Δεν φοβάμαι τίποτα

Την περασμένη εβδομάδα έγραψα τι φοβάμαι και τι ελπίζω. Αυτή την εβδομάδα ο φόβος δεν έχει λόγο να λέγεται. Πριν ένα μεγάλο σάλτο, ότι αναστέλλει την ορμή μπαίνει στην πάντα. Αυτή τη χρονιά ή την επόμενη, η χώρα μου ή ενώνεται, ή οριστικά μοιράζεται. Η ιστορία μένει ακίνητη για να μπορείς να την δεις, να την διαβάσεις, να την περιεργαστείς άμα είναι η ιστορία των άλλων. Άμα πρόκειται για τη δικιά σου δεν στέκεται, γλιστράει και τρέχει σαν τον χρόνο. Μόνο άμα την ζήσεις μπορείς να τη νοιώσεις. Για αυτό πήγα εκεί.


Τι χαρά να βρίσκεσαι μεταξύ χιλιάδων ανθρώπων που λεν ο ένας του άλλου σύντροφε και ψηλώνουν τα χέρια τους πάλλοντας τις παλάμες τους μέχρι εις ότου ένας έφορος εκλογής αναθέσει σε έναν από εμάς, την εντολή, βάσει του νόμου, να κάνει τον λόγο μας νόμο. Η χαρά γίνεται συγκίνηση όταν δεν βλέπεις ούτε ένα χέρι να χρειάζεται να κρατά όπλο. Πανιά κρατάνε μόνο, χρωματισμένα λευκά, κίτρινα, γαλανά, κόκκινα. Πολλά κόκκινα. Και φόβος κανένας. Τα στόματα δεν είναι στεγνά από βασανιστήρια ή από φυλακής στέρηση. Μόλις σταματήσανε να μασουλάνε τσίπιτο και κριτσίνάκια με πάπρικα, μόλις ρουφούσανε ανέμελα μπύρες και κοκακόλες. Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση. Όποιος βλέπει την ιστορία των άλλων θεωρεί τα γεγονότα ετούτα ξεφτίλα. Όποιος θέλει να ζήσει την ιστορία τη δική του, νοιώθει την χαρά να βλέπει ένα αριστερό να μπορεί να κερδίζει την εμπιστοσύνη των πολλών να ορίσει το μέλλον του τόπου χωρίς βία.



Χιλιάδες στήθια σφίγγονται και συντονίζονται. Εισπνέουν αέρα. Τον κρατάνε. Μόλις ο κύριος έφορος τελειώσει να αναφέρει τους λόγους για τους οποίους κάνει αυτό που του αναθέτει ο νόμος, λεει την τελευταία του λέξη και κάνει τα χιλιάδες στήθια να εκτονώσουν σε κραυγή χαράς τον αέρα που κρατήσανε τόση ώρα, τόσα χρόνια. Οι παλάμες που πάλλονταν έσφιξαν και γίνανε γροθιές. Η συγκίνηση έγινε δάκρυ στο άκουσμα της λέξης «επανένωση». «Τείνω χέρι φιλίας στους συμπατριώτες μας τουρκοκύπριους» είπε αυτός που εκλέξαμε. «Χαλάλιν του οι κόποι που τον ενέωσα» είπεν η κυρία Αννού. Χαλάλιν του οι αγώνες που εκάμαν οι χιλιάδες άνθρωποι που ονειρεύτηκαν μια Κύπρο όπου το δίκαιο είναι νόμος και κριτήριο της κάθε απόφασης. Χαλάλιν του οι αγώνες που θα κάμουμε εμείς που ονειρευτήκαμε μια πατρίδα ενωμένη.

Αν τελικά φτάσουμε εκεί για όπου βάλαμε πλώρη, θα λεω στα εγγόνια που θα με ρωτούν για τον καιρό που η Κύπρος ήταν διχοτομημένη ότι την ημέρα που έγινε ο πόλεμος ήμουν εκεί, κάτω από τα αεροπλάνα που βομβάρδιζαν το Βαρώσι. Την ημέρα που ο βοριάς γύρισε και ήρθε ο λίβας , επίσεις ήμουν εκεί, κάτω από μια σημαία κόκκινη.