15.9.07

Το μεράκκιν της Αθθούλλας

Παρακολουθώ την εξέλιξην αυτού του μπλογκ τζαι που την μιαν ευχαριστεί με που οι κουβέντες γίνουνται πιο μεστωμένες, που την άλλην όμως, ανησυχώ άμπα τζαι καταντήσει μικρογραφία, ή μίζερον αντίγραφον της τηλεοπτικής αρένας (Φ).

Ψυλλιάζουμαι την διάθεσην πολλών γραφόντων να την κάτσουν (Φ) του συνομιλητή τους σε μιαν δευτέρας κατηγορίας πολιτικής κοκορομαχίας. Υπάρχει ο κίνδυνος το μπλογκ μας να γινεί της TV αυτόν που το αγροτικόν είναι του πρωταθλήματος πρώτης κατηγορίας. Όι πους εν κακόν. Τζαι το αγροτικόν έσιει χάζιν. Εν κρίμαν όμως. Αυτόν το μέσον επικοινωνίας διά μας τόσες άλλες δυνατότητες. Αθρώποι διαφόρων ηλικιών, διαφόρων πολιτικών γούστων, αθρώποι που τες 7 γωνιές του πλανήτη, αυτοοργανωνούμαστιν (με το κούντημαν έστω των μουχτάρηδων του stravara land) τζαι έχουμεν την ευκαιρίαν να κουβεγκιάσουμεν ελεύθερα τζαι δημόσια πέρα που τα κομματικά στεγανά. Θα ήταν κρίμαν να περιορίσουμεν την αλληλεπίδρασην μας σε μιαν παρέλασην μονοδιάστατων διαξιφισμών (Φ) αν αυτός που θα σώσει (Φ) ή αυτός που θα καταστρέψει (Φ) τον τόπον είναι ο αυταρχικός (Φ) μπαμπάς (Φ) Χριστόφιας, ο ξεροτζέφαλος ξερόλας παππούς (Φ) Τάσσος, ή ο μαλαχτός (Φ) μαλλαππάππας θείος Κασούλας.

Πρέπει να θέσουμεν σοβαρά στους εαυτούς μας το ερώτημαν: Γιατί κατηγορούμεν τους πουλούκκους (Φ) που λουστράρουν το μαλλίν τους (Φ), βάλλουν την γραβάταν τους (Φ) την καλήν ται παν να κορτώσουν (Φ) στην τηλεόρασην; Ενοχλεί μας το περιεχόμενον του λόγου που προτάσσουν, ή κατά βάθος θα ετράβαν η ψυσιή μας να είμαστεν εμείς στην θέσην τους. Εμείς με το καβλάντικο (Φ) στύλ, με 350 οκκάδες παραπάνω εξυπνάδαν, sexy, με δίχα μαουλούτσια τζαι τζοιλιές αναισθησίας, δεν θα ήταν πιο δίκαιο να αναπτύσσουμε στην τηλεόραση τις υψηλές μας ιδέες για μιαν τέλειαν κοινωνίαν (Φ);

Γιατί γράφουνεν σε αυτόν το μπλογκ; Αν δεν είναι για παρηορκάν που η τηλεόραση προτιμά τους μπουλούκους από μας, τότε γιατί; Μήπως τρέφουμεν υποχθόνιαν ελπίδαν να επηρεάσουμεν κανέναν αναποφάσιστον αναγνώστην να ψηφίσει τζείνον που θα θέλαμεν να φκεί; Σε τέθκοιαν περίπτωσην ποια είναι η πηγή της ευχαρίστησης (Φ); Είναι το ότι ο θείος (Φ), ο παπάς (Φ), ο παππούς (Φ) που θα φκει ίσως κοιτάξει με θετικό μάτι την ιεραποστολική αποστολή που εφέραμε σε πέρας, ή είναι η ικανοποίηση ενός ματαιόδοξου αισθήματος ισχύος για την επίδρασην μας σαν αξιοσημείοτες μονάδες πάνω στο ηλίθιο σύνολο του οποίου τυγχάνει να είμαστεν εξαρτήματα;

Ή πάλιν είναι διότι απλά η πολιτική σκηνή είναι έναν ενδιάμεσον αντικείμενον για να εκτονώσουμεν τον απόκρυφο exibitionism του οποίου δεν έχουμεν τα κότσια να αναλάβουμεν το βάρος σε άλλον τομέα της ζωής; Για να συναφέρεις βέβαια μιαν τέθκοιαν υπόθεσην, πρέπει να ξεκαθαρίσεις μιαν άλλην η οποία θεωρεί την πολιτικήν σαν μιαν τεράστιαν οθόνην πάνω στην οποίαν προβάλλονται οι ατομικές αγωνίες ή ορμές.

Αυτόν που με συναρπάζει όταν οι άνθρωποι διεγείρονται (Φ) πριν που μιαν εκλογική μάχη (Φ), είναι η ποσότητα της ενέργειας που είναι ικανοί να κινητοποιήσουν. Δεν μπορώ να αναλύσω αυτόν το φαινόμενον που την οπτικήν γωνιά του συνόλου διότι από κοινωνιολογίαν είμαι άσχετος. Που την οπτικήν γωνιάν του ατόμου όμως αυτή η ιδιότυπη τζαι περίεργη κατάσταση στρινιάσματος μυρίζει πρωτοβάθμιες ορμές: ελξη τζαι απώθηση της ιδέας του θανάτου; Ξικαθάρισμαν λοαρκασμών με τον παπάν ή την μάμμαν απλήρωτων που την παιδικήν ηλικίαν; Απωθημένες φαντασιώσεις ή διαστροφές; Ανεπούλωτα παιδικά τραύματα;

Ιδού λοιπόν μια διάσταση του κοινωνικού πεδίου της πολιτικής, τζαι ιδίως της συγκεκριμένης προεκλογικής ταυρομαχίας (γλωσσικόν παραστράτημαν, μάχης έθελα να πώ) (Φ), που θα με ενδιέφερεν περισσότερον παρα το ποιος εν ο καλός, ο άγιος ή το τέρας, που τους τρεις υποψηφίους για την προεδρίαν. Ο ερωτισμός που εμπερικλείει η πολιτική αντιπαράθεση, η στρίνα ή το δέος του πολιτικού μπροστά στην κάμερα, η ηδονή ενός κομματικού επροσώπου να την κάτσει (ξανά Φ) ενός αντιπάλου με μιαν πετυχημένην πολιτικήν ατάκαν, γενικά όλος αυτός ο πασιαμάς κάτω που τους προβολείς της δημοσιότητας δεν νομίζεται ότι είναι ανώτερης ποιότητας από τον ερωτισμόν των εοκαβητατζήδων που αλωνίζαν μες την Αλόαν τζαι τον Σανταλλαρην το 74 να τους «κάμνουν τα καλά τους» οι χανούμισσες τζαι οι τουρκύπριοι έφηβοι, των πιστολάδων του 57 που επροτάσσαν την κάννην (Φ) τους να καθαρίσουν (Φ) προδότες (Φ), ή ακόμα που την φαντασίωσην να κατασχεθεί από το κράτος (Φ) ακόμα και το τελευταίον ίχνος περιουσίας της διεστραμμένης (Φ) αστικής τάξης...;

Ζήτω η δημοκρατία.


Υ.Γ. Όπου έσιει (Φ), εδιερωτήθηκα τι θα έλεεν ο Φρόυντ για την λέξην ή την εικόναν που προηγήται. Δεν ήβρα πάντα απάντησην. Εσείς τι λαλείται;

15 comments:

Demetris said...

En endiaferon pou o 'erwtismos' toutos tis politikis oriothetite ws kati to aisthito, kai etsi ws to ti dianemete apo tin kamera i mesa pou ton 'politiko' (anti)logo. O ranciere kapou perigrafei to 'politiko' ws jeino pou erkete se rixi me opoiadipote logiki tis 'archis' pou ws archi epitasei ma kai dra ws enarxi tis dia-nomis tou aisthitou pros to ypokeimeno tis demokratias: ton 'demo'. Politiki lalei o ranciere en jeinon pou anairei touti tin shesi anwterou kai katwterou, antikeimenou kai ypokeimenou, nomou jai dianomis jai etsi, ws rixi, epitrepei tin symmetohi sto aisthito tou ti prokalei tin rixi (tou demou kai tou ti fernei mesa). Skopos tis (demo-kratikis) politikis einai i diamesolavisi / dianomi tou aisthitou. To 'politiko' omws - o erwtismos tis politikis opws ton katalavw egw - erkete jai fkalei pou panw pou tin diamesolovisi touti nomous kai arhes. Touta en douleia tis astynomias (tis 'police').

Twra, to oti genika o astikos erwtismos diakatehete pou diafores (eafto)asty-nomefseis en gnwsto. En milw mono gia ton krevvatomenon erwtismo ma jai gia egkefalikous erwtes opws gia paradeigma twn 'erwta tou ma, ti?', tin porodous diadikasias tou empa /efka pou topous (p.h. sites), twn erwta pou epitrepei to tsalavoutima (kati pou o gamos en to sikwnei) kai alla polla. Touti i asty-nomefsi, i oriothetisi ean theleis en epitrepei tin elastikopoiisi twn orwn jai twn oriwn tou ti antilamvanete ws thesmos (p.h. demokratia). Etsi polles fores - tis pleistes - otan miloume gia ena prama, p.h, politiki, estw jai ean miloume pou tin merka tou antilogou i jai akoma pou diaforopoiimena formats (blogs)exakolouthoume na eimaste mesa sta oria pou epivallei i arhiki thesmothetisi twn oriwn tou thematos, p.h. politiki. Opws dianemete i politiki exw pou dame, dianemete jai mesa.

En nomizw oti en thema exhibitionism i ierapostolis alla anikanotitas na ertoume se rixi me tin logiki tis kyriarhias (akoma jai se periptwsi pou enagkalistoume tin rixi ws praxi. Idi i hwro-topothetisi pou ekama pio panw- exw jai mesa pou dame- fanerwnei oti en en efkolo na afikeis tis oriothetiseis pou epivallon arhes jai teloi). Jai to na ekfereis touton ton erwtismo pou laleis, na miliseis estw gia jeino hreiazete isws na paeis pera pou to perato telos pou epivallei i kyriarhia. O mastre freud mporei na to elalen touto i katastoli pou epivallei to Ego, o Jung i adynatotita na dafygoume pou ta archetypes, i marxistes 'false consciousness'. To ti omws ehasame -syllogika kai atomika - tin pisti stin Outopia, stin yposhetiki tis dynatotitas, stin anairesi tou yparktou ws-ehei akoma jai sta plaisis tis demokratias (i demokratia allwste den kati to monolithiko i to adiallahto, ma kati pou vasizete stin dynamiki parousia tou 'demou' apo opou parahwreite pisw ston systimatopoiimeno demo to 'kratein' ws askisi orithetisis metaxy 'demou' kai 'ohlou', ws nomos dianomis diladi tou aisthitou, tou ti diamesolavite mesw tis politikis).

Νικόλας Κυριάκου said...

ayth h koubenta tha htan xrhsimo na ginotan otan ksekinoyse olh ayth h istoria. Ennoeitai oti kai tora diathrei thn aksia ths, endexomenos kai aykshmenh tora pou gnoristhkame kalytera mesa apo ta keimena kai ta sxolia.
diakrino thn apanthsh piso apo ta grafta so acera - alla den mporo na thn katagrapso me logia edo. sigoura, to na askhso/askhsoume epirroh einai ektos syzhthshs.
Alla as analogistoyme, sthn kathimerinothta mas, se opoiodhpote thema, ti nohma exei na syn-diallegomaste; edo einai kai h apanthsh pou kolaei kai se mas, nomizo.

Aceras Anthropophorum said...
This comment has been removed by the author.
Demetris said...

Na milisei kappoios allos stin thesi mou kalo?

"Perhaps the immobility of the things around us is imposed on them by our certainty that they are themselves and not others, by the immobility of our minds confronting them" Proust

To oti anapargoume tin 'politiki' ws thesmo opws eni epi to pleiston, sta 'ortha tis plaisia' (tileorasi, efimerides, kt) damesa en en, en mporei na eni mono, 'nevrwsiki diatarahi' oute 'tranference' (F). Touton pou lalei o acheras ws 'erwtismos' en en apla i strinia mprosta stin dynatotita na kataferw na tin 'impixw', diladi na epivalw tous orous mou stin dianomi tou pws ginete antilipti i 'politiki'. Eni jai touto en lalw. Alla isws jeino pou ehasame, jai ara en mporoume na to doume ws synistwsa tou erwtikou tis politikis, en en ti dynatotita na anagnwrizoume toutes tis 'strinies', ma na diamselavisoume, ws meros tis politikis, gia na ginei i strinia ws strinia pion meros tis politikis (pou i strinia ti eni? En en apla i ormi gia na gamiseis, na tin impixeis diladi jai kanei. I strinia o prothalamos tou tsalavoutimatos. Jai to tsalavoutima enan shima logou pou me voita emena na skeftoume pera pou oriothetiseisjai monolithismous.)

Dame en pou vrskw egw ton 'erwtismo tis politikis'. Stin anathewrisi twn oriwn sto vathmo pou en tha en hrisima pion jai ara en na anoixoun na shiwnostoun mesa logiwn logiwn 'strinies'.

Toutes tis strinies kouvaloume tis jai emeis oi idioi. Gia pollous logous omws - analoga me to poiou pistefkeis - en mporoume na ertoume se rixi me to orio, na tou ti dwkoume diladi jai na dwkei hame, to orio pou lalei 'strinia katsouridi: good', 'strinia x: bad'. Gia mena touto en to apotelesma tou oti i syllogiki jai atomiki pistis sto oti 'politiki' eimasten emeis ehathiken. Hwris emas - ton 'demo' - demokratia en yparhei. Touto to 'emeis' omws ekaloupwthike, astynomeftike, jai en mporei na na dei ti strinia (tou). Oi na tin angnwrisei jai na tin dianemei jai allospws.

Jai etsi meiniskoume me ton Katsouridi, ws paradeigmatiki anaparastasi mia minimum strinias pou lion polla kouvaloumen tin ouli. Emas pou mas tyhainei na mas dioun ton topo na 'syndiallagoume' en jeini i strinia, o erwtismos, pou mas 'kathodigei' jai jeinon anaparagoume. Jai fotu xana p'arkis.


Ate kanei moutsio prwi prwi.

the Idiot Mouflon said...

Εγώ γιατί βρίσκω τους πολιτικούς μας εντελώς ανέραστους; Εκτός αν θεωρήσουμε τον βιασμό ως πράξη ερωτική.

Anonymous said...

Acera,

Εγιώ τούτον που καταλάβω εν πως τούτον το πράμαν που λαλούμεν πολιτική εν έναν πεδίον μάχης, τζαι επειδή που την φύσην μας είμαστεν πολεμοχαρής, όπως ούλλα τα κτήνα, θωρήτε ηνταλοίς παίρνει τζαι αφτένει η συζήτηση άμαν εσhει διαφωνίες, ενώ άμαν συμφωνούμεν εν εσhει τίποτε ενδιαφέρον, άτε να μπουν 2-3 να πουν μπράβο ήντα ωραία που τα λαλείς .

Τούτον το blog εν καταδικασμένο σε μαρασμόν αν δεν ηβρεθεί οχτρός, αλλά κατά που μου φαίνεται ο Τζίμης εν ο Μακάριος τον Blogεράον του proedrikes.

shashoura said...

nai nai simfwnw me ton poupanw-xwrikon, to (anagnwstiko) koino 8elei oxtrous, 8elei amfisvitisi, antipara8esi apopsewn, 8elei me llia logia ena dunato debate..

Anonymous said...

Εν φυσιολογικό ο Τζίμης να εν το επίκεντρο του μπλογκ. Οι παραπάνω είμαστε αντιτασσικοί τζι εν έχει νόημα να γράφουμε για τον Τάσσο τζιαι να αλληλοχειροκροτούμαστε. Ενώ για τον Τζίμη έσιει αντιμαχίες.

Ακόμα που είσαστε, όταν θα γράψω κάτι υπέρ του ΕυρωΚο να δείτε τι θα γίνει εδω μέσα... :-)

Aceras Anthropophorum said...

Δημήτρη είσαι μέγας.

Από αυτά που λαλείς, τζείνον που μου σκουλουγρά παραπάνω τη σκέψην εν η ικανότητα μας να έρτουμε σε ρίξη τόσον με τους όρους, αλλά κυρίως με τα κριτήρια του τι είναι καλόν τζαι τι είναι κακόν. Από μόνοι μας είναι αδύνατον να το καταφέρουμεν όσον τζαι να το θέλουμεν. Είναι σαν να παλαρίσκουμεν του αυτοκινήτου μες τον άμμον, ώς που παλάρουμεν παραπάνω βολά. Ή πρέπει να κατεβούμεν που το αυτοκίνητο τζαι να το επεξεργαστούμεν από έξω για να καταλάβουμεν τι πρέπει να κάμουμεν να το ξιβολίσουμεν, ή πρέπει να ζητήσουμεν βοήθειαν τζαι παρεπιπτώντως λλίον κούντημαν, γνωρίζοντας ότι μόνοι μας μόνον να ξερογυρίζουμεν μες τον άμμον μπορούμεν να επιτύχουμεν. Σε αυτό το πλαίσιο βλέπω το μπλογκ σαν κάτι το θετικό αναλόγως με τον βαθμό αλληλεπίδρασης που προκύπτει (τζαί που την σύγκρουσην φίλε Χωρικέ τζαι φίλη Σιασιουρούα, δεν είμαι εναντίον, ούτε τζαι αρέσκουν μου τα νεροχώγλαστα τα φαγιά με δίχα λάϊν τζαι δίχα ξίδιν).

Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν ότι υπάρχει ανάγγη να αλλάξουμεν. Αν τζιαμέ που εβολήσαμεν μας βολεύκει, γιατί να μαλακιζούμαστεν για να αλλάξουμεν τόπον;

Να μην ξεχνούμεν ότι η μεγάλη ρίξη που έθελεν να πουκουππίσει τον καπιταλισμόν ήταν μια ζωτική ανάγγη για την εργατικήν τάξην που ήταν η πλειοψηφία του λαού τζαι εζούσεν μέσα στην μιζέριαν. Η ρίξη ήταν η μόνη αξιόλογη εναλλακτική πορεία που εθώρεν μπροστά της, για αυτόν και η ιδέα της επανάστασης εδράτζιασεν τον πρώτον μισόν του εικοστού αιώνα. Το Ακέλ είναι κατάλειπον αυτής της ανάγγης για ρίξη.

Αυτήν τη στιγμήν ο καπιταλισμός με τον Φορντισμόν τζαι μετέπειτα με τες σολιαλδημοκρατίες, εμπάλλωσεν τες μεγάλες του αντιθέσεις τζαι παρόλες τες ανισότητες, ο πολλής κόσμος στή δύση δεν είναι μες την μιζέρια (παρόλην την φτώχια που υπάρχει στο εσσωτερικό περιθώριο της ευρώπης τζαι της Κύπρου, παρόλην την μιζέριαν στον τρίτο κόσμο, αλλά ποιός τους λοαρκάζει αυτούς). Βλέποντας το παρόν, δεν βλέπω για ποιό λόγο έναν πλειοψηφών ρεύμα να έρτει σε ρίξη, ιδίως που μια ρίξη μπορεί να φέρει τζαι κάτι χειρότερο (βλέπε σταλινισμός). Το Ακέλ ήβρεν την πρόφασην να αποστασιοποιηθεί από την ρίξην κρατώντας τις προφάσεις και μή φτύννοντας την προϊστορία του. Θα διαχειριστεί λέει την εξουσία και θα κάμει τον καπιταλισμό πιό ανθρώπινον ώς που να λυθεί το πρόβλημαν εισβολής και κατοχής. Ίσως είναι αυτό που χρειάζεται η Κύπρος (τώρα) και όχι ρίξη. Αν δείς ποιοί ήταν οι καλύτεροι υπουργοί του καπιταλισμού στην Κύπρο, είναι τα πιο επαναστατιμένα τζαι έντιμα μυαλά του Ακέλ: ο Ανδρέας Χρίστου τζαι ο Νεοκλής Συλικιώτης. Η παράδοση της ρίξης, τους επιτρέπει να κάνουν μικρές ρίξεις και να τα βάλουν για παράδειγμα με τους Ντιβέλοπερς, ή να φαντάζονται μιαν μη εθνοκεντρικήν παιδεία.

Η ρίξη σε περίοδο που αυτή δεν αποτελεί ανάγγη ζωής, είναι πολυτέλεια (ίσως βίτσιο) κάτι ττακκουριμένων μυαλών σαν το δικό σου και το δικό μου αγαπητέ Δημήτρη, που δεν έχουμεν να χάσουμεν τίποτε, μάλλον έχουμεν να κερδίσουμεν, διότι σε κάτι περιθωριακά στέκια η ρίξη πουλά.

Θωρώ κάτι πονηρά καπιταλιστικά μυαλά που θκιαβάζουν το σχόλιο μου τζαι σιαίρουνται βλέποντας έναν παλιόν επαναστάτην να παραδέχεται ήτταν. Ο Τσε Γκεβάρα σε μπρελόκ είναι η μεγαλύτερη νίκη σου συστήματος που θεόν έχει και κινητήρια μηχανή το ατομικο συμφέρον. Μέν σιαίρεστε φίλοι μου. Το προσκαιρον ισοζύγιον που ήβρεν αυτό το σύστημα δεν μπορεί να διαρκέσει πάνω που 30 χρόνια ακόμα. Τα εργαλεία που ήβρεν για να μπαλλώσει την μεγάλη του αντίθεσην (το ότι η ατομική ελευθερία για τον αδύνατον είναι σκλαβιά και για τον φτωχό μιζέρια παραπάνω) τα οικονομικά εργαλεία που εχρησημοποίησεν να κάμει την ρίξην περιθώριο, είναι τα ίδια εργαλεία που του δημιουργούν τζαι του οξύνουν μιαν άλλην αντίθεσην πολλά ποιό βαθκειάν που την αδικίαν προς τον αδύνατον. Ο καπιταλισμός ετάισεν τες λαικές μάζες για να τες χειραγωγήσει. Πού τα ήβρεν όμως για να ταϊζει αλοάρκαστα τες μάζες τζαι να γεμώννει ταυτόχρονα τζαι η πούγκα των κρατούντων; Εκτύπησεν πας την μάναν: σε 50 χρόνια εκατάλυσεν το μή ανανεώσιμον φυσικόν κεφάλαιον που εδιέθετεν ο ανθρώπινος πολιτισμός τζαι η οικονομία του. Οι λαϊκές μαζες εβρίξαν τζαι δεν ερωτέυκουνται πκιόν με την ρίξην. Που τούτην την άποψην ο καπιταλισμός εκέδρισεν. Ο σπαγγοραμμένος μπουρζουάς που τα έθελεν ούλλα για λλόου του τζαι που εξεράνισκεν τα σκατά του να τα φάει πιό ύστερα για να στηβάζει λίρες, εγίνην φουαρτάς, φτάνει το φουαρταλλίκκιν του να τον πλουτίζει ακόμα παραπάνω. Ώς που διάς παραπάνω πλουτίζεις έμαθεν του ο Φορντ, διότι τα ριάλια πάλε σε σέναν εν να έρτουν όταν θα τα ξοθκιάσει αυτός που του τα διάς. Ώς που διάς όμως παραπάνω τρώεις που την μάναν, παραπάνω φτωσιινίστκεις το κεφάλαιον της ανθρωπότητας. Αυτήν του την αντίθεσην πώς θα την ιμπαλλώσει το οικονομικόν σύστημαν της ελεύθερης αγοράς; Όταν θα έχει φάει τέλεια την μάναν (η παραγωγή πετρελαίου ήδη άρχισεν να μειώνεται διότι εκρούσαμεν παραπάνω που τα μισά αποθέματα) που θα στραφεί αυτήν την φοράν να σωθεί χωρίς ρίξην; Αν έχει έναν φυσικόν, έναν μηχανικόν, ή έναν γεωλόγον που μπορεί να μας δώκει απάντησην με τι θα αντικαταστήσει ο καπιταλισμός το πετρόλαον που κινεί την ελεύθερην αγοράν, να πάμεν έσσω μας τζαι εγώ τζαι ο Δημήτριος που συναφέρνει την ρίξην.

Μπορεί σε αυτές τες εκλογές να φκεί πρόεδρος ακόμα τζαι ο άλλος ο Δημήτριος, τζαι να σας σάσει ακόμα καλλύττερα τον κυπριακόν καπιταλισμόν διώντας ακόμα κοινωνικές παροχές. Θα σας τον σάσει επίσεις διότι οι φθορές που τες κοινωνικές συγκρούσεις θα είναι λιγότερες και η παραγωγική μηχανή θα δουλεύκει καλλύττερα. Θα κουντίσει την ρίξη τζείττε μέρου τζαι αν έσιει ακόμα κανέναν κατάλειπον που θέλει ρίξην για κοινωνικούς λόγους, θα του βαώσει τζαι τζείνου το στόμαν του να μεν κατσιαρίζει.

Που την αντίθεσην όμως του ότι οι μη ανανεώσιμες πηγές πλούτου σπαταλούνται, χαρραμίζουνται αχρείαστα στον βωμόν της κατανάλωσης, όι Χριστόφιας να φκεί, ο Τσέ Γκουεβάρα να αναστηθεί δεν θα σώσει το σύστημαν που σας ταΐζει (στα καπιταλιστικά μυαλά συνεχίζω να απευθύνομαι). Η αριστερά δεν είπεν τον τελευταίον της λόον τζαι η ρίξη (με την οικονομίαν της αγοράς, με το ερωτισμόν της βίας, με τον ερωτισμόν του μούτσιου) εν να ξαναγινεί της μόδας. Ο έρωτας ο ηδονικός της δημιουργίας εν να ξαναγινεί ζήτημα ζωής για την ανρθωπότηταν γιατί μόνον ένας τέθκοιος έρωτας διά σου δύναμην να τα πουκουππήσεις ούλα τζαι να πάεις τζεί που τα όρια του γνωστού. Για να χειριστούμεν την σύγχρονην αντίθεσην του καπιταλισμού που κοντέφκει να κρεπάρει την υφήλιον πρέπει να πάμεν τζεί που τα όρια.

Aceras Anthropophorum said...

Μετά το μακρύ σεντόνι περί ρίξης τζαι επιστρέφοντας στα τωρασινά, συμφωνώ σε μεγάλο σημείο με το Αγρινό. Αυτά που δείχνει ο Δρουσιώτης στην Περιρρέουσαν είναι ένας ανήθηκος βιασμός. Υπάρχει βέβαια ο βιασμός, υπάρχει τζαι ο μούτσιος (για να πιάσω τον όρον του Δημήτρη). Πηαίννετε στο www.kasoulides.com τζαι τσιλλάτε πας το βιτεούδιν που δείχνει την ανακοίνωσην της υποψηφιότητας του. Προσέξετε την μουσικήν, την ατμόσφαιραν αναμονής μέσα στην αίθουσαν πριν να αρχίσει η ερωτική πράξη (τα προκαταρκτικά), τα φώτα, ξανά την μουσικήν, την είσοδον του κεντρικού παίχτη, τες ττοκκούες, ξανά τα φώτα, την πρώτην κουβένταν... Φυσικά παρά τον βιασμόν καλλύττερα τον μούτσιον. Ο δεύτερος δεν έκαμεν κακόν σε κανέναν.

Anonymous said...

Προφανώς ανήκω στην κατηγορία που ο Ακέρατος αποκαλεί πονηρά καπιταλιστικά μυαλά. (Καπιταλιστικό υπό την έννοια ότι δεν αμφισβητώ το σύστημα, όχι ότι έχω κεφάλαια - μόνο χρέη έχω.) Ακέρατε μου μιλάς για αντιφάσεις του καπιταλισμού αλλά εξέχασες τις μεγάλες αντιφάσεις του κομμουνισμού, που ήταν και λόγος της κατάρρευσης του. Μας γράφεις ότι η ατομική ελευθερία για τον φτωχό είναι σκλαβιά. Όμως φαντάζομαι (πες μου αν κάμνω λάθος) ότι ταυτόχρονα είσαι ένθερμος υποστηρικτής της ιδιωτικής ζωής, είσαι εναντίον του κράτους-μπιγκ μπραδερ, εναντίον του αστυνομικού κράτους, κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Εξήγα μου σε παρακαλώ πως συμβιβάζονται αυτά τα δύο.

Η δική μου η εντύπωση είναι ότι προσπαθείς να συμβιβάσεις τα ασυμβίβαστα. Θέλεις και ατομικές ελευθερίες, θέλεις και ένα κόσμο χωρίς ανισότητες. Υπερασπίζεσαι με πάθος όλα τα δικαιώματα του ανθρώπου εκτός από το δικαίωμα του να παράγει και να συναλλάσσεται όπως αυτός θέλει. Φίλε μου, δεν γίνεται. Ή θα έχουμε καπιταλισμό με ατομικές ελευθερίες και ανισότητες, ή θάμαστε όλοι φτωχοί και ανελεύθεροι, αλλά ίσοι.

Ο κόσμος έχει πολύ πικρή εμπειρία με τα κομμουνιστικά πειράματα. Και μην μου πεις ότι αυτό που απέτυχε δεν ήταν ο κομμουνισμός ως ιδέα αλλά η συγκεκριμένη εκδοχή του. Γιατί είναι πολλές οι εκδοχές του κομμουνισμού που δοκιμάστηκαν, στη Ρωσία, την Κίνα, το Βιετνάμ, την Αλβανία, τη Βόρειο Κορέα, την Κούβα και ένα σωρό άλλες χώρες. Όλοι απέτυχαν. Όλες οι εκδοχές του καπιταλισμού, από τον Αμερικανικό μέχρι τον Σκανδιναβικό, απέδωσαν πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε κομμουνιστικό σύστημα. Τόσο από πλευράς δημιουργίας πλούτου, όσο και από πλευράς ατομικών ελευθεριών.

Όσο για το περιβάλλον, δεν είναι ο καπιταλισμός που φταίει φίλε μου. Οι μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές συμβαίνουν σε χώρες όπου δεν υπάρχει ελευθερία του ατόμου, όπου ο πολίτης δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί στο κράτος. Στη Ρωσία και τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης είναι διάσπαρτα τα κατάλοιπα βαριάς βιομηχανίας που δημιουργήθηκαν στη βάση της κομμουνιστικής λογικής του κεντρικού σχεδιασμού, της αυτάρκειας και της ισχύος. Τα Τσέρνομπιλ αυτού του κόσμου σε αυτές τις χώρες γίνονται. Στην Κίνα βούλιαξαν εκατοντάδες χωριά και μετακίνησαν εκατομμύρια κόσμου για να φτιάξουν ένα υδατοφράκτη. Εκεί είναι που ο φτωχός άνθρωπος δεν έχει καμιά αξία.

Ο καπιταλισμός διαθέτει την ικανότητα να χειριστεί τα προβλήματα του περιβάλλοντος γιατί είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τη δημοκρατία και την ελευθερία. Άνθρωποι όπως εσύ κι εγώ που ανησυχούμε για το περιβάλλον θα πείσουμε κι άλλους και όλοι μαζί θα ασκήσουμε πίεση στους ηγέτες μας ώστε να λάβουν μέτρα. Μην ανησυχείς, ο πλανήτης δεν πρόκειται να καταρρεύσει.

Aceras Anthropophorum said...

Αγαπητέ Ιλλανδρε δεν ανυσηχώ ότι ο πλανήτης θα καταστραφεί διότι πιστεύω στην ικανότητα του ανθρώπου να χειριστεί το μέλλον του (ακόμα και αν θα του στοιχίσει ακριβά ή αν πρέπει να έρτει σε ρίξη με το παρελθόν του).

Λυπούμαι που η ουσία του σχολίου μου σου διέφυγε (οξά επογύρισες διότι δεν σε βολεύκει ρε;). Εν αλήθκεια ότι εν ενοχλητική. Όταν εγώ προσωπικά εκατάλαβα ότι ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής εν σε αντίθεσην με το σύστημαν κριτηρίων που μου δείχνει τι είναι καλό τζαι τί είναι κακόν εσούστηκα διότι δεν έξερα πόθεν να πιαστώ. Δεν είναι μόνον η οικονομία της ελευθερης αγοράς που είναι σε αντίθεση με αυτόν τον θεμελιώδη νόμον της φυσικής. Η κομουνιστική οργάνωση της οικονομίας ήταν εξίσου παραφύσικη. Δεν μπορείς να λοαρκάζεις ότι το κόστος ενός φυσικού κεφαλαίου που ιδιοποιείται ο άνθρωπος τζαι που το φθείρει μή ανατρέψιμα είναι ίσον με μηδέν. Δεν μπορείς να θεωρείς την αξία του ίσην με τιμήν που κάποιος είναι διαθέσιμος να πληρώσει σε μίαν ελεύθερην αγοράν τζαι το κόστος του ίσον με το κόστος εξόρρυξης. Δεν μπορείς να θεωρείς μιαν περατήν ποσότηταν ύλης (finite) σαν απέραντη (infinite). Όταν θα λείψει μένεις χάσκοντας. Αυτή η αντίθεση δεν απροβλέφτηκεν ούτε που τους καπιταλιστές θεωρητικούς, ούτε που τον Μάρξ (όι γιατί εν κακή η θεωρία τους αλλά γιατί τότες δεν ήταν πρόβλημα, ο άνθρωπος δεν εθώρεν ούτε την νάκραν του καρβούνου, ούτε του πετρολάου). Το να λιβανίζεις αυτά που άκουα τον τζαιρόν που είμουν έφηβος που τον διπλανόν μου για τον κομμουνισμόν είναι εκτός θέματος που την κουβένταν που άννοιξα (διπλανός μου τζαι καρδιακός φίλος ήταν για 4-5 χρόνια ένας που τωρά εν βουλευτής του Δησύ).

Άμα γράφεις με τόσην ευκολία την τελευταία παράγραφο του σχολίου σου μου φαίνεται ότι δεν αντιλαμβανόμαστε με τον ίδιο τρόπο την διάσταση του προβλήματος. Συνέχισε να χαριεντίζεσαι ότι ενίκησεν ο καπιταλισμός χωρίς να θέλεις να καταλάβεις αυτόν που σου λαλώ τζαι να νομίζεις ότι με τα οικολογικά μιλλοσφοντζίσματα εν να γεμώσεις τον φούρνον τζαι θα ξαναμηλήσουμεν σε 20 χρόνια όταν η δυνατότητα εξόρρυξης πετρελαίου θα πέσει στα 80% της σημερινής, όταν τα σημάθκια της υπερθέρμανσης της γής δεν θα είναι πλέον σημαδούθκια, μα φωθκιές ασβηστες, ποταμοί τζαι πλημμύρες ασυγκράτητες, ξηρασίες γέρημες. Η ρίξη με το γνωστόν τζαι με το όριον τότες θα είναι της μόδας, όι όμως που την γενιά μας. Που την επόμενη, που θα μας πεί "βρε μαλάκες, τί εκάμετε;" Κάτι όπως λαλούμεν εμείς τωρά τους γονιούς μας τζαι τους παππούδες μας που ονειρευτήκαν την Ένωση.

Anonymous said...

Αυτό που λες στην πρώτη σου πρόταση είναι το ίδιο που λέω κι εγώ στην τελευταία μου παράγραφο. Η διαφορά είναι ότι εγώ πιστεύω ότι ο άνθρωπος θα χειριστεί το μέλλον του μέσω του καπιταλιστικού συστήματος ενώ εσύ θεωρείς ότι θα γίνει κάποια μεγάλη επανάσταση. Προφανώς αυτή η διαφορά με καθιστά αφελή. Μου είπες ότι χαριεντίζομαι, ότι λιβανίζω, ότι μιλλοσφοντζίζω, τζι εσύγκρινες με με τους κάτω του μετρίου βουλευτές του ΔΗΣΥ της επαρχίας σου.

Τι να πω, υποκλίνομαι στα επιχειρήματα σου.

Aceras Anthropophorum said...

Αγαπητέ Ιλλανδρε, εχρησημοποίησα λλίον προκλητικόν λόγον βλέποντας σε να μεν θέλεις να κοντέψεις στην ουσία του σχολίου μου. Επαρασύρτηκα τζαι λλίον που τες "ιαχές" :) του φίλου μου του χωρικού τζαι της Σιασιούρας που θέλουν action τζαι αντιπαράθεσην. Το ειρωνικόν ύφος πάντως δεν ήταν σε υποτιμιτικόν πνεύμαν. Παραπάνω πείραγμαν ήταν. Επειδή πολλές φορές σε βλέπω να κάμνεις αστεία με τον ίδιον σου το εαυτόν εν υπολόγιζα ότι θα σου κακοφανεί.

Τελικά τζείνον που εκατάφερα είναι να σε απομακρύνω ακόμα παραπάνω που τζιαμαί που έθελα να συγκλίνουμεν. Εν αλήθκεια ότι αυτόν που θέλω να πώ με το σχόλιον μου εν πολλά σύνθετη κουβέντα για να χωρέσει σε ένα σχόλιο μπλογκ τζαι σίγουρα δεν εκφράστηκα επαρκώς. Θα γράψω καμιά φορά κανένα άρθρο που να εξηγώ γιατί νομίζω ότι δεν είναι δυνατόν η σημερινή κοινωνία (καπιταλιστική ή ποθαμμένη κομμουνιστική) δεν θα τα καταφέρει να μπαλλώσει τες αντιθέσεις της σχετικά με τα όρια που της θέτουν οι φυσικοί νόμοι.

Anonymous said...

Copyright PAu 2-001-963
Γιώργης Χολιαστός





ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΧΟΛΙΑΣΤΟΥ


ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΡΙΕΣ

(Τα περιστατικά και τα επί μέρους στοιχεία έχουνε παρθεί από το γράμμα της Καίτης Ζεύγου προς τον ΟΗΕ,της 8-10-1950)


Η Ιστορία δε γίνεται επιστήμη παρά όταν οι άνθρωποι έχουν θελήσει να διευθύνουν καθαρά την Ιστορία τους.
Χέγκελ, Φιλοσοφία της Φύσης


Από τον αληθινό αντίπαλο παίρνεις άπειρο θάρρος.
Φ. Κάφκα,Τα μπλε τετράδια



Η ΓΙΑΓΙΑ Η ΜΑΜΑΛΙΝΑ

Οι αριθμοί δε φτάνουν να μετρήσω,
Το ένα μου παιδί σκοτώθηκε στην Αλβανία.
Αχ! Το "ένα" όταν πεις, τους αριθμούς τους είπες όλους
όπως όταν λέμε "ρόδι" έχουμε τα σπόρια του όλα πει.

Το άλλο το σκότωσαν οι Γερμανοί.
Καθάριζα χόρτα για το μεσημεριανό του όταν μου το 'πανε.
Τα’ αποκαθάρισα,τα έπλυνα,τα έβρασα.
και το μονοπάτι επήρα για την άλλη γειτονιά.
Ήξερα κει εν' άρρωστο παιδί,φίλο του γιου μου.
Του τα ;δωσα.
Τι να μετράς; Οι αριθμοί δε φτάνουν να μετρήσεις ως το δύο.

Το τρίτο μου το σκότωσε το απόσπασμα γιατί μιλούσε
για λευτεριά και για δημοκρατία.
Μ' ένα μαντήλι πήρα λίγο από το αίμα του
κι έβαψα εν' άσπρο κρίνο στην αυλή.Από τότε
κόκκινοι ως τα σήμερα μαθαίνω
πως βγαίνουνε οι κρίνοι στην αυλή μου.

Μου μένει ένα στερνό παιδί.
Το ψάχανε γιατί έκανε αντάρτης κι έπρεπε
γι αυτό,λέει,να πεθάνει.
Και με βασάνιζαν ενενηντάχρονη για να τους πω πού κρύβεται.

Δεν άνοιξα το στόμα μου.
Φυλακή με βάλανε ισόβια (ισόβια..
ως και τις λέξεις βασανίζουνε..)
Και είμαι σίγουρη πως όσο και να ψάξουνε
ποτέ τον γιο μου αυτόν δε θα τον βρούνε.Γιατί πονετικά
σαν μάννα που αληθινά φροντίζει για το γιο της
σπόρο στη μήτρα πάλι-μέσα μου-τον έβαλα.





ΜΑΡΙΑ ΤΣΑΛΜΑ

Αν γυμνωνόμουν,οι συντρόφισσες θα βλέπανε
να 'ναι με μαχαιριές σημαδεμένο το κορμί μου όλο.

Ζωγράφισα στον τοίχο του κελλιού μου μια γυναίκα
με ίδια σημάδια στο κορμί σαν τα δικά μου
και λέω πως καθώς εγώ,έτσι και κείνη τάχα
έχει χηρέψει από τους Ιταλούς,
οι Γερμανοί τα δυο παιδιά της έχουνε σκοτώσει,κι η ίδια
ήταν γραμμένη στο ΕΑΜ γι αυτό και τηνε πιάσανε.

Και κάποια νύχτα τη σηκώσανε στις δύο
τη δέσαν σ' ένα ξυλοκρέββατο και λίγο λίγο
τηνε τρυπούσανε με τα μαχαίρια τους φωνάζοντας
σε κάθε νέο χτύπημα:"Λαϊκή δημοκρατία"
δυνατά.

Και χαίρομαι γιατί αυτήνε-τη ζωγραφισμένη-
να τη σκοτώσουν οι φασίστες δεν μπορούν
όπως εμένα θα σκοτώσουνε σε λίγες μέρες-γιατί
μετά 'πο τα βασανιστήρια
με δικάσανε εις θάνατον.





ΑΜΑΛΙΑ ΓΑΛΑΤΣΗ

Το αεροπλάνο αποτελείται από ένα σύστημα πτερύγων και από μία λέμβο που ονομάζεται άτρακτος,και που είναι προσαρμοσμένη στο σύστημα πτερύγων.Στην άτρακτο μέσα υπάρχουν τα όργανα χειρισμού του αεροπλάνου,και κάτω απ' αυτήν το σύστημα προσγειώσεως.Οι κινητήρες και οι έλικες τοποθετούνται στην πρώρα του αεροπλάνου,εκατέρωθεν αυτής,εντός των πτερύγων.

Όλα τα ξέρω για τ' αεροπλάνα.
Μου τα 'λεγε ο αδερφός μου.
Αεροπόρος.‘ου άρεσε αυτό
κι εγώ τον άφηνα να μου τα λέει.

Έπεσε στην Αλβανία.

Ο άλλος μου αδερφός και ο πατέρας μου κρεουργήθηκαν
από οργανώσεις παρακρατικές.
Η γιαγιά μου,η αδερφή μου και η νύφη μου,εκτελέστηκαν
από τις ίδιες οργανώσεις.
Τρεις γυναίκες,τρεις άντρες
ξεπαστρεμένοι.

Σωστό ξεκλήρισμα. ι εγώ
από στρατοδικείο δικασμένη δεκαπέντε χρόνια
γιατί δεν αποκήρυχνα ιδέες
που όλοι αυτοί για κείνες εσκοτώθηκαν.

Δυο χρόνια είμαι μέσα.Θέλω άλλα δεκατρία.





ΤΣΙΡΟΓΙΑΝΝΗ

Με πιάσανε οι χωροφύλακες γιατί κατέβασα
την αμερκάνικη σημαία απ' το σχολείο της γειτονιάς.

Για ημέρες μ' είχανε στη φάλαγγα.
Μετά με πιάσαν με το βούρδουλα.
"Ώσπου να κατουρήσεις αίμα!",μου 'λεγαν.
αι κατούρησα αίμα.

Ο άντρας μου έπεσε στο Μέτωπο.
Το σώμα του δε βρέθηκε.
Φρουρός αιώνιος έμεινε της λευτεριάς.

Εμένα με δικάσανε ισόβια.





ΑΝΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΤΟΥ

Και που ζω
γιατί;
Ως και τα βασανιστήρια που μου κάνουν,σκέφτομαι
ότι κι αυτά κανένα νόημα δεν έχουν,και πως τίποτα
καλό δε φέρνουν σε κανέναν.
Άστοχα.

Να! Τώρα,στις δέκα,θα 'ρθουν να με πάρουνε.
Θα βάλουν πάλι μες στο φύλο μου ένα ρόπαλο
και θα με βιάζουν να βαδίζω έτσι.
Στις δέκα.
Ότι ο ήλιος δε θα βγει είναι πιθανότερο
παρά ότι αυτοί δε θα 'ρθουν.

Τρία παιδιά έχασα.Δύο
μου τα πήραν τα γερμανικά αποσπάσματα.Το τρίτο
έπεσε στο Μάλι-Μάδι. Κι εγώ
πέφτω εδώ κάθε μέρα,κάθε ώρα,
όπως το χέρι που κρατάει εν' άνθος
κομμένο από μια σπαθιά κάθε φορά
μηχανικά πέφτει.





ΜΑΡΙΑ ΜΑΥΡΟΜΑΤΙΔΟΥ

Τη μέρα που με πιάσαν τέλειωσε η ζωή μου-στη φυλακή
τα υπόλοιπα τα χρόνια μου θα ζήσω.
Όμως αγωνίστηκα'
έκανα κείνο που στο μερτικό μου έπεφτε
για να 'ρθει η λευτεριά στον κόσμο.

Ο κυρ-Γιώργης μου 'λεγε:"Μπορεί ποτέ
ν' αφήσουνε στους ρώσους οι αμερκάνοι την Ελλάδα;"
Πόσο κοντά έβλεπε ο κυρ-Γιώργης..
Εγώ δεν ήξερα
ρωσίες κι αμερικές-ήξερα μόνο
πως πρέπει οι άνθρωποι να ζούνε λεύτεροι
και τώρα και μετά και πάντα. Και όχι μόνο
οι άνθρωποι της Ελλάδας ή δεν ξέρω ποιου
κράτους από τα τόσα που εφτιάξανε,μα όλοι
όλης της γης οι ανθρώποι.
ΤΓι να 'λεγα όμως στον κυρ-Γιώργη;Αυτός-καλή του ώρα-
μόνο στον μπεζαχτά είχε το νου του.

Τη μέρα που με πιάσαν τέλειωσε η ζωή μου.
Και ειμ' ευτυχισμένη.
Κι η φυλακή παράδεισος-γιατί τι άλλο
παρ' η εκτέλεση του υπέρτατου καθήκοντος
κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένον;

Είχα έναν άντρα μια φορά.
Κι είχα ένα γιο.

Μια μέρα
στην ατοχή
στο μπλόκο
στην πλατεία
ένας κουκουλοφόρος ύψωσε το χέρι και τους έδειξε.

Τώρα μαζί και με τους δυο στον τόπο είμαι
που ζωντανούς δεν ξέρει ή πεθαμένους παρά μόνο
τιμή
αξιοπρέπεια
και καθήκον.





ΜΑΡΙΑ ΖΩΓΟΥ

Όταν ο Άρης βγήκε στο βουνό
ως και τις πέτρες εξεσήκωσε
και πόδι φασιστών να τις πατήσει δεν ανέχονταν.

Ο ένας μου γιος κι ο αδερφός μου ήτανε δυο λεβέντες
από τους τόσους που ακολούθησαν τον Άρη.
Χαθήκανε μαζί του,

Ενίκησε ο φασισμός.
Λοιπόν;
Οι νικημένοι όλοι πρέπει να πεθάνουν;

Μα έτσι αποφάσισε ο Βαν Φλητ. Κι οι υποταχτικοί του
πήραν τις πέτρες που τους κακοπόδιζαν
και χτίσανε μ' αυτές τη φυλακήν ετούτη
και μέσα της τους ανυπόταχτους εβάλαν.

Μ' αν εφοβόνταν μια γυναίκα εξηντάχρονη και με φυλάκισαν
γιατί ειν' ανάγκη να με βασανίζουνε
χτυπώντας με παντού με κείνη τη σανίδα την καρφιά γεμάτη;

Δεν ξέρουν όμως πως από το σουρωτήρι του κορμιού μου
βγήκε ο πόνος
και το μίσος
κι η αιτία του κάθε τι.
Και πως χτυπάνε συνακόλουθα με τη σανίδα
εν' άδειο απ' όλα-εν' άψυχο κορμί
που τους κουράζει μοναχά και τίποτ' άλλο.





ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΟΥΣΑΝΔΡΑ

στις τρεις Ιούλη,τρία χρόνια πριν,η αστυνομία
το Μετοχικό πυρπόλησε,και ύστερα
κουμουνιστές αρχίνησε να πιάνει ότι τάχα
εκείνοι βάλαν τη φωτιά.

Στις δεκατέσσερες Ιούλη πιάσανε κι εμένα.Μαζί
τα τρία μου παιδιά,
πέντε ανήψα μου,
δύο ξαδέρφες μου και τον γαμπρό μου.

Δυο μήνες ύστερα,μονάχη απ' όλους,ζωντανή έμεινα εγώ,

Ούτε να πονέσω δεν επρόλαβα.

Η Καίτη έκανε παράπονα στον ΟΗΕ.
Της είπα να μη βάλει μέσα τ' όνομά μου.
Δε θέλω να καλυτερέψει τίποτα για μένα
Τα θέλω τα βασανιστήρια:απομόνωση
σε μικρά κελλιά ένα επί ένα,
ξύλο μέχρι να σπάσουνε τα κόκκαλά μου,
λιτάρισμα,
ξεγυμνώματα,
βελόνες στα νύχια μου,
βραστά αυγά στις μασχάλες.

Θέλω να χαίρωμαι γνωρίζοντας
από τι γλίτωσαν όσοι εχαθήκαν
και να βλέπουνε κι αυτοί από κει που είναι
γιατί δεν πρόλαβα
λίγο και για κείνους.να πονέσω.





ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΣΑΡΑΤΣΗ

Έβλεπε τη φωτογραφία των παιδιών μας
σκοτωμένων
κι έσκαζε στα γέλια.
Είχε τρελλαθεί από τα βασανιστήρια
της Μακρόνησος.Εγώ
κλεισμένη εδώ,δεν το 'ξερα.
Μου το 'παν οι συναγωνίστριες
που έρχονταν σακατεμένες από κει.

Η ιστορία μου ειν' η ιστορία της Ελλάδας.
Τρία παιδιά εγέννησα,
λες ένα για την κάθε μας καταστροφή:Αλβανία,
Αντίσταση,
Εμφύλιος.
Κι έτσι κλεισμένη εδώ,έχω αρχίσει
και λέω πράγματα παράλογα. Και λέω τάχα
πως ειμ' εγώ η ίδια η Ελλάδα,
ότι τα τρία παιδιά μου είναι
η Αλβανία, η Αντίσταση κι ο Εμφύλιος,
κι ότι ο άντρας μου ο τρελλός είν' ο λαός μου.

Και πιότερο ταιριάζει στην παραλοή μου
το που ο λαός μου είναι τρελλός
γιατί αν δεν ήτανε-πέστε μου αγάπες μου-
θα τα 'βαζε με τέσσερα θεριά ολομόναχος-
γερμανοϊταλούς κι αγγλοαμερκάνους;





ΕΛΕΝΗ ΜΠΟΥΡΜΗ

Ένα πατέρα κι έναν αδερφό θρηνώ εγώ-
αυτών μονάχα ο Τρούμαν εδογμάτισε το θάνατο.

Και ντρέπομαι να βγω μπροστά σε κείνους
που δε θρηνούν τη ρίζα και τα κλώνια μα και τ΄άνθια τους.

Γι αυτό-αχ πόνε μου-
στο δάσος μέσα της πατρίδας μια ιτέα
κλαίουσα έχω γίνει και θρηνώ σαν να τα γέννησα
όλα τα δύστυχα παιδιά
που κόπηκαν ακάρπωτα κι αμύριστα
μ' ελληνικό μαχαίρι που το κράταγε
χέρι αμερκάνικο.





ΓΑΡΥΦΑΛΙΑ ΔΟΥΝΑ

Χωρίσανε στα δύο την ψυχή μου'γερμανοί από τη μια
και στρατοδίκες έλληνες από την άλλη.
Και πήραν τα κομμάτια της-τα δυο αδέρφια μου.

Να τους μισήσω μη μου ζητάτε.
Να τους λυπηθώ ναι.
Ούτε όταν τα καλώδια μου εφαρμόζουνε
και με περνάν με ρεύμα-ούτε τότε
κατάρες ή βρισιές δε βγαίνουν απ' το στόμα μου-οι φωνές μου
πόνου φωνές-ανθρώπινες είναι μονάχα.

Ξέρετε
μάλιστα
φορές φορές τους λέω ευχαριστώ
γιατί όσο πιο μεγάλο το κακό που κάνουν
τόσο πιο θεριεμένα κι άγρια θα 'ρθουν τα καλά
που τόσοι όπως εγώ για κείνα υποφέρανε:
η πανανθρώπινη ελευτεριά
η ειρήνη η παγκόσμια
η Ανθρωπιά.





ΑΝΘΟΥΛΑ ΠΑΛΗΚΑΡΙΔΟΥ

Με βιάσανε μπροστά στα δυο παιδιά μου.
Μπροστά μου εκτελέσανε τον άντρα και τον αδερφό μου.
Δυο μέρες ύστερα απ' τις εκτελέσεις
με καταδίκασαν σε θάνατο
Είναι γιατί με λυπηθήκαν τάχα ή γιατί νομίζουνε
ότι ο θάνατος κακό θα 'ναι για μένα κάτι;





ΜΟΣΧΩ ΞΑΝΘΟΥ

Μ' έχουν μερόνυχτα άϋπνη και με χτυπάνε.
Δεν ξέρω πια τι πιο πολύ πονάει-
το ξύλο;η αϋπνία;

Κι ενώ με βασανίζουνε,ανοίγει η πόρτα ξαφνικά
και μπαίνει κάποιος που μ' αρπάζει
από τα χέρια εκείνων που με δέρνουνε
με ρίχνει πάνω σ' ένα στρώμα
και με βιάζει.
Μετά σειρά έχει άλλος..κι άλλος..

Το κορμί μου κατάμαυρο.
Το στήθος μου ρημαγμένο'η δεξιά του ρόγα
κρέμεται κομμένη.‘ο φύλο μου όχι μια
παρά πολλές πληγές αιματηρές.

Τους τελευταίους βιασμούς δεν τους θυμάμαι
γιατί αμέσως μόλις με ξαπλώσουνε
πριν απ' αυτούς βρίσκει ευκαιρία ο ύπνος
και αυτός πρώτος με παίρνει.





ΕΙΡΗΝΗ ΛΙΑΚΑ

Την ευχαρίστηση έχω σε πόσους άντρες δώσει!
Όλοι οι χαφιέδες της Ασφάλειας
και οι σπιούνοι της Αμάγκ
περάσαν από πάνω μου,
Αν ήμουν πόρνη θα 'χα τώρα θησαυρίσει.

Είμαι τυχερή, μου λένε; γιατ' είναι όμορφη, αλλιώς
θα 'χα πεθάνει τώρα.

Πως είμαι όμορφη το ξέρω-κουμουνιστικό άσχημο
τίποτα δεν υπάρχει.-όλες μας είμαστ' όμορφες εδώ.

Τέλος,
απ' τα πολλά τα σπέρματα που δέχτηκα ,κάποιο
δέθηκε μέσα μου και γέννησα εν' αγόρι.
Τώρα εκείνο βρίσκεται σε κάποιο ίδρυμα
κι εγώ εδώ να με χτυπάν και να με βασανίζουνε
και να με βιάζουν όποτε τους κάνει κέφι.





ΠΕΠΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

Να κλαίει βέβαια κανείς είναι γελοίο
αφού αξία καμμία δεν κακοπαθαίνει
ούτε αφανίζεται.
Κι αξία δεν υπάρχει πια καμμία-όλες τους,
όπως κι εμάς,
αφού τις βασανίσαν πρώτα,τις εκτέλεσαν.

Μπορείς να κλάψεις για καλό κάτι που υπάρχει
και συ να το 'χεις δεν μπορείς.Όμως
υγεία,ηθική,τιμιότητα,ανθρωπιά και λογική
πάνε πια.

Μία κανονικότητα μονάχα μένει γεγονότων
κάθε ημέρα ίδιων:ξύλο στις δέκα,
φάλαγγα το απόγεμα,και το βράδυ
κατάβρεγμα με κρύο νερό.
Και σήμερα σαν ν' άργησαν-
Ε! Φρουροί!..





ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΓΚΙΤΗ (δεκαεξάχρονη)

Περίμενα σαν Άνοιξη το γάμο μου
που όλα μου τα κλαριά μ' άνθη θα γέμιζε.
να χύσω μες στα πέταλά τους της ψυχής μου το άρωμα
να ευωδιάσει η Πλάση.

Αντίς γι αυτό με βιάσανε.
Κι ως και οι ρίζες μου ξεράθηκαν.





ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΤΣΙΝΑΒΟΥ

Είμ' έγκυος.
Χτες το εκατάλαβα.
Αν ζήσω ως τότε θα 'χω ένα παιδί.

Τον καιρό που το 'πιασα μια παρέα χίτες με γλεντούσε.
Έξω τα δέντρα λάμπανε τότε-σαν να 'χε πάντα μόλις βρέξει-
και τα λουλούδια εφάνταζαν με ζωηρότερα
χίλιες φορές από άλλοτε τα χρώματα στο πρόσωπό τους.
Όλα έξω τότε ήταν ολοκάθαρα,
γιατί τη βρώμα όλη
στη φυλακή την είχανε μαζί τους οι βιαστές φερμένη
και την αδειάζαν μέσα μου με τα χοντρά όργανά τους.

Να 'ταν από την τόση βρώμα να 'βγει κάτι αγνό
όπως από την κόπρο το λουλούδι!
Να 'ταν να βγάλω εν' αγνό παιδί!..μα πώς
με τέτιο ένα τέρας-όποιο-για πατέρα;





Π.ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΟΥ

Όπως ο κλέφτης ένα σπίτι διαλέγει νσ διαρρήξει
και την πόρτα του με εργαλεία
ειδικά της δουλειάς του
προσπαθεί μάταια ν' ανοίξει,γιατί εκείνη
αντιστέκεται και δυσανασχετεί
έχοντας στο νου της
αντίς τα εργαλεία ετούτα
το κλειδί που για κείνηνε φτιαγμένο είναι,και ο κλέφτης
χολωμένος και ανυπόμονος βρίσκεται
γιατί τον κεντρίζει
το πάθος ή η ανάγκη της κλοπής κι η λεία η εύκολη,επειδή
ερημικό και άδειο το σπίτι είναι,
και τέλος
με μια κλωτσιά στην κλειδαριά
την πόρτα ανοίγει,

έτσι και μένα ο βιαστής με παίδεψε
ώσπου (φόβο μην έχοντας αυτός κανένα)
απαυδισμένος,
σαν ο αδικημένος ιδιοκτήτης να 'τανε,
με μια γροθιά
μ' έκαμε συντρίμμια.





ΣΟΦΙΑ ΚΩΦΟΥ

"Πουτάνες!Εδώ κυβερνάει ο Γκρήνσγουολντ!"
Αυτή την κραυγή άκουγα
Δεμένη στα κάγκελλα του κρεββατιού
που πάνω του με βιάζανε-δεμένη
με ανοιχτά χέρια και πόδια σαν το γράμμα χι,
κάτι παράξενο κι αταίριαστο στο χώρο μέσα που τα γράμματα
κι ό,τι μαζί τους φέρνουνε ειν' αποδιωγμένα.

Ο βιαστής όλη τη νύχτα δούλευε απάνω μου
σαν μανιακός ερευνητής που όλες τις εφευρέσεις του
εκείνη τη νυχτιά τις έκανε και κείνη
την ίδια τη στιγμή,συνεπαρμένος,τις εφάρμοζε.

Πώς έπιασα παιδί έτσι;
Δεν είναι άδικο να πιάνεται παιδί-που θα πει άνθρωπος-
όντας τα πόδια μόνο της γυναίκας ανοιχτά
ενώ η ψυχή της μένει πιο απ΄το κλείσιμο κλειστή;

Στα χέρια μου ως στα σήμερα
δυο χρόνι ύστερ' από το βιασμό
φαίνονται τα σημάδια καθαρά
που τα σκοινιά γύρω τους κάνανε.

"Πουτάνες" ήμαστε οι φυλακισμένες κουμουνίστριες.Γκρήνσγουολντ
εν' από τ' αμερικάνικα τ' αφεντικά.





ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΡΑΠΤΙΔΟΥ

Ο κόσμος γυρίζει γύρω
σπρωγμένος απ' τον πόθο του άντρα για γυναίκα.
Όλα τα κακά από κει ξεκινάνε.Γι αυτό οι φόνοι
γι αυτό οι υποκρισίες,
οι πόλεμοι,
το χρήμα.

Δεν κατηγορώ τους βιαστές μου λοιπόν.
Κατηγορώ κείνο που έτσι τους έπλασε-
αυτό που έπλασε και τη γυναίκα έτσι αρνητική,
έτσι ανυπόταχτη στις αντρικές ορέξεις
που η ίδια αυτή γεννάει.

Μ' ένα λόγο τη ζωή κατηγορώ
και στρατοδίκης γίνομαι σκληρός και τη δικάζω
κι εις θάνατον επτάκις-όσοι κι οι βιαστές μου
την καταδικάζω
Κι η ίδια εγώ αυτή μου την απόφαση
στο θάνατο περνώντας θα εκτελέσω
χαρίζοντας στο χάρο το κορμί μου.Επιτέλους
άλλοι δε θα με διαλέξουνε,παρά εγώ
τον εραστή μου ελεύθερα διαλέγω.





ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΤΣΟΥΤΣΟΥΛΑ

Υπάρχει τίποτα χειρότερο απ' το να 'σαι σκλάβος
και ν' αποζητάς τη λεφτεριά
και να βασανίζεσαι γι αυτό απ' το πρωί ως το βράδυ,ώσπου
η μέρα να 'ρθει να εκτελεστείς;
Κι υπάρχει τίποτα χειρότερο απ' το να σου 'χουν
όλους σκοτώσει τους δικούς
γιατί να φέρουν θέλανε την ανθρωπιά στη γη;

Κι όμως υπάρχει-ναι-κάτι χειρότερο.Είναι
να υπομένεις τη σκλαβιά
λέγοντας "ναι" όταν "όχι" πρέπει
θάβοντας έτσι μέσα σου βαθιά
την ιερή ανταρσία που βογγάει εκεί κλεισμένη-την ανταρσία
που μόνο αν ξέσπαζε θα σε λευτέρωνε.

Εγώ έκανα την ανταρσία μου. Και λεφτερώθηκα.
Εσείς;





ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ομαδικοί βιασμοί-δεκαπέντε γυναίκες
στον προθάλαμο,στρωματσάδα.
Τ‘ι άλλο να πω;
Τι άλλο να δω;
Τι να υποφέρω άλλο;
Πού αλλού να φτάσω
βγαλμένη από τα σύνορα του εαυτού μου
για να φωνάξω δυνατά και να μ' ακούσεις;

Πατερούλη!
Άπλωσε το χέρι σου και κατά την Ελλάδα.
Και μην αγγίσεις τίποτα αν δε θες-αν δεν το επιτρέπει
το συφέρο του σοσιαλισμού.
Μόνο άπλωσε το χέρι σου και κατά την Ελλάδα-ο ίσκιος του
θα φτάσει για να διώξει τους βρυκόλακες
που μες στον ψεύτικο ύπνο τους λουσμένοι
το λαιμό μας γυμνώνουνε και μας δαγκάνουν έναν έναν.

Σε λίγο πατερούλη,αν δεν το κάνεις,
θα έχεις γειτονιά σου μιαν Ελλάδα βρυκολάκων και σιγά σιγά
Ευρώπη μία βρυκολακιασμένη-αν πατερούλη
τώρα δεν κάνεις κάτι.
Και τότε πατερούλη πάει ο σοσιλισμός-πάει να πει
πάει τ' ανθρώπου η ευτυχία.





ΔΙΗΓΗΣΗ ΜΕΤΑΝΙΩΜΕΝΟΥ
ΒΑΣΑΝΙΣΤΗ

α. ΓΙΑ ΑΘΗΝΑ ΤΣΙΑΝΤΙΚΟΥ

Εβδομήντα χρόνων ήτανε η Αθηνά ‘σαντίκου.
Τηνε ξεγυμνώσαμε,της περάσαμε φάλαγγα
κι αρχίσαμε να τη χτυπάμε με κοτρώνες πέτρες:
"ποιος θα σηκώσει τη μεγαλύτερη"
στοιχηματίζαμε.

Την κλείσαμε στην απομόνωση έτσι ματωμένη και γυμνή,
πήγαμε απόξω το δεκαπεντάχρονο αγγόνι της
και κει το βασανίζαμε να μας ειπεί
με ποιον μαζί έγραφε συνθήματα στους τοίχους.
Ελέγαμε πως η γιαγιά του
θα το δασκάλευε να μαρτυρήσει.Μα εκείνη
μ' αδύναμη απ' την εξάντληση φωνή,"μη αγόρι μου"
του φώναξε,"μη μαρτυρήσεις τίποτα
και πάρεις πατριώτες στο λαιμό σου".

Την εκτελέσαμε το ίδιο βράδυ.





β. ΓΙΑ ΚΑΣΤΑΝΙΔΟΥ

Της Καστανίδου της τρυπήσαμε τα χέρια της με πρόκες
που όταν λίγο τις εσπρώχναμε
ούρλιαζε κείνη από τον πόνο.
"Είσαι κουμουνίστρια;"
"Ναι!"
"Αποκηρύσσεις;"
"Όχι!"
Της βάλαμε μια γάτα στην κυλόττα της μέσα.
Αίμα έτρεξε στους μηρούς της.
Όταν για λίγο η γάτα ηρεμούσε,τη λογχίζαμε.
"Αποκηρύσσεις;"
"Όχι!"
Πήγα και το δεκατετράχρονο έφερα παιδί της.
Το έβαλα να γονατίσει εμπρός της και του κάρφωσα
μες στα στα μηνίγγια το μπιστόλι μου.
Όταν αυτή το είδε:
"Μη σε νιάζει παιδί μου.
Κι αν πεθάνεις δε θα καταλάβεις τίποτα.
Ενός λεπτού υπόθεση είναι.
Και σε λίγο έρχομαι κι εγώ."
Και λιποθύμησε.





γ. ΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ

Είχε στην αγκαλιά της τον μικρό της γιο
που της τον άφησε ο άντρας της
εκτελεσμένος απ' τους γερμανούς για σαμποτάζ.

Με το πείσμα της μας είχε φουρκίσει.

Άρπαξα το παιδί απ' την αγκαλιά της
(ο Γιάννης κι ο Θωμάς τηνε κρατούσανε)
το 'βαλα κάτου κι άρχισα
να το ποδοπατώ με τις αρβύλες μου.
Αίμα έτρεξε απ' το στόμα του.
Πήρα της Κυριακής το δεξί χέρι
και της το 'σπασα απ' την ωμοπλάτη.
Οι άλλοι,με κλωτσιές,
της σπάσαν τη λεκάνη.





δ. ΓΙΑ ΒΙΟΛΕΤΤΑ ΤΣΑΜΟΥΤΑΛΙΔΟΥ

Εβδομηνταπεντάχρονη.
Τη φέραμε σ' ένα κελλί των αντρικών των φυλακών.
Στο διπλανό είχαμε το γιο της που ηρωικά
είχε στο Ελ Αλαμέϊν πολεμήσει.
Ο άλλος γιος της σκοτωμένος απ' τους γερμανούς.

Εκύτταγε αυτή απορημένη-τι δουλειά
είχε στις αντρικές τις φυλακές μία γυναίκα;

Οι δικοί μας δίπλα
αρχίσανε να βασανίζουνε το γιο της.
Φώναζε κείνος σαν μοσχάρι που το σφάζουνε.
«Τη γνωρίζεις τη φωνή αυτή γρηά πουτάνα;»
Έβγαλε τρομερή φωνή:
"Παιδί μου!.."

Της ρίξαμε λάδι καυτό στο στήθος.
Βάλαμε το χέρι της στον τοίχο.
Το καρφώσαμε 'κεί
κι αρχίσαμε να τη χτυπάμε...

Μια τελευταία κραυγή κι ο γιος της τέλειωσε.
Γύρισε και με κύτταξε με μι άγρια χαρά:
"Τώρα δε σας μένει τίποτ' άλλο!"





ε. ΓΙΑ ΜΑΛΑΜΑΤΗ ΓΛΥΚΑΝΤΖΗ

Η Γλυκαντζή,εξηντάχρονη,κι ο άντρας της στην ίδια ηλικία.
Τους βασανίσαμε αποβραδίς και τους πετάξαμε
σ' ένα ολοσκότεινο κελλί.
Για λίγο στήσαμε αυτί πίσω απ' την πόρτα.
"το Κόμμα.." ακούγαμε,"ο Σοσιαλισμός.."
"το Κόμμα..η Λευτεριά..η Δημοκρατία.."
και πάλι "το Κόμμα.."

Την άλλη μέρα,μεσημέρι,πήγαμε να τους ανοίξουμε
να συνεχίσουμε.
Ο άντρας ήτανε νεκρός και η γυναίκα του
τον κράταγε στην αγκαλιά της.

ΤΕΛΟΣ ΔΙΗΓΗΣΗΣ ΜΕΤΑΝΙΩΜΕΝΟΥ
ΒΑΣΑΝΙΣΤΗ





ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΚΟΥΜΚΑ

Ήμουν αντάρτισσα με το Μάρκο.
Όταν δεν πολεμούσα έγραφα ποιήματα.
Με όλα όσα έγραψα-κι έγραψα πολλά-
τίποτα στον αγώνα δεν επρόσφερα.
Όλα μου τα ποιήματα δεν έφτιαχναν μια σφαίρα
που ένας αντάρτης ρίχνει
στο φασισμόν ενάντια.

Ποιητές!
Αφήστε το μολύβι που γράφει
και πιάστε το μολύβι που σκοτώνει.
Δωστε αλλιώτικο ένα φύσημα στη φλόγα σας-
αλλιώς να κάψει πρέπει.

Ποιητές!
Πυκνώστε τις τάξεις της παγκόσμιας επανάστασης!
Δώστε το αίμα σας για τη δικιοσύνη!
Παλέψτε για τα ιδανικά που τώρα τραγουδάτε-τη λευτεριά
το αίμα κι όχι το μαλάνι θα τη φέρει.

Σας το λέει μια αντάρτισσα
με χαμένο το 'να μάτι της
και με τα πόδια της σακατεμένα.





ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΠΥΡΙΔΑΚΗ

Το αμάρτημά μου:ήθελα δημοκρατία.
Με πιάσαν όταν πήγα για να βρω τα κόκκαλα του άντρα μου
εκεί που τον σκοτώσανε οι χίτες.

Δυο χρόνια τώρα υποφέρω απ' τα μαρτύρια που μου κάνουνε:
ξύλο,φάλαγγα,λιτάρισμα,κάρφωμα,παλούκωμα.
Δεν άντεξα.Έκανα χαρακίρι να γλιτώσω.
Δεν τα κατάφερα.
Με πήγαν στο νοσοκομείο.”α με γυρίσανε από κει
με μισόκλειστα τα τραύματά μου
την ίδια μέρα
με λιτάρανε όρθια για εφτά ώρες
χωρίς νερό.





ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΑΝΤΖΟΥ

Δεν κυττάω δεξιά κι αριστερά μου.
Δεν κυττάω πίσω μου.
υττάω μπροστά.

Έφυγα στο βουνό να μη με πιάσουνε οι Μάηδες.
Όμως με βρήκανε,με πιάσανε,
με φέραν στην πλατεία της Καστοριάς
και μ' έβαλαν για ώρες να κρατώ στα χέρια μου
τα κομμένα του γαμπρού μου και του θείου μου κεφάλια
που λίγο πριν είχαν σκοτώσει.
Τη νύχτα μ' έριξαν σ' ένα θεοσκότεινο δωμάτιο
πετώντας από πίσω μου στο πάτωμα τα δυο κεφάλια..
Νυχτέρεψα μαζί τους.

Τα θυμάμαι ολ' αυτά όπως τις παιδικές
αβέβαιες καταστάσεις και συμβάντα
που λες μπορεί και να μην έγιναν καθόλου.

Κυττάω μπροστά.
Και βλέπω γύρω μου παιδιά χαρούμενα.
Και βλέπω να 'χουν όλ' οι άνθρωποι μερίδιο
στην ευτυχία.
Και προσπαθώ στο νέο κόσμο μου να ξεχωρίσω
σύνορα ανάμεσα σε κράτη
και σύνορα δεν υπάρχουν.
Ανοίγω ένα λεξικό της νέας παγκόσμιας κοινωνίας και ψάχνω
στο γιώτα για να βρω "ιδιοκτησία"
αι δεν υπάρχει.
Ψάχνω για εκμετάλλευση,το ίδιο.
Βλέπω στο βήτα για βασανιστήρια,τίποτα.

Κι είμαι περήφανη που η ευτυχία θα 'ρθει όχι απ' αυτούς
που τώρα έξω απ' το κελλί μου περιμένουν να με βιάσουνε
αλλ' από με που βασανίζομαι αντίς να υποταχτώ
της δυστυχίας την αλυσίδα
με την υποταγή μου στρεώνοντας.





ΑΝΝΑ ΑΜΠΑΤΖΗ

Πενήντα χρόνων,φυματική,με οξείς ρευματισμούς.
Τη μέρα που με πιάσανε ως τ' άλλο πρωί με βασανίζανε.
Μ' αφήσανε λιπόθυμη μες στο κελλί μου.
Οι αρβύλες από κάτω έχουν προκαδούρα.
Ο λαιμός μου είναι πιτσιλωτός απ' τα σημάδια της..
Την τρίτη μέρα
μου βγάλαν τα μαλλιά τραβώντας τούφα τούφα.
Τα μαλλιά,να ξέρετε,είναι καλά ριζωμένα-
δύσκολα βγαίνουνε.
Και "μουγγή" αν με φωνάζουν είναι που με μια δαγκωματιά
μου κόψανε τη γλώσσα. Ολ' αυτά
γιατί εφώναζα συνθήματα του ΕΑΜ.

Την όγδοη μέρα έβαλαν στα νύχια μου καρφίτσες
και μου 'βγαλαν τα δόντια με τανάλια.
Τη μέρα την εντέκατη αποφασίσαν με κλωτσιές
από τη μια ως την άλλη άκρη να με πάνε του διαδρόμου.
Αποτέλεσμα:τρία πλευρά σπασμένα.

Ύστερ' απ' ολ' αυτά με ρώτησαν:"αποκηρύσσεις;"
Τους ζήτησα μολύβι για να γράψω την απάντηση.
Την έγραψα.
Μια τελευτΑία κλωτσιά μ' έστειλε στο κελλί μου.

Δυόμισυ χρόνια τώρα έτσι.





ΟΛΓΑ ΗΛΙΑΔΟΥ

Δεμένη πίσω από αυτοκίνητο ένα που 'τρεχε
με σέρναν.
Άλλοι τροχοί τώρα.
Ελαστικοί και γρήγοροι.Όχι αργοί,
σιδερένιοι του μεσαίωνα.

Μα όσο κι αν γρήγορα παν οι φασίστες πάνω σε τροχούς
από το σοσιαλισμό δε θα ξεφύγουν.
Θα τους πιάσει να τους δέσει στο δικό του άρμα
και το μεγάλο του όχι θα τους πει
όπως εγώ τους είπα το δικό μου όχι-τ' όχι
της Όλγας Ηλιάδου,
της εργάτριας από την Κοκκινιά,που εκατάφερε
να υψωθεί ως το ύψος του Ανθρώπου.





ΚΑΛΑΡΗ ΧΡΥΣΗΙΔΑ

Ο πατέρας μου ήτανε στρατηγός.
Εθνικός ήρωας.Μπιζάνι,Βουλγαρία,ό,τι εκαταπιάστηκε
το 'βγαλε πέρα νικηφόρα,
Το δεκάξη έγινε υπουργός Εθνικής Άμυνας.

Τους αρέσει να με βασανίζουν
με στεφάνι στο κεφάλι και με φάλαγγα.
Με δίκασαν δύο φορές για "αντεθνική δράση".
Και τις δυο με καταδίκασαν σε θάνατο.
Μπορεί να μ' εκτελέσαν και τις δυο φορές
και να μην πέθανα.Γιατί αλήθεια
το δέντρο του σοσιαλισμού που μέσα μου
πολύνθο κι όλο ζωή φουντώνει,
το χώμα ανάμεσα στις ρίζες του
να το αποχωριστεί δε γίνεται.
Αυτό το χώμα είμαι.





ΝΑΣΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Πολιομυελίτιδα πάσχω,
Με ό,τι όμως δεν έχω στο κορμί μου πεθαμένο
είμαι κουμουνίστρια.
Παράλυτα τα πόδια μου.Οι βασανιστές μου
με κουβαλάνε σέρνοντάς με απ' τις μασχάλες
όταν η ώρα φτάνει των βασάνων μου.
Τους είναι πιο εύκολο παρά να με κλωτσάνε-
κορμί με δίχως τόνο
είναι βαρύ πολύ .

Στεφάνι,βγάλσιμο νυχιών,
κάθισμα σε πάγο,κάψιμο στήθους..
Μόνο τα πόδια μου δε βασανίζουν γιατί έτσι,
νεκρά από την αρρώστια,δε θα τους λογάριαζαν..

Όπως και η ψυχή μου δεν τους λογαριάζει.
Από περηφάνεια αυτή.







ΠΩΣ ΠΕΘΑΙΝΑΝ ΟΙ ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΡΙΕΣ

α. ΣΤΑΘΟΥΛΑ ΛΕΒΕΝΤΗ

Απ' τα παράθυρα γύρω τριγύρω
τη βλέπανε οι άλλες οι γυναίκες,
σαν του θανάτου ο Χορός να ήσαν.
Η Πλάση όπου να 'ναι θα ξυπνήσει.
Γεμάτος νιες χαρές και νιες λαχτάρες
ετοιμαζόταν ο ήλιος ν' ανατείλει.
Το Χτες βαθιά χαμένο μες στη νύχτα
και γιορτινό το Σήμερα ερχόνταν.
Νυστάζοντας ακόμα οι στρατιώτες
στέκανε στην αυλή παραταγμένοι.
Της φυλακής ανοίγει η μέσα πόρτα
και βγαίνει από μέσα η Σταθούλα.
Και δυο στρατιώτες πίσω της ερχόνταν
που αμέσως πήγανε κοντά στους άλλους
τις λεπτομέρειες για να κανονίσουν
"της εκτελέσεως της κρατουμένης".
Εστάθηκε για λίγο η Σταθούλα,
εκύτταξε τριγύρω τις γυναίκες
μες στα καγγελωτά τα παραθύρια,
κι έσυρε μια φωνή στριγγιά του Άδη
που όλες τις κόλασες μέσα της κλειούσε
και τουτουνού και όποιου άλλου Κόσμου.
Κατόπι ένα τραγούδι αρχινάει
και το χορό μονάχη ξεκινάει:
"Έχε γεια καϋμένε κόσμε.."

Πίσω της δέσανε τα χέρια,κι όρθια
τη σπρώξαν και τη στήσανε στον τοίχο.
Και πριν τα όπλα τ' άδικο ξεχύσουν
αυτά τα λόγια η Σταθούλα λέει:
"Συντρόφισσες!Όποια πεθαίνει για το Κόμμα,πεθαίνει για τη λευτεριά. Κι όποια πεθαίνει για τη λευτεριά,ζει αιώνια. Καλήν αντάμωση συντρόφισσες."





β. ΙΣΜΗΝΗ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στολίστηκε,γλυκά,λουλούδια πήρε,
και τα πετούσε προς τα παραθύρια
"για λευτεριά" φωνάζοντας συνέχεια,
"για λευτεριά συντρόφισσες πεθαίνω".

Την πιάσαν και τη στήσανε στον τοίχο.
Αυτή 'χε ακόμα στο κουτί καλούδια
και τα πετούσε προς τα παραθύρια.
Και πριν του "πυρ" τη διαταγή ν' ακούσουν
στα πόδια της ερίξαν οι στρατιώτες
ακίνητος ο στόχος τους για να 'ναι.
Και δίνοντας,και τη γλυκειά στο στόμα
τη λέξη "λευτεριά" κρατώντας πάντα,
έφυγε από τον κόσμο μας η Ισμήνη
και στον αιώνιο κόσμο της επήγε.





γ. ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΟΛΥΓΕΝΟΥΣ

Δεκαεφτάχρον' ήταν η Γιωργία.
Είχε γενέθλια τη μέρα κείνη.
Μαθήτρια του γυμνασίου ακόμη
κι ευώδιζε σαν λούλουδο δροσάτο.
Στη φλόγα της ζωής μια σπί.θα ήταν
και μια οπτασία ολόφεγγη,λες κιόλας
πως ήταν απ' τα γήινα λυτρωμένη.
Κι είπε με τη βελούδινη φωνή της:
"Συντρόφισσες!
Παλέψαμε να κάνουμε τ' όνειρό μας αλήθεια.Δεν τα καταφέραμε.Γρήγορα θα το κάνουν άλλες κι άλλοι.
Συντρόφισσες!
Μιας και θα πεθάνει κανείς μια μέρα,ας πεθάνει για το μοναδικό αγαθό-τη λευτεριά!"

Και κει απάνω,ως το 'θελεν ωραία
έπεσε η συντρόφισσα Γιωργία.





δ. ΒΑΡΒΑΡΑ ΚΕΛΑΣΙΔΟΥ

"Αγρότισσα" οι συντρόφισσες τη λέγαν.
Γιατί αλήθεια και αγρότισσα ήταν.
Και με της γης τα λόγια όλο μιλούσε.
Κι έλεγε:" Κουμουνίστρια έχω γίνει
γιατί κι εγώ για κόνισμά μου έχω
μες στης ψυχής τα βάθη ένα δρεπάνι".

Γελούμενη επρόβαλε στην πόρτα
Εστάθηκε στη μέση της πλατείας
και σαν σε θεάτρου να 'τανε τον κύκλο
το χέρι άπλωσε σαν όπως σπέρνουν
κι είπε τα λόγια ετούτα ένα ένα:
"Αν δε ρίξει ο ουρανός νερό,το στάρι δε γίνεται συντρόφισσες. Κι αν εμείς δε χύσουμε το αίμα μας,κουμουνισμός δε γίνεται-ψωμί δεν έχει.Είμαι περήφανη που δίνω τη ζωή μου για το λαό μας."

Κι αλήθεια,έσπερνε την ώρα εκείνη.





ε. ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΟΡΤΔΑΛΗ

Πρώτα τον αδερφό της φέραν έξω,
ράκος σωστό από τα βασανιστήρια.
Ύστερα και τη Δήμητρα εβγάλαν.

Πιστάγκωνα δεμένη.Λίγο οι δυο τους
μείνανε δίπλα δίπλα,σαν ζευγάρι
που στο ζυγό του μαρτυρίου δεμένο
οργώνει το χωράφι που εντός του
της λευτεριάς ο σπόρος θα θεριέψει.

Μ' ένα κυρτό σπαθί,εκεί,μπροστά της,
του αδερφού της πήραν το κεφάλι.
Τ’ άσκυφτο εκείνη όρθωσε δικό της:
"Είδατε συντρόφισσες; Η ζωή είναι ένα τίποτα. Εκείνο που μετράει είναι η λευτεριά!."
Κι όταν στο απόσπασμα μπροστά εστάθη
"Πεθαίνω για κείνο που πιστεύω"
πρόλαβε δυνατά μονάχα κι είπε.





στ. ΜΑΙΡΗ ΛΕΟΝΤΙΑΔΟΥ

Τα τελευταία λόγια της:
"Αν είναι να χορτάσει ο κόσμος ψωμί όπως δεν το χόρτασα εγώ,ας πάει και το δικό μου το κορμί."





ζ. ΕΛΛΑ ΣΒΩΡΟΥ

Της φιλοσοφίας φοιτήτρια.
Στέγνωσε τα γυαλιά της τα σπασμένα
κι είπε με μια φωνή γεμάτη νεύρο
που 'λεγες πώς και μέταλλο ένα τέτιο
βγαίνει απ' αυτό το αδύνατο κορμάκι;:
"Συντρόφισσες!
Η Γλυκερία,η Νίκη κι η Θαϊς θα εκτελεστούνε χωρίς το δικαστήριο να 'χει στοιχεία εναντίον τους.Ο βασιλικός επίτροπος είπε στη δίκη ότι "δε χρειάζονται στοιχεία,αρκεί να οσφραινώμεθα ότι είναι ένοχοι".
Συντρόφισσες,πεθαίνω όχι για να μη σκέπτωνται έτσι οι βασιλικοί επίτροποι,κι ούτε μόνο για να μην υπάρχουν βασιλικοί επίτροποι.Πεθαίνω για να μην υπάρχουν δικαστήρια συντρόφισσες.Ας μη λυγίσει καμμιά σας στην τέτιαν ώρα της. Καλύτερα ο θάνατος με το κεφάλι ψηλά,παρά το σούρσιμο στο χώμα."





η. ΓΙΑΓΙΑ ΒΑΪΤΣΑ

Η γιαγιά Βαϊτσα,εξηντάχρονη,
πιάστηκε γιατ' ήταν τα παιδιά της
στο βουνό αντάρτες με τον Άρη.
Εστράφηκε στους δύο φύλακές της
και στό απόσπασμα που έτοιμο ήταν:
"Φονιάδες,όταν ήτανε να πολεμήσετε τους γερμανούς,μου καθόσαστε στην Αθήνα καλοπερνώντας.Τώρα τα βάζετε με τις γρηές ψοφίμια. Και πάλι όχι μόνοι σας μα με τις πλάτες των αφεντικών σας των αμερκανών.Α! Και να 'μουνα είκοσι χρονώνε,σας το λέω,δε θα γλίτωνε κανείς σας από μένα.Μα και τώρα..."
Και όρμησε στο απόσπασμα.





θ. ΜΑΡΙΑ ΡΕΠΑ

Δεκατετράχρονη. Κλειστό μπουμπούκι.
"Βαμμένη" ο επίτροπος την είπε.
Τίτλος τιμής!Βαμμένη!Που σημαίνει
σε λευτεριά,σε δίκιο,πρωτοπόρα!

Όταν τη στήσανε κι αυτήν στον τοίχο
ο επικεφαλής πάει και της λέει:
"Επειδή είσαι νέα,το δικαστήριο αποφάσισε να σου χαρίσει τη ζωή,αν υπογράψεις δήλωση έστω και τώρα".
Και η Μαρία περήφανα του λέει:
"Μη χάνεις τα λόγια σου φίλε.Προχώρα! Κάτι θα χρησιμέψει και το δικό μου αίμα στη λευτεριά."

Όταν τη χτύπησαν οι δολοφόνοι
δεν έπεσε στο χώμα το κορμί της'
μονο τα ρούχα της σαν ανοιγμένη
από αέρα κάποιονε αμπρέλλα
σαν ροδοπέταλα πέσανε κάτω,
ενώ ζωφόρο άρωμα εκείνη
στη γη μας και στο σύμπαν διαχυνόταν.





ι. ΑΝΝΟΥΛΑ Γ ΚΕΒΡΕΚΗ

Εικοστριώ' χρονώνε αγγελούδι.
Επήγε μια υπάλληλος γυναίκα
να τηνε φέρει από το κελλί της
για να την οδηγήσει εκεί που ήταν
νεκρό να πέσει το σεπτό της σώμα.

Στον τσιμεντένιο διάδρομο,γεμάτον
ραγίσματα και γούβες και παγίδες,
της υπαλλήλου εσκάλωσε το πόδι
και στο σκληρό τσιμέντο εκείνη πέφτει.
Βογκάει και μορφάζει από τον πόνο.
Η Αννούλα πάει κοντά της,τη σηκώνει,
και με συμπόνια αληθινή και μ' έγνια:
"Χτυπήσατε",της λέει," κυρία Πόλα;"

Στο θάνατό της ύστερα επήγε





ια. ΘΟΔΩΡΑ ΔΑΒΕΤΑ

Τα τελευταία λόγια της:
"Συντρόφισσες,θα τραγουδήσω φεύγοντας ένα τραγούδι που θα τραγουδιέται όσο υπάρχουν άνθρωποι.Εμπρός! Μαζί μου!
Βροντάει ο Όλυμπος!Αστράφτει η Γκιώνα!
Μουγκρίζουν τ' Άγραφα! Σειέται η ”τεριά!
Στ' άρματα! Στ' άρματα!Στον Αγώνα
για τη χιλιάκριβη τη Λευτεριά!,,"


George Holiastos