9.11.07

9 Νοεμβρίου 2037
Οδός Χαμένης Πατρίδας 0
Δήμος Νέας Λευκωσίας
24404 Ν. Αττικής

Γιε μου,
Χάρηκα τόσο που σε άκουσα τις προάλλες στο τηλέφωνο. Ελπίζω σύντομα να τελειώσεις με τις σπουδές και να αποφασίσεις το επόμενο σου βήμα.
Με είχες ρωτήσει για τα περασμένα χρόνια στην Κύπρο κι εγώ απέφυγα να σου απαντήσω ευθέως, μιας και βρέθηκα απροετοίμαστος μπροστά στις ερωτήσεις σου. Πιο πολύ γιατί ένιωσα να συμπυκνώνεται ο χρόνος μπροστά μου.
Με ρωτάς που έγινε το λάθος... Κι ειλικρινά δεν έχω απάντηση. Ή μόνο μια απάντηση.... Να σου μιλήσω για ιστορία, για ήρωες; Θα τα ξέρεις όλα αυτά από τα βιβλία. Για τη λογική των χαμένων ευκαιριών, το πως η κάθε γενιά ατένιζε τις ευκαιρίες της προηγούμενης και έμενε ενεή μπροστά στα αδιέξοδα;
Μια σειρά από λάθη ήταν, και σε αυτές τις περιπτώσεις, το ξέρεις, είναι δύσκολο να τεμαχίσεις την ευθύνη και να την αποδώσεις. Κι εγώ δεν ξέρω κι αν ακόμη κι αυτό ωφελεί σε κάτι πια.
Η δική μου γενιά ρωτάς... Οι τριαντάρηδες των αρχών αυτού του αιώνα. Κοιτάω πίσω και βλέπω μια γενιά με προσδοκίες και όνειρα. Ανθρώπους που θέλησαν να οραματιστούν αλλιώς τη ζωή τους και πόθησαν την αλλαγή. Νομίζαμε ότι θα ήμασταν για πάντα δυνατοί και ακμαίοι κι ότι θα τα καταφέρναμε. Κοίταξε μας σήμερα – καταλαβαίνεις; Σε κοιτάω και αναδύεται μέσα μου το αίσθημα εκείνης της εποχής. Ο καθρέφτης όμως μου αντιγυρίζει τις πραγματικότητες... Με συγχωρείς, παραστράτησε η σκέψη μου!
Δεν ξέρω αλήθεια τι έγινε τελικά. Θολώνουν με τον καιρό οι θύμησες και οι προσωπικές μας ερμηνείες διηθύζουν τα γεγονότα. Ή ίσως, πάλι να μην μπορεί κανείς τελικά να σταθεί ολόρθος απέναντι στην Ιστορία. Κάποιοι μιλούσαν για Κόσοβο, άλλοι για Ταιβάν. Την ώρα που όλα πήγαιναν κατά διαόλου, εμείς γυρεύαμε να περιγράψουμε το επερχόμενο χάος. Μας ένωναν συμμαχίες και έχθρες με ανθρώπους που δυνάστευσαν για δεκαετίες το νησί και με άλλους που είδαν μέσα από την πάχνη της αβεβαιότητας την προοπτική μιας διαφορετικής πορείας. Έλληνες, αγόρι μου, και οι παιδικές ασθένειες που δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε ποτέ...
Κάποια στιγμή - πριν 30 περίπου χρόνια – άρχισε να κλείνει το ζήτημα. Η πρόταση λύσης που διαμορφώθηκε το 2008 απορρίφθηκε ξανά από εμάς και σιγά-σιγά άρχισε η κατρακύλα. Ό,τι ονομάσαμε αδικία και παράνομο, πήρε σάρκα και οστά δίπλα μας και έγινε δεκτό ως κανονικότητα και νόμος. Αποκτήσαμε ένα γείτονα στο βορρά και μοιραστήκαμε όσα είχαμε στο νότο. Μέσα σε λίγα χρόνια οι πληθυσμοί εξισώθηκαν, μέχρι που οριστικά υποσκελιστήκαμε. Και αναπόφευκτα άρχισαν τα παιγνιδια για την κατάληψη της εξουσίας. Τελικά, σε μια ειρωνεία της Ιστορίας, οι Άλλοι, επικαλούμενοι το Δίκαιο της Ανάγκης, κατέλαβαν ουσιαστικά όλο τον κρατικό μηχανισμό και εδραιώθηκαν για τα καλά στον τόπο. Κάπου εκεί, φύγαμε κι εμείς....
Ξέρεις, όσοι τότε μας φαίνονταν άξιοι και τρανοί ή πατριδοκάπηλοι και απατεωνίσκοι, ναι, για όλους αυτούς που σήμερα μου αραδιάζεις τα ονόματα τους, Παπαδόπουλος, Χριστόφιας, Κασουλίδης και λοιποί, δεν είναι πια εδώ κι εμείς ακόμα προσπαθούμε να βρούμε τι πήγε στραβά.Πως να μην κουβαλούμε, μου λες, όλο αυτό το φορτίο;
Κατά τα άλλα, όλα καλά, γιε μου!

1 comment:

Kypros 2008 said...

Δε σε γνωρίζω, αλλά όλα αυτά που έγραψες άγγιξαν την ψυχή. Μια πονεμένη ψυχη της γενιάς των σημερινών 50ρηδων που πέρασαν από εεθνικά μέτωπα, πραξηκοπήματα, πολέμους, προσφυγιές...
Και που δεν έχουν πια το θάρρος να αντικρύσουν τα παιδία τους στα μάτια. Τι να τους πουν; Τι δικαιολογίες να σκαρφιστούν; Που στην απόγνωση της έλλειψης επιχειρημάτων προσπαθούν να καλύψουν τα κενά με ακριβά αυτοκίνητα, σπουδές στο εξωτερικό, εξωχικά και πισίνες...
Δεν έχουμε όμως τίποτε το ουσιαστικό να τους δώσουμε. Δεν είμαστε οι άμεσα υπεύθυνοι, έχουμε όμως το βάρος των επιλογών μας να βαραίνει τις πλάτες μας...
Σε ευχαριστώ για το υπέροχο γράψιμο