Δεν θέλουμε φασίστες στη γιορτή μας

«Να ελευθερωθεί η Ιστορία. Να ξανοιχτεί στο Μύθο.
Γιατί αν δεν το μπορέσουμε εμείς, αδερφέ, πως θα το μπορέσουν οι πολιτικές;»


Είναι πραγματικά άξιο παρατήρησης το πόσο γρήγορα, μετά την απομάκρυνση του Τάσσου Παπαδόπουλου από την προεδρία, το κλίμα έχει μεταστραφεί στην κοινωνία και στην πολιτική ζωή. Είναι και διαπίστωση φίλων και γνωστών που οσμίζονται στον αέρα την αλλαγή, το τέλος του φόβου, το ξεμούδιασμα στις συναναστροφές, τον εναλλακτικό τόνο στις κουβέντες. Αυτό βαρύ πέπλο που σκέπασε για χρόνια τον τόπο, έχει απομακρυνθεί πια και μπορούμε να αφεθούμε σε αυτό το δειλό φως. Ίσως αυτό να είναι και το πιο σημαντικό μήνυμα των εκλογών: το δικαίωμα στην ελπίδα!

Σήμερα, μπορεί και να γίνει. Να τα μιλήσουν, να τα βρουν. Και σε λίγες μέρες να ανοίξει η Λήδρας. Σκέψου: σε λίγες μέρες, αυτό που δεν κατόρθωσε για τόσο καιρό ο προηγούμενος Πρόεδρος. Πολύ απλά γιατί δεν πίστεψε ποτέ σε αυτή την υπόθεση. Τελικά, τι πιστεύει αυτός που δεν πιστεύει;

Ανοίγει ο δρόμος και στον ορίζοντα διαφαίνεται η προοπτική ότι μια κοντινή μέρα αυτό που τόσο φορτικά έταξαν στη γενιά μου, και που τελικά μεταλλάχθηκε σε ένα σαχλό κλισέ, ότι δηλαδή δεν θα πηγαίναμε ποτέ στρατό, να μπορέσει επιτέλους να υλοποιηθεί. Κι έτσι κανένας δεκαοχτάχρονος δεν θα βρεθεί απέναντι στη θανατερή σιωπή της σκοπιάς 2-4, δεν θα κρατήσει στα άμαθα χέρια του κανένα G-3, δεν θα αγωνιά για καμιά έφοδο κάποιου αόρατου εχθρού. Τα όνειρα των νέων δεν θα πάρουν αναβολή ξανά κι οι κουβέντες δεν θα σκεπάζονται από τις εκκωφαντικές βολές των πυροβόλων. Κι εμείς θα μπορούμε να τους λέμε στρατιωτικές ιστορίες, που στα αυτιά τους θα ακούγονται, ευτυχώς, παράλογες έως φαιδρές. Αλλά μέχρι εκεί....

Ανοίγει ο δρόμος, αλλά τα μυαλά μας δεν πρέπει να ξεστρατίσουν. Από κοντά περιμένουν όλα τα καλόπαιδα του εθνικού κορμού για να αρχίσουν τις εθνικιστικές σκληριές, τα φασιστικά αλυχτίσματα και τους σοβινιστικούς μυκηθμούς. Κάτι κρυπτοφασιστοειδή που κατοικοεδρεύουν στο ΔΗΚΟ, όσοι έκαναν Μαύρο επάγγελμα τους τα εθνικά εγερτήρια της συμφοράς, από κοντά και οι men in black για να κρατούν το ίσο στα κηρύγματα του μίσους. Τους φαντάζομαι να μαζεύουν έφηβους, να παρακινούν το ακροατήριο τους, άμαθους για την αιματοβαμμένη σύγχρονη Ιστορία αυτού του τόπου, ανυποψίαστους για το πρόστυχο πολιτικό παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη τους και να τους στέλνουν συνοδευόμενους από τους light χρυσαυγίτες που αποκτήσαμε στο νησί, για να διαμαρτυρηθούν για την υποχωρητικότητα, τον αφελληνισμό, τον Αττίλα 3, 4, 5 ½ και πάει λέγοντας.

Θα είμαστε και εμείς εκεί εκείνη τη μέρα – πρέπει! Οι αριστεροί, οι bloggers, οι προοδευτικοί, οι νεοκύπριοι, οι ανανήψαντες δεξιοί, οι νέοι, οι ευρωλιγούρηδες και όποιος άλλος έχει ένα καλό λόγο να είναι εκεί. Εμείς που δεν δρασκελίσαμε ποτέ αυτό το δρόμο, που δεν έχουμε ζώσα μνήμη από το άλλο μισό, εμείς που γαλουχηθήκαμε στα νάματα της φυλής και τα πεπρωμένα που ποτέ δεν εκπληρώνονται. Θα είμαστε εκεί γιατί είναι ένα χαρμόσυνο γεγονός, τα προεόρτια για αυτό που προσδοκούμε να ακολουθήσει. Γιατί αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά η αρχή κι όχι κάποιος σοβαρός ή τελεσφόρος σκοπός.

Και σε όλους αυτούς που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο, ένα μόνο έχω να πω, χωρίς ερειστική διάθεση, χωρίς καμιά προκλητικότητα: «Δεν θέλουμε φασίστες στη γιορτή μας».