μπροστά στα αδιέξοδα και στην πρόσκαιρη επικράτηση όσων ονειρεύονται την καθυποταγή και τον καταναγκασμό των Άλλων. Μπορούμε να αφήσουμε μια δράκα ακραίων να ορίζει τον πολιτκό τόνο και να μοιράζει πιστοποιητικά εθνικών φρονημάτων; Μπορούμε παραδοθούμε αμαχητί στην ευκολία της μισαλλοδοξίας;

Ξαναγυρνώ στον ποιητή, γι’ αυτό μπορώ να ελπίζω:

"Αρχίζει μια καινούρια μέρα που κανείς δεν την βλέπει
Και δεν την υποψιάζεται ακόμη "

13.9.07

Crocodile tears

There’s something fishy when someone like Tassos Papadopoulos admits to political “mistakes” during a TV 'press' conference. Especially when the show turns into an act of repentance, or demagogy, however naïve.

“Da man” has used tears in public before and nothing good came of it. He shed tears a second time around for the cameras last winter, at the funeral of the then Minister of Education and Big Pal Pefkios Georgiades, and I wonder whether the departed would have gone along with introducing an incredulous programme, such as the “Makarios III devotion” in schools - as proposed last month by the Ministry of Education (Cyprus Mail, September 9, 2007). Well, I suppose he would. After all, isn’t that what friends are for - to help one keep the comfortable seat one happens to be occupying? And maybe guarantee that for relatives as well?

So the crowd had their tear replica, although this time with a shred of genuine emotion perhaps. But a President unable to control himself during a funeral... c’mon...As the Italian saying goes, it’s all “lacrime di coccodrillo”, just “crocodile tears”, and it is well known those apparently immobile, scaly creatures ought never to be trusted. Especially when they seem to be asleep and seemingly inoffensive. After all, that’s when they get really dangerous.

In TeePee’s case, I feel the “outing” on CyBC the other day is clear a sign of his growing vulnerability. I say 'feel' because I’ve lived abroad since 1974 (hey, I’m talking about Italy - not Burundi or the Andaman islands) and, however involved with my homeland, I’m also a true outsider by now, and very much at loss when it comes to Cyprus news. I won’t even try to go deep into analyzing day-to-day political facts, as I would always be that minute-too-late. besides, all of you do that superbly already, for which I wish to thank you.

Not only that: In a world that is seriously trying to cope with “obsolete” definitions such as right and left in politics, I have yet to come to grips with the paradox of a Communist party in a country that has never known heavy industrialization (or famine, for that matter), and, consequently, has never had a real working class. OK, one could try and argue; "farmers are the working class," but not in a place where land is mainly for sale (as the whole island has been many times in the past, even rented), now in the hands of unscrupulous “developppers” who just see patches to be exploited for the building of hotels and God knows what else at prices only Mafiosi could afford. Believe it or not, the estimates I was given in July for a flat in Protaras were equivalent, in terms of square meters, to a villa in Portofino. Or do the rules change when it comes to theRussian mafyia? And what happens when we run out of land? Do we start selling the sea?

Apart from real estate considerations, had it not been for the web (this blog, local press and agencies on the internet, where – as usual- Turkish sources handle matters better), I wouldn’t even have heard of the latest Talat - Papadopoulos meeting. There has been no mention of it in Italy, whereas the Belgian crisis, for one, is commented on every day, as has been Gül’s election. And the same goes for France, Spain, Portugal, etc…(I did look around). It seems we’re still stuck in the “Greek chauvinism” scheme and the “occasion perdue pour les Chypriotes” - as Le Monde diplomatique entitled it in May 2004.

Resonance of the recent Talat-Papadopoulos encounter was minimal even in μητερα πατριδα: nothing more than a brief mention in Kathimerini. And the last time I read about Cyprus in the Corriere della Sera or La Repubblica (the two leading Italian daily newspapers) was, first in August, on the occasion of that farcical hijack attempt of an Atlas jet flying from “Cipro Nord” (textual, thus a de facto recognition of the pseudo-State) to Istanbul. The other was an interview with American essayist Alan Weisman, who has just published “The World without us”, a daring and, according to the author, optimistic book on what the world would be like after the extinction of the homo sapiens, inspired, he says, among other situations, by Chernobyl and no-man’s lands like those dividing Korea and the North (the Turkish part, specified) from the South (the Greek part, also specified) of Cyprus. A pretty disquieting way to make it to the headlines.

Well, Papadopoulos’ pre-electoral charade to meet Talat last week didn’t quite cut it. It merely turned out to be a farce as well as a boomerang in terms of popular consensus. In Cyprus, of course, but then again that’s where the vote counts, right?

Maybe not. Not only, at least. I believe that in Stravaraland’s peculiar – and extreme - situation, consensus is needed on a vaster scale. We cannot expect the world to be on our side (i.e. the Greek Cypriots) simply because we believe it should. I think our main problem has always been that Cypro-centric view, which never actually focuses on the who-needs-what or who-and-to-which-extent something is needed.

It’s simply typical of any blame game to be found in most parochial States. Are we at last willing to admit that we belong to this category? And that this is reason enough to consider a “democrazia dell’alternanza” (“political shifts in name of democracy”) as being absolutely necessary?

Once you lose a sense of proportion, you end up lacking in realistic perspective. To that, we add a frighteningly short memory span. And there you have it – a situation crammed with anachronistic “isms” such as populism, nationalism, even “anathemism”; in other words, a disaster.

Unless somebody believes that any of the memorabilia collected among the young of the land concerning the premier Etnarch’s (Makarios III) legacy could serve anything other than to boost domestic ethnic folklore, we might as well go the extra mile to end up at the point of national hara-kiri.

And let's leave to Archbishop Chrysostomous (nomen-omen) with his severe yet persuasive Orthodox garment the task to express a “singular and holy truth”: a picturesque and equally angry expression of the everlasting reactionary Cypriot soul that consists of a bigoted, patriarchal, mannish, State-defying, anti-european xenophobe.

In short, let us allow things to remain frightening.

Οι αρχές, οι αξίες, και η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Βασικός επικοινωνιακός κανόνας: το ψέμα που επαναλαμβάνεται γίνεται αλήθεια.

Ευρωπαϊκή λύση.
Ευρωπαϊκή λύση.
Ευρωπαϊκή λύση.

Την ώρα που οι συμπατριώτες μας αναλώνονται στην επιλογή αυτών που θα έπρεπε να κρεμάσουμε στις πλατείες για τα ναι ή τα όχι τους, η πραγματική ιστορική ανατροπή που έφερε το δημοψήφισμα ήταν η απαξίωση στα μάτια των Ελληνοκυπρίων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.). Όλα αυτά τα χρόνια, από τον Μακάριο και μετά, η πολιτική ηγεσία και ο απλός κόσμος εναπόθεταν στον Ο.Η.Ε. τις ρητορείες και τις ελπίδες τους αντίστοιχα για μια βιώσιμη λύση στο κυπριακό πρόβλημα. Τα διαβήματα, οι μεσολαβήσεις, όλα προέκυπταν μέσα από τη συμμετοχή μας, καθώς και των συμμάχων και των εχθρών μας στον Ο.Η.Ε. Η διεθνής κοινότητα, η διεθνής κοινή γνώμη που κάποτε θα άκουε τα δίκαια των Ελλήνων της Κύπρου, θα τα ικανοποιούσε μέσω του Ο.Η.Ε.

Στην πραγματικότητα, ο Ο.Η.Ε. δεν ήταν λιγότερο ή περισσότερο διεφθαρμένος και ελεγχόμενος στο παρελθόν από ότι είναι σήμερα, και από ότι θα είναι στο άμεσο μέλλον. Οι αποτυχίες λύσης όμως ποτέ δεν φορτώθηκαν στον Οργανισμό ως θεσμό πριν από το δημοψήφισμα. Η διαφοροποίηση του σχεδίου Ανάν ήταν η επίρριψη ευθυνών σε όλα τα επίπεδα του Ο.Η.Ε., από τον Γενικό Γραμματέα προσωπικά μέχρι τους τεχνοκράτες και τους διπλωματικούς ακόλουθους. Ο Οργανισμός έχασε από τότε την αξιοπιστία του, και την εικόνα του αποδεκτού, αν όχι αντικειμενικού ή δίκαιου, διαμεσολαβητή.

Απομακρυνόμενοι πλέον από τον Ο.Η.Ε., οι πολιτικοί μας ηγέτες έπρεπε να βρουν μια άλλη οδό λύσης για να πλασάρουν στο λαό. Η Διεθνής Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ο.Η.Ε. έγινε ισοδύναμη με χαρτί υγείας και τη θέση της ήρθε να καταλάβει πανηγυρικά ο Χάρτης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.). Με την ένταξη μας στην Ε.Ε. δεν ήταν καταστροφικό να τρίξουμε τα δόντια και να απορρίψουμε τον Ο.Η.Ε. γιατί υπήρχε πλέον ένα νέο βήμα διεκδίκησης, που δεν κουβαλούσε την ίδια ιστορία αποτυχιών, και μπορούσε να δώσει νέα πνοή στις ελπίδες μας για ολοκληρωτική νίκη.

Φυσικά, ούτε η Ε.Ε. δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο διεφθαρμένη από τον Ο.Η.Ε., οπότε σε πραγματιστικούς όρους, η μετατόπιση αυτή του βάρους της εμπιστοσύνης μας δεν εμπεριείχε κανένα εχέγγυο νίκης. Οι δικηγόροι-πολιτικοί μας όμως έπαιξαν το χαρτί της νομικίστικης προσέγγισης με μαεστρία και έπεισαν -πιστεύω- τον κόσμο, ότι η δικαίωση μας ήταν πλέον διαγεγραμμένη με μαθηματική ακρίβεια. Στο κάτω κάτω, η Τιτίνα είχε ήδη κάνει το πρώτο βήμα, αποδεικνύοντάς μας ότι στη δικαστική κούρσα ειχαμε το πάνω χέρι.

Ο κόσμος το πίστεψε, και η Ευρωπαϊκή λύση έγινε τόσο μόδα, που σήμερα συζητούμε για πρώτη φορά ανοιχτά και από τις πιο ψηλές και επίσημες βαθμίδες για εγκατάλειψη της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Η δυνατότητα καταπίεσης της μειοψηφίας από μια κοινότητα που έχει αποδείξει στο πρόσφατο παρελθόν ότι είναι ικανή για τα χειρότερα έχει μασκαρευτεί ως ισότητα και ισονομία, και ο πλήρης έλεγχος από τους αριθμητικά υπερτερούντες Ελληνοκύπριους ενός ενιαίου κράτους, κάτω από τις αξίες και τις αρχές της Ε.Ε., έχει γίνει η εφικτή λύση.

Πολιτικοποιώντας όμως για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης το σύστημα απονομής δικαιοσύνης της Ε.Ε. ενεργοποιήσαμε ταυτόχρονα και τις διαδικασίες πολιτικής αντίδρασης των υπολοίπων. Έτσι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Ε.Δ.Α.Δ.), η νέα αρένα διεξαγωγής του αντικατοχικού μας αγώνα, στην οποία είχαμε ήδη πετύχει και τις πρώτες νίκες, άρχισε να αντιδρά με το ίδιο νόμισμα. Προώθησε πολιτικές μέσω νομικισμού. Οι τελευταίες εξελίξεις έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η νομική δεν είναι πολιτική, αλλά και ότι η πολιτική δεν καθορίζει μόνο την διπλωματία και την οικονομία, καθορίζει και τη δικαστική διαδικασία όταν αυτό είναι απαραίτητο.

Αυτή τη στιγμή είμαστε στα πρόθυρα αναγνώρισης της Επιτροπής Αποζημιώσεων από το Ε.Δ.Α.Δ. ως εσωτερικό ένδικο μέσο της Τουρκίας, πράγμα που θα σημαίνει ότι όλες οι εκκρεμούσες προσφυγές θα απορριφθούν επειδή δεν θα έχουν εξαντλήσει τα εσωτερικά ένδικα μέσα της προσβαλλόμενης χώρας, και ακολούθως οι πρόσφυγες θα πρέπει να επιλέξουν είτε να εγκαταλείψουν τη νομική τους προσπάθεια δικαίωσης, είτε να αιτηθούν αποζημιώσεις από την Επιτροπή Αποζημιώσεων και να προσβάλλουν ξανά από την αρχή (με δικάσιμη ημερομηνία μετά από ακόμα μια δεκαπενταετία) την απόφαση της ως άδικη και μη αποτελεσματική.

Προχθές δύο Τουρκοκύπριοι δικαστές επικυρώθηκαν, παρόλες τις ενστάσεις μας, στο Ε.Δ.Α.Δ. και τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα, καθώς θα γίνεται πασιφανές πια ότι η νομικίστικη ρητορεία ήταν ακριβώς αυτό: ρητορεία και μόνον. Αν πιστώσουμε τους δικηγόρους-πολιτικούς μας με τη γνώση της εμπειρίας που έχουν συσσωρρεύσει από τις δεκαετίες συνδιαλλαγών τους με τη ρωσσική μαφία, τους βαλκάνιους δικτάτορες και τις ευρωπαϊκές τράπεζες, πρέπει να συμπεράνουμε ότι δεν είναι αφελείς και δεν είναι ανυποψίαστοι όταν μας πλασάρουν το Ευρωπαϊκό Δίκαιο ως το πιο μεγάλο όπλο κατά της Τουρκίας.

Γνωρίζουν πολύ καλά που οδηγούν το κυπριακό, προβάλλοντας (με δήθεν ενδιαφέρον για τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των Κυπρίων) την ευρωπαϊκή λύση. Γνωρίζουν ότι είναι ανέφικτη πολιτικά και απαράδεκτη από την Τουρκοκυπριακή κοινότητα (πόσο μάλλον την Τουρκία και το διεθνή παράγοντα). Γνωρίζουν ότι ο νομικός μοχλός γίνεται θρύψαλα μπροστά στην πολιτική βούληση των διεθνών ρευμάτων στρατηγικής.

Γνωρίζουν, και δεν τους ενδιαφέρει. Η επιδίωξη συμβιβαστικής λύσης δεν εξαργυρώνεται σε ψήφους, μάλλον το αντίθετο αποτέλεσμα έχει. Τους ενδιαφέρει μόνο η εσωτερική κατανάλωση και η πολιτική επιβίωση των ιδίων, των παιδιών τους και των βαφτιστηριών τους. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ατράνταχτα ότι οι νεαρές ηλικιακά ομάδες δεν ενδιαφέρονται για το Κυπριακό, και σίγουρα δεν ενδιαφέρονται για επιστροφή σε ένα κράτος οποιασδήποτε μορφής με τους Τουρκοκύπριους.

Η κατάρρευση της νομικής στρατηγικής θα πάρει τουλάχιστον ακόμα μια δεκαετία (λόγω της αργής ενταξιακής πορείας της Τουρκίας και των αργών διαδικασιών του Ε.Δ.Α.Δ.). Μέχρι να γίνει κοινή γνώση η εδραίωση της διχοτόμησης μέσω της επιδίωξης ευρωπαϊκής λύσης, η κοινή γνώμη θα είναι ήδη υπέρ της διχοτόμησης, και οι μόνοι που θα την βγάλουν ακόμα μια φορά καθαρή θα είναι οι χειρότεροι των συμπατριωτών μας: οι απόγονοι των τωρινών ηγετών.

Αυτοί που θα μας υποσχεθούν πολλές φορές μαζί με τους γονείς και τους νοννούς τους πριν το Φεβρουάριο:

Ευρωπαϊκή λύση.
Ευρωπαϊκή λύση.
Ευρωπαϊκή λύση.

12.9.07

Γράμμα σε ένα φίλο αριστερό


Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Η μπαλάντα του κυρ’ Μέντιου


Κώστας Βάρναλης


Καλέ μου φίλε. Σε παρατηρώ που αναθάρρεψες. Βρήκες ξανά την παλιά σου δύναμη και σε νιώθω πια να κινάς με αυτοπεποίθηση για τους νέους σου στόχους. Ακούω ξανά να κυλάνε από το στόμα σου λόγια σταράτα και σαφή. Τέλος πια με τις μακρές σιωπές και τις μεσοβέζικες σοφιστείες των περασμένων χρόνων.

Χαίρομαι που ξαναβγήκες μπροστά και είσαι έτοιμος να παλέψεις για το νέο εγχείρημα. Όλοι εμείς που αριστερίσαμε, μπορούμε να προσβλέπουμε επιτέλους σε μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας, χωρίς νοθείες και μίνιμουμ συνθήκες συμβιβασμού.

Όμως είναι κάτι που δεν με πείθει σε όλο αυτό το σκηνικό. Ενώ τα λόγια σου με χόρτασαν, κάτι με αφήνει προβληματισμένο. Οι διαφωνίες και οι διαφοροποιημένες πολιτικές άρχισαν να μας φανερώνονται πια. Για τόσα χρόνια και για τόσο σημαντικά θέματα, σώπασες. Και άλλες φορές, στήριξες ενεργά ξοφλημένες πολιτικές στο όνομα μιας ενότητας απροσδιόριστου περιεχομένου. Είναι αυτή στάση για κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός και ελεύθερος άνθρωπος;

Καλά τα λες, σύντροφε. Από το Μπούργκενστοκ (και πριν από αυτό) άκουσες την καμπάνα να χτυπά, το καράβι να παίρνει επικίνδυνες ρότες, μα και τότε σώπασες. Δεν σε κρίνω για όψιμη ευαισθησία και ιδιοτέλεια. Αντίθετα, εμπιστεύομαι το πολιτικό σου κριτήριο. Με ενοχλεί, όμως, ότι βρίσκεις το θάρρος για να τα πεις όλα, εκτός από ένα: το mea culpa. Και είναι αυτός αρκετός λόγος που δεν πείθομαι, γιατί περίμενα ότι η αυτοκριτική ήταν το πρώτο σου όπλο.

Και παραπέρα: θέλω κι εγώ να οραματιστώ μια κοινωνία όχι απλά πιο δίκαιη, αλλά αποκλειστικά δίκαιη. Χωρίς προσδιορισμούς και προαιρέσεις. Χωρίς αποκλεισμούς και ημετέρους. Αριστερή και άρα ανθρώπινη, χωρίς λαϊκισμούς και εθνικιστικές εξάρσεις. Ικανή να μας απαλλάξει από τα φαντάσματα που τώρα πλανιούνται πάνω από την πατρίδα μας.

Δεν πείθομαι όμως από τη μονολιθική, αντιευρωπαϊκή ρητορική σου. Με ενοχλεί η ιδεολογική στασιμότητα και οι απαράβατες αλήθειες που ευαγγελίζονται αποστεωμένα όνειρα. Τις ερωτήσεις για τις ανάγκες του σήμερα, τα μεγάλα ζητήματα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και το μετασχηματισμό των κρατών και των κοινωνιών, φοβάμαι ότι δεν τα αντιμετώπισε όλα ο Κάρολος. Κι εγώ έχω ανάγκη μόνο από πειστικές απαντήσεις για το αύριο, τώρα. Και όχι, πικρές μεταμέλειες για λανθασμένες επιλογές του χθες.

Με αυτές τις σκέψεις σ’ αφήνω. Καλή στράτα σου εύχομαι. Ο δρόμος που διάλεξες δεν είναι αδιάβατος. Αρκεί να μην έχεις, πάλι, κακά συναπαντήματα. Θα τα λέμε…

Διαφωνίες: Υπάρχουν ή όχι;

Προσπάθησα να μαζέψω κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς σχετικά με τις αντιπαραθέσεις των τελευταίων ημερών ανάμεσα στο ΑΚΕΛ και τη νέα τριμερή. Τις παραθέτω για προβληματισμό περισσότερο και την ελπίδα να δώσουν το έναυσμα για παραγωγική συζήτηση.

Το ερώτημα κατ' ακρίβεια απευθύνεται στο ΑΚΕΛ και τον κ. Χριστόφια. Το θέτω γιατί βλέπω μια αγωνιώδη προσπάθεια εκ μέρους του ΑΚΕΛ να πείσει ότι πράγματι υπήρχαν διαφωνίες με τον Τάσσο χωρίς να μας λέει ξεκάθαρα ποιες ήταν αυτές. Ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί και δίνει λαβή στις ηγεσίες του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ να το κτυπούν ακριβώς πάνω στο συγκεκριμένο γιατί νομίζουν ότι βρήκαν το αδύνατο του σημείο. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι το ΑΚΕΛ έχει εδώ και τεσσερά χρόνια σοβαρές διαφορές με τον Τάσσο σε σχέση με τους χειρισμούς του αλλά κυρίως σε σχέση με τις προθέσεις του όσον αφορά τις προσπάθειες για εξεύρεση λύσης του Κυπριακού. Οι διαφωνίες άρχισαν πριν από το δημοψήφισμα αλλά το ΑΚΕΛ δεν είναι εύκολο να το παραδεχτεί. Τότε θα πρέπει να πει το μέα κούλπα. Αλλά σίγουρα το βρίσκει "λίγο" δύσκολο. Είμαι σίγουρος ότι στην Εζεκία Παπαϊωάννου σπάνε το κεφάλι τους για να βρούνε τη φόρμουλα που θα συμβιβάζει την απόκρυψη της αμαρτίας τους με τις αποκαλύψεις των διαφωνιών τους με το Τάσσο.

Ο κ. Χριστόφιας και το επιτελείο του δεν πρέπει να αφήνουν σκιές όσον αφορά τη τοποθέτηση τους σε σχέση με το εθνικό, από φόβο ότι το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ θα τους ταυτίσουν με το ΔΗΣΥ. Αυτό, οι πρώην σύμμαχοι του κ. Χριστόφια, το κάνουν με μεγαλύτερη επιτυχία τώρα που το ΑΚΕΛ απαντά με μισόλογα. Το σοβαρό όμως ερώτημα που μπαίνει είναι, προς τι αυτή η αλλεργία; Αν δηλαδή οι θέσεις τους γειτνιάζουν με αυτές του ΔΗΣΥ, πρέπει να τις αποκρύβουν; Η αδυναμία να μιλήσουν πεντακάθαρα στο λαό και ουσιαστικά να αποδώσουν στο Τάσσο τις ευθύνες που του αναλογούν όσον αφορά τις ευθύνες και τις προθέσεις του, τους καθιστά σοβαρά αναξιόπιστους. Το άγχος τους να διατηρήσουν ή να φαίνεται ότι διατηρούν τις γέφυρες με τους πρώην συμμάχους τους είναι φανερό.

Η δική μου ερμηνεία είναι ότι αναμένουν από τους λαλίστατους ηγέτες της νέας τριμερούς να τους δίνουν αφορμές και έτσι να τα βγάζουν σιγά σιγά, παρά να παραθέσουν τα δεδομένα φαρδιά πλατιά ενώπιον του λαού. Όλα αυτά είναι θεμιτά, ιδιαίτερα στο πλαίσιο ενός κρίσιμου προεκλογικού παιγνιδιού. Όμως αυτή η τακτική ποιον θα ωφελήσει είναι κάτι που μένει να αποδειχτεί.

Η δική μου θέση είναι ότι ο κ. Χριστόφιας θα πρέπει, σε μια ανάλογη με του Τάσσου διακαναλική συνέντευξη να μιλήσει όσο πιο καθαρά μπορεί στο λαό χωρίς να αφήνει σκιές για τους λόγους που το κόμμα του εγκατέλειψε τη τριμερή. Θα πρέπει να μιλήσει με τη γλώσσα της συμφιλίωσης με τους Τ/Κ, με γλώσσα που θα καθησυχάζει τις φοβίες που αναπτύχθηκαν στο κόσμο μετά την υστερία του ΟΧΙ και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Ας μην ζητήσει συγγνώμη. Η παραδοχή, και μόνο μέσα από τα συμφραζόμενα, της αδυναμίας του να εγκαταλείψει τη τριμερή όταν αυτή οδηγούσε το Κυπριακό σε καταστροφική πορεία θα είναι σοβαρή ενίσχυση της εικόνας του πολιτικού άνδρα τουλάχιστο στα μάτια τα δικά μου. Ο λαός έχει το δικαίωμα να γνωρίζει. Αν ο κ. Χριστόφιας δεν τα πει τώρα, η αμφιβολία του κόσμου σχετικά με την αξιοπιστία του θα πλανάται μέχρι τη στιγμή που θα πάει στη κάλπη.

Πιστεύω βεβαίως ότι η επιπολαιότητα και αμετροέπεια των αντιπάλων του θα του δώσουν πολλές ευκαιρίες να αποκαλύψει τις διαφορές του με το Τάσσο, όμως η εντιμότητα επιτάσσει ξεκάθαρο πολιτικό λόγο. Τελικά πρέπει να τραβά πολύ ζόρι κάποιος που κατέχει την αλήθεια και δεν έχει τη δύναμη να την αποκαλύψει. Τίποτα δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο κ. Χριστόφιας στήριξε μια εθνικά επιζήμια εθνικιστική πολιτική για πέντε χρόνια. Είτε το παραδεχτεί είτε όχι. Από την θέση που κατείχε γνωρίζει πράγματα και καταστάσεις που μπορούν να ξεσκεπάσουν την απορριπτική πολιτική του Τάσσου και να αντιστρέψουν το κλίμα.

Νομίζω όμως ότι δεν θα τολμήσει να τα πει καθαρά. Ο στόχος του είναι να συσπειρώσει το κόμμα του και αυτό είναι αρκετό να τον περάσει στο δεύτερο γύρο. Είναι και τυχεράκιας εδώ που τα λέμε. Οι Τασσικοί κομματάρχες ούτε τον Παναγόπουλο ακούν ούτε κανένα, όταν τους λένε να μην κτυπουν το ΑΚΕΛ επειδη όσο πιο πολύ το κάνουν τόσο πιο πολύ το συσπειρώνουν. Δουλεύουν τελικά οι αντίπαλοι του γι' αυτόν και τον βοηθούν να προσπερνά τα δύσκολα διλήμματα.

Hiding Behind Fingers

The President discusses price hikes in cattle feed and flour.

10.9.07

Ομοσπονδία της διάλυσης;

Ενδιαφέρον άρθρο από το περιοδικό Economist:

Time to call it a day
Sep 6th 2007


Sometimes it is right for a country to recognise that its job is done

A RECENT glance at the Low Countries revealed that, nearly three months after its latest general election, Belgium was still without a new government. It may have acquired one by now. But, if so, will anyone notice? And, if not, will anyone mind? Even the Belgians appear indifferent. And what they think of the government they may well think of the country. If Belgium did not already exist, would anyone nowadays take the trouble to invent it?

Such questions could be asked of many countries. Belgium's problem, if such it is, is that they are being asked by the inhabitants themselves. True, in opinion polls most Belgians say they want to keep the show on the road. But when they vote, as they did on June 10th, they do so along linguistic lines, the French-speaking Walloons in the south for French-speaking parties, the Dutch-speaking Flemings in the north for Dutch-speaking parties. The two groups do not get on—hence the inability to form a government. They lead parallel lives, largely in ignorance of each other. They do, however, think they know themselves: when a French-language television programme was interrupted last December with a spoof news flash announcing that the Flemish parliament had declared independence, the king had fled and Belgium had dissolved, it was widely believed.

No wonder. The prime minister designate thinks Belgians have nothing in common except “the king, the football team, some beers”, and he describes their country as an “accident of history”. In truth, it isn't. When it was created in 1831, it served more than one purpose. It relieved its people of various discriminatory practices imposed on them by their Dutch rulers. And it suited Britain and France to have a new, neutral state rather than a source of instability that might, so soon after the Napoleonic wars, set off more turbulence in Europe.

The upshot was neither an unmitigated success nor an unmitigated failure. Belgium industrialised fast; grabbed a large part of Africa and ruled it particularly rapaciously; was itself invaded and occupied by Germany, not once but twice; and then cleverly secured the headquarters of what is now the European Union. Along the way it produced Magritte, Simenon, Tintin, the saxophone and a lot of chocolate. Also frites. No doubt more good things can come out of the swathe of territory once occupied by a tribe known to the Romans as the Belgae. For that, though, they do not need Belgium: they can emerge just as readily from two or three new mini-states, or perhaps from an enlarged France and Netherlands.

Brussels can devote itself to becoming the bureaucratic capital of Europe. It no longer enjoys the heady atmosphere of liberty that swirled outside its opera house in 1830, intoxicating the demonstrators whose protests set the Belgians on the road to independence. The air today is more fetid. With freedom now taken for granted, the old animosities are ill suppressed. Rancour is ever-present and the country has become a freak of nature, a state in which power is so devolved that government is an abhorred vacuum. In short, Belgium has served its purpose. A praline divorce is in order.

Belgians need not feel too sad. Countries come and go. And perhaps a way can be found to keep the king, if he is still wanted. Since he has never had a country—he has always just been king of the Belgians—he will not miss Belgium. Maybe he can rule a new-old country called Gaul. But king of the Gauloises doesn't sound quite right, does it?

6.9.07

Νίκος vs. Γιαννάκης [pour les yeux de Georges]

Ένα πραγματικό αριστούργημα πολιτικής τζαι δημοσιογραφικής τεχνικής έσιει ανακαλύψει σήμερα το Ανεπίσημο Μπλογκ των Προεδρικών 2008. Η ημέρα είναι Τετάρτη, τζαι στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου δύο εκπρόσωποι τύπου, ένας επίσημος τζαι ένας ανεπίσημος, ετοιμάζουνται να υπερασπιστούν τα ιερά τζαι τα όσια τους.

Στα αριστερά της οθόνης, ο κύριος Νίκος Κατσουρίδης θα επιχειρήσει να πείσει το φιλοθεάμον κοινό οτι το κόμμα του, άλλως ΑΚΕΛ, άλλως "Τσιμεντοποιεία Προεδρικού", πρώην κομμουνιστικό κόμμα [κοιτάξτε στη σύνθεση της Βουλής] τζαι νυν απελπισμένη κορασίδα σε αναζήτηση χαμένης ταυτότητας ότι δεν έσιει σκοπό να επαναφέρει το Σχέδιο Ανάν εις υπηρεσία των δαιμονικών ξένων τζαι του διεθνούς ιμπεριαλισμού, όπως θεωρεί το κομμουνιστικό μας κόμμα οτι υπονόησε ο Γιώργος Λιλλήκας.
Δυνατό χαρτί: Το επιχείρημα πως το ΑΚΕΛ αν μη τι άλλο υπήρξε πάντα μονοκόμματα αντι-ιμπεριαλιστικό, τουλάχιστον στα λόγια, σε σημείο που να δέχεται κριτική για τούτη του τη στάση.
Αδύνατο σημείο: Το οτι ο αντι-ιμπεριαλισμός είναι σήμερα για το ΑΚΕΛ ότι τζαι η σάτιρα για τον σάτυρο. Ομόηχα αλλά ασύμβατα.

Όχι βέβαια οτι ο μαχητής στην δεξιά πλευρά της οθόνης μπορεί να εντοπίσει, ή τζαι να εκμεταλλευτεί τέθκοιες αδυναμίες. Ο κύριος Γιάννης Νικολάου, anchorman του "Από Μέρα σε Μέρα" τζαι μέσα μέσα απολογητής την ικανότερης Κυπριακής κυβέρνησης που τις μέρες του Ισαάκιου Δούκα Κομνηνού, θα επιχειρήσει να υπερασπιστεί την τιμή του χρυσού παιδιού της διπλοματίας μας.
Δυνατό χαρτί: η αξιαγάπητη του τάση να χάνει τα λόγια του όποτε τον αγριοκοιτάζει ο Κατσουρίδης τζαι το επιχείρημα το οποίο συνοψίζεται σε "μα ο Λιλλήκκας εν τζαι..."
Αδύνατο σημείο: η αξιαγάπητη του τάση να χάνει τα λόγια του όποτε τον αγριοκοιτάζει ο Κατσουρίδης τζαι το επιχείρημα το οποίο συνοψίζεται σε "μα ο Λιλλήκκας εν τζαι..."

Εμάθαμε πας την κουβέντα οτι το μάτς ήταν συγκλονηστικό.. Παρολλίο να χάσουμε την ευκαιρία να το δούμε τζαι εμείς, αλλά ευτυχώς για την Κυπριακή τηλεοπτική ιστορία το βίντεο βρίσκεται ήδη στο EsouniTube [το οποίο δεν φιλοξενεί πλέον μόνο αντικυπριακή προπαγάνδα ή ακόμα σιρόττερα, σκηνές που σειρές του Αντένα]. Ευχαριστούμε τον ανώνυμο μας προμηθευτή.

Στον πρώτο γύρο τα πράματα εδείχναν ιδιαίτερα ήσυχα. Οι αντιπαραθετόμενοι μπούλουκκοι εισήγαγαν τις στρατηγικές τους τζαι τις αρχικές θέσεις τους.



Τα καλλύτερα φυσικά έρκουνται στο δεύτερο πιάτο. Αγαπημένη ατάκα [ο Νικολάκης εξηγεί στον Γιαννάκη βασική πολιτική ορολογία]: "δεν μπορεί να υπάρχει ομοσπονδία που να αποτελείται από ένα μέρος, το λιγότερο θα είναι δύο".



Απολαύστε τους "ανυπόταχτους πολεμιστές των σπηλαίων και των πασάλλων".

5.9.07

YiannakisBurger

Times are schizophrenic and double guessing rules the day. Everyone wants to know who is jumping from one pocket to another. And ideological nomads hear their master's voice fading into the distance as they move into new ideological tents.

And that's when the double guessing begins. Would Yiannakis Nicolaou at CyBC jump into the president's pocket or remain faithful to The Party, one was kept wondering until yesterday. Yiannakis was transformed from top bull to minced meat in a few deft strokes by the man one should never mess with: Nicos Katsourides of AKEL. I would not be surprised if Costas Themistocleous were busy at this very moment trying to obtain a copy of Tuesday's "Apo Mera se Mera" in order to watch it over and over again. I suggest he get in touch with Matrix Media,as I doubt Kareklas at the Presidential Broadcasting Corporation would extend him the courtesy. And no, I don't know whether one can get decent gazpacho in Nicosia.

I suspect Katsourides' de rigeur 'take no prisoners' attitude was further fueled by Yiannakis bedouin trek that led him into a warm presidential pocket. He was given as good as he gave (when he lost his cool with Themistocleous in a totally unjournalistic tantrum) just over a month ago on the same show.

But the way Katsourides demolished Yiannakis was almost cruel, with the first volley - a dirty look that made Yiannakis shut up - being as effective as a coup de grace.

When will local TV journalists learn to conduct themselves in a manner more befitting of a presenter and finally shed their second rate, coffee shop agit-prop ethos, I wonder.

Ενημερωτικό Κουτσομπολιό

Ο Ιωάννης Κασουλίδης, υποψήφιος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας διαθέτει blog. Ναι κυρίες και κύριοι, είναι εντυπωσιακό και πολύ προχωρημένο! Ενθουσιάστηκα μόλις αντίκρυσα λινκ για το προφίλ του ως ήταν φυσικό, και άρον άρον μπήκα να το περιεργαστώ.

Όμορφη, φωτεινή, αισιόδοξη, φωτογραφία, με χαμόγελο colgate total whitening. Είναι στον blogger από τον Αύγουστο του 2007. Γράφει υπέροχα, το παρουσιαστικό του με συγκίνησε γιατί διάβασα όλα όσα οραματίζομαι σαν πολίτης της Κυπριακής Ουτοπικής Φημοκρατίας (Κ.Ου.Φη.):

"Να φτάσουμε το όραμα για μια νέα Κύπρο, σύγχρονη, Ευρωπαϊκή, ανθρωποκεντρική. Δίκαιη και έντιμη. Που δεν θα αφήνει την χώρα μας καθηλωμένη στο παρελθόν, αλλά θα κτίζει για το μέλλον. Να αναβαθμίσουμε μαζί την ποιότητα της Δημοκρατίας μας. Να φέρουμε τον πολίτη στο προσκήνιο. Μαζί, σήμερα συζητούμε, αύριο δημιουργούμε. Διαμορφώνουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο απέναντι στα προβλήματα και στα αδιέξοδα της σημερινής πολιτικής. Για την Κύπρο του 21ου αιώνα. Το σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος που μας αξίζει!"

Σαν το μωρό που του τάσσουν λυξιά τζαι τρέχουν τα σάλια του, εν έβλεπα την ώρα που θα τα έπιανα στο στόμα μου... Παίρνοντας το σοβαρό μου ύφος και μπαίνοντας στο σοβαρό μου μόουντ, πάτησα το ονοματάκι του το οποίο με οδήγησε εδώ.

Ένιωσα σαν το μωρό που του τάσσουυν λυξιά ώσπου τα σάλια του να γιεμώσουν την πισίνα (για εξοικονόμηση νερού), τζαι ύστερα λαλούν του "Πρωταπριλιάααα, Πρωταπριλιάαα", τζαι χαχανίζουν.

Μπορεί να αντρέπεται. Μπορεί να διαμορφώνει το σωστό ίματζ. Μπορεί να το ανέθεσε σε web designer τζαι να καρτερά. Μπορεί σήμερα να το συζητά και αύριο να το δημιουργίσει (για ποιο απ'όλα τα αύριο μιλά άραγε;). Μπορεί να το κρατήσει για πάντα μετά προσκλήσεως. Έτσι σκέφτουμαι να πάω απρόσκλητη στο πάρτι.

3.9.07

Anonymous Who?

One small request:

If you want to post anonymously please choose a name (any name) so that we know with which anonymous person we're talking.

Sas parakaloume na diale3ete opoiodhpote (kai na'nai) onoma otan apofashsete na antapokrh8eite anonyma.