31.1.09
Βιβλιοπαρουσίαση; "Ο άτιμος βίος του Λίλη Γιωρίκα"
• Δεν έχει τη συνεργασία που θα ανέμενε από την Αστυνομία δήλωσε κατηφής ο Γενικός Εισαγγελέας. Και γιατί να την έχει; Σαμπώς είναι κανένας κρατικός θεσμός;
• Σχετικό και άσχετο μαζί: ο Αρχηγός της αστυνομίας Ιάκωβος Παπακώστας, δήλωσε στη Βουλή, ότι στα τελευταία επεισόδια που σημειώθηκαν στα γήπεδα τραυματίστηκαν 33 αστυνομικοί και δεν έγινε καμία σύλληψη, γιατί, όπως είπε, "φοβούνται οι αστυνομικοί".
• Σωστά...Δεν φοβούνται μόνο αν είναι 10 μπάτσοι εναντίον 2 μαστουρωμένων και με χειροπέδες!
• Καλά ρε αρχηγέ, όταν αυτοί κάνουν αίτηση για να μπουν στο Σώμα, ποια νομίζουν ότι θα είναι τα καθήκοντα τους; Να τρώσιν ρόστο χαλλούμι τζιαι πόμπες θωρώντας μούχτιν μάππα;
• Πάντως, μετά από όλη αυτή την comedia dell’ arte από πλευράς αστυνομίας, εγώ πείστηκα για το εξής: ο Αρχηγός είναι βουδιστής. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τη νιρβάνα του Μεγάλου Ατάραχου. Jack, πιάσε ένα παγωτό κι άσε τους αλλους να σκίζονται.
• Με τα γιαούρτια (και όχι τα παγωτά) θα ανέμενα να πάρει ο κόσμος αυτούς που αποφάσισαν την επαναλειτουργία του Ιπποκρατείου. Βλέπετε, τα βρέφη που πέθαναν δεν είχαν πατέρα γραμμένο σε κομματικά κατάστιχα ούτε μάνα που να αγχώνεται με ποιον θα φωτογραφηθεί για τις εβδομαδιαίες κοσμικές στήλες...
• Κάτι τέτοια ξεφτιλίκια γίνονται σε αυτόν τον τόπο και είναι ζήτημα χρόνου να έχουμε κρούσματα αυτοδικίας, όπου ο κάθε αδικημένος θα παίρνει το νόμο στα χέρια του. Και ποιος θα κατακρίνει έναν απελπισμένο άνθρωπο που εγκλημάτισε;
• Άστε που υπάρχει και το ενδεχόμενο να βγει ξανά σε καμιά φυλλάδα ο κ. Ασχετής Ασχετικαϊδης και να στείλει όλους τους εγκληματίες στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο πάλι. Κάτι τέτοια σουλφίδια του υδρογόνου μας αμολάνε και δεν παίρνουμε ανάσα!
• Μιας και ο λόγος για την αστυνομία, συγχαρητήρια στα σαϊνια που συνέλαβαν ένα 26χρονο παλικάρι που ζωγράφισε ένα γκράφιτι στη Λευκωσία, επειδή νόμιζαν ότι είναι αναρχικός. Κύπρος: η χώρα που μπορείς μπορείς να γράφεις ανενόχλητα στους τοίχους: «Γαμώ την ομόνοια, το αποελ, το ΑΚΕΛ, το ΔΗΚΟ, τις μάνες σας», αλλά δεν σου συγχωρείται η καλλιτεχνική ανησυχία...Αχιλλέα, κουράγιο!
• Κουράγιο και στον Ερτνογάν: Τα βρόντηξε κι έφυγε από το Νταβός μετά από λογομαχία με τον Σιμόν Πέρες. Κάτι τέτοια βλέπει ο Ματσάκης τζι’ αππώννεται!
• Για επίσημη επίσκεψη ήρθε στο νησί μας ο Πρόεδρος της Βουλής της Πολωνίας Bronislaw Komorowski, ύστερα από πρόσκληση του ομολόγου του Μάριου Κάρογιαν. Ελπίζω να περίσσεψε κανένας κουραμπιές για να τον κεράσουμε τον άνθρωπο.
• Δεν σας νοιάζει που ήρθε ο αξιότιμος κ. Komorowski στην Κύπρο; Καλά, μη νομίζετε όμως, ότι τον πολυνοιάζει κι εκείνον...
• Μιας και είμαστε στην ενότητα του διπλωματικού ρεπορτάζ, σας ενημερώνω ότι ο Υπουργός Εξωτερικών της Banana Republic of Cyprus γύρισε από το εξωτερικόν, όπου περιόδευσε στη Βραζιλία, στον Παναμά, στην Αργεντινή και άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Επειδή είμαι άνθρωπος της ουσίας έχω να κάνω μόνο μια ερώτηση: Έκανε σκάουτινγκ για κανέναν παίκτη για την ΟΜΟΝΟΙΑ ή όλο για το Κυπριακό τους μιλούσε;
• 25/11/2008, ΠΟΛΙΤΗΣ: «Σε χθεσινές δηλώσεις της η κ. Σωτηρούλα Χαραλάμπους ανέφερε πως η κινδυνολογία και υπερβολή δεν είναι τα στοιχεία που χρειάζονται για την από κοινού αντιμετώπιση της κατάστασης, σημειώνοντας πως ήδη η Κυβέρνηση έδρασε προληπτικά για στήριξη της κατασκευαστικής βιομηχανίας. Αναφερόμενη στην πρόσφατη σύσκεψη στο Προεδρικό, είπε πως η κατασκευαστική βιομηχανία θα στηριχθεί με 40 εκατ. ευρώ τα οποία είναι επιπρόσθετα από τα ήδη αυξημένα κονδύλια για έργα στους προϋπολογισμούς.»
• 27/01/2009, ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: «Σε δέκα περίπου μέρες αναμένονται ''οριστικές αποφάσεις'' αναφορικά με τη λήψη μέτρων για στήριξη του κατασκευαστικού τομέα και του τουρισμού, που αναμένεται να πληγούν περισσότερο από την παγκόσμια οικονομική κρίση, δήλωσε σήμερα ο Υπουργός Οικονομικών Χαρίλαος Σταυράκης [...]. Για τον κατασκευαστικό τομέα, ο κ. Πίττας είπε πως ''μας έχουν υποσχεθεί ότι ανελήφθη ειδική πρωτοβουλία για την εκτέλεση των προαναγγελθέντων έργων τα οποία θα επιφέρουν μια διαφορά 200 εκατ. ευρώ, η οποία θα είναι σημαντική ενίσχυση για αυτό τον τομέα''.
• 31/01/2009, Νικόλας Κυριάκου: Πόσα θέλετε να μας τρελάνετε;
• Μιας και όλοι μοιράζουν αφειδώλευτα χρήματα, ήθελα να μάθω τι πιστεύει για όλα αυτά η Γενική Ελέγκτρια, η οποία τα είπε για άλλη μια φορά χύμα και τσουβαλάτα. Επιτέλους, ένα δημόσιο δημόσιο πρόσωπο με αρχίδια!
• 90 φαρμακευτικά εργοστάσια μολύνουν με τα απόβλητα τους ένα ποτάμι στην Ινδία με ποσότητες που θα μπορούσαν να αποστειρώνουν 90.000 άτομα την ημέρα. Σιγά το κατόρθωμα! Στην Κύπρο 4 κόμματα αποβλακώνουν καθημερινά 700.000 άτομα τα τελευταία 30 χρόνια.
• Παρακολουθώ το RSS feed μου με αγωνία για να διαβάσω την τοποθέτηση του Περδίκη για το θέμα. Έστω του Ομήρου, ρε παιδί μου, ακόμα κι αν είναι από εκείνα τα σαχλοεπαναστατικά «πως τολμούν οι Αμερικανοί/ Βρετανοί/ εξωγήινοι/ Ινδοί!»
• Περδίκη περίμενα, Ομήρου φαντασιώθηκα, Ιωνά μου έβγαλε το RSS: «Θα ήταν πραγματικά μέγα πολιτικό σφάλμα, εάν αφήσουμε τη συνταρακτική ομολογία του Τούρκου ηθοποιού να παραμείνει ανεκμετάλλευτη», ανέφερε ο βουλευτής του ΔΗΣΥ, Ιωνάς Νικολάου. Συμφωνώ! Να δώσουμε τα δικαιώματα στο Σίγμα για να γυρίσει καμιά τηλεοπτική σειρά ο Τσιάκκας πρν μας προλάβουν οι Τούρκοι!
• Να την προβάλει, όμως, μετά το έτερον εθνεγερτικόν θέαμαν με τίτλον: «Ροζίτα..γλυκιά σαν σοκολάτα!».
• Τίτλος; «Γάροι...κότσινοι». Και να μην με στραβοκοιτάτε, σύντροφοι!
• Πάντως αν, λέω αν, έβγαζα το ψωμί μου πουλώντας πατριωτισμό και έπαιρνα
χαμπάρι ότι το συγκρότημα όπου δουλεύω προβάλλει αυτές τις αηδίες, θα έφτυνα τους υπεύθυνους προγράμματος και τον ιδιοκτήτη.
• Ίσως πάλι και να κώλωνα. Το ψωμί μου θα έβγαζα, είπαμε... Όμως, επειδή είμαι εξαιρετικά φιλάρεσκος ως χαρακτήρας και ψοφάω για δημοσιότητα, θα το έκανα μόνο και μόνο για να δω τη μουτράκλα μου πρωτοσέλιδο στον «Φ», σε εθνοπρεπή γελοιογραφία του Πιν...
• Ενα μεγάλο θέατρο είμαστε καλοί μου άνθρωποι! Να, σαν και αυτό που θεμελίωσε τις προάλλες ο Σύντροφος Χριστόφιας, το κόστος ανέγερσης του οποίου θα ανέλθει στα 20,5 εκατομμύρια ευρώ περίπου. Είναι το ακριβότερο σπίτι που έχτισε ποτέ Κυπραίος για την κόρη του....
• Από του βήματος της εκδήλωσης για το θεμελιό είπε, κραδαίνοντας το μυστρί, ότι η συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή, ο άκρατος καταναλωτισμός, η εμπορευματοποίηση της τέχνης, η μαζική υποκουλτούρα, η έξαρση της βίας και της εγκληματικότητας σταδιακά διαβρώνουν την κυπριακή κοινωνία. Ουφ! Ίδρωσα αλλά τα είπα όλα απνευστί.
• Ξέχασε, όμως, να αναφέρει την εξαφάνιση των γαλάζιων μηρμυγκοφάγων, τις σποραδικές εμφανίσεις UFO στo Στόουνχετζ και το γεγονός ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει να πάρει πρωτάθλημα εδώ και 7 χρόνια.
• Σύντροφε, τσιμέντωσε πρώτα τη λύση και μετά πιάσε τα δημόσια κτήρια. Αλλιώς σε βλέπω σκυφτό μπροστά στην Ιστορία και από την ετυμηγορία της δεν σε σώζει ούτε το σοβιετικό διδακτορικό σου.
• Εκτός από το θέατρο, αγαπώ και τα γράμματα. Από μικρός ήμουν διαβαστερό παιδί και είχα μια έφεση στη γνώση. Ξεκοκκάλιζα το «Φιλελεύθερο» και «Το Παρασκήνιο» που έφερνε σπίτι ο πατέρας μου. Κάποια στιγμή άρχισε να ψιθυρίζει κάτι ακαταλαβίστικα: «Το παιδί δεν είναι καλά ψουψουψου...». «Εσύ και αυτές οι φυλλάδες που φέρνεις στο σπίτι ψουψουψου» τον κεραυνοβολούσε η μάνα μου. Τελοσπάντων, μικρό παιδί ήμουν, δεν πολυκατάλαβα τι έγινε, κάποια στιγμή φαλήρισε «Το Παρασκήνιο» και τον «Φ» τον διάβαζα πλέον στα κλεφτά στον παρπέρη. Ούτε Ριζοσπάστης στη Χούντα να ήταν...
• Φιλομαθής γαρ, αναμένω με ανυπομονησία να πέσει στα χέρια μου το βιβλίο του Γ. Λιλλήκα με θέμα το Κυπριακό και την επίλυσή του για να το διαβάσω. Είμαι βέβαιος ότι οι πολυπληθείς φίλοι και θαυμαστές του στο ΥΠΕΞ θα αγοράσουν όλα τα αντίτυπα...
• Εγώ, πάλι, επειδή αυτά τα υψηλά θέματα δεν τα κατέχω, λέω να γράψω κάτι πιο απλό και μελό. Το μυθιστόρημα μου θα αναφέρεται σε έναν καφετζή του P.I.O., πίσω στο 1987. Ο συμπαθής καφετζής θα συμπαθήσει ένα παφίτη φοιτητή που θα εμφανιστεί μια καλή μέρα στο υπουργείο και θα του προσφέρει συχνά - πυκνά κανένα σάντουιτς, μιας και ο φοιτητής τα φέρνει ζόρικα βόλτα.
• Επειδή μεγάλωσα με Ξανθόπουλο και Κούρκουλο, η πλοκή θα συνεχίζει με τον νεαρό να ελίσσεται στα δώματα της εξουσίας (βασικά, φυσανέμης της κακιάς ώρας) και να καταφέρνει να φτάσει ψηλά. Στη μοιραία στιγμή της συνάντησης του με τον καφετζή ύστερα από χρόνια, ο ήρωας μου θα καμωθεί πως δεν τον αναγνωρίζει...
• Τι τίτλο θα έχει; Λέω να το ονομάσω: «Ο άτιμος βίος του Λίλη Γιωρίκα», αλλά δεν μου ακούγεται πιασάρικος. Εσείς τι λέτε;
• Εγώ, πάντως, λέω μετά θάρρους γνώμης και παρρησίας ότι πρέπει να δεχθούμε μερικούς από τους κρατούμενους του Γκουαντανάμο στην Κύπρο, τώρα που κλείνει αυτό το όνειδος! Που θα τους βάλουμε; Έχουμεν τόσες κλινικές, σιόρ! Είμαστε ή δεν είμαστε large λαός;
• Να τους βάλουμε και το Γ. Λιλλήκα να τους διαβάζει καθημερινά το πόνημά του. Τι; Πως είπατε; Απαγόρευσε ο Ομπάμα τα βασανιστήρια;
• Εξαιρώ από τη largoσύνη (που εν συνότζιαιρη του κόσμου τζιαι τούτη) τον κ. Ταλάτ που διερωτήθηκε πόσες φορές θα πρέπει να εξηγήσει στην ελληνοκυπριακή πλευρά τη διαφορά της ομοσπονδίας με τη συνομοσπονδία. Όσες φορές χρειαστείς κι εσύ, σύντροφε, για να καταλάβεις τη διαφορά ανάμεσα στο να είσαι μισταρκός της Τουρκίας στην Κερύνεια και εκ περιτροπής πρόεδρος ενός αναγνωρισμένου κράτους.
• Κλείνω με μια νότα εθνικής ανάτασης από τη «Σημερινή»: ο αγωνιστής της ΕΟΚΑ Γιάννης Σπανός, οποίος απηύθυνε τον επιμνημόσυνο λόγο στο μνημόσυνο του Γρίβα, αποκάλυψε ότι λίγο πριν από το θάνατο του Διγενή, ο αρχηγός της ΕΟΚΑ προτάθηκε όπως ηγηθεί αντάρτικου στη Βόρεια Ήπειρο.
• Αχ, ήμουνα νιος και γέρασα ακούγοντας την κάθε εθνικοπατριωτική μπούρδα να πλασάρεται ως σοβαρή προσέγγιση! Η επανάσταση σε κάθε γωνιά του αλύτρωτου ελληνισμού θα γινόταν επιτέλους πραγματικότητα και η ιστορία θα γραφόταν διαφορετικά. Η μητέρα πατρίδα θα είχε από τότε να επιδείξει περήφανους θριάμβους και χρυσά μετάλλια στην άρση βαρών και ο ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΕΝΑ θα είχε σήμερα 10 πρωταθλήματα σερί!
• Θα είχαμε το δικό μας, εθνικό Τσε! 1, 2, 3, πολλές Κοφίνου!
• Αμάν Κοριέ, δύσκολη η δουλειά σου... Αν κάθε βδομάδα πρέπει να ανασκοπείς όσα είπε η κάθε καριτικατούρα, να αναστοχάζεσαι πάνω σε κάθε βλακεία που συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο τζιαι να θκιαβάζεις τζιαι τον Φιλελεύθερον για πόπαστον, χαρά στη βλάγκαν!
30.1.09
Μάσκες πουλάνε στο παζάρι!
• Σύντροφε Νίκο σε νιώθω! Κι εγώ δεν κατάφερα να εκλεγώ πρόεδρος στη Β’ Λυκείου και η πικρία που ένιωσα ήταν αφάνταστη...Μεθόδευσα μακιαβελικά την ολική επαναφορά μου στην Γ’ τάξη, αλλά τελικά αποφοίτησα ως ένας ταπεινός αντιπρόεδρος, χωρίς να ζήσω την ηδονή του ρεβανσισμού. Μην κάνεις, λοιπόν, τα ίδια λάθη με μενα. Μπορείς, βέβαια, να ντυθείς Γ.Γ. και να χορέψεις ινγκόκνιτο στις πλατείες της «εδώ Λεμεσός, εδώ Λεμεσός».
• Άγχος κι αυτό, ρε παιδί μου, στο ΑΚΕΛ με την ενότητα του κόμματος! Είπε κανείς καλοί μου товарищ (σ.σ. σύντροφοι) ότι δεν είστε ενωμένοι ή ότι κινδυνεύετε με διάσπαση; Εκτός κι αν ξέρετε κάτι παραπάνω από εμάς... Το φάντασμα του ΑΔΗΣΟΚ μάλλον πλανάται ακόμα πάνω από την ορθόδοξη Αριστερά και «συννεφιάζει» ο Σύντροφος.
• Είπα σύννεφα και θυμήθηκα αυτή τη φαιδρή ιστορία για το βομβαρδισμό με βαρέα μέταλλα των ημικατεχόμενων ουρανών μας (ίντα, μόνον η ημικατεχόμενη γη μας;) από τους Εγγλέζους. Έκανα τον κόπο και διάβασα τα στατιστικά στοιχεία της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας στην ιστοσελίδα: http://www.moa.gov.cy/ms/ms.nsf, όπου έμαθα ότι η δύσμοιρη πατρίδα μας υπέφερε από σοβαρή ανομβρία κατά τα έτη 1901-02, 1931-32, 1932-33, 1963-64, 1972-73, 1990-91. Τώρα πως μου ήρθε η παλαβή ιδέα να προστρέξω στην αρμόδια υπηρεσία, τι να πω; Μάλλον φταίει ο φραγκολεβαντίνικος, άνευ βαρέων μετάλλων, αέρας που αναπνέω.
• Το συμπεράσμα, πάντως, είναι αβίαστο: Η ανομβρία συνδέεται με την τιμωρητική πρόθεση των Εγγλέζων σε σημαντικές καμπές της ιστορίας μας! Η εξαίρεση του 1990 μπορεί ίσως να αποδοθεί στο ότι η Αγγλία τερμάτισε 4η στο Μουντιάλ και θέλησε να ξεσπάσει κάπου.
• Εν πάση περιπτώσει, σε όσους είδαν την ιστορία αυτή με τα βαρέα μέταλλα ως άλλον ένα «εγγλέζικο δάκτυλο» συστήνω τρίωρες, καθημερινές θεραπείες με το St. Anger των Metallica, που είναι και το αγαπημένο heavy metal συγκρότημα της στήλης. Βαρέα μέταλλα εσείς, heavy metal εμείς! Δεν θα μας τρελάνετε...
• Προς το παρόν η στήλη, που δηλώνει ευθαρσώς την υποστήριξη της στο σωματείο τσιμεντοπωλών ΟΜΟΝΟΙΑ, τρελλαίνεται με τη μεταγραφή του Μιχάλη Κωνσταντίνου. Η εξέλιξη αυτή είναι ο ορισμός του οξύμωρου: η άμυνα μας είναι πιο τρύπια και από κόσκινο και εμείς παίρνουμε επιθετικό. Από την άλλη, βέβαια, με τέτοια κρύα, ένα επιπλέον παλτό ποτέ δεν είναι περιττό.
• Παλτό, ελέω υπαρξιακού ρίγους, χρειάστηκα όταν διάβασα τη συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου, όπου δήλωσε: «Είμαστε πολύ κοντά στην Τουρκία. Για το λόγο αυτό είναι αδύνατο να εξευρεθεί λύση ομοσπονδίας. Δεν παίρνει περισσότερο από 3 λεπτά για να έρθουν τα τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα στο βορρά». ΧΡΑΑΑΤΤΤΣΣΣ! (29 αναλυτές γεωπολιτικής μόλις έσκισαν τα πτυχία τους).
• Αν κατάλαβα καλά, για να βρεθεί λύση θα πρέπει οι ηπειρωτικές πλάκες να αποκλίνουν τόσο ώστε η Τουρκία να βρεθεί Βλαδιβοστόκ με Πεκίνο γωνία και η Κύπρος να γίνει λόφος με θέα το Ουισκόνσιν. Μην το γελάτε καθόλου: οι επιστημονικές προβλέψεις υποστηρίζουν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει σε μερικά δισεκατομύρια χρόνια.
• Κάτι τέτοιες μπαρούφες είναι η μεταμφίεση, χρονιάρες μέρες άλλωστε, αυτού που λέμε «λύση σε βάθος χρόνου»....
• Μιας κι έγινε λόγος για μπαρούφες, ακούστε και αυτήν: Διώξη μέσω του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου του Τούρκου ηθοποιού που ομολόγησε δολοφονίες ελληνοκυπρίων το 1974 εισηγήθηκαν οι Σαρίπολοι της Κύπρου.
• Ωραία, απλά πριν αρματωθείτε ωρέ κλεφτόπουλα, διαβάστε και το καταστατικό του οργανισμού στο www.icc-cpi.int. Το άρθρο 11 προβλέπει ότι: «The Court has jurisdiction only with respect to crimes committed after the entry into force of this Statute». Το καταστατικό τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιουλίου 2002....
• Α, ρε πατρίδα! Με τον κάθε κ. Ασχετή Ασχετικαϊδη σου ‘λαχε να πας στη Χάγη...
• Συμπέρασμα από τις δυο παραπομπές μου στο διαδίκτυο: Το Ίντερνετ μπορεί να σώσει την αξιοπρέπεια σας!
• Ίσως, πάλι, και όχι. Αντιγράφω από την ανακοίνωση του ευρωβουλευτή Μ. Ματσάκη για το γεγονός: «[...]ντρέπομαι που το λέω. Γιατί θεωρώ ότι ούτε τα δέματα των αρβύλων του 19χρονου αυτού φαντάρου δεν είμαι άξιος να αγγίξω».
• Τώρα κατάλαβα το νόημα της παροιμίας που λέει: «Από ‘ν αντρέπεται, εν τζίζει των διμάτων».
• Πάντως αν θα έπρεπε να φτύσω κάποιον πριν αποδημήσω εις τόπον χλοερόν, θα διάλεγα όλα τα κοπέλια που αποτελούν τον εθνικοπατριωτικό κορμό. Από πονηριά βέβαια, γιατί θα χρειαζόμουν μερικά χρονάκια για να τελειώσω το έργο μου.
• Τρέμω, ωστόσο, στο ενδεχόμενο να ανακηρυχθώ ήρωας από την αγία τριάδα των σχολιογράφων της Σημερινής. Συναγωνιστές, το δηλώνω από τώρα για να μην διαβάσω στα επουράνια κανένα θούριο και γκρεμοτσακιστώ: είμαι ένας κατάπτυστος νενέκος!
• Και μην διανοηθεί κανένας Ι5 ν’ αγγίξει τα κορδόνια απ’ τ’ άρβυλα μου!
• Εν τέλει, η ιστορία αυτού του όλβιου τόπου μπορεί να συνοψιστεί στο ότι οι Τούρκοι εκτελούσαν εν ψυχρώ τους ελληνοκουπρίους και ότι οι τουρκοκύπριοι ήταν υπνοβάτες που σηκώνονταν για κατούρημα και έπεφταν στα πηγάδια.
• Κάτι τέτοια σκέφτομαι και μου ‘ρχεται, ώρες-ώρες, να βαράω τη χοντρή ελληνική κεφάλα μου στον τοίχο.
• Όταν συνέρχομαι από τα απανωτά χτυπήματα, σκέφτομαι πράγματα πιο σοβαρά, όπως οι ευρωεκλογές. Τα ονόματα των υποψηφίων ευρωβουλευτών του ΔΗΣΥ έχουν ήδη φτάσει τα 10, αν τους μετράω καλά. Τι θα κάνουν, θα κατεβάσουν 2 ψηφοδέλτια; Το ΔΗΣΥ, που είναι το μόνο κόμμα που ψιλοχαμπαριάζει από ευρωπαϊκά, οφείλει να υποβάλει πρόταση για ευρωβουλή - τσικό. Πως έχουμε Eurovision junior;
• Μιας και ο λόγος για τα ευρωΔΗΣΥκά, μου φαίνεται ότι ο Γιαννάκης ζήλεψε το Μάριο για την αντίσταση του κουραμπιέ εναντίον του Ταλάτ και προέβη στον ανταρτοπόλεμο του μυδιού εναντίον του Ερντογάν, αρνούμενος να παραστεί στο δείπνο προς τιμήν του τελευταίου. Αχ, σε ψήφισα δυο φορές πριν ένα χρόνο και τώρα σου κάνει τεμενάδες ο Φιλελεύθερος...
• Η στήλη χαιρετίζει αγωνιστικά την προοπτική ένταξης ενός Οικολόγου στο ψηφοδέλτιο της ΕΔΕΚ για τις ευρωεκλογές. Θα είναι ένα πείραμα πιο μεγαλεπήβολο και από αυτό του CERN. Υπενθυμίζουμε ότι αυτό το πείραμα θα μας δώσει μια εικόνα για τα πρώτα νανοδευτερόλεπτα της ύλης μετά το Μπίγκ Μπάνγκ.
• Ενώ η ΕΔΕΚ και οι Οικολόγοι, θα μας αποδείξουν ότι μπορεί να δημιουργηθεί ευρωβουλευτής από ανύπαρκτη πολιτική ουσία. Η Κύπρος ξανά στον παγκόσμιο χάρτη, λοιπόν! Έχω να νιώσω τόσο περήφανος από τότε που συζητείτο το ενδεχόμενο διορισμού ενός Κύπριου πολιτικού ως Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Αξέχαστε Νίκο Ρολάνδη!
• Τελικά, εγώ ένα κατάλαβα. Σ’ αυτόν τον τόπο δεν γίνεσαι Γ.Γ. ούτε στον Άτλα Αγλαντζιάς αν λέγεσαι Νίκος. Δεν το λέω εγώ! Δείτε τον Κατσουρίδη, το Ρολάνδη, τον
Παπαδόπουλο. (Μόλις εκατάλαβα ότι πκιάνει με τζια μέναν το κολάνιν...). Μόνο ο Αναστασιάδης ξέφυγε από την ειμαρμένη του ονόματος, αλλά η τύχη του έπαιξε το άσχημο παιχνίδι να αναγιώνει πελλούς μες το Συναγερμό...
• Μιας και βρισκόμαστε στην κατηγορία «Επιστήμες – Εθνικοσοσιαλισμός - Οικολογία», έχω να εισηγηθώ ένα ρηξικέλευθο μέτρο για την εξοικονόμηση χαρτιού: τη συγχώνευση Φιλελεύθερου - Σημερινής. Αφού σε όλα τα βρίσκετε αδέρφια, γιατί να ζείτε χώρια;
• Μάλιστα, η πρόταση μου για το νέο έντυπο είναι να ακούγεται ο εθνικός ύμνος, καθώς γυρνάει κάποιος σελίδα. Όπως εκείνες τις ευχετήριες κάρτες, που παίζουν πάντα παράτονα το χάππυ-πέρτεϊ. Τα Σάββατα δώρο μια γιγαντοαφίσα του Αρχιεπισκόπου και τις Κυριακές οδηγός επιβίωσης για εφέδρους με τίτλο: «Κάτω που τες τερατσιές», με αφιέρωμα στα καπαρέ της Λάρνακας.
• Θεωρώ αυτονόητο ότι η νέα εφημερίδα θα μοιράζεται δωρεάν στο English School, όπου εκπαιδεύεται μια νέα γενιά αγωνιστών της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά. Ορισμένοι γονείς ανησυχούν για την απομάκρυνση του ιδρύματος «από κάθε τι ελληνικό και κάθε τι χριστιανικό ορθόδοξο». Ε, χαλλόου! Ίντα το λαλούν English School καλό;
• Η στήλη διαπνέεται από βαθύ αίσθημα ευθύνης και προτείνει τη λύση που θα δώσει τέλος σε αυτή την ιστορία: να μετονομαστεί η σχολή σε Escuela de los flores. Έτσι, θα αντικατοπτρίζει και τη γνώμη που έχουν οι γονείς για τα βλαστάρια τους αλλά και την αλήθεια - που όλοι ξέρουμε.
• Νίκο, περίμενε! Έρχομαι κι εγώ Λεμεσό!
• Τι; Τι θα ντυθώ εγώ; Τελικά, λέω να πρωτοτυπήσω και να ντυθώ «ανομιμοποίητος κουστωδός», βγαίνοντας, εν ώρα υπηρεσίας και επί παντός επιστητού, στα κανάλια και στα ράδια. Αν μάλιστα με βρει και κανένα τσιέκιν της Κυβέρνησης στο σπίτι, ακόμα καλύτερα.
• Αλλά επειδή κάτι τέτοιο αποκλείεται να συμβεί: Πατέρα! Στείλε χρήματα!
27.1.09
Κυπριακή ποιότης
Due to high volume, the fare originally quoted is no longer available. We apologize for any inconvenience. Please start over.
Αππόλοντζιαϊζ μιαν αππόλοντζιαϊζ θκυό, στάρτ όβερ μιαν σταρτ όβερ θκυό, στην τρίτην λαλείς ασσιχτίρ. Αφού it is not available ίντα μου το ξαναπροτείνει το εισητήριο δεύτερην τζιαι τρίτην φορά. Επιάετε μας εις το μαϊττάππιν. Άιστον που κάθε φορά ξιχάννει τα υπόλοιπα στοιχεία τζιαι πρέπει να τα ξαναβάλεις που ξάναρχης. Όνομαν, επώνυμον, αριθμόν πιστωτικής κάρτας, διεύθυνσην, τζιαι τρακόσιες άλλες πληροφορίες. Κάθεσε έναν χρόνον έξω τζιαι όλα τζιοιλούν σαν το ρολόιν. Φτάννει απλά να σκεφτείς Κύπρον τζιαι νευριάζουν σε οι άχρηστοι. Οι προγραμματιστές σας είναι καλοί για να γανώννουν μαείρισσες, όι να κάμνουν software. Τι Θέλετε να κάμω τωρά; Να πάω σε άλλην εταιρίαν που δουλεύκει το σάιντ της;
Είπαμεν να σας υποστηρίξουμεν εσάς που είσαστιν δικοί. Έτα τζιειαμαί τωρά. Ελπίζω τα αεροπλάνα σας να δουλεύκουν καλλύττερα που τα σάιντ σας τζιαι οι πιλόττοι σας ναν καλλύττεροι που τους προγραμματιστές σας. Την τελευταίαν φοράν που ήρτα Κύπρον εκαρτέρουν 1 ώραν σαν το χτηνόν στην γραμμήν διότι το σκάννερ της κορούς εν εδούλεφκεν στο τσέκιν τζιαι έπρεπεν να βάλει ούλλα τα στοιχεία manually. Έκαμεν μας να μας φατσιήσουν πηέλλες. Τωρά ακόμα εν αγόρασα το εισητήριον τζιαι αρκέψαν τα όργανα πάλε.
Όπως πάτε εν να μας κάμετε να μεν ξαναπατήσουμεν Κύπρον. Εγινήκετε σιειρόττεροι που την Ολυμπιακήν."
Τελικά έγραψα www.aua.com, έππεσα πας τους Αυστριακούς, με τρία κλικ εγόρασα εισητήριον, επλήρωσα 70€ λλιόττερα, το φαϊν τους εν καλλύττερον, δεν μου εχρεώσαν τζιαι 24€ επειδή ιμίσς πληρώννω με credit card, εθκιάλεξα τζιαι την θέσην που εν να κάτσω τζιαι ας λαόννουνται οι δικοί μας να σάσουν το website τους.
Τελικά εν να γινώ τζιαι γώ όπως τον Ίλανδρον που δεν θέλει τους κυβερνητικούς να τους δεί καρτζιύν του τζιαι θέλει να ιδιοτικοποιηθούν ούλλα να ποσπαζούμαστιν που λλόου τους.
25.1.09
O Νικόλας
Αν θέλετε να τον ιγνωρίσετε θκιαβάστε την τελευταίαν ανάρτησην στο μπλογκ του.
22.1.09
Μαθήματα ΑΚΕΛικής δημοκρατίας
Μάλιστα. 105 άνθρωποι, οι περισσότεροι εκ των οποίων έμμισθοι του κόμματος, μαζεύτηκαν σε μια αίθουσα και υπό συνθήκες συσκότισης και αδιαφάνειας εξέλεξαν τον εκλεκτό του Μεγάλου. (Δείτε την ανάρτηση του Λεξιπένητα για περισσότερα επ' αυτού.)
Αλλά από τα πολλά αστεία που λέχθηκαν χτες το βράδυ, αυτό που κερδίζει το πρώτο βραβείο είναι η αναφορά του Μεγάλου στην εποχή που αυτός ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος. Ήταν τότε δύσκολοι καιροί λέει, γιατί τότε είχε υπήρχε ομάδα η οποία είχε μετατρέψει το κόμμα σε λέσχη συζητήσεων.
Ωιμέ! Καλά, οι άνθρωποι αυτοί ήταν σοβαροί; Ο κομμουνισμός ανά την υφήλιο κατέρρεε και αυτοί ήθελαν να το συζητήσουν; Να προβληματιστούν; Μα καλά, μια ζωή στο ΑΚΕΛ δεν ήξεραν ότι το κόμμα γνωρίζει καλύτερα; Ευτυχώς τους ξεμπάρκαρε ο Μεγάλος και το κόμμα επανήλθε στην κατάσταση νιρβάνας.
Προσδοκούμεν σε ενσωμάτωση των δημοκρατικών αρχών του ΑΚΕΛ και στο πολίτευμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αμήν.
15.1.09
Sweatshops
January 15, 2009
Where Sweatshops Are a Dream
PHNOM PENH, Cambodia
Before Barack Obama and his team act on their talk about “labor standards,” I’d like to offer them a tour of the vast garbage dump here in Phnom Penh.
This is a Dante-like vision of hell. It’s a mountain of festering refuse, a half-hour hike across, emitting clouds of smoke from subterranean fires.
The miasma of toxic stink leaves you gasping, breezes batter you with filth, and even the rats look forlorn. Then the smoke parts and you come across a child ambling barefoot, searching for old plastic cups that recyclers will buy for five cents a pound. Many families actually live in shacks on this smoking garbage.
Mr. Obama and the Democrats who favor labor standards in trade agreements mean well, for they intend to fight back at oppressive sweatshops abroad. But while it shocks Americans to hear it, the central challenge in the poorest countries is not that sweatshops exploit too many people, but that they don’t exploit enough.
Talk to these families in the dump, and a job in a sweatshop is a cherished dream, an escalator out of poverty, the kind of gauzy if probably unrealistic ambition that parents everywhere often have for their children.
“I’d love to get a job in a factory,” said Pim Srey Rath, a 19-year-old woman scavenging for plastic. “At least that work is in the shade. Here is where it’s hot.”
Another woman, Vath Sam Oeun, hopes her 10-year-old boy, scavenging beside her, grows up to get a factory job, partly because she has seen other children run over by garbage trucks. Her boy has never been to a doctor or a dentist, and last bathed when he was 2, so a sweatshop job by comparison would be far more pleasant and less dangerous.
I’m glad that many Americans are repulsed by the idea of importing products made by barely paid, barely legal workers in dangerous factories. Yet sweatshops are only a symptom of poverty, not a cause, and banning them closes off one route out of poverty. At a time of tremendous economic distress and protectionist pressures, there’s a special danger that tighter labor standards will be used as an excuse to curb trade.
When I defend sweatshops, people always ask me: But would you want to work in a sweatshop? No, of course not. But I would want even less to pull a rickshaw. In the hierarchy of jobs in poor countries, sweltering at a sewing machine isn’t the bottom.
My views on sweatshops are shaped by years living in East Asia, watching as living standards soared — including those in my wife’s ancestral village in southern China — because of sweatshop jobs.
Manufacturing is one sector that can provide millions of jobs. Yet sweatshops usually go not to the poorest nations but to better-off countries with more reliable electricity and ports.
I often hear the argument: Labor standards can improve wages and working conditions, without greatly affecting the eventual retail cost of goods. That’s true. But labor standards and “living wages” have a larger impact on production costs that companies are always trying to pare. The result is to push companies to operate more capital-intensive factories in better-off nations like Malaysia, rather than labor-intensive factories in poorer countries like Ghana or Cambodia.
Cambodia has, in fact, pursued an interesting experiment by working with factories to establish decent labor standards and wages. It’s a worthwhile idea, but one result of paying above-market wages is that those in charge of hiring often demand bribes — sometimes a month’s salary — in exchange for a job. In addition, these standards add to production costs, so some factories have closed because of the global economic crisis and the difficulty of competing internationally.
The best way to help people in the poorest countries isn’t to campaign against sweatshops but to promote manufacturing there. One of the best things America could do for Africa would be to strengthen our program to encourage African imports, called AGOA, and nudge Europe to match it.
Among people who work in development, many strongly believe (but few dare say very loudly) that one of the best hopes for the poorest countries would be to build their manufacturing industries. But global campaigns against sweatshops make that less likely.
Look, I know that Americans have a hard time accepting that sweatshops can help people. But take it from 13-year-old Neuo Chanthou, who earns a bit less than $1 a day scavenging in the dump. She’s wearing a “Playboy” shirt and hat that she found amid the filth, and she worries about her sister, who lost part of her hand when a garbage truck ran over her.
“It’s dirty, hot and smelly here,” she said wistfully. “A factory is better.”
5.1.09
ΤΣΟΝΤΕΣ
Εδώ στην Κύπρο, κατάντησαν πλέον τέτοιες εκδηλώσεις απλά ένας τρόπος ανάδειξης «προσωπικοτήτων» για τους χώρους εκτός κοινοβουλίου και τρόπος ενίσχυσης της συνοχής, της προπαγάνδας, των συμβόλων, του καπελώματος αλλά και του φακελώματος για τα κομματικά μαντριά.
Στη Λευκωσία, σε εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από πρεσβεία… Παλαιστίνιοι Α τσακώνονται με Παλαιστίνιους Β ενώ ΕΔΟΝόπουλα ανταλλάζουν ροχάλες και άλλα αιχμηρά αντικείμενα με «εναλλακτικούς», κλπ.. μετατρέποντας την εκδήλωση σε… τσόντα.
Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι στο κεφάλι κουβαλάμε όχι κύτταρα αλλά πίτουρα.
Πέραν από την αδυναμία να καταδικαστούν ΚΑΙ οι βολές με όλμους και ρουκέτες τέτοιας τεχνολογικής αξίας που εγγυώνται θύματα ανάμεσα στους αμάχους… πέραν από την ύπαρξη -ένθεν και ένθεν -οπαδών του δόγματος Bush-Ταλιμπάν («για μιτά μας, για οχτρός μας») και εραστών του «αφανισμού» (βλέπε Ισραήλ και ΧΑΜΑΣ)…
Ας δεχτούμε –χάριν συζήτησης και μόνον –ότι κάποιος βρίσκει απόλυτο δίκαιο στους Παλαιστίνιους και καθόλου στους Ισραηλινούς. (Προσωπικά θεωρώ πως δικαίωμα ύπαρξης –ως λαοί και ως κράτη –έχουν και οι δύο, στη δε διαδήλωση δεν πήγα). Η διαδήλωση από μόνη της… και μάλιστα μετά αψιμαχιών αντίπαλων «ομάδων» …τι ακριβώς εξυπηρετεί; Μήπως την ανάδειξη «πρωτοπαλίκαρων»;
Πόσα φυλλάδια μοιράστηκαν με ονόματα ομίλων / εταιρειών από το Ισραήλ που εισάγουν προϊόντα στην Κύπρο και έχουν κάποια σχέση π.χ. με τον εξοπλισμό του Ισραήλ ή με τους οικισμούς των ισραηλινών εποίκων;
Ασήμαντο θα μου πείτε αλλά… τουλάχιστον σαν πράξη μετρά πιότερο από τις όποιες βρισιές και μπουνίδια μπορείς να ανταλλάξεις είτε με «όργανα» (που δεν είναι καν Ισραηλινοί), είτε με «αντίπαλες φράξιες».
Πόσα άτομα «στρατολογήθηκαν» για τη δημιουργία ενός (διαδικτυακού ίσως) μηχανισμού ενημέρωσης για τα όσα γίνονται στη Γάζα, κάτι για το οποίο η Κύπρος θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο;
Πόσο χρόνο τηλεοπτικής κάλυψης πέτυχε αυτή η εκδήλωση π.χ. στο Euronews;
Τι ενέργειες έγιναν για να βγουν στη φόρα ονόματα και διευθύνσεις του αρτιότατου δικτύου που οι Ισραηλινές Μυστικές Υπηρεσίες διατηρούν στη Κύπρο από καταβολής της Δημοκρατίας μας;
**********
Να μου επιτρέψετε εδώ μια διευκρίνιση.
Δεν με γοητεύει η βία. Τον Γκάντι τον είχα και εγώ αφίσα στο φοιτητικό μου δωμάτιο. Δεν μπορώ όμως να ζητάω «αυτοσυγκράτηση» από κάποιον που γίνεται ή νοιώθει πως γίνεται στόχος, ειδικά άμα εγώ δεν έχω τέτοιες έγνοιες. Όπως δεν θα μπορούσα να ζητάω από κάποιον που εργάζεται χαμάλης σε εργοστάσιο να δεχτεί την εργασία μέχρι τα 70 επειδή εγώ είμαι π.χ. αρχιτέκτονας και νοιώθω ότι θέλω και θα μπορούσα να δουλεύω ως τα 90.
Δεν ήταν όμως τέτοιες οι συνθήκες στην προκειμένη περίπτωση.
Επίσης δεν διακατέχομαι από καμιά προσήλωση στην τήρηση του Νόμου. Δεν μπορούν όλες οι διαμαρτυρίες να είναι απολύτως νομιμόφρονες, όπως βέβαια δεν είναι όλοι οι νόμοι δημοκρατικοί και δίκαιοι. Μπορεί όμως κάποιος να διακρίνει την παράβαση του Νόμου που στρέφεται π.χ. κατά της σωματικής ακεραιότητας άλλων … σε αντιδιαστολή με την παράβαση του Νόμου που στρέφεται π.χ. ενάντια στην «ηθική τάξη».
Και εξηγώ:
Αν 300 διαμαρτυρόμενοι π.χ. για την «κακή διαιτησία στα γήπεδα»… αντί να τα σπάσουνε στο γήπεδο και να συγκρουστούν με τις αστυνομικές δυνάμεις… παραμείνουν στις κερκίδες και … ανεβάσουν γιγαντιαίο «σεντόνι» με πορνογραφικό περιεχόμενο… όχι για χάριν του οφθαλμόλουτρου αλλά σαν ένδειξη διαμαρτυρίας (για το πόσο «τσόντα» έγινε το πρωτάθλημα)… και παράνομη θα ήταν η πράξη τους… και ελάχιστη ουσιαστική επίδραση θα είχε είτε στο σχετικό θέμα, είτε στις «δυνάμεις της καταπίεσης και της καταστολής» (πέραν από την κάλυψη που θα είχαν από τα ΜΜΕ και τον μπελά που θα φορτώσουν σε Εισαγγελία και Δικαστήρια λόγω προσαγωγής 300 ανθρώπων).
Αλλά σαν πράξη –για μένα τουλάχιστον –«γράφει» και να μην περιμένει ΚΑΝΕΝΑΣ ηθικολόγος να «καταδικάσω απερίφραστα την παραβίαση των Νόμων». Τον Εμμανουήλ Καντ και τα Categorical Imperatives του τα έχω αφοδευμένα από μικρός.
Βέβαια, στο συγκεκριμένο παράδειγμα εγώ θα υποστήριζα πιο ουσιώδη τρόπο δράσης όπως, π.χ. οι οργανωμένοι φίλαθλοι να αρνηθούν να κατέβουν σε όποιο αγώνα διαιτητεύουν «στραβάδια» και «πουλημένοι» … και ας λαβωθούν οικονομικά οι αγαπημένες μας ομάδες. Όπως θα λαβώνονταν και οι πολιτικοί μας αστέρες σε μια ανάλογη –πολιτική –περίπτωση. Αυτό όμως είναι απλά ένα παράδειγμα.
Είχαν πει κάποτε «η Φαντασία στην Εξουσία». Τελικά, μας απέμεινε η τσόντα στο προσκήνιο.
2.1.09
Κύπρος είναι ΚΑΙ αυτά. Καλή χρονιά σε όλους.
Η «κρίση» στη φουκού
Με σούβλες και κάθε λογής μεζέδες, μουσική και άφθονο κρασί αποχαιρέτησαν το 2008 οι καταστηματάρχες στο κέντρο της Λευκωσίας. Μαζί τους και η δήμαρχος Λευκωσίας Ελένη Μαύρου, που αντάλλαξε ευχές με τους εμπορευόμενους, το προσωπικό και τους περαστικούς.
Οι εμπορικοί δρόμοι των πόλεων γέμισαν χθες με καπνούς και μυρωδιές από τις σούβλες που έστησαν καταστηματάρχες, εμπορευόμενοι και υπάλληλοι έξω από καταστήματα και γραφεία, ακολουθώντας το έθιμο της διασκέδασης στους επαγγελματικούς χώρους, λίγες ώρες πριν τον ερχομό του νέου χρόνου.
Στη Λευκωσία, σε πολλά σημεία, συναντούσε κανείς μεγάλες παρέες από το πρωί να ετοιμάζουν σούβλες και να στρώνουν τραπέζια για τη διασκέδαση. Ιδιαίτερα, στο κέντρο της Λευκωσίας τα αυτοσχέδια πάρτι ήταν στην ημερήσια διάταξη ως το απόγευμα. Στην οδό Ρηγαίνης η τσίκνα από τις σούβλες τρυπούσε τις μύτες των περαστικών σε μεγάλη απόσταση και πολλοί ήταν αυτοί που άλλαξαν διαδρομή για να χαρούν το θέαμα και να απολαύσουν χαρούμενους ανθρώπους.
Λίγο πριν από το μεσημέρι, η περιοχή μοσχομύριζε από τη σούβλα, το λουκάνικο και το χαλούμι. Το κρασί έρεε άφθονο, όπως και το ουίσκι σε κάποιες περιπτώσεις. Άφθονες και οι ευχές και τα πειράγματα, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις το κέφι φούντωνε με τη βοήθεια μουσικής.
Παρά την αυξημένη κίνηση στην περιοχή και το κρύο, οι καταστηματάρχες, οι εμπορευόμενοι, οι υπάλληλοι αλλά και πελάτες τους διασκέδασαν με την ψυχή τους και άφησαν τις έγνοιες για την οικονομική κρίση για τις επόμενες μέρες.
Μαζί με τους καταστηματάρχες, βρέθηκε και η δήμαρχος Λευκωσίας Ελένη Μαύρου, η οποία δεν έχασε την ευκαιρία να γευτεί τους μεζέδες των καταστηματαρχών και να περάσει λίγη ώρα μακριά από τις υποχρεώσεις του δημαρχείου.
Σε δηλώσεις της, η Δήμαρχος Λευκωσίας ανέφερε πως η παραμονή της πρωτοχρονιάς είναι μέρα γιορτής και όχι μέρα για συζήτηση προβλημάτων. Πρόσθεσε πως είναι η μέρα που όλος ο κόσμος χαίρεται τον ερχομό του καινούργιου χρόνου, ελπίζοντας πως θα είναι καλύτερος από τον περσινό. «Είναι θεσμός, πρόσθεσε, και έχουμε αγχωθεί γιατί δεν πρέπει να αφήσουμε κάποιον από τους καταστηματάρχες χωρίς να του ευχηθούμε». Τέλος, η κ. Μαύρου έστειλε τις ευχές της σε όλους για μια χρονιά καλύτερη από το 2008.
Καταστηματάρχες της περιοχής ανάφεραν ότι, παρά το γεγονός πως η χθεσινή μέρα ήταν εργάσιμη, εντούτοις δεν ήταν δυνατό να μην γίνει το καθιερωμένο γλέντι που οργανώνουν στη Ρηγαίνης. Ανέφεραν επίσης πως η οικονομική κρίση δεν τους επηρέασε καθόλου και πρόσθεσαν πως κανείς Κύπριος δεν θα αφήσει την κρίση να επηρεάσει το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Με τη σειρά τους ευχήθηκαν καλή χρονιά σε όλο τον κόσμο, υγεία, χαρά και μια Κύπρο ελεύθερη. Το γλέντι κράτησε μέχρι τις απογευματινές ώρες.
της ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΑΤΖΗΑΠΟΣΤΟΛΟΥ απο τον Πολίτη