Χορεύοντας με τους σαλτιμπάγκους...

«Αντισταθείτε [...]
Στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
Από γραφείαδες και δειλούς
Για το σοφό αρχηγό τους.»

Μιχάλης Κατσαρός
κατά σαδδουκαίων

Σε άλλες χώρες θα είχαν ξεσηκωθεί ακόμα κι οι πέτρες. Με τον εμπαιγμό της κοινωνίας μας και των συγγενών των θυμάτων του περυσινού αεροπορικού ατυχήματος, με τις καθυστερήσεις στα σημαντικά έργα, όπως το Γενικό Νοσοκομείο, με τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις στα θέματα μεταναστών, με το πλιάτσικο των τραπεζών, με τον τρόπο που τα χρήματα καταλήγουν στα διάφορα πολιτικά ταμεία. Κι όμως, στον τόπο μας απλά καταγράφεται μια επικίνδυνη απάθεια της κοινωνίας και μια βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει κάποιος για να αλλάξει η αποκαρδιωτική αυτή κατάσταση.

Αφορμή για τις σκέψεις, ένα άρθρο από το Βασίλη Μουλόπουλο, ο οποίος έγραφε στο ΒΗΜΑ για τα ίδια φαινόμενα σήψης στην Ελλάδα: «Η κοινωνία όχι μόνον δεν αντιδρά αλλά φαίνεται πλέον εθισμένη στο σκάνδαλο και στη διαφθορά. Δεν υπάρχει κοινωνική αγανάκτηση. Γιατί δεν μπορεί να αγανακτείς στο διηνεκές. Και οι πολίτες παρακολουθούν εδώ και πολλά χρόνια την απαξίωση της πολιτικής, την απογύμνωση των θεσμών. Περιμένουν μάταια εδώ και χρόνια την ποιοτική ανανέωση του πολιτικού συστήματος και της τάξης των πολιτικών.

Ετσι στην κοινωνία έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι όλα μπορούν να συμβούν, όλα είναι θεμιτά, αρκεί να μη με πιάσουν: η φοροκλοπή, το ρουσφέτι, το φακελάκι, η εξαγορά δημοσίων λειτουργών, δικαστικών αποφάσεων, δημοσίων προμηθειών, δημοσίων θέσεων. Ο παράνομος πλουτισμός σε όλους τους τομείς, σε όλες τις καταστάσεις, στη δημόσια και στην ιδιωτική καθημερινότητα.»

Παρατηρήσεις που ισχύουν, ίσως σε μικρότερη ένταση και κλίμακα, αλλά πάντως ισχύουν, και για εμάς. Το ανησυχητικό είναι ότι τέτοια φαινόμενα αυξάνονται και ως αριθμός περιστατικών όσο και στην ουσιαστική απαξία τους. Και ο κόσμος δεν εκπλήσσεται πλεόν από την ύπαρξη αυτής της παθογένειας αλλά απλά ρωτάει όταν περιστατικά διαφθοράς έρχονται στην επιφάνεια: «Πόσα πήρε;»

Σε αυτές τις σκέψεις έρχονται να προστεθούν και οι διαπιστώσεις για μια Κύπρο που δεν την ενδιαφέρει η πολιτική, αλλά η οπαδικότητα και ο φανατισμός (από τις αθλητικές ομάδες μέχρι την εκλογή αρχιεπισκόπου), που ηδονίζεται στα λαιφ-σταϊλ κουτσομπολιά και στο εφετζίδικο αραλίκι στα καφέ της Στασικράτους, που εκπαιδεύεται στο μικροαστισμό των δανείων, που «εκπολιτίζεται» στην ευκολία του εθνικισμού, που παραδίδεται αμαχητί στο μαστίγωμα από τους πρωϊνούς ραδιοφωνατζήδες και αλληθωρίζει μπροστά στον τηλεοπτικό εσμό, που δεν αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει ηθικό πρόβλημα κι έλλειμμα δημοκρατίας, όταν το δημόσιο συμφέρον εκποιείται στην πάσης φύσεως ιδιωτικότητα.

Είναι, άραγε, αυτή η πραγμάτωση της ευρωπαϊκής Κύπρου, όπως διαρκώς την ευαγγελίζονται; Τρέμω στην ιδέα μιας καταφατικής απάντησης...