14.9.07

ΞΕΛΑΣΠΩΣΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!

«Θα σου μιλήσω πάλι ακόμη με σημάδια
Με σκοτεινές παραβολές, με παραμύθια
Γιατί τα σύμβολα είναι πιο πολλά από τις λέξεις
Ξεχείλισαν οι περιπέτειες οι ιδιωτικές
Το άψογο πρόσωπο της Ιστορίας θολώνει»
ΟΤΑΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΑ
Μανόλης Αναγνωστάκης



Κυλήσανε τα χρόνια κι η γενιά μου, που κοντεύει να τριανταρίσει πια, μεγάλωσε με τα ίδια σχολικά τετράδια. Στο εξώφυλλο η Κερύνεια, η Μόρφου, ο Απόστολος Ανδρέας. Εικόνες βγαλμένες από έναν άφταστο κόσμο. Παπαγαλίσαμε ορθά το μάθημά μας, για την αδικία και τον πόνο, για τους ήρωες και τους πεσόντες, για απαράβατες αλήθειες και τα εθνικά πεπρωμένα. Στο τέλος, βέβαια, δεν μάθαμε τίποτα.

Οι μέρες περνάνε αδιάφορα στο μικρόκοσμό μας κι ο χρόνος διαρεί σταθερά τον τόπο. Ριζώνει στα μυαλά των ανθρώπων η διχοτόμηση και εμπεδώνεται η αντίληψη της χωριστής συμβίωσης. Τα δικαστήρια, που τόσο είχαμε επενδύσει σε αυτά, στρώνουν σιγά-σιγά το δρόμο στην αναγνώριση ενός είδους μορφώματος στο βορρά και οι πολιτικές αποφάσεις στοχεύουν στο εμπόριο μαζί του. Everything but recognition, όπως λένε όλο και πιο συχνά, και για το τελευταίο ας μην είμαστε και πολύ σίγουροι...

Η γραμμή, με ή χωρίς διατυπώσεις, καθίσταται οιονεί σύνορο στη συνείδηση των ανθρώπων κι εμείς παρακολουθούμε αφασιακά τις ψευδοκόντρες και καταπίνουμε υποτακτικά τα κάθε λογής σοφίσματα. Η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου επιχειρηματολογεί με ασάφειες και γενικολογίες για το περιεχόμενο μιας μελλοντικής λύσης. Οι φωνές της συντήρησης, του εθνικισμού και της μη-λύσης σφυρίζουν σαν σφαίρες πάνω από τα κεφάλια μας.

Πιστεύω στη συνείδηση του χρέους. Σε αυτήν που υπαγορεύει στον κάθε πατριώτη να παλεύει με τη στάση ζωής του και με τα όσα πρεσβεύει στη γρήγορη επανένωση της πατρίδας μας. Πιστεύω στα χέρια που δισταυρώνουν τις γραμμές, που υποτάσσουν με το διάλογο την ακρότητα και τη μισαλλοδοξία. Πιστεύω σε ανθρώπους της γενιάς μου που μπορούν να ονειρευτούν μέσα από το ζόφο της περιρρέουσας ότι αυτήν την πατρίδα μπορούμε να τη ζήσουμε όλοι μαζί.

Με κουράζει η σιωπή των ανθρώπων. Με τρομάζει ο περιστασιακός τους φόβος και με προβληματίζουν τα σκυμμένα κεφάλια, μπροστά στα αδιέξοδα και στην πρόσκαιρη επικράτηση όσων ονειρεύονται την καθυποταγή και τον καταναγκασμό των Άλλων. Μπορούμε να αφήσουμε μια δράκα ακραίων να ορίζει τον πολιτκό τόνο και να μοιράζει πιστοποιητικά εθνικών φρονημάτων; Μπορούμε παραδοθούμε αμαχητί στην ευκολία της μισαλλοδοξίας;

Ξαναγυρνώ στον ποιητή, γι’ αυτό μπορώ να ελπίζω:

"Αρχίζει μια καινούρια μέρα που κανείς δεν την βλέπει
Και δεν την υποψιάζεται ακόμη "

8 comments:

apodimos Kypreos said...

Να ζήσεις Νικόλα, δεύτερη φορά.

Νικόλας Κυριάκου said...

ο ενθουσιασμός του νεοφώτιστου....!

OUTSIDE THE WALL said...

Εξαιρετικός...τπτ περισσότερο τπτ λιγότερο. Να σαι καλά.

Anonymous said...

Όσο τζαι αν φωνάξουμεν εμείς τζαι οι Τουρκοκύπριοι ομοϊδεάτες μας, αν εξακολουθούμεν τελικά να είμαστεν μειοψηφίες στες κοινότητες μας, τότε ίσως η λύση που όντως θέλει δημοκρατικά ο λαός (ιδίως άμα περάσουν αλλο λία χρόνια τζαι πεθάνουν οι πρόσφυγες) να εν η διχοτόμηση.

Στην προκειμένη περίπτωση, ίσως να πρέπει να ζητήσουμε εμείς τρία κράτη, ώστε να υπάρχει τζαι ένα μιτσί για εμάς που εν έχουμε πρόβλημα να ζήσουμε μαζί.

the Idiot Mouflon said...

Πάνω που σκεφτόμουνα να έκαμνα ποστάκιον με τέτοιο θέμα Γιώργο. Εγώ λέω να ξεκινήσουμε από τώρα προετοιμασία ... τουτέστιν, να βγούμε στα βουνά για άοπλο αντάρτικο. Ε;

Διχοτόμηση εσείς μισαλλόδοξοι, τριχοτόμηση εμείς! Όι εννά σπάσει το πλάσμαν!!!

kkai-Lee said...
This comment has been removed by the author.
kkai-Lee said...
This comment has been removed by the author.
Aceras Anthropophorum said...

Βρε διαχειριστές ποιός μπορεί να διαγράψει σχόλια; ένα δικό μου σχόλιο τζαι ένα του kai-lee εχαθήκαν. Τι γίνεται να καταλάβουμεν;