Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα κοπέλλι, που το λέγαν Σούλλη και ήταν συγγραφέας. Ο Σούλλης ζούσε στην Ανοργανωχώρα και πέρναγε τον χρόνο του γράφοντας για τα καλώς και τα κακώς έχοντα της πολιτικής σκηνής της χώρας του. Μια μέρα καθώς παρακολουθούσε στις ειδήσεις τους τρεις κύριους υποψήφιους για την προεδρία, κύριους Εθναρχίδη, Στρουμπουλοκεφτέ και Πουλαμούρη, να ρίχνουν χτυπήματα παντού, κοντεύοντας επικίνδυνα στην περιοχή κάτω από τη μέση, βρήκε το θέαμα πολύ διασκεδαστικό. Αποφάσισε λοιπόν, να καλέσει κάποιους άλλους συγγραφείς κάτοικους της Ανοργανωχώρας, και μαζί να κάνουν έναν καφενέ, «Τον Καφενέ της Χαράς». Εκεί θα μαζεύονται όλοι οι συντελεστές, και θα διαβάζουν κείμενά τους σε σχέση με τις εκλογές, σε φίλους και περαστικούς, πίνοντας καφέ/ούζα και τρώγοντας γλυκό καρυδάκι/πασατέμπο. Έδωσε μάλιστα σε θαμώνες και περαστικούς, την δυνατότητα σχολιασμού των κειμένων. Πίστευε πως αυτό θα έδινε την ευκαιρία στους θαμώνες του καφενέ να συνυπάρξουν και να περάσουν αυτή τη κρίσιμη περίοδο κάπως πιο ανώδυνα, άλλοτε συζητώντας τις διαφωνίες τους, άλλοτε γελώντας, άλλοτε αναλύοντας γεγονότα, άλλοτε κάνοντας προτάσεις, μα πάντα με χαμόγελο και καλή καρδιά.
Κούνια που τον κούναγε.
Οι διαφωνίες γίνανε προσωπικές επιθέσεις, οι αναλύσεις γεγονότων γίνανε διαφωνίες και ακολούθως προσωπικές επιθέσεις, οι προτάσεις γίνανε αυτοσκοπός, και το γέλιο γιουχαΐστηκε.
Ο λόγος; Μία εκ των συντελεστών μας λέει αποκλειστικά:
« Θεωρώ πως ο λόγος ύπαρξης του καφενέ φέρνει στην επιφάνεια μεγάλες ανασφάλειες των θαμώνων του, οι οποίες με την παραμικρή πρόκληση μετατρέπονται στην καλύτερη άμυνα που είναι η επίθεση. Οι κάτοικοι της Ανοργανοχώρας είναι ως γνωστόν πολύ ευαίσθητοι με τα πιστεύω και τις παραδόσεις τους, και εύκολα συγκρούονται. Αυτό γιατί τα πιστεύω και οι παραδόσεις τους είναι ιστορικά ακραίες και κατ’επέκταση ανισόρροπες.
»Σαν αποτέλεσμα το ένα άκρο βρίσκει το άλλο από παράλογο έως επιτήδειο, και οποιοσδήποτε σχολιασμός κάποιων κάλλων κλειδιών, φέρνει σαν αποτέλεσμα την συμπεριφορά του ‘δεν ξέρω για ποιο θέμα μιλάτε, πάντως εγώ διαφωνώ’.
Όταν το κείμενο είναι αναλυτικό, τότε δεν προσφέρει λύσεις. Όταν το κείμενο προσφέρει λύσεις, τότε οι λύσεις δεν είναι ρεαλιστικές. Όταν το κείμενο είναι σατυρικό, τότε θα έπρεπε να ήταν σοβαρό. Όταν το κείμενο είναι σοβαρό τότε περιέχει λέξεις ανάρμοστες. Όταν η άποψη μου δεν πείσει τότε μου είναι αδιανόητο. Δεν έχει σημασία για τι συζητάτε, πάντως εγώ διαφωνώ.
»Οι κάτοικοι της Ανοργανωχώρας δεν έχουν μάθει δυστυχώς να συντυχάννουν πολιτισμένα. Πρώτον και κύριον, αυτοί οι κύριοι τους χώρους των οποίων τόσο σθεναρά υποστηρίζουν οι θαμώνες, δεν ξέρουν να συντυχάννουν σαν αδρώποι! Θυμηθείτε λίγο προηγούμενες προεκλογικές αναμετρήσεις. Τώρα φανταστείτε τι έχει να γίνει στο προσεχές μέλλον. Με πόση ειρωνεία και κακεντρέχεια θα μιλάει ο ένας στον άλλον, τον ιερό σκοπό του να σπάσω τα νεύρα του αντιπάλου μου, ζωντανά, στην τηλεόραση, να προσβάλει ο ένας τον άλλον άνευ συνειδήσεως. Που είναι ο πολιτισμός σ’αυτό; Και στ’αλήθεια, πόσο ασήμαντη φαίνεται η ‘έλλειψη πολιτισμού και επιπέδου’ του μπλογκ μας, σε σχέση με τα μεγαλεία των κυβερνώντων μας;
Ο πολιτισμός δεν είναι συνώνυμος με την καταπίεση της έκφρασης. Ο πολιτισμός έχει να κάνει με την μείωση της προκατάληψης, και με την αύξηση της ανεκτικότητας. Μια αντίθετη γνώμη δεν είναι απαραίτητα προσβλητική, και ένας διαφορετικός τρόπος προσέγγισης ούτε. Πολιτισμός και δημοκρατία είναι το: «Διαφωνώ με αυτά που υποστηρίζεις αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να τα υποστηρίζεις». Τάδε έφη Βολταίρος.
Απ’όσο γνωρίζω δεν υπάρχει κάποιος γραμμένος ή άγραφος νόμος ο οποίος προϋποθέτει πως αν θα γράψεις κείμενα πολιτικού περιεχομένου, πρέπει να είσαι και ευγενικός/προσεκτικός/συγκρατημένος/δυσκύλιος/συγκαμένος στις τοποθετήσεις σου. Απορώ λοιπόν με τους θαμώνες του καφενέ. Που όλοι διαθέτουν μια κοινή λογική και σίγουρα αντιλαμβάνονται αυτούς μου τους προβληματισμούς. Μιλάμε για 15 συντελεστές. Οπωσδήποτε ο καφενές θα έχει πολυμορφία! Διότι κάθε άποψη και τρόπος έκφρασης είναι μοναδικός και υποκειμενικός.
Τι τους πειράζει - αυτούς τους οποίους πειράζει – η απόπειρα λογοπαίγνιου και τα κοσμητικά επίθετα; Είναι σαν να σε πειράζει που στον καφέ μου βάζω ζάχαρη! Τι τους πειράζει – αυτούς που πειράζει – η ανάλυση δεδομένων χωρίς προτάσεις λύσης και λοιπά αξεσουάρ; Είναι σα να σε πειράζει που τον καφέ μου τον θέλω σκέτο χωρίς γάλα!
Τι τους πειράζει – αυτούς που πειράζει - η απόπειρα σατιρισμού και κριτικής όλων αυτών των δημοσίων προσώπων; Σάτιρα και κριτική από απλούς πολίτες, πολίτες που έχουν απαιτήσεις από τους κυρίους των οποίων τις μάπες πρέπει να τρώμε καθημερινά στη μάπα, πολίτες που αν και σιχαίνονται τους μισούς απ’αυτούς τουλάχιστον, ακόμα δεν δώσαν παραίτηση, πολίτες που ενδιαφέρονται με τον τρόπο τους, γιατί για να ασχολούμαστε όλοι με το θέμα, τότε όλους μας ενδιαφέρει!»
Ρωτήσαμε, και τότε τι προτείνετε;
«Προτείνω σε όλους να κάνουν αυτό που γουστάρουν, χωρίς να προσβάλουν την δική τους και των υπολοίπων την αξιοπρέπεια. Προτείνω σε αυτούς που αντιλαμβάνονται κάτι τέτοιο, να υπερασπίζονται το δίκαιο (το δίκαιο ένα είναι). Προτείνω σε όλους να δείξουν υπομονή και ανεκτικότητα γιατί έρχονται δύσκολες μέρες. Προτείνω σε όλους να ασπαστούν μια νέα θρησκεία που ονομάζεται «Ζήσε, και άσε να Ζήσουν».
Ο Ζίορτζ Λιλλικ επήρεν το απόφαση: "ο Τάσσος Παπαδόπουλος είναι η καλύτερη και ασφαλέστερη επιλογή." Επίσης, εκφράζει την απορία του για την υποψηφιότητα του Χριστόφια: "...το περίεργο και ανησυχητικό φαινόμενο η υποψηφιότητα Δημήτρη Χριστόφια να τυγχάνει στήριξης από ηγετικά στελέχη του ΔΗΣΥ, από πρώην στελέχη του ΑΔΗΣΟΚ που οδήγησαν το ΑΚΕΛ στην περιπέτεια του 1985 και στη διάσπαση του 1991 και τα οποία ήταν και παραμένουν οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές του Σχεδίου Ανάν."
Δηλαδή, όλοι όσοι υποστήριξαν το σχέδιο Ανάν, ένα είδος λύσης που έχει προδιαγραφεί πριν 30 χρόνια και το οποίο ήρθε στην τελική του μορφή (το 5.0) με τη διαπραγματευτική δεινότητα του Τάσσου στο Μπούρτενστογκ, χάνουν;
.gif)
