1.3.08

Δεν φοβάμαι τίποτα

Την περασμένη εβδομάδα έγραψα τι φοβάμαι και τι ελπίζω. Αυτή την εβδομάδα ο φόβος δεν έχει λόγο να λέγεται. Πριν ένα μεγάλο σάλτο, ότι αναστέλλει την ορμή μπαίνει στην πάντα. Αυτή τη χρονιά ή την επόμενη, η χώρα μου ή ενώνεται, ή οριστικά μοιράζεται. Η ιστορία μένει ακίνητη για να μπορείς να την δεις, να την διαβάσεις, να την περιεργαστείς άμα είναι η ιστορία των άλλων. Άμα πρόκειται για τη δικιά σου δεν στέκεται, γλιστράει και τρέχει σαν τον χρόνο. Μόνο άμα την ζήσεις μπορείς να τη νοιώσεις. Για αυτό πήγα εκεί.


Τι χαρά να βρίσκεσαι μεταξύ χιλιάδων ανθρώπων που λεν ο ένας του άλλου σύντροφε και ψηλώνουν τα χέρια τους πάλλοντας τις παλάμες τους μέχρι εις ότου ένας έφορος εκλογής αναθέσει σε έναν από εμάς, την εντολή, βάσει του νόμου, να κάνει τον λόγο μας νόμο. Η χαρά γίνεται συγκίνηση όταν δεν βλέπεις ούτε ένα χέρι να χρειάζεται να κρατά όπλο. Πανιά κρατάνε μόνο, χρωματισμένα λευκά, κίτρινα, γαλανά, κόκκινα. Πολλά κόκκινα. Και φόβος κανένας. Τα στόματα δεν είναι στεγνά από βασανιστήρια ή από φυλακής στέρηση. Μόλις σταματήσανε να μασουλάνε τσίπιτο και κριτσίνάκια με πάπρικα, μόλις ρουφούσανε ανέμελα μπύρες και κοκακόλες. Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση. Όποιος βλέπει την ιστορία των άλλων θεωρεί τα γεγονότα ετούτα ξεφτίλα. Όποιος θέλει να ζήσει την ιστορία τη δική του, νοιώθει την χαρά να βλέπει ένα αριστερό να μπορεί να κερδίζει την εμπιστοσύνη των πολλών να ορίσει το μέλλον του τόπου χωρίς βία.



Χιλιάδες στήθια σφίγγονται και συντονίζονται. Εισπνέουν αέρα. Τον κρατάνε. Μόλις ο κύριος έφορος τελειώσει να αναφέρει τους λόγους για τους οποίους κάνει αυτό που του αναθέτει ο νόμος, λεει την τελευταία του λέξη και κάνει τα χιλιάδες στήθια να εκτονώσουν σε κραυγή χαράς τον αέρα που κρατήσανε τόση ώρα, τόσα χρόνια. Οι παλάμες που πάλλονταν έσφιξαν και γίνανε γροθιές. Η συγκίνηση έγινε δάκρυ στο άκουσμα της λέξης «επανένωση». «Τείνω χέρι φιλίας στους συμπατριώτες μας τουρκοκύπριους» είπε αυτός που εκλέξαμε. «Χαλάλιν του οι κόποι που τον ενέωσα» είπεν η κυρία Αννού. Χαλάλιν του οι αγώνες που εκάμαν οι χιλιάδες άνθρωποι που ονειρεύτηκαν μια Κύπρο όπου το δίκαιο είναι νόμος και κριτήριο της κάθε απόφασης. Χαλάλιν του οι αγώνες που θα κάμουμε εμείς που ονειρευτήκαμε μια πατρίδα ενωμένη.

Αν τελικά φτάσουμε εκεί για όπου βάλαμε πλώρη, θα λεω στα εγγόνια που θα με ρωτούν για τον καιρό που η Κύπρος ήταν διχοτομημένη ότι την ημέρα που έγινε ο πόλεμος ήμουν εκεί, κάτω από τα αεροπλάνα που βομβάρδιζαν το Βαρώσι. Την ημέρα που ο βοριάς γύρισε και ήρθε ο λίβας , επίσεις ήμουν εκεί, κάτω από μια σημαία κόκκινη.

15 comments:

kyriakos said...

Όλα αυτά τα χρόνια έλεγαν ‘’επανένωση’’ και εννοούσαν τα δικά τους..
Για πρώτη φορά επανένωση πάει να πει ..επανένωση
Η Κύπρος είναι σε καλά χέρια..

Anonymous said...

Αφού ακόμα οι Ελληνοκύπριο καταψηφίζουν τον απορριπτισμό και την εγγυημένη διχοτόμηση που εισάκουε στο όνομα Τάσσος, αφού επίσης ακόμα αντιδρούν σε εθνικιστικά και σοβινιστικά συνθήματα της δεξιάς και ΤΟΛΜΟΥΝ να αναδείξουν για πρώτη φορά αριστερό πρόεδρο....
Ακόμα υπάρχει ελπίς!

Lexi_penitas said...
This comment has been removed by the author.
Lexi_penitas said...

Ασερα, η αγωνία σου ήταν μεγάλη και ειλικρινά χαίρομαι με τη χαρά σου. Η δουλειά μας από δω και πέρα είναι να επαγρυπνούμε και να σπρώχνουμε.

Σχετικό: Θα ήθελα να παρακαλέσω τους φίλους συντελεστές και αναγνώστες του μπλογκ να αφιερώσουν λιγότερο από 5 λεπτά από το χρόνο τους για να συμπληρώσουν την έρευνα πολιτικής συμπεριφοράς της κυπριακής μπλογκόσφαιρας. Θα τη βρείτε στο μπλογκ μου. Σας ευχαριστώ.

kkai-Lee said...

Καλημέρα Aceras

Καλημέρα Κύπρος μας

Οι συγκινησιακές καταστάσεις επιμένουν να συνεχίζονται
και με μεστές σκέψεις σαν και τις δικές σου.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας, ο νέος τιμονιέρης, αδιαμφισβήτητα εμπνέει

Ακούω με προσοχή τους ανθρώπους να μιλούν στο δρόμο, στα καφενεία, στους διαδρόμους, στα κανάλια, ξαλαφρωμένοι από ένα βάρος δεκαετιών και από μια αντίληψη ότι η αριστερά ήταν αδύνατο να κυβερνήσει σε αυτό τον τόπο. ( Ακόμα δεν συνήθισε το αυτί μας το « Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Δημήτρης Χριστόφιας» )

Ευτυχώς, για το κοινό καλό και ο μύθος αυτός κατέρρευσε

Βλέπω ανθρώπους μεγάλους σε ηλικία, έστω και στην τελευταία περίοδο της ζωής τους, να αισθάνονται δικαιωμένοι για τα όσα πίστεψαν για μια δίκαιη κοινωνία και να περιμένουν τα άμεσα αποτελέσματα της να φανούν μέσα στην καθημερινότητα τους

Ακούω για ανθρώπους ( που έζησαν την περίοδο πριν και μέχρι το μαύρο 74 ) που με δυσκολία, την ώρα της ανακήρυξης, σταμάτησαν να κλαίνε από τη συγκίνηση. Ο καθένας για το δικό του σημαντικό λόγο που είμαι βέβαιος ότι παραπέμπει σε καταστάσεις ιδιαίτερα δύσκολες και τραυματικές

Βλέπω νέους ανθρώπους, να αισθάνονται αυτό τον ούριο άνεμο της αλλαγής να τους δροσίζει το πρόσωπο και να απλώνουν δειλά -δειλά τα φτερά τους να πετάξουν

Ακούω ανθρώπους ( δεν εννοώ μόνο της αριστεράς ) να ξαναελπίζουν, να ξανακάνουν όνειρα, για μια επανενωμένη Κύπρο, για μια δικαιότερη κοινωνία, για μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση. Για μια πιο φιλική αντιμετώπιση τους σε προσωπικό επίπεδο και για μια πιο ειλικρινή προσπάθεια για την επίλυση των προβλημάτων τους.

Γιατί η Κύπρος είναι εδώ και συνεχίζει να είναι λαβωμένη
Γιατί τα προβλήματα είναι εδώ και είναι για όλους

Η συγκυρία μπορεί να είναι μοναδική

Αυτό πρέπει να το αντιληφθούν πρώτοι από όλους οι άμεσοι συνεργάτες του νέου προέδρου και να δώσουν τα πάντα για να βοηθήσουν ώστε οι στόχοι να πραγματοποιηθούν

Όμως και η αντίδραση του καθενός από εμάς, των απλών πολιτών, είναι ουσιαστική
για την έκβαση του μεγάλου αγώνα που ακολουθεί

Μπορεί μα και πρέπει ο νικητής να είναι η Κύπρος


( Η cytanet, λόγω βλάβης στο server της, μου στέρησε το δικαίωμα και τη χαρά να εκφράσω σε περασμένα ποστ εκείνες τις κρίσιμες μέρες και ώρες τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Ας είναι. Τους συγχωρώ ) .

MonachusX2 said...

Στο "τι φοβάμαι και τι ελπίζω", εστίασα στους φόβους σου και αμφισβήτησα τις ελπίδες σου. Ελπίζω να είχα κάνει λάθος γιατί φοβάμαι πως δεν θα μπορέσουμε να ελπίσουμε ποτέ ξανά.

stalamatia said...

Θέλω να πιστεύω ότι η νέα κυβέρνηση θα κάνει σωστά πράγματα και με σύνεση.Αν όμως Ασερα σε ξανακούσω να πεις ότι φοάσε αυτούς που τώρα τους έδωσες την ευκαιρία, εγιώ εν θα φοηθώ μόνο,εν να απελπιστώ τζιόλας τζιαι εν να πω να πάσειν ούλλοι να πνιούν τζιαι εν θέλω άλλες ελπίδες ψεύτικες.
Ατε τζιαι καλο μήνα.

Aceras Anthropophorum said...

Οι ελπίδες Σταλαματία δεν είναι για να εκπληρωθούν όλες. Είναι για να λειτουργούν σαν πυξίδα. Είναι ανθρώπινο το να μεν τερκάζουν αρκιβώς αυτά που εκτίσαμεν μες τον νούν σε σύνγριση με αυτά που κτίζουμεν στον πραγματικόν κόσμο. Εξάλλου αν τερκάζουν εντελώς σημαίνει ότι οι ελπίδες που οδηγήσαν την δράσην δεν ήταν αρκετά τολμηρές. Τζιαμαί που εγώ απογοητεύκουμαι είναι όταν ο ππούσουλας χαλά τζαι πάμεν του θκιαόλου. Η αριστερά στην Κύπρον τα τελευταία 4 χρόνια είχε χάσει τον ππούσουλα τζαι η γλώσσα μου ήταν σκληρή όταν την εχρησημοποιούσα ελπίζοντας ότι θα εσυνέβαλλα στο να αλλάξει η κατεύθυνση.

Οι φόβοι αφορούν τες ελπίδες τζαι τες προθέσεις. Με την πράξη πάει η κριτική. Ελπίζω ότι αυτό το μπλογκ θα συνεισφέρει στην καλόπιστη κριτική τζαιμαί που υπάρχει ελπίδα να βελτιωθεί κάτι, στην σκληρή κριτική (ανάλογη με αυτήν που εκάμαμεν του Τάσσου) όταν τα πράματα δεν έχουν σωτηρία τζαι πρέπει να αλλάξουν οι παίχτες.

Η καλή η μέρα φαίνεται που το πρωΐν ελάλεν η στετέ μου. Η πρώτη μέρα της παρούσας κυβέρνησης μου φαίνεται ηλιόλουστη. Εξαναθκιάβασα τους φόβους που είχα πριν μια βδομάδα, τα γεγονότα εδιαψεύσαν αρκετούς. Επαγρυπνούμεν τζαι διεκδικούμεν. Έτσι μας εμάθαν αυτοί που κυβερνούν τωρά. Δεν θα τους την χαρίσουμεν αυτούς. Αντίθετα θα είμαστε πιο αυστηροί.

Anonymous said...

Οι προσδοκίες του απλού του κόσμου, του κόσμου της Αριστεράς (και όχι μόνο), από τον Πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια, το δικό τους Άνθρωπο είναι μεγάλες. Φάνηκε όμως να τον εμπιστεύονται και να είναι έτοιμοι να δείξουν υπομονή. Οι προσδοκίες αυτές αφορούν τη λύση του κυπριακού, την κοινωνική πολιτική, την παιδεία, τον τρόπο διακυβέρνησης …
Παράλληλα το χρέος του Δημήτρη Χριστόφια να μην απογοητεύσει όλο αυτό τον κόσμο, τεράστιο! Η μάχη δύσκολη αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα γίνουμε μάντεις κακών για να λέμε εκ των υστέρων ότι δικαιωθήκαμε!

Anef_Oriwn
Κυριακή 2/3/2008 – 10:39 μ.μ.

Anonymous said...

Μπορουμε να ελπιζουμε ξανα!

Νικολας

the Idiot Mouflon said...

Συναισθηματική έκρηξη μπορείς να νοιώσεις και βλέποντας μια καλά σκηνοθετημένη χολυγουντιανή ταινία. Δεν είναι όμως πάντα happy end η κατάληξη.

Συναισθηματικά φορτισμένοι μπορεί να ένοιωθαν και οι πρωτομάστορες της Οκτωβριανής. Μετά;

Κομσομόλος said...

Ασέρα είναι η πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό που συγκινήθηκα από κάτι που είδα στο internet. Σε ευχαριστώ για το καταπληκτικό αυτό κείμενο.

Aceras Anthropophorum said...

Αγρινέ, νομίζω ότι εσένα τζαι στον παράδεισο να σε βάλουν θα επαναστατήσεις διότι θα βρίσκεις ότι έχει πολλήν ανία. Διαιρωτούμαι δε τι κάμνεις σε προσωπικόν επίπεδο. Τί κάμνεις με τα προσωπικά όνειρα, τί κάμνεις όταν η ύλη αντιστέκεται τζαι το αποτέλεσμα της πράξης δεν μοιάζει τζαι πολλά με την πρώτη φαντασίωση που εγένησε τζαι συντήρησεν το όνειρο; Αν έχεις τες ίδιες απαιτήσεις όπως αυτές που διακυρίττεις για τα κοινωνικά, αν είσαι τόσον συνεπής όσον ζητάς από τους άλλους να είναι, θα σε θαυμάσω, αλλά η ζωή θα είναι πολλά δύσκολη τζαι η χαρά λλίγη. (Λόγο του ότι η ύλη δυστιχώς έχει άλλα σχέδια απο τα δικά σου τες παραπάνω φορές).

Άσε με να σιαίρουμαι με την αφέλια ότι το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης θα είναι στο ύψος των διακυριγμένων προθέσεων. Θα έχω μετά όλον τον χρόνο μπροστά μου για να κρίνω τες πράξεις συγκρίνοντας τες με τες προθέσεις. Αν δεν χαρώ με τες προθέσεις με τι θα χαρώ; Με τους συμβιβασμούς που επιβάλλει η ζωή; Τζαι στο κάτω κάτω δεν είναι τζαι τόσον αφέλεια. Γιορτάζοντας με τες προθέσεις που μου αρέσκουν, παίρνω το δικαίωμα να διεκδικήσω μετά την εκπλήρωσην τους. Ιδίως από αυτούς που με εμάθαν να διεκδικώ.

Aceras Anthropophorum said...

Προλετάριε σε χαιρετώ! Το κείμενο δεν μεταφέρει ούτε το έναν τοις χιλίοις της συγκίνησης που εξεράγη στο στάδιο. Τζαι όταν ακούω τον φίλο μου το Αγρινόν να μιλά για χόλλιγουντ δεν ξέρω τι λόγια να πω για να τον φέρω κοντά στες πραγματικότητες που ξετιλίγονται μπροστά στα μάτια του τζαι που η αγωνία να μεν παν τα πράματα καλά δεν τον αφήνουν να δεί.

Αγρινέ μου τα σκατά δεν είναι κατ΄ανάγγην η μοίρα μας. Γίνονται η ζωή μας όταν δεν κάμνουμεν άλλον που να τα συναφέρνουμεν. Καταδέχτου να χαρείς τζαι με δεύτερης η τρίτης κατηγορίας ανατροπές.

the Idiot Mouflon said...

@Aceras

Στον Παράδεισο δεν θα έμπαινα. Θα έμενα απέξω και δείχνοντας προς τους κολασμένους θα έλεγα στον Πέτρο "άμα μπουν και τα αδέλφια μου, θα μπω και εγώ".

Τον διαχωρισμό σε αισιόδοξους και απαισιόδοξους δεν τον δέχομαι. Είναι από αυτά τα ψευδο-διλήμματα που η ανατροφή μας μας έχει επιβάλει αλλά εγώ τον απέβαλα από καιρού. Είναι και πολλούς άλλους τέτοιους διαχωρισμούς που τους βλέπω και αμέσως μυρίζουμαι απατεωνιά.

Το συναίσθημα είναι καλό, όπως και η λογική. Ούτε εδώ δέχομαι την σε αντιδιαστολή κατηγοριοποίηση. Δέχομαι όμως ότι το καθένα έχει την ώρα του... και κάποτε δεν είναι σωστή η ώρα για κανένα από τα δύο.

Πες μου τώρα... η συναισθηματική φόρτιση που σε αγκάλιασε... σε τι διαφέρει από τη συναισθηματική φόριση οπαδών ομάδας εθνικής που πανηγυρίζουν γιατί "νικήσαμε τους μισητούς εχθρούς και αποδείξαμε την ανωτερότητα των γονιδίων μας"; Τι κάνει τη δική σου φόρτιση καλό σύμβουλο ενώ των άλλων κακό;