Τα πετεινάρκα έχουν πάντα αντίπαλον. Μόλις λαχτίσει ο αντίπαλος μουντάρουν τζιαι τσιππώννουν πας το σκουρουπάθθιν του να του σσιίσουν την κκελλέν. Όποιος δε δεν είναι φίλος του φίλου, είναι αντίπαλος. Οι ρώσσοι για παράδειγμαν, επειδή δεν είναι τέλλια φίλοι των αμερικάνων, είναι εχθροί των παραδοσιακών δυτικογάλακτων δεξιών. Ή από την άλλην, ότι έρκεται που την Αμερικήν είναι σατανικόν σχέδιον του ιμπεριαλισμού για τους άλλους. Μόλις επήεν η Ρωσσία να προστατεύσει τους Οσέτες που θα τους εκαθάριζεν ο πελλός της Γεωργίας, αθθημηθήκαν οι τέως αντικομουνιστές το Αφχανιστάν, την Ουγγαρίαν, την Τσεχίαν... Λες τζιαι η σημερινή Ρωσσία έχει να κάμει τίποτε με την τότε Σοβιετικήν ένωσην. Λες τζιαι το ότι η Ρωσσία κάμνει πόλεμον, είναι απόδειξη ότι τον τζιαιρόν που επολεμούσαν τον κομμουνισμόν είχαν δίκαιον.
Είναι όμως τζιαι οι πάπιες. Οι πάπιες δεν τσακκώνουνται, αγαπούν το δίκαιον. Υπερασπίζουνται μόνον τους αδικημένους. Ευτυχώς όμως που δεν είναι μόνον οι πάπιες που υπερασπίζουνται τους αδικημένους.
Ενόσω η Ρωσσία δεν διεκδικούσεν ανεξαρτησίαν της Οσετίας τζιαι της Αμπχαζίας, αλλά αυτονομίαν, εγώ υποστήριζα ότι καλά έκαμνεν που εμπόδιζεν τους Γεωργιανούς να κάμουν εθνικόν καθαρισμόν όπως τόσοι άλλοι εκάμαν. Μέχρι τζιαι πριν μίαν εφτομάδαν, έλεα ότι η Ρωσσία σέβεται το διεθνές δίκαιον διότι δεν διεκδικεί κάτι που να μην σέβεται την εδαφικήν ακαιρεότηταν κράτους που ωρίστην με διεθνής συμβάσεις.
Από τα εχτές όμως η Ρωσσία δεν σέβεται το διεθνές δίκαιον τζιαι τα όσα εδιακύρισσεν περι σεβασμού του. Η δικαιολογία ότι το Κόσσοβον αναγνώρισεν το η Δύση άρα μιάν σου - μίάν μου δεν είναι λόγος αρκετός. Αν εν έτσι, να αρκέψουμεν να κάμνουμεν κράτη όπου έχει έναν πληθυσμόν που δεν είναι ομοιογενής. Θα κάμουμεν καμπόσες σσιιλιάες κράτη. Η Οσετία να κάμει κράτος τζιαι να φύει που την Γεωργίαν, η Γεωργιανοί πληθυσμοί να κάμνουν κράτος τζιαι να φύουν που την Οσετίαν, οι Οσέτοι που θα κόψουν σε χωρκά τζιαι γειτονιές Γεωργιανές να αποαπόσκιρτήσουν με την σειράν τους... Να βάλουμεν σύνορα παντού τζιαι κάθε μουχτάρης τζιαι πρόεδρος (ίντα ο Ντεχτάς εγίνην πρόεδρος, έστω τζιαι ψευδό...).
Επειδή υποστήριξα σε διάφορα μπλογκς ότι η Ρωσσία σε γεννικές γραμμές εσεβάστην τον διεθνή νόμον μέχρι πριν καμιάν εφτομάδαν, δεν μπορώ να βρίξω τζιαι να κάμω την πάπιαν τωρά που θεωρώ ότι τον καταπατά παράφορα. Η Ρωσσία αυτήν την στιγμή δεν κάμνει τίποτε άλλον διαφορετικόν που έκαμεν η Τουρκία το 74. Η διαφορά είναι ότι η Τουρκία εισέβαλεν το 74 τζιαι εκαρτέρησεν ως το 82 να ξιχάσουν λλίον οι κοινές γνώμες της δύσης πριν ανακυρίξει κράτος, η Ρωσσία εισέβαλεν την περασμένην εφτομάδαν τζιαι αναγνώρησεν κράτος μιαν εφτομάδαν μετά.
Οι μη πάπιες ας μιλήσουν. Εγώ έκαμα το καθήκον μου.
Είναι καταθλιπτικόν κάθε φοράν που είσαι αναγκασμένος να πεις "έτο, από τα σκατά στα κότσιρα, έτσι τζιαι αλλιώς το δίκαιον δεν υπάρχει".
7 comments:
Ασέρα
Αυτή είναι η ιστορία σου απο την άποψη της εφαρμογής του "διεθνούς δικαίου"
ΟΜΩΣ
Από το 1989 και δώ η Ρωσία έχει περικυκλωθεί από το Αμερικάνικο και Φιλοαμερικάνικο πολιτικο-οικονομικο-στρατιωτικό σύμπλεγμα σε τέτοιο βαθμό που όλοι μας αναρωτιόμαστε πόσο είχε αδυνατήσει για να υφίσταται αυτή την αντιμετώπιση.
Με την στάση της και την αδυναμία της έχει φέρει την Αμερική με στρατηγικά όπλα μέσα στον κήπο της.
Επέτρεψε την επικράτηση της λογικής του ΕΝΟΣ κυρίαρχου που ανάλογα με τις ορέξεις του μπορεί να αποφασίσει όποτε θέλει και ότι θέλει να κάμνει.Τα αποτελέσματα είναι εδώ.
Από το 1989 μέχρι σήμερα έχουν γίνει αναλογικά τόσοι πόλεμοι, εισβολές, κλπ(με συμετέχοντες τους Αμερικάνους) όσες δεν είχαν γίνει τα προηγούμενα 89 χρόνια, χρόνια μάλιστα που ακόμα ήταν στην ημερήσια διάταξη οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες και η δημιουργία εθνικών κρατών.
Τα μηνύματα που οι Αμερικάνοι περνούν και περνούσαν όλο αυτό το χρονικό διάστημα στον Ρώσικο λαό και σε όλον τον κόσμο είναι "Κάτσετε καλά, και κάντε αυτό που ζητάμε, αλοιώς..."
ΚΑι φυσικά δεν είναι μόνο ζήτημα δημιουργίας του "παγκόσμιου φόβου"
Είναι πολύ περισσότερο ζήτημα οικονομικών συμφερόντων τα οποία η Αμερική έχει, όλα τουτα τα χρόνια, διασφαλίσει με διπλωματία, πιέσεις, πολέμους κλπ.
Φτάνοντας μάλιστα στο σημείο με την πολιτική της να θέτει υπο αμφισβήτηση ακόμα και αυτή την ύπαρξη της Ρωσίας.
Και..
Μόλις η Ρωσία αποφάσισε να πεί.."ως εδώ και μη παρέκει" εμείς αρχίζουμε να έχουμε απορίες η και να είμαστε σίγουροι για την.... καταπάτιση του διεθνούς δικαίου απο την Ρωσία. Μήν ξεχνάμε ότι στα μάτια όλου του κόσμου στην Γεωργία δεν κουμαντάρει ο "πελλός που την Γεωργία" (Ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί αν την επίθεση στην Οσετία την έκαμε αυτόβουλα ή καθυπόδειξιν) αλλά οι Αμερικάνοι.Κάτι για νέο σχέδιο Μάρσαλ άκουσες?
Και βεβαίως με απογοητεύεις όταν καταλήγεις "έτο, απο τα σκατά στα κότσιρα,..." χωρίς να διακρίνεις το ποιός είναι ο αδίκως πράττων.
ΚΑι κάτι άλλο.
Είμαι περισσότερο από βέβαιος ότι μετά απο λίγα χρόνια,(αφού δηλαδή χαλαρώσει και άλλο η ειρηνιστική συνείδηση του Ρώσικου λαού και αρχίσει το Ρωσικό κεφάλαιο να έχει ανάγκη επέκτασης ) θα δούμε μια Ρωσία όχι αμυνόμενη αλλά επιτιθέμενη, νοουμένου ότι τα πετρορούβλια θα συνεχίσουν να ανεβάζουν τη Ρώσικη οικονομία.
ΤΟΤΕ θα είμαι μαζί σου στις φωνές και τις διαδηλώσεις.
@vicar
προσωπικά εν διαφωνώ με την ανάλυσήν σου σε σχέση με τη Ρωσία μετά το '90. Όμως νομίζω ότι η λογική του υποστηρίζουμεν όποιον πάει κόντρα στους Αμερικάνους (ή στους κάθε αμερικάνους) εν πολλά απλοϊκή τζαι επικίνδυνη. Πολλά απλά γιατί η Ρωσία θέλει να γίνει ο χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Η ύπαρξη απλά ενός αντιπάλου δέους προς τους Αμερικάνους δεν είναι η απάντηση (μακάρι να ήταν τόσον απλά τα πράματα). Διότι όταν μπαίνουμε σε μονόπλευρες λογικές του να στρατευτούμε είτε με τους Αμερικάνους, είτε με τους Ρώσους σημαίνει ότι εγκλωβιζόμαστε στη συγκεκριμένη ιδεολογία (ή την ερμηνεία μια ιδεολογίας) που η κάθε πλευρά δίνει. Τι γίνεται όμως όταν τα στενά πλαίσια της κάθε ιδεολογίας ή συμφερώντων δεν μας καλύπτουν απόλυτα; Τί να πώ εγώ που εν μου αρέσκει ούτε η ιδεολογία της αμερικάνικης ηγεμονίας του κόσμου, ούτε η απολυταρχική νοοτροπία του Πούτιν που θέλει να παίξει Ρώσος καουμπόης;
Σύμφωνοι, οι Ρωσία ήταν το κλωτσοσκούφιν της Δύσης για 10 χρόνια. Ενώ μπορώ να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους εδημιουργήθηκεν μια ξενοφοβική νοοτροπία όπου παντού οι Ρώσοι βλέπουν συνωμοσίες των ξένων εναντίων τους, δεν τη δικαιολογώ.
Το σχόλιο του Άσερα "που τα σκατά στα κότσιρα" καλύφκει με πλήρως.
Τέλος, εχάρηκα που η Κύπρος εν εβούρησεν πίσω που την ποθκιάν της Ρωσίας στην ιστορία της Οσετίας. Η αλήθκεια ένει ότι μια που τες λλίες επιφυλάξεις που είχα για την εξωτερικήν πολιτικήν του Χριστόφκια ήταν ότι εννα δώσουμεν την εντύπωσην ότι η Κύπρος εν η πέμπτη φάλαγγα της Ρωσσίας στην Ευρώπην, τζαι ότι στο όνομα του αντι-ιμπεριαλισμού (btw πρέπει επιτέλους να αλλάξουμεν τούτους τους παρωχημένους όρους) εννα κάμνουμεν ότι μας λαλεί η Ρωσία. Ευτυχώς εδιαψεύστηκα (τουλάχιστον σε τούτην την περίπτωση)
Vicar, δεν απέχουν πολλά οι απόψεις μας, τζιαι ίσως είναι για αυτόν που θα είμαστιν μαζί σε διαδηλώσεις αν το ρωσσικόν κεφάλαιον αρχίσει να κάμνει σαν το Αμερικάνικον.
Η τελευταίες εξελίξεις στην εξωτερικήν πολιτικήν της κυπριακής δημοκρατίας με καθυσηχάζουν.
Το δίκαιον (το διεθνές στην περίπτωσην των κρατών) είναι η μόνη ασπίδα των αδυνάτων αλλά τζιαι τον μόνον αντίδοτον στην κοινωνία της ζούγκλας η στην υποταγην προς στον ισχυρόν.
Την εμμονήν σε θέσεις αρχών (τόσον στην διεθνή πολιτιτική όσο τζιαι στο κυπριακό) πρέπει να την καταγράψουμεν σαν ακόμα μιαν ποιοτικήν διαφοράν αυτής της Κυβέρνησης που αυτές που εγνωρίσαμεν μέχρι σήμερα.
Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που είμαι ευχαρίστημένος σε τόσον βαθμόν από Κυβέρνησην, τζιαι αυτόν δεν είναι απλά επειδή το κόμμαν που την έστησεν λέγεται ΑΚΕΛ.
Για να είμαι πιο καθαρός.
Ισχυρίζομαι ότι σε αυτό τον πόλεμο ο επιτιθέμενος είναι οι ΗΠΑ, και επειδή οι ίδιοι πάντοτε εμφανίζουν τις επιθέσεις τους σαν αναγκαία τιμωρητικά, η αντιτρομοκρατικά μέτρα, περιμένω ότι θα προσπαθήσουν να τραβήξουν και την Ε.Ε. σε επιβολή μέτρων κλπ κλπ.
Αυτός ο πόλεμος είναι πόλεμος για τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων και η Ρωσία (μια επίσης ιμπεριαλιστική, (με την λενινιστική έννοια) χώρα), νοιώθοντας ότι ΤΩΡΑ μπορεί να πεί "ως εδώ και μη παρέκει" το λέει.
Συμφωνώ με την θέση της κυβέρνησης μας απολύτως.
Περιμένω όμως ότι θα πούμε όχι στην επιβολή μέτρων εναντίον της Ρωσίας όχι μόνο για τους λόγους που θα το κάνει και ο Σαρκοζύ (ενεργειακή εξάρτηση της Ε.Ε. απο Ρωσία) αλλά επειδή κατανοούμε τα προηγούμενα που έχω αναφέρει.
Λέω, επίσης, ότι προς το παρόν η Ρωσία δεν είναι τα ίδια σκατά με την Αμερική (παρότι Acera αναγνώρισε και τις Οσετία/Αμπχαζία) αν και είμαι βέβαιος ότι σε λίγο θα είναι ίσως και χειρότερη.(εφόσον οι διεθνείς συνθήκες θα οξύνονται) και αυτό πρέπει να το .."διαβάζουμε" στην πολιτική της για τους δικούς μας λόγους.
Πολλές φορές φκάλλεις με που τα ρούχα μου ρε Ασέρα, αλλά ώρες σαν τούτη σιαίρουμαι σε διότι είσαι σωστός άθρωπος.
Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι οι Αμερικανοί υποκίνησαν τον Σακασβίλι. Δεν τους συμφέρει άλλωστε. Είναι φανερό ότι επήρεν ο νους του αέρα τζι ενόμισεν ότι θα τα βάλει με τους Ρώσους. Μη σας φαίνεται παράξενο. Εδώ ο Μακάριος επροσπάθησε να αλλάξει το σύνταγμα τη στιγμή που όλοι τον συμβούλευαν το αντίθετο. Η χούντα έκαμε πραξικόπημα νομίζοντας ότι η Τουρκία θα κάτσει να βλέπει. Ο δε Λυσσαρίδης έθελε να προκαλέσουμε θερμό επεισόδιο για να ξεκινήσουμε Ελληνοτουρκικό πόλεμο! Εδώ πάει όντως αυτό που έγραψε ο Λεξιπένητας, ότι έδωκεν ο θεός φτερά του λίμπουρου για να τον καταστρέψει.
Η Ρωσία (όπως και η Σοβιετική Ένωση, είναι το ένα και το αυτό - εδώ διαφωνούμε), είναι ιμπεριαλιστική δύναμη. Την μεταπολεμική εποχή καταδυνάστευε εκατοντάδες εκατομμύρια κόσμο, άλλους εντός της ΕΣΣΔ, άλλους εκτός. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ όλος αυτός ο κόσμος έχει απωθημένα με τους Ρώσους και προσπαθεί να ξεφύγει από τη σφαίρα επιρροής της. Όμως αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Η Ρωσία ελέγχει τις ενεργειακές πηγές όλων αυτών των χωρών, όπλο πολύ πιο αποτελεσματικό από την πολεμική μηχανή των Αμερικανών. Μισή στροφή στη στρόφιγγα του φυσικού αερίου και η Ουκρανία γονατίζει.
Οι Αμερικανοί έκαμαν λάθος την περίοδο που η Ρωσία ήταν αδύνατη. Ως νικητές του ψυχρού πολέμου έπρεπε να την μεταχειριστούν με μεγαλύτερη γενναιοδωρία, όπως είχαν κάμει και με τη Γερμανία. Έμειναν κολλημένοι σε ένα ψυχροπολεμικό κλίμα και έχασαν την ευκαιρία να φέρουν την Ρωσία πιο κοντά. Και δυστυχώς φαίνεται να συνεχίζουν να κάμνουν και τώρα το ίδιο λάθος, μιλώντας για μέτρα και αποκλεισμούς. Ευτυχώς η Γαλλία και η Γερμανία συμπεριφέρονται πιο νούσιμα.
Το μυστικό είναι να μεν περιμένεις πολλά για να μεν απογοητεύκεσαι. Οι μεγάλες δυνάμεις ποτέ δεν θα συμπεριφερτούν σωστά και δίκαια. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τίποτα δεν αλλάζει και ότι πρέπει να ισοπεδώνουμε τα πάντα. Διότι άλλο Κλίντον, άλλο Μπους. Άλλο Ομπάμα, άλλο Μακκέιν.
Περαστικός ων (περνούσα απέξω), είδα φως και μπήκα και είπα να πω δυο κουβέντες.
(Ίντα τζιαιρούς εφτάσαμεν! Εκατάντησε το πάλαι ποτέ πολύβουο αυτό blog να διατηρείται εν ζωή, μετά τις προεδρικές, σχεδόν αποκλειστικά από τα πολιτικά κείμενα του Aceras, τα οποία προφανώς για κάποιους δικούς του λόγους δεν τολμά να τα αναρτήσει στο blog του).
Το κείμενο του Aceras, στο οποίο προσπάθησε να δώσει μια χιουμοριστική νότα εμπλέκοντας σ’ αυτό και διάφορα πουλερικά όπως πετεινάρκα και παπίρες (κατά τη γνώμη μου η ιστορία έπρεπε να περιλαμβάνει και ... όρνιθες – όχι εκείνες του Αριστοφάνη - καθώς ουκ ολίγες χώρες έχουν καταντήσει όπως τις κότες που κάθονται του πετεινού), καθώς και οι παρεμβάσεις που έγιναν (από τον Vikar και τον Antonis) μου έδωσαν τροφή για κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς εξ αριστερών:
1. Το “διεθνές δίκαιο” (άραγε κυκλοφορεί ακόμα αυτό;) δεν είναι αυτό που συμφωνήθηκε στις Διασκέψεις των Μεγάλων (Δυνάμεων) κατά τη διάρκεια ή προς το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και “θεσμοθετήθηκε” (κάνανε και τα Ηνωμένα Έθνη) δια της επιβολής, της ανοχής, της σιωπής ή ακόμα και της εξαγοράς (υπό τη μορφή χορηγιών για να αποκρούσουν τον κομμουνιστικό κίνδυνο) των Μικρών (χωρών); Τούτο το “διεθνές δίκαιο” (με τα εθνικά σύνορα όπως τούτα διαμορφώθηκαν με τον Πόλεμο και τα εθνικά κράτη όπως δημιουργήθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα), λειτούργησε παρά τους διάφορους ανά τον κόσμο κλυδωνισμούς, πόλεμους, επεμβάσεις, πραξικοπήματα και τα τοιαύτα κρατήθηκε ούτως ή άλλως μέχρι την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης (και γενικότερα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου). Μήπως όμως σήμερα παμε για μια νέα έκδοση του “διεθνούς δικαίου”, που θα περιλαμβάνει το ξαναμοίρασμα της τράπουλας (δηλ. του κόσμου και των πλουτοπαραγωγικών πηγών του), καθώς παρατηρούμε αύξηση των περιφερειακών ενδο-καπιταλιστικών συγκρούσεων (εμπόλεμων και μη);
2. @ Antonis,
Αναλογιζόμενοι τον (πριν 100 τόσα χρ’ονια0 ορισμό του Λένιν για τον Ιμπεριαλισμό, πέραν της λανθασμένης εκτίμησης του για την επικείμενη (τότε) κατάρρευση του καπιταλισμού, τι έχει αλλάξει στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο του καπιταλιστικού αυτού σταδίου ανάπτυξης; Έπαψε το διεθνές κεφάλαιο να είναι επιθετικό, επεκτατικό και εκμεταλλευτικό μέχρι βαθμού καταλήστευσης, δηλ. με δυο λόγια ιμπεριαλιστικό; Καλά σήμερα το λεμε και (sic) Παγκοσμιοποίηση, αλλά όπως λαλεί τζιαι ο παρέας ο Aceras, “που τα σκατά στα κότσιρα”!
3. Αντίβαρο και στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και στον αναδυόμενο ιμπεριαλισμό της Ρωσίας σίγουρα αποτελούν ή πρέπει να αποτελέσουν ισχυρά και μαζικά αριστερά κινήματα, αλλά δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες!
Anef_Oriwn
Δευτέρα 00:12 π.μ.
άνευ,
Όπως κάθε μεγάλη ιδέα ή σύλληψη, η αντίληψη του Λένιν περί του ιμπεριαλισμού ως το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού είσιεν μέσα της κάτι το τόσον εντυπωσιακόν τζαι καινοτόμον, το οποίον έχωννεν τες εγγενείς της αδυναμίες ή υπεραπλουστεύσεις, τζαι που οδηγήσαν στην τελικήν διάψευσην της πρόβλεψης, όπως είπες τζαι εσύ. Για μέναν τούτον εν τζαι το πρόβλημαν με τες παραπάνω θεωρίες της σχέσης κεφαλαίου-ιμπεριαλισμού (ή κεφαλαίου-κράτους σε πιο γενικόν επίπεδον). Τούτες οι σχέσεις τελικά εν πολλά πιο πολύπλοκες που το πως τες αντιλαμβάνετουν η μαρξιστική σκέψη τζαι η εξέλιξή της μέσα στα 150 χρόνια που τότε που την εδιατύπωσεν ο Μαρξ.
Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, ναι, αλλάξασιν πολλά πράματα που τότε. Το να διαπιστώννουμεν ότι "το διεθνές κεφάλαιο να είναι επιθετικό, επεκτατικό και εκμεταλλευτικό μέχρι βαθμού καταλήστευσης" είναι σαν να ανακαλύπτουμεν την τασιηνόπιτταν. Είπεν τα τζαι ο Μάρξ. Τζαι επειδή εκολλήσαμεν πας τούτα τα τσιτάτα, εκαταντήσα(με)ν τα να χώννουν παραπάνω πράματα από ότι αποκαλύπτουν. Ο καπιταλισμός εξελίχτηκεν με τρόπους ασύλληπτους για τα δεδομένα της κλασικής Μαρξιστικής σκέψης (ή καλλύτερα των ερμηνειών της), τζαι για τούτον τον λόγον ακόμα να βρεθεί μια ικανοποιητική θεωρία για την σχέσην κεφαλαίου-κράτους, τες μορφές που παίρνει, τζαι το πως εξελίσσεται. Αντί να μαχούμαστεν να δούμεν πως χωρούν τα φαινόμενα γυρόν μας (π.χ. παγκοσμιοποίηση) μες την μαρξιστικήν σκέψην ίσως να πρέπει να κάμουμεν το αντίθετον: να δούμεν πως χωρεί η μαρξιστική σκέψη ή αντίληψη της λειτουργίας του κόσμου μες τουντα φαινόμενα. Τότε μπορεί να καταφέρουμεν να επεκτείνουμεν τους ορίζοντες του μαρξισμού που τα στεγανά των δογματικών ερμηνειών του, να καταλάβουμεν καλλύτερα τον κόσμον, τζαι πώς να τον αλλάξουμεν.
Post a Comment