Time to call it a day
Sometimes it is right for a country to recognise that its job is done
A RECENT glance at the Low Countries revealed that, nearly three months after its latest general election, Belgium was still without a new government. It may have acquired one by now. But, if so, will anyone notice? And, if not, will anyone mind? Even the Belgians appear indifferent. And what they think of the government they may well think of the country. If Belgium did not already exist, would anyone nowadays take the trouble to invent it?
Such questions could be asked of many countries. Belgium's problem, if such it is, is that they are being asked by the inhabitants themselves. True, in opinion polls most Belgians say they want to keep the show on the road. But when they vote, as they did on June 10th, they do so along linguistic lines, the French-speaking Walloons in the south for French-speaking parties, the Dutch-speaking Flemings in the north for Dutch-speaking parties. The two groups do not get on—hence the inability to form a government. They lead parallel lives, largely in ignorance of each other. They do, however, think they know themselves: when a French-language television programme was interrupted last December with a spoof news flash announcing that the Flemish parliament had declared independence, the king had fled and Belgium had dissolved, it was widely believed.
No wonder. The prime minister designate thinks Belgians have nothing in common except “the king, the football team, some beers”, and he describes their country as an “accident of history”. In truth, it isn't. When it was created in 1831, it served more than one purpose. It relieved its people of various discriminatory practices imposed on them by their Dutch rulers. And it suited Britain and France to have a new, neutral state rather than a source of instability that might, so soon after the Napoleonic wars, set off more turbulence in Europe.
The upshot was neither an unmitigated success nor an unmitigated failure. Belgium industrialised fast; grabbed a large part of Africa and ruled it particularly rapaciously; was itself invaded and occupied by Germany, not once but twice; and then cleverly secured the headquarters of what is now the European Union. Along the way it produced Magritte, Simenon, Tintin, the saxophone and a lot of chocolate. Also frites. No doubt more good things can come out of the swathe of territory once occupied by a tribe known to the Romans as the Belgae. For that, though, they do not need Belgium: they can emerge just as readily from two or three new mini-states, or perhaps from an enlarged France and Netherlands.
Brussels can devote itself to becoming the bureaucratic capital of Europe. It no longer enjoys the heady atmosphere of liberty that swirled outside its opera house in 1830, intoxicating the demonstrators whose protests set the Belgians on the road to independence. The air today is more fetid. With freedom now taken for granted, the old animosities are ill suppressed. Rancour is ever-present and the country has become a freak of nature, a state in which power is so devolved that government is an abhorred vacuum. In short, Belgium has served its purpose. A praline divorce is in order.
Belgians need not feel too sad. Countries come and go. And perhaps a way can be found to keep the king, if he is still wanted. Since he has never had a country—he has always just been king of the Belgians—he will not miss Belgium. Maybe he can rule a new-old country called Gaul. But king of the Gauloises doesn't sound quite right, does it?
7 comments:
Κάνοντας παραλληλισμό:
Cyprus was created in 1960, and was for only 14 years. It hasn't even begun to run its course. It's too soon to let go.
Actually I 'ld love to be living in the kingdom of the Gauloises.
(Smoke gets in your eyes.)
Countries come and go... λέει ο συγγραφέας του κειμένου για το μέλλον του Βελγίου... Τζαι εμείς γυρεύκουμε ψύλλους στα άσιερα. Τουτέστιν Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας για μια ακόμα μίζερη πενταετία, ενός τόπου που του εκόψαν το μέλλον του. Λέτε να μεταναστεύσουμε, ας εν τζαι στις Βρυξέλες;
Μετανάστης
Η Κύπρος σε μόνο 3-4 χρόνια επέτυχε αυτό που θέλουν οι Βέλγοι μετά από 170 χρόνια. Αυτό κι' αν είναι πολιτική ωριμότητα.
Σοβαρά όμως, νομίζω ότι το κλειδί στες διαφορές των κρατών με 2 ή περισσότερες εθνότητες είναι το αίσθημα της αδικίας/ανισότητας. Αυτό μπορεί να προέρχεται από την πολεμική ήττα της μιας εθνότητας απο την άλλη (που μπορεί να είναι μερικούς αιώνες πριν) και την καταπίεση των ηττημένων ή/και το αίσθημα ότι η μια εθνότητα στηρίζει οικονομικά την άλλη. Κάποιο αίσθημα αδικίας τέλος πάντων. Για παράδειγμα στο Βέλγιο η Γαλλική ελίτ καταπίεζε τους Φλαμανδούς το 19ο αιώνα ενώ πιο πρόσφατα οι Φλαμανδοί αισθάνονται ότι στηρίζουν οικονομικά τους Βαλλόνους. Στον Καναδά οι Άγγλοι νίκησαν τους Γάλλους στο Κεμπέκ το 1759 και ώς τα 60s οι γαλλόφωνοι ένοιωθαν καταπιεσμένοι. Ένα παράδειγμα που δείνουν συνήθως είναι ότι δεν τους δέχονταν στο νοσοκομείο στο Μοντρεάλ αν δεν μιλούσαν αγγλικά. Τα τελευταία 30 χρόνια οι γαλλόφωνοι του Κεμπέκ προσπαθούν να τα αντιστρέψουν, ίσως για εκδίκηση για τα 200 χρόνια καταπίεσης, και καταπιέζουν τους αγγλόφωνους με νομους απαγόρευσης της αγγλικής γλώσσας και προσπάθειες ανεξαρτησίας.
Η Κύπρος έχει και ήττες και καταπιέσεις. Νομίζω ότι μόνο με πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων έχουμε κάποια ελπίδα. Ένα αποκεντρωμένο ενιαίο κράτος με τρία levels of government (federal, state and local) και δυνατή τοπική αυτοδιοίκηση νομίζω ότι έχει πιθανότητες επιτυχίας.
Δυστυχώς η κυβέρνηση μας και μάλλον η πλειοψηφία του λαού δε θέλει να δώσει την ισότητα που θα έπρεπε να απολάμβανε από το 60 η τουρκοκυπριακή κοινότητα. Αφού ακόμα κάποιοι θέλουν και "βελτιωμένο" 60 δηλαδή όπως το καταλαβαίνω να αφαιρέσουν από τους τουρκοκύπριους αρκετά από τα δικαιώματα που τους έδινε το σύνταγμα του 60. Είμαστε δυστυχώς εγωιστές και δε θέλουμε να χάσουμε όσα "κερδίσαμε" το 64 με το σφετερισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με όσα έγραψα πιο πάνω για τους Βέλγους και Καναδούς σε περίπτωση λύσης οι Τ/Κ θα είχαν παρόμοια αισθήματα αδικίας. Η εισβολή όμως μπορεί άνετα να αντισταθμίσει τα όποια αισθήματα τους και με καλή διάθεση ίσως έχουμε μια νέα αρχή.
Μπορούμε να πείσουμε τους συμπατριώτες μας (Ε/Κ) ότι έτσι είναι δίκαιο και μόνο έτσι έχουμε ελπίδα να ζήσουμε σε ενωμένη Κύπρο; Είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος ότι αν εκλεγεί ο Χριστόφιας ή ο Κασουλίδης το Φεβράρη και με συστηματική διαφώτιση της κοινής γνώμης το κλίμα θα αντιστραφεί. Αν επιστρέψει ο Παπαδόπουλος όμως νομίζω τη λύση να την ξεγράψουμε.
Παρόλο που θεωρώ ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα από ότι τα περιγράφει ο Κύπριος, η πολιτική ισότητα είναι ίσως το πιο δυνατό κλειδί. Έλα όμως να πείσεις ένα λαό που άγεται και φέρεται από εθνικιστές λαοπλάνους πολιτικούς και ΜΜΕ γι' αυτή την τόσο σημαντική αλήθεια. Που φορτώθηκε στη διάρκεια των τελευταίων 40 χρόνων με κόμπλεξ ανωτερότητας σε σχέση με τους Τουρκοκυπρίους. Ο Χριστόφιας ή ο Κασουλίδης θα πρέπει να κάνουν ΠΟΛΥ μεγάλη, ειλικρινή και συστηματική προσπάθεια για να τα καταφέρουν. Μπαίνει βεβαίως και το ερώτημα κατά πόσο και οι ίδιοι πιστεύουν στη πολιτική ισότητα. Κάτσε βγάλε άκρη τώρα....
Ή όπως λένε οι φίλοι μας οι καλαμαράδες "πάρ' τ' αυγό και κούρευτο"
Έχω την άποψη ότι το κλείδι δεν είναι (μόνο) η πολιτική ισότητα, που αν τις αντιπαραβάλεις με την εθνοτική -αριθμητικά- ανισότητα ίσως γεννά νέες "αδικίες", αλλά η πανίσχυρη τοπική αυτοδιοίκηση. Η διάχυση της εξουσίας σε πολλούς διαφορετικούς πόλους (μακριά από το διπολισμό ΕΚ - ΤΚ, όπου λογικά συνάγεται ότι ό,τι κερδίζει ο ένας το χάνει ο άλλος) και μάλιστα σε τοπικό επίπεδο όπου θα μετρά η "τσέπη" του δημότη (ορθολογική προσέγγιση) κι όχι η αόριστη εθνικιστική ρητορία περί διάφορων "εφικτών", "ιδανικών", "δίκαιων" κι "αναφαίρετων" της υψηλής πολιτικής είναι μάλλον η πιο ρεαλιστική προσέγγιση μιας βιώσιμης λύσης.
Post a Comment