Χωρίς πυξίδα, ανόητη πατρίδα

"Σας σιχάθηκε η ψυχή μου
καρκινάκια του πλανήτη"
Τζίμης Πανούσης



Στοπ. Παύση. Αλτ. Ένα λεπτό. Από την περίοδο του δημοψηφίσματος και μετά ασχολούμαστε με το τι λένε οι "άλλοι", σκοτωνόμαστε από τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και το ίντερνετ για την κρίση, για την επίλυση του Κυπριακού, νεκρανασταίνουμε τις πρόνοιες του Ανάν, τα μισά μας επιχειρήματα ξεκινάνε με το "αν (δεν) ψήφιζε ο λαός τότε έτσι", εκδίδουμε πιστοποιητικά φρονημάτων. Η ιστορία αυτή πάει χρόνια πίσω κι αν κάποιος βρει το κουράγιο να ανιχνεύσει την ιστορία του Τύπου θα δει να αναδύεται ένα μόνιμο σχέδιο: δυο πλευρές να αψιμαχούν ακατάπαυστα για την τρέχουσα επικαιρότητα - αλλά τίποτα πέραν αυτής.




Τα πρόσωπα και τα μέσα αλλάζουν, η ουσία των λόγων μας όμως παραμένει η ίδια, με μια μικρή, ίσως, διαφορά για αυτούς που θέλουμε να θεωρούμαστε "προοδευτικοί". Γιατί απ' την άλλη πλευρά μάς αναμένει ο ανεξάντλητος βερμπαλισμός της πατριωτικής γραμμής, βγαλμένης κατευθείαν από κατηχητικό της δεκαετίας του '50 ή από μια βλαχομπαρόκ σύναξη σε επαρχιακό καφενείο.



Μέσα σε αυτό το σαματά, γραφικές μορφές είναι ο προφανής στόχος. Σπάμε πλάκα με τον αρχιεπίσκοπο, αδυνατούμε να πιστέψουμε τις απύθμενου κάλλους δηλώσεις και παραστάσεις πολιτικών όπως ο Κουλίας, ο Βαρνάβα, ο Κουτσού και περιμένουμε να διαβάσουμε το "Κατά Βαρβάρων", τον Πάτροκλο και τον Κοριό να ξεμπροστιάζουν τις βλακείες που μας αραδιάζονται κάθε εβδομάδα. (Ίσως, ακόμα, και τους τόσους θυμούς του γράφοντος...) Από την άλλη πλευρά: οι συνήθεις ύποπτοι. Η Σημερινή με το αμαρτωλό της παρελθόν, το Σίγμα με τους κραυγαλέους τίτλους, ο Φιλελεύθερος με το σύνηθες φιλοεξουσιαστικό προφίλ λένε τα δικά τους. Ορίστε: στις 93 λέξεις που προηγούνται σας περιέγραψα το παρελθόν, το παρόν και, όπως φοβάμαι, το μέλλον της δημόσιας συζήτησης στην Κύπρο.




Και μετά τι; Μας λείπει η παραπέρα σκέψη, η εναλλακτική πρόταση. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι αυτές είναι οι συντεταγμένες μας! Μια κοινωνία ζόμπι-υπνοβατών που επαναλαμβάνουν αδιάκοπα τα ίδια λόγια, σε τέτοιο βαθμό που η ύπαρξη του ενός είναι μόνο η αιτία για την ύπαρξη του άλλου. Μέσα στο χαμό, καθετί καινούργιο, μικρές εκρήξεις δημιουργίας δεν ξεφεύγουν τελικά και τυλίγονται στην παμφάγο δίνη που ονομάζεται Κυπριακό. Ίδιες κουβέντες, ίδιες εφημερίδες, μια ρουτίνα ικανή να σκοτώσει και τα πιο αγέρωχα μυαλά μέσα σε λίγο καιρό.




Αλλιώς τον είχα φανταστεί αυτόν τον καιρό. Νοσταλγώ από τώρα ένα μέλλον που να είναι ασύμβατο κι αμήχανο με αυτό το παρόν. Και που να γεννά μια προσδοκία δικαιώματος για όσα θα γίνουν. Αλλά φευ...

Και η άλλη όψη των πραγματων.....

Τα οξφορδιανά προσόντα του δρος Ρολάνδου Κατσαούνη και οι δολοφονίες Τ/Κ 1963-64


ΠΡΟΣ: "ΠΟΛΙΤΗ"
Ενταύθα
Στον "Πολίτη" της 12ης τρέχοντος και εις περίοπτον θέσιν δημοσιεύτηκε άρθρο του δρος Ρολάνδου Κατσαούνη, υπό τον τίτλο "Γύρω από κάποιες αμφισβητήσεις", στο οποίο ο δόκτωρ αναφέρθηκε και στον υπογράφοντα ως ένα από τους δημοσιογράφους που αμφισβήτησαν τα ακαδημαϊκά του προσόντα. Έχοντας διαβάσει τον κατάλογο των πανεπιστημιακών περγαμηνών του, που δημοσίευσε, μετά χαράς αποσύρω κάθε αμφισβήτηση των τυπικών του προσόντων. Θαρρώ, όμως, ότι είναι δεοντολογικά πρέπον για τους αναγνώστες και του "Πολίτη" να δημοσιεύσετε, αν έχετε την καλοσύνη, σε μία από τις προσεχείς εκδόσεις σας, το παρόν κείμενό μου που επιχειρεί να ερευνήσει, ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ του, τα ουσιαστικά προσόντα του δρος Κατσαούνη και τα πολιτικά τους παράγωγα. Το κείμενό μου υπέχει θέση και απαντήσεως στο άρθρο που δημοσίευσε στον χθεσινό "Πολίτη" (σελ. 40) ο αξιότιμος νομικός συνεργάτης σας κ. Νικόλας Κυριάκου, με τίτλο "Εθνικιστικές παρα-λογικές":
Ο Τ Α Ν, λοιπόν, οι Τούρκοι βρέθηκαν στριμωγμένοι από τη δημόσια ομολογία που έκανε την Πέμπτη 22.1.09 ο Τούρκος ηθοποιός Αττίλα Ολγκάτς ότι, το 1974 που υπηρετούσε στον τουρκικό στρατό εισβολής στην Κύπρο, διέπραξε διατεταγμένες, εν ψυχρώ εκτελέσεις, δεμένων πισθάγκωνα Ελλήνων Αδηλώτων Αιχμαλώτων και ο τουρκικός Τύπος θρηνούσε με τίτλους όπως "Τι κακό μας βρήκε" της "Χουριέτ" και "Αυτό μας έλειπε τώρα" της "Μιλλιέτ", βγήκε την Κυριακή 25.1.09 και τη Δευτέρα 26.1.09 η εφημερίδα του κυβερνώντος ΑΚΕΛ, η "Χαραυγή", που έμοιαζε ως να προσφέρει στους Τούρκους "σανίδα σωτηρίας" και... "εξισορρόπηση": Δημοσίευσε βαρυσήμαντη συνέντευξη του προβεβλημένου ως πρώην καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, δρος Ρολάνδου Κατσαούνη, ότι "Ελληνοκύπριοι δολοφονούσαν αθώους Τουρκοκυπρίους το 1963-64". Όπως ήταν απολύτως φυσιολογικά αναμενόμενο, ο τουρκικός Τύπος έσπευσε αμέσως και αξιοποίησε, ως είδος αντιπερισπασμού, το "λαχείο" που πήρε από τον δρα Κατσαούνη και τη "Χ".
Δύο υπήρξαν τα σημαντικότερα "προσόντα" της "προσφοράς" που αξιοποίησαν οι Τούρκοι:
1. Το κύρος ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ που δηλοί η ταυτότητα: "Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης". Ήγουν, παγκοσμίου κύρους, ανθός των ανθών των όπου γης επιστημόνων: Οξφόρδη!
2. Το κύρος της "Χαραυγής", ως οργάνου του κυβερνώντος στην Κύπρο κόμματος.
Α Ν Τ Ε Χ Ο Υ Ν, όμως, εξαντλητικό έλεγχο επαλήθευσης, πόσο, πράγματι, επιστημονικοί ή όχι, ήσαν οι ισχυρισμοί που πρόβαλε, με Οξφορδιανά Προσόντα στη "Χαραυγή" ο δρ Κατσαούνης;
- Κατά πόσο, δηλαδή, αποδεικνύεται αν όντως ήσαν ή όχι προϊόντα πραγματικής επιστημονικής έρευνας, τα όσα ο δόκτωρ κατέθεσε στη συνέντευξή του;
Ι Δ Ο Υ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ: Κληθείς από τον δημοσιογράφο της "Χ" κ. Σπύρο Σωτηρίου, που του πήρε τη συνέντευξη, να αποδείξει τους ισχυρισμούς του περί δολοφονιών Τ/Κ από Ε/Κ, ο δρ Κατσαούνης είπε, επί λέξει: "Όπως είπα, η ίδια η ανακάλυψη των λειψάνων. Ο πρώτος ομαδικός τάφος εντοπίστηκε ήδη από τον Ιανουάριο του 1964 στον Άγιο Βασίλειο, κάπου 20 Τουρκοκύπριοι και ακολουθούν οι άλλοι" ("Χ" 26.1.09 σελ. 8).
- Από πού, όμως, συνήγαγε ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ο δρ Κατσαούνης ότι οι συγκεκριμένοι "κάπου 20 Τ/Κ" υπήρξαν θύματα δολοφονίας και ότι οι δράστες ήσαν Ε/Κ;
- Τι είδους επιστημονική έρευνα διεξήγαγε, άραγε, για να καταλήξει σ' αυτή την τελεσίδικη ετυμηγορία;
Το ερώτημα έχει σπουδαιότατη σημασία όχι μόνο για την αξιοπιστία και την εγκυρότητα της επιστημοσύνης του εν λόγω Οξφορδιανών Προσόντων επιστήμονα. Αλλά και της γενικότερης τάσης αναψηλάφησης της ιστορίας των αιματηρών γεγονότων στην Κύπρο. Υ Π Α Ρ Χ Ε Ι, λοιπόν, ένα πολύ ισχυρό τεκμήριο (ντοκουμέντο), το οποίο αποτελεί, αν όχι πλήρη απόδειξη, αμάχητη τουλάχιστον ένδειξη ότι ο συγκεκριμένος ισχυρισμός του δρος Κατσαούνη στερείται επιστημονικότητας, θέτει εκποδών τα Οξφορδιανά του Προσόντα και τον αφήνει εκτεθειμένο ως ψευδόμενο. Διότι η συγκεκριμένη περίπτωση του "πρώτου ομαδικού τάφου" των 21 (ακριβώς και όχι "κάπου 20") Τ/Κ, του Ιανουαρίου 1964, στο τουρκικό κοιμητήριο του Αγίου Βασιλείου, υπήρξε θέμα είδησης της "Χαραυγής" (όπως και του "Φιλελευθέρου", της "Ελευθερίας" και των άλλων εφημερίδων) της 14ης Ιανουαρίου 1964. Κατά τον ουσιώδη χρόνο, λοιπόν, η ίδια η εφημερίδα, στην οποία ο δρ Κατσαούνης πρόβαλε μετά από 45 χρόνια τους δικούς του ισχυρισμούς, δημοσίευσε για τη συγκεκριμένη περίπτωση, πολύ διαφορετική εκδοχή. Η "Χαραυγή" της Τρίτης 14.1.1964 δημοσίευσε είδηση με τίτλο "Η εκταφή τουρκικών πτωμάτων από το τουρκικό κοιμητήριο Αγ. Βασιλείου και η εκμετάλλευση του θέματος από τους στασιαστές - Τούρκοι στρατιώτες βοηθούμενοι από βρετανικά στρατεύματα, εξέθαψαν χθες 21 πτώματα - Κατάλληλη προπαγάνδα μεταξύ κυρίως ξένων δημοσιογράφων". Απαντώντας ακαριαία στην τότε τουρκική προπαγάνδα η "Χαραυγή", 14.1.1964, δημοσίευσε και την ανακοίνωση του τότε Κυβερνητικού Εκπροσώπου: "Κατά τας πρώτας ημέρας των επεισοδίων μετεφέροντο εις το Γενικόν Νοσοκομείον Λευκωσίας τραυματίαι και νεκροί, Έλληνες και Τούρκοι, εκτός των μεταφερομένων εις ελληνικάς και τουρκικάς ιδιωτικάς κλινικάς. Τοιουτοτρόπως μετεφέρθησαν εις το Γεν. Νοσοκομείον 52 Έλληνες τραυματίαι και 16 Έλληνες νεκροί ως και 5 Τούρκοι τραυματίαι και 21 Τούρκοι νεκροί. Αμέσως αι νοσοκομειακαί αρχαί ειδοποίησαν τον Υπουργόν Υγείας όστις είναι Τούρκος, καθώς και την τ/κ ηγεσίαν δια την παραλαβήν των πτωμάτων των Τούρκων. Ούτοι απήντησαν ότι θα προέβαινον εις διευθετήσεις δια την παραλαβήν των πτωμάτων. Επίσης ειδοποιήθη ο Ερυθρός Σταυρός εις τον οποίον επεδόθη και κατάλογος των νεκρών. Επειδή αι ημέραι παρήρχοντο και ήρχισεν ήδη η αποσύνθεσις των πτωμάτων και η δυσοσμία, το Νοσοκομείον ηναγκάσθη να προβή εις ταφήν των πτωμάτων την οποίαν και έκαμεν εις το τουρκικόν νεκροταφείον του Αγίου Βασιλείου. Περί τούτου ειδοποίησε πάλιν την τ/κ ηγεσία. Η ενέργεια αύτη των νοσοκομειακών αρχών και ιδιαιτέρως η ταφή εις το τουρκικόν κοιμητήριον πρέπει να εκτιμηθή ως πράξις ανθρωπιστική. Αντί τούτου η τ/κ ηγεσία διαστρεβλώνουσα την αλήθειαν προσπαθεί να εκμεταλλευθή πολιτικώς το γεγονός, επιδεικνύουσα τοιουτοτρόπως ασέβειαν και προς τους Τούρκους νεκρούς".
Π Ο Ι Ο Σ λοιπόν από τους δύο ισχυρισμούς είναι η αλήθεια και ποιος το ψεύδος;
- Έγραφε ψέματα η "Χαραυγή" της 14ης Ιανουαρίου 1964 για το τουρκικό κοιμητήριο του Αγίου Βασιλείου, ή μήπως είναι ψέματα τα όσα αντίθετα ο δρ Κατσαούνης ισχυρίζεται μετά από 45 χρόνια, στη "Χαραυγή" της 26ης Ιανουαρίου 2009;
- Και εάν, όντως, μελέτησε ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ την περίπτωση και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ψευδόταν η "Χαραυγή" της 14.1.64 και ότι ψευδόταν ο τότε εκπρόσωπος της κυβέρνησης του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, γιατί δεν προσκόμισε ικανές αποδείξεις, τεκμήρια ή έστω ενδείξεις για κάτι τέτοιο;
- Επιτρέπεται, επιστημονικά, σε έναν Οξφορδιανών Προσόντων επιστήμονα, ο οποίος εμφανίζεται δημοσίως ότι ερεύνησε και μελέτησε ΟΛΑ τα προσιτά στοιχεία που συνδέονται αμέσως ή εμμέσως με το αντικείμενο της έρευνάς του, να μην έχει καν μελετήσει τις εκδόσεις, τουλάχιστον της εφημερίδας του δικού του κόμματος, της "Χαραυγής", ιδίως της περιόδου που ισχυρίζεται ότι ερεύνησε;
Το ζήτημα αφορά συγκαιρινά και τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο που έλαβε τη συνέντευξη από τον δρα Κατσαούνη. Ο κ. Σπύρος Σωτηρίου είναι της "Χαραυγής" του 2009. Ανέλαβε να πάρει συνέντευξη για "εγκλήματα σε βάρος Τ/Κ" της περιόδου 1963-64. Ακόμα και αν δεν έκρινε ως στοιχειώδες καθήκον να μελετήσει τους παλιούς τόμους της εφημερίδας στην οποία εργάζεται, θα έπρεπε να είχε διαβάσει όσα ΤΩΡΑ, τους τελευταίους μήνες, δημοσιεύονται στον κυπριακό Τύπο για το 1963-64. Ιδίως σε ονομαστική αντιπαράθεση, επί του συγκεκριμένου ζητήματος, με την τωρινή αρθρογραφία της διευθύντριας κ. Ανδρούλας Γκιούρωφ και του βοηθού διευθυντή της εφημερίδας, του κ. Κύπρου Κουρτελλάρη. Θα έπρεπε να είχε διαβάσει, τουλάχιστον, τις οκτώ αριθμημένες συνέχειες στη στήλη "Ειρήσθω", του υπογράφοντος, στην εφημερίδα "Σημερινή", υπό τον κραυγαλέο και προκλητικό τίτλο "Έσφαξε Τ/Κ το ΑΚΕΛ;" όπου την Τρίτη 11.11.08 αναδημοσιεύτηκε η περί Αγίου Βασιλείου είδηση της "Χαραυγής" της 14.1.64.
Δ Υ Σ Τ Υ Χ Ω Σ, λοιπόν, για αμφότερους, δεν επαληθεύουν, ο μεν δρ Κατσαούνης τα Οξφορδιανά ή όποια άλλα επιστημονικά του προσόντα, ο δε κ. Σπύρος Σωτηρίου τα στοιχειώδη για δημοσιογράφο προσόντα. Αντίθετα, η περίπτωση Αγίου Βασιλείου 1964 δημιουργεί απολύτως εύλογες υπόνοιες περί επιστημονικού και δημοσιογραφικού τσαρλατανισμού. Που, ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ, ωφελεί τους Τούρκους και βλάπτει τους Έλληνες. Και κρούει, συνεπώς, κώδωνα κινδύνου, για το είδος της αναψηλάφησης των ιστορικών γεγονότων και το περιεχόμενο της εξαγγελθείσας υπό της κυβερνήσεως Χριστόφια "ξαναγραφής της ιστορίας"! Εκτός κι αν έχουν, για να προσκομίσουν, πειστικά στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι ψέματα έγραφε το 1964 η "Χαραυγή" και ψέματα ανακοίνωνε ο τότε εκπρόσωπος της κυβέρνησης Μακαρίου και οι αρχές του Γεν. Νοσοκομείου Λευκωσίας...
Π Α Ν Τ Ω Σ, η ίδια η "Χαραυγή" της Τετάρτης 15.1.1964, στην τελευταία της σελίδα, χαρακτήριζε όσα σήμερα ισχυρίζεται ο δρ Κατσαούνης, ως "μια νέα συντονισμένη και αισχρή προπαγανδιστική συκοφαντία σχετικά με την εκταφή 21 πτωμάτων από το τουρκικό κοιμητήριο Αγ. Βασιλείου".
***Επισυνάπτω φωτογραφία του δημοσιεύματος της "Χαραυγής" 14.1.1964 για να το διαβάσουν αυτούσιο και οι αναγνώστες του "Πολίτη", τυπωμένο.
Λάζαρος Α. Μαύρος

Εθνικιστικές (παρα)λογικές

"Ο εθνικισμός είναι ένας ηλίθιος κόκορας
που λαλεί πάνω στην κοπροσωρό του"

Richard Aldington

Παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό την πολεμική αρθρογραφία του δημοσιογράφου της "Σημερινής" Λάζαρου Μαύρου που καυτηριάζει τη στάση του ΑΚΕΛ και της Χαραυγής σε σχέση με τις δολοφονίες Τουρκοκυπρίων το 1964. Οι παρεμβάσεις διανθίζονται με κασσανδρικές προβλέψεις και παραθέσεις ιστορικών ρήσεων. Μέσα από αυτόν τον αχταρμά, η δυναμική των επιχειρημάτων συμπλέκεται με τις αλλαγές στην Παιδεία και προβάλλει ισοπεδωτική.


Αν αντιλαμβάνομαι καλά από τα γραφόμενα, η ανάδειξη του θέματος των δολοφονιών Τ/Κ δεν μπορεί να είναι στην ατζέντα επειδή η Χαραυγή κατά την περίοδο εκείνη δεν είχε αναφερθεί στο θέμα. Ως εκ τούτου, το θέμα θεωρείται ως μη υπάρχον και η όποια αναφορά σε αυτό κριτικάρεται ως προσπάθεια ηθικής εξίσωσης των θυμάτων, δηλαδή των Ελληνοκυπρίων, με τους θύτες, δηλαδή τους Τουρκοκυπρίους. Η προσβολή δεν αργεί να φανεί στα γραφόμενα του Λ. Μαύρου: όσοι ασπάζονται αυτή τη θεώρηση της ιστορίας, όσοι προωθούν μια μη συγκρουσιακή πολιτική θεώρηση, αποτελούν τις ιδεολογικές ερπύστριες των Τούρκων.



Ο συλλογισμός δεν υπακούει σε κανένα κανόνα λογικής, ειδικά τις μέρες αυτές που τα χώματα τις πατρίδας μας αποδίδουν πίσω ό,τι έχει απομείνει από τα θύματα της περιόδου 63-74. Το αν μια εφημερίδα είχε ή όχι αναδείξει το θέμα δεν προσφέρει καμιά υπηρεσία στην ιστορική αλήθεια. Η σκέψη ότι κάποιος δεν δικαιούται να ομιλεί επειδή στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο είχε (απο)σιωπήσει, είναι μια συνθήκη ικανή να δημιουργήσει μια κοινωνία μουγκών. Αν η λογική εφαρμοστεί σε όλες τις περιστάσεις τότε δεν δικαιούται να ομιλεί για την Κυπριακή Δημοκρατία όποιος έχει προσπαθήσει να την καταλύσει είτε με πραγματικές ερπύστριες είτε με πιο γραφικούς τρόπους, όπως για παράδειγμα την υποστολή της κρατικής της σημαίας...



Προφανώς δεν ασπάζομαι λογικές αυτού του τύπου. Το πρόβλημα είναι άλλο: είναι η άρνηση της αποδοχής της ευθύνης της κοινότητάς μας για τη δική της ιστορική πορεία. Είναι ο φόβος της κατάρρευσης όλων των ζωτικών ψευδών που μας έθρεψαν για χρόνια. Είναι ο πανικός μπροστά στην προοπτική του ξεπλύματος του αίματος που μας χωρίζει. Είναι η ανησυχία ότι η αιώνια σύγκρουση των προαιώνιων εχθρών θα αποδειχθεί μια γελοιότητα. Είναι ο τρόμος ότι οι βερμπαλισμοί για τους αταλάντευτους αγώνες και οι κορώνες για την εθνική δικαίωση θα καταρρεύσουν υπό το βάρος των αναστολών από τη θητεία και της απαλλαγής από την εφεδρεία.



Και για να καταλήξω: στα τελευταία λεπτά αυτής της πολιτικής παράτασης που διανύουμε, το δίλημμα είναι κατ' ουσίαν ένα: αν θα επιλέξουμε τη συνέχιση της παρουσίας μας μέσα από μια λύση και την αναμέτρησή μας με την ιστορία ή αν θα αφεθούμε σε μια αργή, αλλά βέβαιη, εξαφάνιση, αφήνοντας ως σημάδι ένα τελευταίο λάλημα (ή την ανάκρουση του ύμνου) στις 6 το πρωί...

Πλησιάζει η άννοιξη

Αυτήν την εικόναν την έπιασα εχτές επιστρέφοντας παρπατητός που την δουλειά. 

Η ομίχλη εκάλυφκεν τα πάντα σε απόστασην τζείττε μέρου που 20 μέτρα. Το σιόνιν, που το πρωΐν δεν υπήρχεν καν, έφτασεν τους 25 πόντους. Εσυνέχιζεν να σιονίζει αριμανίως. Ο αέρας εσφυρολόαν τζιαι έβαλλεν τα σιόνια μες τα ρουθούνια μου, μες τα ρούχα μου, μες τα φκιά μου. Ο δρόμος παρόλον που είχεν καθαριστεί τζιαι αλατιστεί με τόνους άλας, έγλιαζεν τζιαι αν δεν επρόσεχες θα μπορούσες να ππέσεις να τσακκιστείς. Εκτός που τον αέραν, ήχος κανένας. Τα πουλιά τζιαι τα χτηνά εχωστήκαν σε ότι καταφύγειον τους προσφέρει το δάσος. Οι αθρώποι εν κλειδωμένοι μες τα σπίθκια τους τζιαι θωρούν την μπόραν που την τηλεόρασην. Η φύση παίζει την ψοησμένην. Αφήννει τα στοιχεία να κάμουν το βίτσιον τους διότι ξέρει ότι αν τους πάει κόντρα θα πεθάνει που τα καλά.

Όσον τζιαι να σας φαίνεται παράξενον, αυτή η ατμόσφαιρα με κάμνει να σιαίρουμαι. Η ατμόσφαιρα που με καταθλίβει είναι αυτή του Αυγούστου με το θέρος να κάμνει τους παραπάνω αθρώπους να χαριεντίζονται. Εγώ νοιώθω παραπάνω την φύσην που ετοιμάζεται να ναρκωθεί πάλε.

Σιαίρουμαι τωρά, διότι νώθω την φύσην πουκάτω που τα σιόνια να ετοιμάζεται να εκραγεί που ζωήν. Ενώ τα στοιχεία σαλαβατούν, τζιείνη αφήννει τα να δέρνουνται τζιαι να παίζουν τον Kέκαν. Συνεχίζει αθόρυβα την δουλειάν της. Ξέρει ότι νομοτελειακά σε δκυό μήνες η διάρκεια της ηλιοφάνειας θα είναι τόση που κανέναν σιόνιν δεν αντιστέκεται. Η επικείμενη ανθοφορία είναι γεγονός πάνω στο οποίον η παρούσα θύελλα δεν θα έχει καμίαν επίδρασην.

Περπατώντας μέσα στα σιόνια τζιαι την κρυάδαν δεν ιξέρω γιατί, αλλά εσκέφτουμουν τον Ττόμην τον Ββού, τον Κουλίαν, τον Βαρνάβα, τον Λυσσαρίδην, ακόμα τζιαι τον Λιλλίκκαν που εγίνην συγραφέας. Μπορεί οι λόγοι που με κάμνουν να μου αρέσκει ο σιειμώνας να είναι οι ίδιοι που με κάμνουν να διασκεδάζω την θύελλαν που εξέσπασεν πάνω στον υπουργόν παιδείας, πάνω στους καθηγητές της αγγλικής σχολής, ή πάνω στην διευθύντριαν του γυμνασίου του Ριζοκαρπάσου. Ίσως είναι σημάθκια επικείμενης ανθοφορίας. Περιμένω την 30 χρόνια τωρά, που τον τζιαιρόν που είμουν έφηβος. Όσον αγωνιούν τζιαι ανεμοδέρνουνται, τόσον είμαι αισιόδοξος τζιαι σιαίρουμαι.

Ο δικός μας Ολγκάτς πότε;

Όπως λαλεί τζιαι ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας, Μπασκίν Οράν, η αδιακρισία πολλές φορές κάμνει καλό. Είναι ο μόνος τρόπος να καταδείξεις την βρομιά που καλύπτεται που μιαν συλλογικήν α(ε)νοχήν.

Στην "βάρβαρην" Τουρκία οι διανοούμενοι τζιαι οι αθρωπιστές, ακόμα τζιαι οι σωστοί πολιτικοί, αξιώνουν να δικαστεί ο Ολγκάτς, ακόμα τζιαι να σταλεί σε διεθνές δικαστήριον. Μακάρι να γινεί. Θα δικαιωθούν μερικά που τα θύματα των εγγληματιών πολέμου. Στην "πολιτισμένην" ευρωπαϊκήν μας Κύπρο ποιός ετόλμησεν να μιλήσει για τα πτώματα των αμάχων τουρκοκυπρίων που βρυκολατζιάζουν ακόμα μες τους λάκκους; 'Η πάλε, το να σκοτώσεις με πρωτόγονον τρόπον συμπατριώτην σου συντεχνιακόν ή με τες πέτρες ή με τες σπόντες των 6 ιντζών δεν είναι έγγλημαν πολέμου; Ποιός εδικάστην; Ποιός εκατάγγειλεν; Όχι να καταγγείλεις αόριστα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για πολιτικήν κατανάλωση. Να καταγγείλεις επώνυμα στο δικαστήριον. Κανένας δεν τολμά.

Πριν καμπόσα χρόνια όταν ο Κληρίδης εκάλυφκεν φασίστες τζιαι αποκατάστησεν τους 62 εοκαβητατζιήδες πραξικοπηματίες, το Ακέλ εσύναξεν πολλές μαρτυρίες τζιαι εκατάθεσεν τες στην βουλή. Τελικά έγινεν περίγελον τζιαι εθώρες εοκαβητατζιήδες βουλευτές που το ειρωνεύκουνταν "αν έσιεται στοιχεία φέρτε τα τζιαι να τα εξετάσουμεν...".

Έναν τηλεφώνημαν στην μάναν, στον θκειόν, στον παππούν του μάρτυρα αρκεί να κλείσεις το στόμαν ενός Κυπραίου."Σκέφτου τα μωρά σου, όποιος νεκατώννεται με τα πίτερα τρών τον οι όρνιθες, εν να σώσεις εσού τον κόσμον..."

Μόνον ένας πελλός μπορεί να σώσει την εθνικήν μας αξιοπρέπειαν, τζιαι να μας βάλει τα μούτρα μας κατάφατσα μπορστά στην αλήθκειαν. Πολλοί λαλούν ότι αυτοί που εσκοτώσαν τα πλάσματα στην Αλόαν τζιαι στον Σανταλλάρην, αυτοί που εθάψαν μωρά ζωντανά επελλάναν. Κανένας δεν έκαμεν χαΐριν. Άλλοι επήαν στην Ελλάδαν, άλλοι στα μοναστήρκα, άλλοι εφαλλάραν τζιαι μείναν σαν τους χασκασμένους. Η αποβλάκωση είναι μηχανισμός άμυνας του σώματος όταν η συνείδηση δεν αντέχει το βάρος των πράξεων. Εμάς δυστυχώς δεν μας έφκην ένας που να πελλάνει τζιαι να χουμιστεί την "ανδρειωσύνην" του.

Με δίχα τον δικόν μας Ολγκάτς είμαστιν καταδικασμένοι σαν λαός να κουβαλούμεν στους ώμους μας τζιαι στην συνείδησην μας τους σκελετούς τζιαι τα κουφάρια που βκαίννουν το ένα μετά το άλλον που τους αλακατόλακκους. Σταματώ το άρθρον ως εδώ. Δεν αντέχω άλλον έρκεται μου να στρέψω.