Θυμάται κανείς το πρωτόκολλο;

Η μεγαλύτερη τέχνη στην πολιτική είναι η επιτυχής εκμετάλλευση της κοντής μνήμης του γενικού πληθυσμού, και ο αριθμός ψήφων ενός πολιτικού είναι ευθέως ανάλογος της ικανότητας του να στρέφει την προσοχή του λαού κάπου αλλού όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά εκεί που ήταν εστιασμένος ο προβολέας της δημοσιότητας.

Αντίθετα με τους δύο ανθυποψηφίους του, ο Τάσσος Παπαδόπουλος έχει επιτύχει ένα πολιτικό χαμαιλεοντισμό πέρα από κάθε προσδοκία του ιδίου και του επιτελείου του. Έχει αποκρύψει την πιο αποτυχημένη στρατηγική στο κυπριακό από το 1974 και εντεύθεν. Γίνεται συνεχώς λόγος για στασιμότητα στην υλοποίηση της 8ης Ιουλίου, και την έλλειψη πρωτοβουλιών από τα Ηνωμένα Έθνη, ενώ στην πραγματικότητα, η πολιτική τακτική του Τάσσου Παπαδόπουλου έχει χειροτερεύσει τραγικά τη θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας, και έχει οδηγήσει την Τουρκία σε μια σειρά από ανέξοδες νίκες.

Από την εισδοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι και τα μέσα του 2005, η δημόσια αντιπαράθεση των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, αλλά και όλοι οι σχεδιασμοί και διπλωματικές κινήσεις του Τάσσου Παπαδόπουλου επικεντρώνονταν στην υπογραφή από την Τουρκία του πρόσθετου πρωτόκολλου. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος θεωρούσε ότι αυτό θα συνιστούσε de facto αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία και μια βαρύνουσα νίκη στη διεθνή σκακιέρα.

Ο ίδιος δίδασκε με το γνωστό του ύφος σε ξένο δημοσιογράφο σε συνέντευξη τύπου στις Βρυξέλλες το Δεκέμβριο του 2004: "Do you know that the protocol, for example, says: protocol signed between the Republic of Turkey and the Republic of Cyprus. Many lawyers may be arguing that signing an agreement does not constitute any form of recognition. Recognition is not an instant fact, it used to be done that way in the 1920s. Her Majesty the Queen, for example, would sent a note to an X head of state and said ‘I hereby recognise your state.’ But this doesn’t happen anymore".

Η σημασία που έδινε ο Τάσσος Παπαδόπουλος στο θέμα ήταν φυσική απόρροια της νομικίστικης αντίληψης που έχει για το κυπριακό. Στην ίδια συνέντευξη στις Βρυξέλλες δήλωσε με σιγουριά ότι "if they don’t do it, they simply don’t start negotiations". Αργότερα, δήλωνε στο BBC τον Ιούλιο του 2005 ότι "η συμμόρφωση της Τουρκίας με τις υποχρεώσεις που έχει, [είναι] απλή και σαφής. Η Τουρκία πρέπει να υπογράψει το πρωτόκολλο, τελεία και παύλα. Αυτή είναι η υποχρέωσή της".

Κατά τη διάρκεια της διπλωματικής επίθεσης της Λευκωσίας για το πρωτόκολλο, τα τοπικά Μ.Μ.Ε. κάλυπταν το θέμα συνεχώς και αδιαλείπτως, με κυριολεκτικά εκατοντάδες άρθρα, ρεπορτάζ και συζητήσεις. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος έκανε τα πάντα για να κρατήσει ζωντανό το μύθο της Ευρωπαϊκής νομικής μέγγενης. Οι εμφανείς θετικές συνέπειες που θα είχε η υπογραφή του από την Τουρκία και η συνεπαγόμενη πολιτική ήττα της θα έφερναν τις καλύτερες μέρες που υποσχέθηκε ο Τάσσος Παπαδόπουλος κλαίγοντας στο διάγγελμα του.

Ένα μήνα πριν τις εκλογές, θυμάται κανείς το πρωτόκολλο; Αποκόμισε η Κυπριακή Δημοκρατία τα ωφέλη της αναγνώρισης, της ομαλοποίησης, της ελεύθερης διακίνησης και του ελεύθερου εμπορίου; Αυτή είναι η επιτομή της άριστης επικοινωνιακή πολιτικής του Τάσσου Παπαδόπουλου. Δύο χρόνια μετά, και αφού έχουν ξεκινήσει οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας, κανείς δε θυμάται την αιχμή του δόρατος της Κυπριακής διπλωματίας στην ευρωπαϊκή αρένα. Κανείς δεν τη συζητά και κανείς δε διερωτάται τι έγινε. Μια γιγαντιαία προσπάθεια, μια διαδικασία που ήταν "απλή", με "τελεία και παύλα" έχει εξαφανιστεί πλήρως από τη συλλογική μνήμη.

Δεν είναι τυχαίο που ο Τάσσος Παπαδόπουλος είναι μπροστά στις δημοσκοπήσεις. Καταφέρνει καλύτερα από κάθε άλλον να απομακρύνει τα μάτια της κοινής γνώμης από την ουσία. Κρατώντας τους ανθυποψηφίους του στην άμυνα και το ξέπλυμα της λάσπης που τους ρίχνει αριστοτεχνικά, ορίζει ο ίδιος ποια είναι τα θέματα που συζητούνται, κρατώντας τα θέματα που δεν πρέπει να συζητούνται μακριά, πίσω από την ομίχλη της περιρρέουσας ατμόσφαιρας.