(Αριστερές) Μελαγχολίες

Εδώ, στη μέση της πλατείας έξαλλος θα κραυγάζω !..
Θα ξεσκεπάζω μπρος στα μάτια σας
τα πράγματα που τάχατε δεν ξέρετε,
θα ξεδιπλώνω μπρος στα μούτρα σας τη φρίκη
που δήθεν αγνοείτε και τη βαφτίζετε συκοφαντία,
νοσηρή φαντασίωση ή μελοδραματισμό…

Εξήγηση, Τίτος Πατρίκιος


Με κοίταξε για άλλη μια φορά με εκείνο το βλέμμα, βρέχοντας με, με ένα ωκεανό δυσπιστίας. Ίσως να σκεφτόταν ήδη ότι ήμουν yet another ψευτοκουλτουριάρης που απλά πετάει αριστερίστικα τσιτάτα, που ούτε καν γνωρίζει από που είναι και γιατί γράφτηκαν. Τα γαλόνια από τον καιρό της Προοδευτικής βάραιναν στους ώμους του κι εγώ δεν είχα καμιά ιδεολογική ουλή για να αποδείξω ότι ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης. Δεν πρόκειται να ψηφίσω ποτέ δεξιό, μου πέταξε στα μούτρα.

Δεν τον αδικούσα - κι εξάλλου ποιος είμαι εγώ που θα τον κρίνω και στην τελική ποιος ξέρει σε αυτή την τρανσέξουαλ εποχή ποιος είναι αριστεροδέξιος; Τον τελευταίο καιρό τον έβλεπα να δυσανασχετεί με τις ειδήσεις που τον χαστούκιζαν. Έβλεπε τα αδιέξοδα, το αραίωμα των επαφών με τους τουρκοκύπριους, τα μισόλογα και την ολοκληρωτική μεταστροφή του κλίματος, δύσκολα τον έπειθαν πλέον οι άνωθεν γραμμές, οι ανακόλουθες ερμηνείες, εγκλωβισμένος και αυτός όπως χιλάδες τόσοι ανάμεσα σε ιδέες, συλλογικότητες, κομματικές ταυτότητες και πειθαρχίες, μα περισσότερο από όλα, εγκλωβισμένος στις σιωπές. Είναι πολλά που δεν τα καταλαβαίνεις, μα δεν πειράζει, έχουμε χρόνο με καθησύχαζε.

Όχι, δεν έχουμε, δεν με καταλαβαίνεις, ο χρόνος όλος δεν φθάνει για να διαβάσει κανείς όλα τα βιβλία, να αγωνιστεί όλους τους αγώνες, να ελπίσει όλες τις ελπίδες, να ιστορίσει όλες τις ιστορίες, θα έρθει η στιγμή που δεν θα έχει αύριο, μ’ ακούς, ξέχνα τον Λένιν, τον Μπρεχτ, τον Τρότσκι, άσε τον Τσε, τον Μαρξ, τον Ιονέσκο, κι αυτοί έφθασε η στιγμή που ένιωσαν την ματαιότητα, ίσως τότε να αντάλλασσαν όλα τα τσιτάτα τους, όλους τους αγώνες για ένα ακόμη φιλί, μια ακόμη προσπάθεια, ίσως και όχι, είναι περίεργο το μυαλό των ανθρώπων, δε σκέφτονται όλοι όπως εγώ, κι είναι καλύτερα έτσι, μα ξέρω ότι έχω δίκιο, κάθε τραγούδι έχει άλλο στίχο, μα όλα λένε το ίδιο πράγμα, ότι δεν αξίζει να τα ακούς μόνος σου, άσε τις εμμονές σου που σε κρατούν καθηλωμένο, την εξουσία και την προστυχιά της που σε εκπορνεύει, σ’ αυτό τον τόπο τώρα, σ’ αυτόν τον κόσμο για πάντα, δύο θα είναι οι καταστάσεις, η πρόοδος και η συντήρηση, αυτοί που κάνουν τον κόσμο να προχωράει μπροστά και ονειρεύονται δυνατά κι αυτοί που υποτάσονται στην οπισθοδρόμηση και προσκυνούν στους ναούς του πειθήνιου ερέβους, μα εσύ εξακολουθείς να με κοιτάς δύσπιστα και δεν ξέρεις κι ούτε μπορείς να βρεις τα λόγια για να μου πεις κάτι σάφες και καθαρό, τώρα που πλησιάζει ο καιρός κι η ιστορία σου μιλάει αλλιώς, και όλα τα διλήμματα σου συμπυκνώνονται σε ένα, τώρα που δεν θα σου συχωρεθουν άλλες αναβολές και υπεκφυγές και είναι εσύ που πρέπει πια να διαλέξεις, γιατί το ξέρεις πια καλά πως το αύριο δεν έρχεται πάντοτε....