2008: 24 του Απρίλη. Η ελπίδα ξαναγεννιέται. Μου υπόσχονται ότι αυτό που μου έταξαν για τους επόμενους έξι μήνες μετά το δημοψήφισμα, να τσιμεντώσουν δηλαδή το ΝΑΙ, θα έρτει έστω και καθυστερημένα μετά από 6 χρόνια.
2005: Απρίλης. Η ΚΕ του Ακέλ τιμωρεί όσους δήλωσαν δημόσια ότι ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Η κατάθλιψη μου τότες ήταν στο ναδίρ. Έγραψα ένα από τα λίγα κείμενα στα καλαμαρίστικα. Λέω καλαμαρίστικα διότι τα Ελληνικά μου είναι της κακιάς ώρας. Είναι ελληνικά Κυπραίου που καλαμαρίζει.
Το ξαναδημοσιεύω εδώ διότι φοβάμαι ότι ξαναγίνεται επίκαιρο.
Έγραφα λοιπόν....
Είπατε τω βασιλεί χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ού μαντείδα δάφνην, ού παγάν λαλέουσαν. Απεσβέτο και λαλών ύδωρ.
Το παραμύθιν ετέλειωσεν. Οι άνθρωποι που γεννήθηκαν στις δεκαετίες του 50, του 60 και του 70, οι άνθρωποι που τόσο ονειρεύτηκαν την επανένωση ας πενθήσουν τα όνειρα τους.
Η γενιά μου επερίμενε 40 χρόνια για να αλλάξουν οι συνθήκες του διχασμού που εδημιούργησε η τρελλή ιδέα της ένωσης. 40 χρόνια ψέματα.
Όταν η ένωση εκέρδιζεν έδαφος, το τελευταίο προπύργιο που έπεσε ήταν μέσα στο ΑΚΕΛ. Από τους τελευταίους πολιτικούς πεσόντες ο μακαρίτης ο Αδάμ Αδάμαντος, τότε δήμαρχος Αμμοχώστου. Απεβλήθη απο το ΑΚΕΛ διότι είχε δει την προδοσία που εγίνετο σε βάρος της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής εργατικής τάξης με το ΝΑΙ του κόμματος στην Ενωση με την μητέρα Ελλάδα. Λες και το ξερε πως η πόλη του θα βρυκολάκιαζε σαν επακόλουθο της τρελλας. «Ούτε το μικρό μου δακτυλάκι δεν πρόκειτε να κουνήσω για την ένωση είπε». Απεβλήθη. Εκτελεστές: Ανδρέας Φάντης και Αδρέας Ζιαρτίδης, συν επαγρυπνήσι και λοιποίς συντρόφοις. Η επίσημη ηγεσία δε μπορούσε να δει 10 χρόνια μπροστά. Αυτό που οι αγωνίες της καθημερινότητας της επέτρεπαν να δει, ήταν ο κύνδινος να βάλει τον κόσμο εναντίον της. Διότι τα μυαλά του κόσμου είχαν ξελογιαστεί από τα παραμύθια μιάς αππωμένης και άμυαλης εθναρχίας. Δέν έβαλαν τον κόσμο εναντίον τους. Ακολούθησαν τον κόσμο. Ακολούθησαν τους Παπάδες.
Η γενιά μου κληρονόμησε τα επακόλουθα της ιδέας. «Αυτοδιάθεση – ένωση» λέει.
1963. Μια δεκαετία δεν πέρασε καλά καλά και ο πατέρας μου, εικοσάχρονος νέος πατέρας στα χαρακώματα. Το σπίτι του νιόπαντρου ζέυγους στο μικτό μαχαλλά του Σακκάρια μετατράπηκε σε φρούριο για να αμύνεται η γειτονιά. Τα άλλα σπίτια ήταν από τσίγγους και οι σφαίρες των γειτόνων Tουρκοκυπρίων μπορούσαν να τα τρυπήσουν. Ήμουν έξι μηνών άνθρωπος. Πρόσφυγας για πρώτη φορά. Τα μεγάλα βάσανα που θα έφερνε η μεγάλη ιδέα της ένωσης ήταν ακόμα πίσω.
1965. Το τελευταίο είδολο της συμβίωσης τσακίστηκε μέσα στο αυτοκίνητο του Μισιαούλη και του Καβάζογλου. 1967. Ενώ ο αππωμένος Παπάς ξέγραψε την ένωση, οι δικοί μας πατέρες, οι αριστεροι, την συναφέρνουν ακόμα.
1974. «Βουράτε γλήορα μες το αυτοκίνητον τζαι σύρνουν πόμπες». Ακούω ακόμα την την φωνή του πατέρα μου να ορλιάζει σαν να ταν χτες. Τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ έσχιζαν τον ουρανο του Βαρωσιού και έσπερναν θάνατο. Οι επιπτώσεις της τρελλής ιδέας έπευταν τώρα πιο βίαιες. «Ύστερα φέρνει ο φούρνος την πυράν» έλεγε η γιαγιά μου. Ήμουν 11 χρονών άνθρωπος. Δέυτερη φορά προσφυγας. Αυτοί που εβάλαν τους αριστερούς να ψηφίσουν ΝΑΙ στην ένωση για να μην βάλουν τον κόσμο εναντίον τους εκλαίαν τώρα μέσα στα τσαντίρια μαζύ με τον κόσμο. Οδύρονταν μαζύ με τις μανάδες που εθρηνούσαν τα παιδιά τους. Εκαταριόντουσαν την ΕΟΚΑ και τους δολοφόνους προδότες.
Εγώ τότες δεν ήξερα από φούρνους ούτε και καταλάβαινα από τους νόμους της πυράς. ΄Ενοiωθα την πυράν των ξύλων που εκαίαν μπροστά στα μάτια μου. Εκαταριώμουν και γω την ΕΟΚΑ β, τους δολοφόνους, την CIA, την δικτατορία, την κατοχική Τουρκία, την TMT. Την πυράν που έβγαινε από τα βάθη του φούρνου, την πυράν που είχε συσσωρευτεί στις πέτρες απο 20 χρόνια πρίν, την πυράν που επέτρεψεν στα ξύλα να πάρουν φωτιά, αυτήν τη πυράν δεν την έβλεπα. Και ας ήταν γραμμένη με γράμματα μπλέ στους τοιχους των χωριών και των συνοικιών. Ενωσις η Θάνατος. Έγραφε.
Το παράδοξο που δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω είναι ότι οι ελληνοκύπριοι ηγέτες της εργατικής τάξης, αυτοί που ελέαν των τουρτζιών να φύγουν απο την ΠΕΟ αν δεν τους αρέσει η Ένωση, οι ίδιοι άνθρωποι με έμαθαν να φωνάζω στους δρόμους και στα συλλαλητήρια «... οι τουρκοι της κύπρου ειναι αδελφοί μας». «Η Κύπρος ανοίκει στο λαό της», φωνάζαμε στις πλατείες και τραγουδούσαμε το «αδελφέ μου Οσμάν την καρδιά μου σ’ανοιγω...». Έφηβος πρόσφυγας έμαθα ότι αγώνας σημαίνει αγώνας για επανένωση. Πολιτικό νήπιο εβύζασα το γάλα της διεθνιστικής αλληλεγύης μέσα στο κόμμα της εργατιάς και αποστραφηκα τον εθνικιστικό πατριωτισμό. Αφελής ιδεαλιστής πίστεψα ότι άμα η συνθήκες στην Τουρκία θα άλλαζαν και άμα ο ιμπεριαλισμός θα μας άφηνε ελέυθερους να αποφασίσουμε αυτό που θέλουμε, θα δίναμε τα χέρια με τους αδελφούς μας και θα καθορίζαμε την τύχη του τόπου μας. Επερίμενα 30 χρόνια απο τότες. Επερίμενα μπας και πεθάνει ο Ντεκτάς, μπας και επαναστατήσουν οι λαικές μάζες στα κατεχόμενα, μπας και οι γεωπολιτικοί στόχοι του ιμπεριαλισμού αλλάξουν και η διχοτόμηση δεν τους εξυπηρετεί πια.
4 δεκαετίες πόλεμος, 4 δεκαετίες χωρισμός, δολοφονίες, εγκλήματα, βιασμοί, προσφυγιά. Σαν αντίβαρο, 4 δεκαετίες αγώνας και ελπίδα για επανένωση. 4 δεκαετίες ψέματα.
Ο κόσμος ο πολύς δεν θέλει επανένωση. Όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι το κόμμα της εργατιάς φοβήθηκε πάλι μήπως και βάλει τον κόσμο εναντίον του. Οι ηγέτες έβαλαν πάλι τους αριστερούς να ενώσουν τους ψήφους τους με την εθναρχία, με τους εθνικιστές, με την παραδοσιακή εξουσία. Την πρώτη φορά εβγάλαν 96%, αυτη τη φορά 76. Μα αυτή τη φορά η ήττα είναι τελειωτική, γιατί ο λόγος ύπαρξης της αριστεράς δέν είναι πλέον για να σμίξει τον κόσμο. Οι ηγέτες της ζουν για να ξεχωρίσουν αδελφέ μου απ΄τον κόσμο, βγαίνοντας και κορδόνοντας με γραβάτες στα κανάλια, κερδίζοντας εκλογές, κυκλοφορόντας με λιμουζίνες και φρουρούς πολλούς, κάνοντας ανίερες συμμαχίες για να γίνουν προθυπουργοί ή προέδροι της βουλής. Τους Αδάμαντους της δικής μας γενιάς δεν τους εκτέλεσαν πολιτικά. Τούς τράβηξάν λίγο απο το αυτί και τους κράτησαν μπάς και τους χρειαστούν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Μακάρι να μήν τους έχουν εκτελέσει ψυχικά.
Αυτή η ήττα είναι η τελευταία. Η δέδαλος αυλά της επαναπροσέγκυσης έπεσεν κάτω και ετσακίστην. Η ιδέα της επανένωσης δεν έχει πια καλύβην, ούτε και η μαντείδα του ονείρου έχει δάφνην. Η λαλέουσα πηγή της αλήθειας δέν υπάρχει πια. Εστραγκισεν και το λαλών ύδωρ της ελπίδας, είπατε τω βασιλεί...
Η μοίρα του τόπου που ερωτευτήκαμεν είναι: «τζείνοι ποτζεί τζαι μεις ποδά». Αφού δεν τα καταφέραμε να τους δέσουμε το στόμα και να ενώσουμε το νησί με την Ελλάδα (1950 - 1960), αφού δεν τα καταφέραμε να τους καθαρίσουμε μέχρι τον τελευταίο (1963 – 1974), αφού δεν τα καταφέραμε να κάνουμε ομοσπονδία όπου θα κυβερνά μία αιώνια πλειοψηφία του 80% (1974 – 2004), το μόνο που μένει είναι να συφωνήσουμε την ευρωδιχοτόμηση εις βάθος χρόνου. Θα κάνουμε πως συνομηλούμε για να περιπαίζουμε τον λαό που έμαθε να ζει με την ελπίδα. Θα κάνουμε πως θέλουμε ομοσπονδία για να περιπαίζουμε τους χαζοφράγγους στο εξωτερικό, θα κάνουμε πως κάνουμε αντικατοχικό αγώνα για να περιπαίζουμε το 76%, θα κάνουμε πως ανταλλάζουμε γαρύφαλα και κλάδους ελαίας για να περιπαίζουμε το 24%. Όλα αυτά μέχρι να βγεί η ψυχή της ιδέας της επανένωσης.
Ενωτικέ νενήκηκας με.
Χάτε και μες τες υγείες μας. Και ο κάθε νενέκκος να κλείσει το μαχαζίν και να πάει έσσω του. Σ΄αυτόν τον τόπον πουλά μόνον όποιος έχει για πραμάτια την έχθραν, το μίσος, την κακίαν, και κυρίως τα ψέυτικα τα λόγια τα μεγάλα.
Χάτε, και όταν θα φέρει πάλε ο φούρνος την πυράν σε 10 χρόνια και σε 20, να προσευχόμαστε οι κακοί και οι λύκοι να μήν έχουν ανάγκη να χρησημοποιούν τες σφαίρες και τες πόμπες για να μοιράζονται την γήν, το χρήμαν, το φίτσιον και την εξουσίαν.
Το κείμενον αυτόν έμεινεν αδημοσίευτον. Το δημοσιεύκω για να εξορκίσω τους φόβους μου ότι γίνεται πάλιν επίκαιρον. Δεν θέλω να γινεί ποττέ ξανά επίκαιρον. Η νεοεθναρχία όμως πανηγυρίζει τζιαι κάμνει μίλλες που εκέρδισεν ο Έρογλου.
28 comments:
etsi einai opos ta lalis
e3iases kai to plouti serva
pou en nmz na ton e3exases
ta osa grafis ta enio8a kai ta nio8w prin akomi na ta grapsis
kathe persi kai kalitera kathe fetos kai xirotera men kartera kanenas kaliteri lisi pou to sxedion anan AN ipar3i
Ήταν ο Αδάμος Αδάμαντος καθηγητής? Ήταν τούτος φαίνεται μου ο καθηγητής του παπά μου στο Βαρώσι. Νοιώθω ότι κουβαλούμε τζε εμείς την κληρονομιά του αφού αναγιωθήκαμε με ιστορίες για την διορατικότητα του.
Έγραφε ο παπάς μου άρθρα, όπως κάμνεις τζε συ καλή ώρα τωρά, με αγωνία για την δικοινοτική ειρήνη, με αποσπάσματα που τις κουβέντες του Αδάμαντος. Αμμά ήταν δεκαετία του 60 - εποχές δύσκολες για τους δίκαιους τζε τους νούσιμους, τζε η λογοκρισία που την Εθναρχία δεδομένη. Εζήτησε ο Μακάριος τζε εβάλαν τον σε διαθεσιμότητα.
Άμα άρκεψα στην εφηβεία μου να υποστηρίζω το ΑΚΕΛ είπε μου:
«ξέρεις που εν το ΑΚΕΛ κόρη μου. Χωμένο κάτω που τα ράσα του Παπά.»
Τζείντη ημέρα την γέριμη, που εν εμπορούσα να πιστέψω ότι εν δυνατόν να βάλλουν την Κύπρο δεύτερη, σε ένα αστείο δίλημμα «το κόμμα ή την λύση», αθθυμήθηκα τα λόγια του τζε εμακάρισα τον. Τούτη η τάτσα εν καθαρίζετε με τίποτε. Τζε όπως περνά ο τζαιρός τζε τα επακόλουθα της μη λύσης γίνουντε θηρία αδύσωπα τζε εν μπορούν πκιό να κρύβκουντε, η τάτσα γίνετε πκιό έντονη τζε πκιό έντονη.
Την νύχτα του διαγγέλματος η γιαγιά μου, που καρτερά να πάει στο χωρκό της για να πεθάνει τζιαμέ, έβκαλεν το τσιεμπέρι της, άπλωσε το χαμαί τζε εκαταράστηκεν τον. Σήμερα, 24 του Απρίλη, η γιαγιά μου, επανέλαβεν την ιεροτελεστία της. Έβκάλλε πάλε το τσιεμπέρι τζε είπε κλαίοντας: «ας όψουντε οι υπαίτιοι».
Πκιοί εν οι υπαίτιοι Ασέρα?
Ίσως το πιο μεστό, οργανωμένο και καίριο κείμενο που διάβασα τον τελευταίο χρόνο για το κυπριακό.
Η ανεπάρκεια όλων μας Ματίλτα. Έτον υπαίτιο.
Πραγματικά επίκαιρο, δυστυχώς.
Μη μου λές τέτοια καθαριστή σκατόμουτρων. Έχω ακόμα μιαν κρυφήν ελπίδα ότι πριν το φθινόπωρο η Τουρκία θα μπεί σε μια διαδικασία πάρε δώσε.
Αυτό που λές, Ασέρα, περιμένω ότι θα γίνει. Είμαι κι' εγώ αισιόδοξος. Για την δική μας αντίδραση είναι που έχω επιφυλάξεις. Μπορεί να μην πέτυχε το τελαιταίο συλλαλητήριο του απορριπτικού μετώπου αλλά οι οικονομικοί κύκλοι που το υποστηρίζουν φοβάμαι πως και πάλιν θα δράσουν δυναμικά για να αποτρέψουν οποιανδήποτε λύση. Είναι πολλά τα λεφτά...
Παρόλα αυτά, ναι, ακόμα ελπίζω σε αφύπνηση.
Κάποτε σε μια τηλεοπτική εμφάνιση του, ένας πολιτικός στην Ελλάδα δήλωσε: "Το 1950 με το στόχο της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, ανοίξαμε το κουτί της Πανδώρας. Δυστυχώς, πενήντα χρόνια μετά, αυτό το κουτί δεν έχει κλείσει ακόμα". Δε θυμάμαι ποιος ήταν, αλλά ήταν ό,τι πιο εύστοχο άκουσα ποτέ από τα χείλη πολιτικού.
Συμμερίζομαι την απόγνωση σου, Ακέρα, αν και προσπαθώ επίσης, να μη χάσω τελείως και την τελευταία, κρυφή ελπίδα, ότι κάτι θα γίνει και θα σωθούμε/επανενωθούμε πριν το τέλος του 2009.
Επ' ευκαιρίας, τα ελληνικά σου με άρωμα Κύπρου είναι πολύ χαριτωμένα και καθόλου της κακιάς ώρας...
Από τη συνέντευξη του Ανδρέα Φάντη στο σημερινό Πολίτη:
Ερ.: Ποιο πιστεύετε ήταν το μεγαλύτερο λάθος του ΑΚΕΛ;
Προσωπικά θεωρώ ότι ήταν λάθος η απόφαση που πήραμε να απορρίψουμε το 1978 το σχέδιο που υπέβαλαν οι τρεις κυβερνήσεις ΗΠΑ, Βρετανίας και Καναδά, ως βάση λύσης του Κυπριακού. Η τελική μας απόφαση να το απορρίψουμε ήταν λανθασμένη, κατά τη γνώμη μου. Εξακολουθώ να το πιστεύω αυτό. Αρχικά το ΑΚΕΛ τάχθηκε υπέρ του σχεδίου αυτού, ως βάση για συζήτηση, όχι ως λύση, αλλά ως βάση για συζήτηση. Μάλιστα εμείς είχαμε κάνει προσπάθειες και επαφές με παράγοντες του ΔΗΚΟ, από τους οποίους ζητήσαμε να ασκήσουν την επιρροή τους στον Πρόεδρο Κυπριανού να μην απαντήσει απορριπτικά στο σχέδιο αυτό. Μάλιστα βρήκαμε ανταπόκριση.
Ερ.: Γιατί αλλάξατε θέση;
Μετά από μερικές μέρες που δημοσιεύθηκε το σχέδιο, η «Πράβδα» (το όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ) δημοσίευσε αρνητικά σχόλια, ότι επρόκειτο για σχέδιο εμπνευσμένο από το ΝΑΤΟ που εξυπηρετούσε τα συμφέροντά του. Ο τότε πρέσβης της ΕΣΣΔ στην Κύπρο, ο Σεργκέι Αστάβιν, μας προσκάλεσε για γεύμα και μας είπε ότι η Σοβιετική Ένωση είναι εναντίον αυτού του σχεδίου. Από τη στιγμή εκείνη, το ΑΚΕΛ, που ακολουθούσε τη σοβιετική πολιτική, έπρεπε να αλλάξει γνώμη και άλλαξε. Έτσι έγινε η αλλαγή.
Ίλαντρε, ο Φάντης έχει λλίο καιρό που τα ήβρε με το ΑΚΕΛ τζιαι στο υπόλοιπο της συνέντευξης βασικά ο Α.Φ. πιστώνει τον Χριστόφια με προθυμία να λύσει το κυπριακό (κάτι που εγώ δεν θα το έκανα).
Αρκετά μέλη της συγκεκριμένης οικογένειας έκαναν την επαναστροφή όταν διαφάνηκε η πιθανότητα το ΑΚΕΛ να αναλάβει εξουσία. Τόσα χρόνια "εξορία", εσπάσαν τα πλάσματα.
Τούτα είναι δεδομένα σχετικά με το σήμερα.
Εσύ, ατού ο Γαβριήλης, να μας πεις για το σταλινικό κόμμα που πειθαρχεί στη Σοβιετική Ένωση. 2009 ρε λεβέντη μου, ΞΥΠΝΑ.
@ΑσεράςΑχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ.
Το μόνο θετικό που είδα τελευταία ήταν που οι πανηγυρισμοί των ΑΠΟΕΛιστων είχαν παραπάνω κόσμο που το συλλαλητήριο για την επέτειο του ΟΧΙ.
Aceras...πολύτιμο κείμενο. Πολύτιμο. Για πολλούς λόγους που δεν χρειάζεται να τους αναφέρω. Είναι ίσως διαφορετικοί για τον καθένα, αλλά είναι όλοι μαζί που το κάνουν Πολύτιμο.
Μα γιατί ενοχλήθηκες Αγρινέ; Η ιστορία πρέπει να γράφεται για να μαθαίνουν και οι νεώτεροι. Όπως καλή ώρα γράφει ο Ασέρας, με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Μια απορία. Αν το να πηγαίνεις με το ρεύμα (με την Ένωση, το Μακάριο, το Σπύρο, το Όχι) μπορεί να δικαιολογηθεί ως ρεαλιστική προσέγγιση ή κίνηση επιβίωσης, η σύμπλευση με ξένες δυνάμεις ενάντια στο συμφέρον του τόπου σου πώς δικαιολογείται;
(Ναι, ξέρω, κόλλησα....)
"...Μια απορία. Αν το να πηγαίνεις με το ρεύμα (με την Ένωση, το Μακάριο, το Σπύρο, το Όχι) μπορεί να δικαιολογηθεί ως ρεαλιστική προσέγγιση ή κίνηση επιβίωσης, η σύμπλευση με ξένες δυνάμεις ενάντια στο συμφέρον του τόπου σου πώς δικαιολογείται;"
Δεν δικαιολογείται. Και για το πως ακριβώς το ΑΚΕΛ έκανε αυτή τη σύμπλευση θα μπορούσα να σου πω λεπτομέριες που ρίφκουν κυβερνήσεις.
Το ίδιο ακριβώς όμως έκαναν και από άλλες παρατάξεις όταν εκτελούσαν εντολές των "κακών δαιμόνων" Αγγλοαμερικάνων και διαχειρίζονταν χρήματα του αντικομμουνιστικού αγώνα.
Μήπως τούτο δικαιολογεί προτάσεις τύπου "το ΑΚΕΛ έκανε το Α κακό άρα όλη η Αριστερή Ιδεολογία είναι λανθασμένη" ή "το ΔΗΣΥ έκανε το Β κακό άρα ολάκερη η Δεξιά Ιδεολογία είναι λανθασμένη" ;
Διότι -έχω την υποψία -εσύ τζαμέ θέλεις να το πάρεις: "Το ΑΚΕΛ άκουε τους Σοβιετικούς => τα sweat-shops είναι ευλογία".
1978: 4 χρόνια μόνο μετά το πραξικόπημα που ενορχηστρώθηκε από τα ανδρείκελα της Δύσης στην Ελλάδα. Επερίμενες από το Ακέλ να έχει αυταπάτες για τες προθέσεις των Αμερικανών (έστω τζιαι αν δεν επηρέαζε η Ρωσία την στάση του);
Το να παρουσιάζεις Ίλανδρε ένα μέρος των σχέσεων του κυπριακού πολιτικού κόσμου με τους ξένους δεν προσθέτει κάτι στη συζήτηση πέρα που το ότι εσύ υπερασπίζεσαι το άλλο μέρος.
Είναι και αστείο από πάνω διότι στη βάση του κυπριακού δράματος δεν είναι οι σχέσεις του Ακέλ με την ΕΣΣΔ αλλά οι σχέσεις του Εθνικού κορμού με τη Δύση. Είναι αποφάσεις που επέβαλε η Δύση μέσω του πραξικοπήματος - εισβολής που αν δεν σχεδίασε-εχρηματοδότησε ελπίζοντας να ξορατίσει κομμουνισμό - αδεσμευτισμό από την περιοχή, σίγουρα ανέχτηκε ενώ μπορούσε να αποτρέψει.
Τί έθελεν η Δύση τότες εκτός από το να μας βάλει στο ΝΑΤΟ και να μας χρησιμοποιήσει σαν αεροπλανοφόρο εναντίον της Ρωσίας και του κομμουνισμού; Εάν δε δεν ανακάλυπτε σατελίτες και πυράυλους υψηλού βεληνεκούς θα συνέχιζε να θέλει από μας τα ίδια πράματα και τώρα.
Με έτσι σχόλια, το να κατηγοράς το Ακέλ ότι έμεινε κολλημένο σε ιδεοληψίες του παρελθόντος, μου φαίνεται τουλάχιστον αστείο.
Το ΑΚΕΛ έχει τηνευθύνη της μη ένταξης μας στο Συναιτερισμό για την ειρήνη που ακόμα και η Ρωσία είναι μέλος, αλλά τι να πούμε είμαστε υπερδύναμη.
Θα χαρακτηρίσω πλέον τον πρόεδρο Χριστόφια τον πιο αποτυχημένο πρόεδρο αφού με την επίσκεψη του Καραμανλή(χαμένος) έγλειφαν και οι δύο την Τουρκία να μην τους πληγώσει.... Αντε κύριοι πηγαίνεται σπίτι σας δεν κάνετε, βλέπετε μόνο το δικό σας συμφέρον και με λύπη μου λέω ότι ευθύνομαι και εγώ για αυτό αφού άκουσα το κόμμα μου ως αρνί(ΔΗΚΟ) και υποστήριξα Χριστόφια αλλά τελείωσε, δεν είμαι πλεον Δηκοικός και ελπίζω όλοι εμείς να δώσουμε ένα γερό μήνυμα και στο ΔΗΚΟ και στο ΑΚΕΛ. Ντροπή μας!
Ρε Ανώνυμε (Λέγε με Ένωση του Χώρου των Απορριπτικών με Νικολάκη για Πρόεδρο)... οι πανηγυρισμοί του ΑΠΟΕΛ είχαν παραπάνω κόσμο που τη συναυλ.. εεεε το συλλαλητήριο που εκάματε ...
Ορίστε και η μετεξέλιξη των ΕΦΕΝόπουλων: http://christofias-watch.blogspot.com/
Ίλαντρε... τα γνωρίζεις τα παιδιά;
Ναι φίλε idiot Mouflon οι πανηγυρισμοί του Αποέλ είχαν περισσότερο κόσμο και την παρασκευή θα έχουν περισσότερο.
Όμως και οι πανηγυρισμοί της Ομόνοιας έκαναν την Κύπρο μια λαοθάλασσα...τόσούς πολλούς να πανηγυρίζουν πρώτη φορά είδα.
τζιαι ρέ πρώην Δηκοϊκέ, τι θα εψήφιζες στον δεύτερο γύρο; Θα εψήφιζες τον Κασουλίδη που ήταν να πιάσει παντιέρα το Όχι σου;
Την δεύτερη κυριακή δεν είχες επιλογή έτσι και αλλιώς διότι η πλειοψηφία (τα 2/3) του Κυπριακού λαού δεν σου άφησε.
Είτε τον ένα έφκαλλες, είτε τον άλλο, την ίδια σικκίρτηση ήταν να έχεις τωρά.
Acera,
Δεν νομίζω τα πράγματα τώρα να ήταν τα ίδια. Με τον Κασουλίδη πιστεύω ότι δεν θα δίναμε λευκή επιταγή στην Τουρκία για την Ε.Ε. όπως κάνει ο Χριστόφιας και πάλι δεν θα κάναμε το παν για να μην την νευριάσουμε και μας τιμωρήσει.
Όσο για το όχι που λες πιστεύω ναι ότι ο Κασουλίδης θα διαπραγματευόταν δίκαια και δεν θα έδινε δωρεάν πράγματα χωρίς ανταλλάγματα.Αυτός είναι ευρωπαιστής και όχι οπισθοδρομικός.Αλλά ευθύνη έχουμε και εμείς που ακούμε τα κόμματα και πρέπει να το καταλάβουμε,πρέπει να αλλάξουμε τακτική. Και ναί όπως το βλέπω καλύτερα με τον ΔΗΣΥ που είναι και πιο κοντά με το ΔΗΚΟ παράμε τον κατατάλλα πρόεδρος που του δίνουν και συγχαρητήρια οι ξένοι ηγέτες.Αλλά γιατί του δίνουν; Μήπως γιατί δεν κοντράρεται με την υπερδύναμη Τουρκία, μήπως γιατί θα την βάλει στην Ε.Ε., μήπως γιατί είμαστε ηλίθιοι; λέω εγώ τώρα!
Ποτέ ξανά ΑΚΕΛ ότι και να συμβεί, αλλά ποτέ ξανά και ΔΗΚΟ αφού δεν παίρνουν καθαρές αποφάσεις και συνεχώς τσακώνονται.Για να βρούν το δρόμο τους πρέπει να φύγουν απο την κυβέρνηση αλλά........
Δεν νομίζω ότι ο Χριστόφιας έδωσε λευκή επιταγή στην Τουρκία. Ακριβώς ιεράρχησε τους στόχους μας και νομίζω σωστά τους ιεράρχησε. Χρησημοποιεί τη έγνοια της Τουρκίας να μπει στην Ευρώπη με το σωστό τρόπο. Δεν θα κάμει τον τατσίζη τώρα αφού πρώτος στόχος είναι να έβρουμε συμφωνημένη λύση. Ο στόχος για συμφωνία θα ξεκαθαρίσει αυτό το χρόνο, ενώ η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας μπορεί να παρενοχληθεί οποιαδήποτε στιγμή τα επόμενα 10-20 χρόνια. Άμα έχεις χαρτί το παίζεις στην κατάλληλη ώρα. Αν έπαιζε το χαρτί του βέτο τώρα, ήταν να το κάψει για το τίποτε (για να ικανοποιήσει ίσως το Ευρωκό αλλά ποιος τους αρωτά τούτους αν ιζιούσιν). Το χρησιμοποιεί σαν καρρότο. Αν δεν συμφωνήσουμε και μπούμε σε μια διαδικασία αντιπαράθεσης (που δεν αποκλείεται εάν η Τουρκία στο πάρε δώσε φανεί μη συνεργάσιμη) τότε ναι, το χρησιμοποιείς σαν κουρπάτσι.
Αν η πραγματική έγνοια σου είναι πως τελικά ο Χριστόφιας θα υπογράψει λύση, τότε ελπίζω να είναι βάσιμη. Και άμα λυθεί το κυπριακό και μετά, όποιον θέλεις ψήφισε. Έτσι τζιαι αλλιώς τα δεδομένα θα είναι διαφορετικά. Τζιαι το ότι δεν θα ξαναψηφίσεις τον Χριστόφια σε περίπτωση μή λύσης, ολίγον με ενδιαφέρει, διότι εγώ θα τον ξαναψηφίσω μόνο εάν είναι υποψήφιος πρόεδρος της Ενωμένης Κύπρου.
Για την διαχείρηση του κυπριακού καπιταλισμού κανονίστε τα μεταξύ σας με τον συναγερμό για το πως θα εκμεταλλεύεται το κεφάλαιο τους εργαζόμενους. Το Ακέλ εν πιο αποτελεσματικό σαν αντιπολίτευση που διεκδικεί.
Πρώτα τέλος του χρόνου η Ε.Ε. θα αποφασίσει αν θα συνεχίσει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, εδώ πρέπει να ασκηθεί το βέτο και όχι να κρύβονται και οι δύο,Χριστόφιας και Καραμανλής. Ίσως να θυμάσαι ή καλύτερα να θέλεις να ξεχάσεις αυτά που οι Γάλλοι έλεγαν:"Εμφανιζόμαστε Κυπριότεροι των κυπρίων" δηλώνοντας έτσι ότι αυτοί δεν θέλουν την τουρκία ενώ εμείς κάνουμε το παν για να την εντάξουμε στην Ευρώπη.
Δεύτερο αν θέλαμε να κάνουμε ένα σωστό βήμα θα δηλώναμε είσοδο στο ΝΑΤΟ ώστε η Τουρκία να μας ασκήσει βέτο και να δείξουμε ποιος τελικά δεν συνεργάζεται.
Όσο για το αν ψηφίσεις Χριστόφια ξανα που παρεπιμπτώντος είπε ότι η θητεία του θα είναι μόνο 1 αδιάφορο περνάει.
Τελικα για αυτό πάντα θα είμαστε το παιχνίδι των άλλων.... Επειδή κάνουμε ότι μας λένε και δεν υπολογίζουμε τα συμφέροντα του κράτους. Συγχαρητήρια Χριστόφια που σου δίνουν τα εύσημα οι Ευρωπαίοι ηγέτες να τα χαίρεσαι.Ας ευχόμαστε να μην τους απογοητεύσεις και να ψηφίσεις ναι στην ένταξη της Τουρκίας σαν καλός μαθητής της Α' δημοτικού.
Το “καλαμαρίστικο” κείμενο του Aceras (αυτό της ανάρτησης) χαρακτηρίζεται/διακρίνεται από μια έντονη συναισθηματική φόρτιση πιθανότατα και λόγω του ότι τέτοιες μέρες τον Απρίλη του 2005 “… η ΚΕ του Ακέλ τιμωρεί όσους δήλωσαν δημόσια ότι ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα...”, (παρεμπιπτόντως τότε τιμωρήθηκαν κι όσοι είχαν εκφραστεί δημόσια υπέρ του ΟΧΙ πριν τη λήψη της σχετικής απόφασης από τη Συνδιάσκεψη του Κόμματος), γι’ αυτό και ίσως ΔΕΝ ενδείκνυται να το κρίνουμε (το κείμενο) με (αυστηρά) πολιτικά κριτήρια. (Φυσικά το συναίσθημα που βγαίνει μέσα από έντονα και δυνατά βιώματα μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο για την τελική διαμόρφωση των πολιτικών μας θέσεων ή/και των κοσμοαντιλήψεων μας και γενικότερα της κοινωνικής μας συνείδησης. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο που πολλοί στρατευμένοι και συνειδητοποιημένοι Αριστεροί έχουν αστικές και μικροαστικές καταβολές).
Λαμβάνοντας υπ’ όψη αυτή τη συναισθηματική φόρτιση ΕΓΩ θα περιοριστώ (σ’ αυτή μου την παρέμβαση) σε μερικά σχόλια πάνω σε επιμέρους (και παράπλευρα) ζητήματα μακράν από ανανολογίες (ίσως να μην αποφύγω τελικά τον πειρασμό) και ενωσιολογίες (αλλά καλό είναι να μην ξεχνάμε ποιοι καπηλεύτηκαν και εξακολουθούν να καπηλεύονται μέχρι σήμερα το σύνθημα της “Ένωσης”).
Προσωπικά θεωρώ ότι η “χαμένη ευκαιρία” ΔΕΝ ήταν το (δοτό) Σχέδιο Ανάν, αλλά η αδυναμία ΜΑΣ, ως ελληνοκυπριακή κοινότητα (ή αν θες ακόμα πιο πολύ ως Αριστερά) να συμπορευτούμε, ΜΑΖΙ με τους τουρκοκύπριους (σε κοινωνικό επίπεδο) όταν “… οι λαικές μάζες στα κατεχόμενα …”, επαναστάτησαν (εξεγέρθηκαν) ενάντια στο ντενκτασικό καθεστώς (και κατ’ επέκταση και ενάντια στην κατοχή) στις αρχές του 2003. Δεν ήμασταν έτοιμοι τότε (για καθαρά αντικειμενικούς λόγους που είχαν σχέση με την βολεμένη και αποκοιμισμένη κοινωνική μας συνείδηση) να δούμε την κοινωνική (και αντικατοχική) διάσταση εκείνων των κινητοποιήσεων (των τουρκοκυπρίων) και να τους ακολουθήσουμε. Γι’ αυτό και το ΑΚΕΛ, ως η πολιτική έκφραση εκείνης της κοινωνικής συνείδησης (των ελληνοκυπρίων Αριστερών) λίγο πολύ πιάστηκε απροετοίμαστο για τέτοια γεγονότα στην “άλλη” πλευρά (όπως απροετοίμαστο πιάστηκε και στην κίνηση του Ντενκτάς να ανοίξει τα οδοφράγματα – ούτε έγινε κατορθωτό, βασικά λόγω αστικών “εθνικών” συνδρόμων, να δοθούν ευρύτερες και πιο μακροχρόνιες πολιτικές διαστάσεις στο κλίμα ευφορίας που είχε επικρατήσει ένεκα της επανασύνδεσης και του αγκαλιάσματος ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων ένθεν και ένθεν των συρματοπλεγμάτων). Κατ’ επέκταση φυσικό επακόλουθο όλων αυτών ήταν (κατ’ εμένα) και η γενικότερη αρνητική υποδοχή που έτυχε το Σχέδιο Ανάν (ανεξάρτητα των όποιων αδυναμιών και κενών που είχε καθώς και επιφυλάξεων δικών μας – που πιο πολύ είχαν σχέση με το ποιοι ήσαν πίσω από το Σχέδιο).
Τότε ο Παπαδόπουλος και οι πέριξ αυτόν (όπως και ένα μέρος της ηγεσίας του ΑΚΕΛ) εκφράζανε αυτή τη συνείδηση του κόσμου (όπως την περιέγραψα πιο πάνω). Η ουσία και το ζητούμενο είναι πως αυτή (η συνείδηση) αλλάζει (έστω κι αν στο παρόν στάδιο δεν υπάρχουν αντικειμενικά οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που θα λειτουργούσαν καταλυτικά θετικά προς αυτή την κατεύθυνση. Σε τέτοια περίπτωση δεν ξέρω πόσο σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξουν οι οποιεσδήποτε πολιτικές συμμαχίες (όταν δεν υπάρχει και το κοινωνικό υπόβαθρο).
Όταν ΟΛΕΣ οι συζητήσεις για εξεύρεση λύσης έχουν ως βάση τη διατήρηση και κατοχύρωση των ατομικο-ιδιοκτησιακών σχέσεων (ποιος θα πάρει τη γη του πίσω και ποιος όχι, ποιοι θα διοικούν ή ποιων θα θιχτούν τα συμφέροντα στις ελεύθερες περιοχές και ποιων όχι) είναι φυσικό να δημιουργούνται και έντονες τριβές κι αντιπαραθέσεις (κι ανεβαίνει κι ο εθνικισμός – που αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο κάθε παραπόττη!). Εδώ όμως θα συμφωνήσω με τον Aceras που λεει ή υποβάλλει ότι το κύριο τώρα είναι η λύση του κυπριακού και η [πραγματική] επανένωση του τόπου, αλλά ΔΕΝ βλέπω να μπορεί να κανονιστεί οτιδήποτε με τον “Συναγερμό” όταν το δεύτερο βιολί του “Συναγερμού” (ο Φούλης), ακούει ΑΚΕΛ τζιαι βκάλλει σπυρούδκια! (Έναν πράμαν σαν το ‘Ύλαντρον συμπεριφέρεται!).
Γι’ αυτό και θεωρώ (ίσως και κυνικά) ότι με συναισθηματισμούς δεν λύνονται πολιτικά προβλήματα (όπως και ούτε με δικαστικές αποφάσεις όπως η χτεσινή, όσο κι αν αυτή δημιουργεί ένα θετικό κλίμα).
Με βάση αυτά τα δεδομένα (κυρίως τα ισχυρά οικονομικά - από την μη λύση - συμφέροντα) αλλά και την ανετοιμότητα των ελληνοκυπρίων για ουσιαστικές παραχωρήσεις, κρίνω ότι το Σχέδιο Ανάν ΔΕΝ θα υπερψηφιζόταν από την πλειοψηφία της ελληνοκυπριακής κοινότητας έστω κι αν το ΝΑΙ υποστηριζόταν κι από το ΑΚΕΛ. Ειλικρινά δεν μπορώ να είμαι καθόλου σίγουρος αν θα δημιουργούνταν οι οποιεσδήποτε (θετικές) δυναμικές αν το Σχέδιο συγκέντρωνε, ας πούμε ποσοστά λίγο πιο πάνω από το 50% των ελληνοκυπρίων ή αν θα μπορούσαμε (σε τέτοια περίπτωση) να το διαχειριστούμε. Γιατί μια λύση για να έχει προοπτικές επιτυχίας και για να μπορέσει να λειτουργήσει πρέπει να τύχει αποδοχής και να υπερψηφιστεί με ποσοστά πλέον μεγαλύτερα του 76% (τουλάχιστον στην ελληνοκυπριακή κοινότητα).
Υ.Γ.: [Συναισθητικό και με έκδηλο το πνεύμα της απογοήτευσης ήταν και έτερο τότενο κείμενο του Aceras, που δημοσιεύτηκε στον “Πολίτη” λίγες μέρες πριν το Δημοψήφισμα (και μετά τη απόφαση της Συνδιάσκεψης του ΑΚΕΛ για ΟΧΙ). Όμως, κι αμαρτία μου ξομολογημένη, κι μ’ όλο το θάρρος και την εκτίμηση, σε ‘κεινο το κείμενο υπήρχε ΚΑΙ κάτι που με είχε ενοχλήσει – γι’ αυτό αν το’ χεις, αγαπητέ Aceras ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΤΟ!].
Anef_Oriwn
Τετάρτη 29/4/2009 – 6:05 μ.μ.
Αγαπητέ Άνεφ, φαντάσου πως αισθανόμουν όταν το έγραφα τότες, όταν στον γραπτό λόγο περνά το 5% μαξιμουν των συναισθημάτων. Άρα καλά εκατάλαβες.
Συμφωνώ απόλυτα με την άποψη σου ότι το πουλί επέτασεν μας το 2003. Αλλά το 2004, ο Ταλάτ δεν είχε σκοπό να στήσει κράτος. Για τον Ταλάτ το κράτος ήταν ψευδοκράτος και ελοάρκαζεν να πιάσει την εξουσία των τουρκοκυπρίων μέσα από νέες δομές. Αυτές που θα εδημιούργαν το έστω δοτό σύνταγμα. Ακόμα τζιαι 2-3 μήνες μετά το δημοψήφισμα αρώταν αθρώπους από εδώ αν ξέρους τι λοαρκάζει να κάμει ο Τάσσος. Άρα το πουλλίν επέτασεν δύο ακόμα φορές από τότες. Αν για την πρώτη φορά μπορώ να το συγχωρήσω του Ακέλ λόγω αντικειμενικής ανεπάρκειας, την δεύτερη δεν του την συγχωρώ. Την δε τρίτη, του την συγχώρεσα ήδη διότι ο Τάσσος το είχει ήδη αλώσει από τα έσσω. Του την συγχώρεσα διότι από τα έσσω ξεαλώθηκε και αποτίναξε την Τασσική μπότα προς την αριστερά τζιαι έβαλε τον Χριστόφια πρόεδρο.
Επέταξε το πουλί 3 φορές. Ο Ταλάτ αποδυναμώθηκε. Τωρά αν το πιάσουμε θα είναι κουτσόφτερο. Αλλά αν το αφήσουμε να φύγει, θα χρειαστεί να γράψω ένα νέο κείμενο στα καλαμαρίστικα του οποίου οι λέξεις που θα εκφράζουν την οδύνη δεν έχουν ακόμα ειπωθεί απο άνθρωπο.
Αγαπητέ Aceras,
Παρ’ όλο που είπα πως δεν θα ασχοληθώ με ανανολογίες, δράττομαι της ευκαιρίας (αφού μου τη δίνεις) να επαναλάβω (την άποψη μου) ότι ΚΑΜΙΑ ευκαιρία ΔΕΝ χάθηκε το 2004 όταν απορρίφτηκε το Σχέδιο Ανάν από την ελληνοκυπριακή κοινότητα (με το ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα). Κι αυτό το λεω όχι για να δικαιολογήσω τη δική μου αρνητική ψήφο, αλλά γιατί ΤΙΠΟΑΤ δεν ήταν ξεκάθαρο τότε και ούτε υπήρχε η κοινωνική δυναμική μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα να διαχειριστεί θετικά το Σχέδιο (σε περίπτωση υπερψήφισης του), όταν αποδειχτήκαμε ανεπαρκείς κατά την εξέγερση των τουρκοκυπρίων θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε διαφορετικά στο Δημοψήφισμα (όταν μάλιστα διακυβεύονταν προσωπικά οικονομικά συμφέροντα).
Anef_Oriwn
Τετάρτη 29/4/2009 – 11:24 μ.μ.
Τα ιδια ελάλεν τζαι ο Κατς τότε. Εστω και αν η ηγεσία ητάν ετοιμη ο Λαος δεν ήταν.
Η εύθυνη ομως πέφτει στο ΑΚΕΛ διοτι ηταν το κομμα που εφκαλε τον τασσο προεδρο το 2003 με αποτέλεσμα η κοινωνια να μεν εν έτοιμη.
Το 2008 εδωκα την ψηφο μου στην Χριστοφια για να εξοιλεωθει τζαι τζίνος τζαι το ΑΚΕΛ.
Προς το παρόν η κυπρος ακομα εν διχοτομημενη με ευθυνη του ΑΚΕΛ τζαι του Χριστοφια.
Με κάποια καθυστέρηση:
Αγρινέ: τους συνειρμούς που παραθέτεις δεν ξέρω από που τους σήκωσες, πάντως δεν είναι από δικά μου γραφτά. Μην προσπαθείς να βάλεις κουβέντες στο στόμα του συνομιλητή σου, δεν είναι έντιμο. Απλώς παρέθεσα ένα κομμάτι της ιστορίας το οποίο θεωρώ σημαντικό και ήταν κάτι που έλειπε από το κείμενο του Ασέρα. Οποιεσδήποτε άλλες ερμηνείες είναι αβάσιμες και, λυπάμαι να πω, κακόβουλες.
Ασέρα: προσπάθησες να δικαιολογήσεις τη στάση του ΑΚΕΛ κατηγορώντας... τη Δύση! Η Δύση εξυπηρετεί το συμφέρον της Δύσης, Ασέρα, το ΑΚΕΛ ποιου το συμφέρον εξυπηρετεί; Έπρεπε να απορρίψει το σχέδιο απλώς και μόνο γιατί προερχόταν από την "κακιά" Δύση; Η ουσία είναι μία: το Δυτικό σχέδιο ήταν ένα καλό σχέδιο, το ΑΚΕΛ το γνώριζε, κι όμως το απέρριψε γιατί έτσι είπε η μαμά Ρωσία. Τι άλλο χρειάζεται να πει κανείς;
Παρεμπιπτόντως, η αντι-Δυτική υστερία του ΑΚΕΛ (και όχι μόνο) έκανε πολύ μεγάλη ζημιά στον τόπο και αποτελεί ένα από τους κύριους λόγους γιατί ο Τάσσος βρήκε πρόσφορο έδαφος το 2004 όταν αναθεμάτιζε το σχέδιο Ανάν και τους κακούς ξένους που προσπαθούσαν να μας το επιβάλουν.
Άνευ: ως συνήθως προσπαθείς να παρουσιάσεις τους "άλλους" ως φανατικούς για να δικαιολογήσεις τη δική σου πόρωση. Ο Ίλαντρος αγαπητέ ήταν έτοιμος να ψηφίσει Χριστόφια στο δεύτερο γύρο αν χρειαζόταν. Και σήμερα είναι έτοιμος να στηρίξει όπως μπορεί το Χριστόφια στην προσπάθεια λύσης. Ο δε ΔΗΣΥ στηρίζει τον Χριστόφια μέχρι σημείου παρεξηγήσεως. Μην προσπαθείς λοιπόν να βολευτείς πίσω από το δήθεν αντι-ΑΚΕΛισμό των άλλων. Ο ΔΗΣΥ έδειξε ότι είναι έτοιμος να συνεργαστεί με το ΑΚΕΛ για τη λύση του Κυπριακού. Το αντίστροφο δεν ισχύει.
Και αυτό βέβαια δεν είναι σημερινό φαινόμενο, χρονολογείται από το 1976 όταν το ΑΚΕΛ συνέτασσε λαϊκά μέτωπα με τις "δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις" για να θέσει στο περιθώριο τον Γλαύκο Κληρίδη, τον άνθρωπο που κράτησε την πιο συνεπή και συνετή γραμμή στο Κυπριακό από την ίδρυση της Δημοκρατίας και εντεύθεν. Και κράτησε μάλιστα σε αυτή τη γραμμή και τον ΔΗΣΥ, παρόλο που οι απόψεις του ΜΕΙΟΨΗΦΟΥΣΑΝ μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Σήμερα το ΑΚΕΛ συνεχίζει να κάμνει το ίδιο λάθος αρνούμενο να δεχτεί τη χείρα συνεργασίας του Νίκαρου, ενός ανθρώπου που ρίσκαρε το κόμμα του και το πολιτικό του μέλλον για να στηρίξει αυτό που πίστευε ήταν καλό για τον τόπο.
Ένα ερώτημα που προκύπτει από τα πιο πάνω είναι τα εξής: γιατί το ΑΚΕΛ δεν μπόρεσε να αναδείξει ηγέτες του πολιτικού αναστήματος του Γλαύκου και του Νίκαρου, ηγέτες που να είναι διατεθεμένοι να παν ενάντια στο ρεύμα παρά να ακολουθήσουν την εύκολη λύση της συμπόρευσης με την εξουσία και την πλειοψηφία;
Post a Comment