25.9.07

Το τίμημα της ελευθερίας

Civil liberties under threat

The real price of freedom
Sep 20th 2007
From The Economist print edition


It is not only on the battlefield where preserving liberty may have to cost many lives
Illustration by Daniel Pudles
Illustration by Daniel Pudles

“THEY hate our freedoms.” So said George Bush in a speech to the American Congress shortly after the attacks on America in September 2001. But how well, at home, have America and the other Western democracies defended those precious freedoms during the “war on terror”?

As we intend to show in a series of articles starting this week (see article), the past six years have seen a steady erosion of civil liberties even in countries that regard themselves as liberty's champions. Arbitrary arrest, indefinite detention without trial, “rendition”, suspension of habeas corpus, even torture—who would have thought such things possible?

Governments argue that desperate times demand such remedies. They face a murderous new enemy who lurks in the shadows, will stop at nothing and seeks chemical, biological and nuclear weapons. This renders the old rules and freedoms out of date. Besides, does not international humanitarian law provide for the suspension of certain liberties “in times of a public emergency that threatens the life of the nation”?

There is great force in this argument. There is, alas, always force in such arguments. This is how governments through the ages have justified grabbing repressive new powers. During the second world war the democracies spied on their own citizens, imposed censorship and used torture to extract information. America interned its entire Japanese-American population—a decision now seen to have been a cruel mistake.

There are those who see the fight against al-Qaeda as a war like the second world war or the cold war. But the first analogy is wrong and the moral of the second is not the one intended.

A hot, total war like the second world war could not last for decades, so the curtailment of domestic liberties was short-lived. But because nobody knew whether the cold war would ever end (it lasted some 40 years), the democracies chose by and large not to let it change the sort of societies they wanted to be. This was a wise choice not only because of the freedom it bestowed on people in the West during those decades, but also because the West's freedoms became one of the most potent weapons in its struggle against its totalitarian foes.

If the war against terrorism is a war at all, it is like the cold war—one that will last for decades. Although a real threat exists, to let security trump liberty in every case would corrode the civilised world's sense of what it is and wants to be.

When liberals put the case for civil liberties, they sometimes claim that obnoxious measures do not help the fight against terrorism anyway. The Economist is liberal but disagrees. We accept that letting secret policemen spy on citizens, detain them without trial and use torture to extract information makes it easier to foil terrorist plots. To eschew such tools is to fight terrorism with one hand tied behind your back. But that—with one hand tied behind their back—is precisely how democracies ought to fight terrorism.

Take torture, arguably the hardest case (and the subject of the first article in our series). A famous thought experiment asks what you would do with a terrorist who knew the location of a ticking nuclear bomb. Logic says you would torture one man to save hundreds of thousands of lives, and so you would. But this a fictional dilemma. In the real world, policemen are seldom sure whether the many (not one) suspects they want to torture know of any plot, or how many lives might be at stake. All that is certain is that the logic of the ticking bomb leads down a slippery slope where the state is licensed in the name of the greater good to trample on the hard-won rights of any one and therefore all of its citizens.

Human rights are part of what it means to be civilised. Locking up suspected terrorists—and why not potential murderers, rapists and paedophiles, too?—before they commit crimes would probably make society safer. Dozens of plots may have been foiled and thousands of lives saved as a result of some of the unsavoury practices now being employed in the name of fighting terrorism. Dropping such practices in order to preserve freedom may cost many lives. So be it.

15 comments:

Anonymous said...

Ίσως να διερωτάστε γιατί ανάρτησα αυτό το άρθρο. Ο λόγος είναι ότι η ισορροπία μεταξύ ατομικών ελευθεριών και ασφάλειας είναι λεπτή και το δίλημμα είναι πάντα επίκαιρο. Και δεν έχει να κάμει μόνο με την τρομοκρατία. Πόση εξουσία δίνουμε στα όργανα της τάξης; Αν τους δώσουμε λίγη, είναι αναποτελεσματικοί. Αν τους δώσουμε πολλή, βλέπουμε φαινόμενα αυθαιρεσίας και κατάχρησης (όπως είπε και ο σοσιαλιστής Δώρος Θεοδώρου, "η αστυνομία δεν δέρνεται").

Για να μην συζητούμε μόνο για τον Τάσσο.

the Idiot Mouflon said...

Συνήθης πρακτική αυτή που πλασάρεται τώρα για τους "υπό κάλυψη" αστυνομικούς στη Νήσο των Αγίων (δυνατότητα να παρανομούν, να φέρουν ταυτότητα με ψευδή στοιχεία, κλπ.).

Εκείνο που με ανησυχεί όμως είναι η πρόνοια που αφορά την κατάθεση/μαρτυρία σε δικαστήριο με ψευδώνυμο / ψευδή στοιχεία.

Σχόλια;

Anonymous said...

Γνωρίζοντας πόση σήψη και διαφθορά υπάρχει διαχρονικά στις τάξεις της αστυνομίας, δεν έχουμε παρά να ανησυχούμε σοβαρά για τα "προνόμια" που αποκτούν οι αστυνομικοί, ελέω πάταξης του εγκλήματος.

Anonymous said...

Κλείσε το παράθυρο
Σφράγισε τις πόρτες
Τρέμω για τον άνθρωπο
Με τις μπότες

Sceptic Anonymous said...

Η κατάχρηση εξουσίας είναι ένα σοβαρό θέμα σε μια δημοκρατία. Ένα από τα βασικά ερωτήματα στην σωστή λειτουργία ενός κράτους είναι ποιος θα φυλάει τους φύλακες.

Εμένα η πεποίθηση μου είναι σύμφωνη με την αρχή του ποινικού δικαίου, καλύτερα να ξεφύγουν χίλιοι αθώοι παρά να καταδικαστεί ένας αθώος.

Οι προσωπικές ελευθερίες είναι σημαντικές σε μια υγιή πολιτεία και δεν δικαιολογείται οποιαδήποτε έκπτωση εκτος σε πολύ ακραίες περιπτώσεις π.χ. πόλεμος. Όμως αυτή η τρομολαγνεία καλό δεν μας κάνει αλλά μάλλον κινδυνεύουμε να γίνουμε το τέρας που προσπαθούμε να τιθασεύσουμε. Στην προσπάθεια μας να διαφυλάξουμε τον τρόπο ζωής μας, τον καταργούμε στο όνομα της ασφάλειας.

Aceras Anthropophorum said...

Βαστάξετε ακόμα λλίον μέχρι που κανένας λαϊκιστής πολιτικός ο οποίος δεν έχει τόποτε να πουλήσει στην επικοινωνιακή αγορά της πολιτικής θα καταλάβει ότι μπορεί να δώσει αντιπαροχή τον φόβο για να εισπράσσει ψήφους. Όπως αργά η γρήγορα ότι "καλό φρούτο" έχουμε εδώ στην ευρώπη φτάνει και στην Κύπρο, αυτή η πραγματικότητα δεν θα αργήσει. Ποιός λέτε να είναι αυτός που θα μυριστεί το ψητό πρώτος και θα πολιτικοποιήσει τον φόβο, το έγγλημα, την παραβατικότητα των ξένων;

Δεν ξέρω πάντως αν είναι καλύτερον το αντικατοχικό γαλατοπούρεκκον που μας ταϊζουν οι τωρασινοί παρά ο αντιεγγληματικός ππακλαβάς που θα μας σερβιρίζουν οι μέλλοντες πολιτικοί. Στην Ευρώπην πάντως εν αναουλιαστικός.

Anonymous said...

Δεν χρειαζόμαστε ξένους για να μας παραντζείλουν Ακέρατε. Οι αστυνομικοί μας ήδη εν έχουν πρόβλημα να δέρνουν κόσμο τζιαι να πυροβολούν ξένους επειδή δεν εσταμάτησαν όταν τους έκαμαν σήμα.

Το εντυπωσιακό είναι να βλέπεις πόσο διαφθείρει η εξουσία. Επί Παπαδόπουλου το υπουργείο Δικαιοσύνης ανήκε στους "σοσιαλιστές" της ΕΔΕΚ οι οποίοι λειτούργησαν ως υπερασπιστές της ασυνομίας, με αποκορύφωμα τον γελοίο Δώρο. Για να μεν αναφέρω και τους συγγενείς μου τους κομμουνιστές που έγιναν αστυνομικοί και προσπαθούν να μου εξηγήσουν γιατί πρέπει να δέρνουν τον κόσμο...

Aceras Anthropophorum said...

Έχουμε χειρότερο πρόβλημα με τους Ελβετούς αστυνομικούς που υποτίθεται είναι υπόδειγμαν αστυνομίας με μαθήματα ψυχολογίας τζαι εκπαίδευσης κοινωνικής συμπεριφοράς, μπλά μπλά μπλα μπλά. Οι Κυπραίοι εν αρνούθκια μπροστά στες μεθόδους των "φιλήσυχων" Ελβετών.

Εγώ εμίλουν για την πολιτικοποίησην της ανασφάλειας για να κατηγορά κάποιον κόμμα το establishment ότι δεν παίρνει αρκετά μέτρα ασφαλείας τζαι να κεφαλαιοποιεί τον φόβον που διανύμει δωρεάν.

Aceras Anthropophorum said...

Σόρρι για τον διασοιρμόν της ελλινικής γλόσσας με ούλλα τα ορθωγραφικά λάθοι του προιγκούμενου sxolείou, σχολοίου ίθελα να πό.

Anonymous said...

Ναι, πας τούτο έχεις δίκαιο. Ο λόγος είναι ότι στην Κύπρο δεν έχουμε ακροδεξιό κόμμα. Άσε που καμιά φορά λέμε το ΕΥΡΩΚΟ ακροδεξιό, στην πραγματικότητα αδικούμε τους λλίον.

Aceras Anthropophorum said...

Άραγες σου οι ανθρώποι με υπερεγωϊστικές επιθετικές διαθέσεις, που θεωρούν τον εαυτόν τους ανώτερον που τους άλλους, (τζαι ατομικά τζαι ομαδικά, κατ΄ακρίβειαν εθνικά) εν σκορποσμένοι ομοιογενώς σε όλες τες πολιτικές παρατάξεις;

Aceras Anthropophorum said...

En na kamei kanenas kamian analisin tis dimoskopisis tou rik na enimerothoumen tzai meis tou ekswterikou?

Anonymous said...

Το έθεσες πολύ ωραία. Νομίζω ότι στην Κύπρο αυτό ακριβώς συμβαίνει, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Πόση διαφορά υπάρχει, για παράδειγμα, μεταξύ Δώρου Χριστοδουλίδη, Ζαχαρία Κουλία, Ρίκκου Ερωτοκρίτου, Σωτήρη Σαμψών, Γιώργου Περδίκη και Αντώνη Κουταλιανού;

Εκεί που μπορεί να υπερβάλλεις λίγο είναι στο "ομοιογενώς". Προσπαθώντας να βρω ένα όνομα από το κάθε κόμμα δεν είχα κανένα πρόβλημα να βρω άτομα από το ΔΗΚΟ και το ΕΥΡΩΚΟ, ενώ από τα άλλα χρειάστηκε λίγη σκέψη. Ειδικά στο ΑΚΕΛ και τον ΔΗΣΥ τα ονόματα που μου έρχονταν στο νου είτε έχουν φύγει είτε είναι περιθωριοποιημένα.

Anonymous said...

Acera

http://www.cybc.com.cy/ekloges/dimoskopisi.html

Δαχαμέ εν να έβρεις τζαι τες κάρτες τζαι την εκπομπήν.

Anonymous said...

Τα λέει απλά και καλά σήμερα ο Αδειλίνης στον Πολίτη. Είχε μερικά περίεργα νούμερα πάντως. Κυρίως δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το ΔΗΚΟ έχει την πιο ψηλή συσπείρωση (86%, άλλες δημοσκοπήσεις το έβαζαν γύρω στα 70%) και ότι σε δεύτερο γύρο Χριστόφια-Κασουλίδη κερδίζει ο πρώτος με διαφορά 11% (άλλες πρόσφατες δημοσκοπήσεις βγάζουν διαφορά 3-5%).