Το μεράκκιν της Αθθούλλας

Παρακολουθώ την εξέλιξην αυτού του μπλογκ τζαι που την μιαν ευχαριστεί με που οι κουβέντες γίνουνται πιο μεστωμένες, που την άλλην όμως, ανησυχώ άμπα τζαι καταντήσει μικρογραφία, ή μίζερον αντίγραφον της τηλεοπτικής αρένας (Φ).

Ψυλλιάζουμαι την διάθεσην πολλών γραφόντων να την κάτσουν (Φ) του συνομιλητή τους σε μιαν δευτέρας κατηγορίας πολιτικής κοκορομαχίας. Υπάρχει ο κίνδυνος το μπλογκ μας να γινεί της TV αυτόν που το αγροτικόν είναι του πρωταθλήματος πρώτης κατηγορίας. Όι πους εν κακόν. Τζαι το αγροτικόν έσιει χάζιν. Εν κρίμαν όμως. Αυτόν το μέσον επικοινωνίας διά μας τόσες άλλες δυνατότητες. Αθρώποι διαφόρων ηλικιών, διαφόρων πολιτικών γούστων, αθρώποι που τες 7 γωνιές του πλανήτη, αυτοοργανωνούμαστιν (με το κούντημαν έστω των μουχτάρηδων του stravara land) τζαι έχουμεν την ευκαιρίαν να κουβεγκιάσουμεν ελεύθερα τζαι δημόσια πέρα που τα κομματικά στεγανά. Θα ήταν κρίμαν να περιορίσουμεν την αλληλεπίδρασην μας σε μιαν παρέλασην μονοδιάστατων διαξιφισμών (Φ) αν αυτός που θα σώσει (Φ) ή αυτός που θα καταστρέψει (Φ) τον τόπον είναι ο αυταρχικός (Φ) μπαμπάς (Φ) Χριστόφιας, ο ξεροτζέφαλος ξερόλας παππούς (Φ) Τάσσος, ή ο μαλαχτός (Φ) μαλλαππάππας θείος Κασούλας.

Πρέπει να θέσουμεν σοβαρά στους εαυτούς μας το ερώτημαν: Γιατί κατηγορούμεν τους πουλούκκους (Φ) που λουστράρουν το μαλλίν τους (Φ), βάλλουν την γραβάταν τους (Φ) την καλήν ται παν να κορτώσουν (Φ) στην τηλεόρασην; Ενοχλεί μας το περιεχόμενον του λόγου που προτάσσουν, ή κατά βάθος θα ετράβαν η ψυσιή μας να είμαστεν εμείς στην θέσην τους. Εμείς με το καβλάντικο (Φ) στύλ, με 350 οκκάδες παραπάνω εξυπνάδαν, sexy, με δίχα μαουλούτσια τζαι τζοιλιές αναισθησίας, δεν θα ήταν πιο δίκαιο να αναπτύσσουμε στην τηλεόραση τις υψηλές μας ιδέες για μιαν τέλειαν κοινωνίαν (Φ);

Γιατί γράφουνεν σε αυτόν το μπλογκ; Αν δεν είναι για παρηορκάν που η τηλεόραση προτιμά τους μπουλούκους από μας, τότε γιατί; Μήπως τρέφουμεν υποχθόνιαν ελπίδαν να επηρεάσουμεν κανέναν αναποφάσιστον αναγνώστην να ψηφίσει τζείνον που θα θέλαμεν να φκεί; Σε τέθκοιαν περίπτωσην ποια είναι η πηγή της ευχαρίστησης (Φ); Είναι το ότι ο θείος (Φ), ο παπάς (Φ), ο παππούς (Φ) που θα φκει ίσως κοιτάξει με θετικό μάτι την ιεραποστολική αποστολή που εφέραμε σε πέρας, ή είναι η ικανοποίηση ενός ματαιόδοξου αισθήματος ισχύος για την επίδρασην μας σαν αξιοσημείοτες μονάδες πάνω στο ηλίθιο σύνολο του οποίου τυγχάνει να είμαστεν εξαρτήματα;

Ή πάλιν είναι διότι απλά η πολιτική σκηνή είναι έναν ενδιάμεσον αντικείμενον για να εκτονώσουμεν τον απόκρυφο exibitionism του οποίου δεν έχουμεν τα κότσια να αναλάβουμεν το βάρος σε άλλον τομέα της ζωής; Για να συναφέρεις βέβαια μιαν τέθκοιαν υπόθεσην, πρέπει να ξεκαθαρίσεις μιαν άλλην η οποία θεωρεί την πολιτικήν σαν μιαν τεράστιαν οθόνην πάνω στην οποίαν προβάλλονται οι ατομικές αγωνίες ή ορμές.

Αυτόν που με συναρπάζει όταν οι άνθρωποι διεγείρονται (Φ) πριν που μιαν εκλογική μάχη (Φ), είναι η ποσότητα της ενέργειας που είναι ικανοί να κινητοποιήσουν. Δεν μπορώ να αναλύσω αυτόν το φαινόμενον που την οπτικήν γωνιά του συνόλου διότι από κοινωνιολογίαν είμαι άσχετος. Που την οπτικήν γωνιάν του ατόμου όμως αυτή η ιδιότυπη τζαι περίεργη κατάσταση στρινιάσματος μυρίζει πρωτοβάθμιες ορμές: ελξη τζαι απώθηση της ιδέας του θανάτου; Ξικαθάρισμαν λοαρκασμών με τον παπάν ή την μάμμαν απλήρωτων που την παιδικήν ηλικίαν; Απωθημένες φαντασιώσεις ή διαστροφές; Ανεπούλωτα παιδικά τραύματα;

Ιδού λοιπόν μια διάσταση του κοινωνικού πεδίου της πολιτικής, τζαι ιδίως της συγκεκριμένης προεκλογικής ταυρομαχίας (γλωσσικόν παραστράτημαν, μάχης έθελα να πώ) (Φ), που θα με ενδιέφερεν περισσότερον παρα το ποιος εν ο καλός, ο άγιος ή το τέρας, που τους τρεις υποψηφίους για την προεδρίαν. Ο ερωτισμός που εμπερικλείει η πολιτική αντιπαράθεση, η στρίνα ή το δέος του πολιτικού μπροστά στην κάμερα, η ηδονή ενός κομματικού επροσώπου να την κάτσει (ξανά Φ) ενός αντιπάλου με μιαν πετυχημένην πολιτικήν ατάκαν, γενικά όλος αυτός ο πασιαμάς κάτω που τους προβολείς της δημοσιότητας δεν νομίζεται ότι είναι ανώτερης ποιότητας από τον ερωτισμόν των εοκαβητατζήδων που αλωνίζαν μες την Αλόαν τζαι τον Σανταλλαρην το 74 να τους «κάμνουν τα καλά τους» οι χανούμισσες τζαι οι τουρκύπριοι έφηβοι, των πιστολάδων του 57 που επροτάσσαν την κάννην (Φ) τους να καθαρίσουν (Φ) προδότες (Φ), ή ακόμα που την φαντασίωσην να κατασχεθεί από το κράτος (Φ) ακόμα και το τελευταίον ίχνος περιουσίας της διεστραμμένης (Φ) αστικής τάξης...;

Ζήτω η δημοκρατία.

Υ.Γ. Όπου έσιει (Φ), εδιερωτήθηκα τι θα έλεεν ο Φρόυντ για την λέξην ή την εικόναν που προηγήται. Δεν ήβρα πάντα απάντησην. Εσείς τι λαλείται;