Ο Μάριος τζαι ο Νίκος είχαν να ΄νταμωθούν που το γυμνάσιον

Την ιστορία τούτην έγραψα την που τον Σεττέβρην. Ως συνήθως εν έβρισκα τέλος. Παρακολουθώντας την μεγαλοψυχίαν των πολιτικών μας με τον ραδιομαραθώνιον ήβρα έναν. Αν μεν σας αρέσκει μπορείτε να το αλλάξετε στα σχόλια. (1500 λέξεις, 12-14 λεπτά δκιάβασμαν).



...
– Iντα καλά ρε φίλε. Να θωρείς κοτζιά μου άθρωπον ούλη μέρα έσσω να ποφυσά τζαι να πααίννει που το κκομπιούτερ στο κρεβάτιν τζαι που το κρεβάτιν στην τηλεόρασην είσαι καλά;

– Εν ίβρεν ακόμα δουλειάν ο γιος σου;

– Επήεν εις τον έναν θκυό μήνες, απόλυσεν τον. Επήεν εις τον άλλον τρεις, μόλις ετέλειωσεν η δοκιμαστική περίοδος, πάλε απόλυσεν τον. Εν εύκολον να ΄βρεις δουλειάν που να μεν έσιει συνασναστροφήν με πελάτες;

– Ιντα τέχνην έμαθεν; Έκαμνεν κάτι ειδικά μαθήματα έναν τζαιρόν. Βοηθά η κυβέρνηση για έτσι περιπτώσεις.

– Ποιά κυβέρνηση βρε Νίκο. Αν τους ακούαμεν τούτους, ούτε σκολείον εν ήταν να πέψουμεν το μωρόν. Την πρώτην φοράν που εκάμαν διάγνωσην, είπαν μας εν καθυστερημένον. Ήταν εν ήταν τριών χρονών. Αθθημούμαι την Μαρίαν ήταν να πεθάνει που το κάγριν της. Εγώ ποττέ δεν τους επίστεψα. Ίντα εν θωρείς το μωρόν σου αν εν καθυστερημένον. Απλά εν εμίλαν διότι εσκέφτετουν διαφορετικά.

– Μα εν τζαι εν τέλια αυτιστικός ο δικός σου;

– Εξαρτάται τι εννοείς άμαν λαλείς αυτιστικός. Αν εννοείς το να φακκά πάνω του, το να παουρίζει σαν το δαμάλιν που το παίρνουν να το σφάξουν, το να μεν ιμπόρει να έρτει σε επικοινωνίαν με τίποτε, τότε όι. Έσιει άλλους που έχουν σταυρόν πιο βαρετόν που τον δικόν μας να σηκώσουν. Αν εννοείς όμως το να νώθει πως διαλύεται, το να φαντάζεται το σώμαν του να χάννεται τζαι να γίνεται μια λάντα νερόν, το ότι το σύνορον που τον χωρίζει που τον κόσμον του παύει να υπάρχει τζαι τα πάντα που τον περιβάλλουν εισβάλλουν τον τζαι απειλούν τον, τότε ναι. Εν τέλια αυτιστικός. Άμαν συμβεί κάτι στο περιβάλλον του που δεν μπορεί να το αφομοιώσει, είναι αυτήν την μορφήν που πιάνει η αγωνία που τον κυβερνά.

– Καλά τζαι αντέχεις ρε φίλε. Τζαι δεν έσιει γιατριάν τούτον το πράμαν;

– Γιατριάν έσιει άμαν γιάνουν οι αθρώποι που τον περιβάλλουν. Αν δεν τον επαίρναμεν εις την Ολλανδίαν ήσιαν να νομίζουμεν ότι ακόμα ότι εν θα είσιεν καμιάν δυνατότηταν για ανέλιξην. Ώς πολλάτε που μας εστάθην το χωρκόν τζαι εκάμαν του τζειν΄ τον έρανον. Αλλιώς, με έναν μεροκάματον πού ήσιαν να τον βουρήσω. Έκατσεν μας 22 σιιλιάδες λίρες τότες, τζαι άλλα οι ψυχολόγοι δακάτω, τζαι άλλα τα μεροκάματα τα αδούλευτα. Αν δεν τον επιάνναμεν όμως που μιτσίν με τον τρόπον που πρέπει, ήσιαν ναν καθυστερημένος, όι διότι έτσι εγεννήθην, αλλά επειδή έτσι τον εκάμαμεν.

– Μα έκαμεν τζαι σχολείον κανονικόν έννεν;

– Ίντα ΄ν που ήταν να κάμουμεν. Είχαμεν άλλην επιλογήν; ‘Οταν εκάμαμεν την θεραπείαν τζαι εμάθαμεν να του οργανώνουμεν την ζωήν του, έππεσεν η αγωνία του μωρού τζαι άντεχεν τζαι το σχολείον. Άμαν μες το πρόγραμμαν της ημέρας του βρίσκει γνώριμα σημάθκια αναφοράς, δημιουργεί του έναν τεχνιτόν σύνορον με τον κόσμον γυρόν του τζαι λλιανίσκει του την αγωνίαν της διάλυσης.

– Καλάν άμαν του εξηγήσεις μιαν, θκυό, τρεις, εν καταλάβει;

– Αν ήταν ζήτημαν αντίληψης, εν θα ελαλούσαμεν ότι εν αυτιστικός τζαι εν θα θέλαμεν ούτε θεραπείαν, ούτε έρανον, τζαι ήταν να τζοιμούμαστιν τζαι την νύχταν. Ξέρεις το ότι δεκαπέντε χρόνια, δεν ετζοιμηθήκαμεν μιαν νύχταν που την δύσην ως την ανατολήν χωρίς διακοπήν. Το πολλύν πολλύν να ετζιοιμάτουν 4 ώρες. Όι πως τωρά τζοιμάτε παραπάνω δηλαδή, αλλά τωρά που μεγάλωσεν τυρανιέται μόνος του που τες αυπνίες. Άμαν τον πλυμηρίσει η αγωνία χάνεται τζαι γυρεύκει το όρια του. Για να καταλάβεις, τα μωρά τα αυτιστικά που φακκούν την κκελλέν τους πας τον τοίχον ή ακόμα τζείνα που τραβούν τες βούτσιες τους ως που να δούν το γιαίμαν τους να τρέξει, κάμνουν το για να νώσουν ότι η πέτσα τους τζαι τα κόκκαλα τους κρατούν καλά τζαι δεν θα διαλυθούν όπως έναν παγάκιν που λιώνει στον νήλιον. Ο Αλέξης μου στην αρκήν εφάκκαν τα πόθκια του χαμαί τζαι έσφιγγεν τα σιέρκα του τζαι το πρόσωπον του. Με την θεραπείαν, εκτός που μας εμάθαν εμάς να αποφέυγουμεν τες καταστάσεις που τον πανικοβάλλουν, εμάθαν τον να βρίσκει τρόπους να αντιμετωπίζει τον ποταμόν συναισθημάτων που τον καταπνίουν με κινήσεις, σπασμούς τζαι πράξεις που να μεν φοητσιάζουν τους συναθρώπους του. Που τζιαμέ άρκεψεν τζαι προσαρμόζετουν καλλύττερα στο σχολείον. Εσυνεργαστήκαν τζαι οι δασκάλοι εν η αλήθκεια. Ότι τους ελαλούσαν οι ψυχολόγοι εσυνεργάζουνταν. Επροσαρμόζουνταν τζείνοι στο προβλημαν του μωρού τζαι αποφέφκαν να του ζητούν να προσαρμοστεί τζείνος σε κάτι που δεν εμπόριεν. Ο πανικός πιάννει τον άμαν αλλάξει άρπα το πρόγραμμαν τζαι δεν ιξέρει τι να κάμει. Όπως καταλαβαίνεις, το πρόβλημαν είναι ότι όσον δεν ιξέρει τζείνος τι θα κάμει, τόσον δεν ιξέρουν οι άλλοι πον γυρόν του, ιδίως άμαν εν η πρώτη φορά πον να τους τύχει. Άλλοι πανικοβάλλουνται τζαι φωνάζουν άμπουλες τζαι αστυνομίες, άλλοι φωνάζουν παραπάνω που λλόου του, άλλοι μάχουμται να τον κολατζιέψουν. Είναι σαν να άφτει φωθκιά τζαι συ σύρνεις της πουπάνω πεζίναν για να την ισβήσεις.

– Καλάν τι πρέπει να κάμει ένας πον να του τύχει ναν δίπλα σε έτσι στιγμήν;

– Τίποτε. Ιδίως να μεν πανικοβληθείς. Τζαι να του μιλήσεις με τρόπον ξερόν, με δίχα να δείχνεις συναισθήματα. Να του δείξεις ότι εσύ δεν φοάσαι τζαι δεν τον απειλείς. Η ουσία όμως είναι τι μέτρα πιάννεις για να μεν ιφτάσεις στην κρίσην. Είσιεν μιαν δασκαλούν στην 5ήν του δημοτικού που κατάλαβεν το σύστημαν τζαι καλλύττερα τζαι που μάς. Ολόκληρην χρονιάν τζαι μιάν φοράν έπιασεν τον ο πανικός. Αν έβρει έναν τεθκοιον μάστρον θα είμαι ο πιο χαρούμενος άθρωπος του κόσμου

– Εν κκομπιουτεράς; Ίντα τέχνην ξέρει.

– Εν σχεδιαστής κατ΄ακρίβειαν. Τα κκομπιούτερ όμως εν η αδυναμία του. Παίζει τα πας τα δακτύλια του. Τζείνα εν οι φίλοι του. Με απειλούν τον με απειλεί τα. Με τζείνα μπόρει τζαι συναναστρέφεται δίχα πρόβλημαν. Όπως ε σχεδόν αδύνατον να έβρεις δουλειάν σχεδιαστής, ήβρεν δουλειάν σε μιαν ασφαλιστικήν εταιρίαν να τους συντηρεί τα λογισμικά τους. Εν κανεί πο΄ν δύσκολον να τους εξηγήσεις πως να τον χειριστούν, εν δύσκολον να έβρει τζαι την τέχνην που σπούδασεν.

– Καλάν ρε κουμπάρε, εν εδοκίμασες τίποτε μες την κυβέρνησην. Τωρά με την Ευρωπαϊκήν Ένωσην εν έχουν υποχρέωσην να πιάννουν έναν ποσοστόν αθρώπους με ειδικές ανάγγες;

– Ε βαριέσαι. Επήαμεν πρώτα στο Δήκο. Εψηφίσαμεν τους τζαι μιαν φοράν. Εν να τον σάσουν, εν να τον σάσουν. Σκατά, έτα τζιαμαί. Επήαμεν εις τον Χριστόφιαν. Εν να βοηθήσει, εν να βοηθήσει, το τέλος είπεν μας ότι εν μπορεί να κάμει τίποτε πέρα που τζείνα που του επιτρέπουν οι διαδικασίες. Μα ίντα διαδικασίες σιόρ. Τόσοι εσαστήκαν. Εν ο δικός μου πο΄ν ο παραπάνω. Ως τζαι στον συναγερμόν επήα. Ναί, ναι θα βοηθήσουμεν, θα βοηθήσουμεν. Στο τέλος είπαν μας ότι που τον τζαιρόν που δεν είναι ο Κληρίδης πρόεδρος δεν έχουν τζαι πολλά περιθώρια. Μαχούμαστιν τωρα με την Εδεκ. Αν καταφέρουμεν τίποτε τωρά πο΄ν συφτασμένοι με τες εκλογές, καλώς.

– Τζαι να σε βοηθήσουν ρε φίλε εν να τους ιψηφίσεις;

– Θα τους ιψηφίσω καλώ, γιατί όι. Τους άλλους εψήφισα τους τζαι εν με βοηθήσαν.

– Μα η ουσία εν τζαι εν να σε σάσουν μόνον εσέναν. Η ουσία είναι να έχουμεν έναν πολίτευμαν που να μας βάλλει εμάς που έχουμεν να φάμεν τζαι να πετάξουμεν να περάσουμεν που το ταμείον για να μπόρει το κράτος να βοηθά τζείνους που έχουν ανάγκην για να μεν ιθκιακονούν. Τζαι να σάσουν τον γιόν σου, τι ευχαρίστηση άμαν ιξέρεις ότι τα άλλα μωρά με το ίδιον προβλημαν θκιακονούν.

– Να τον σάσουν τον δικόν μου τζαι οι άλλοι ας τα έβρουν μόνοι τους. Ασπρίσαν τα μαλλιά σου ρε Νικόλα τζαι δεν άλλαξες κκελλέν. Ακόμα μιλάς μου όπως τον τζαιρόν που είμαστιν μαθητές τζαι έθελες να αλλάξεις τον κόσμον. Αθθυμάσαι που έθελες να με γράψεις μες την ΕΔΟΝ να αλλάξουμεν την κοινωνίαν; Έτα τζιαμέ. Κάμε επανάστασην. Ίνταν που περιμένεις; Ξεκίνα που το Χριστόφκιαν σου. Πέτου να μετεκπεδεύσει πεντέξι που την συνοπαρτζιάν των αστυνομικών που τον βουρούν που πίσω να τους κάμει κοινωνικούς λειτουργούς να γλέπουν τα μωρά με ειδικές ανάγκες. Πέ του τζαι του Κατσουρίδη να κάμει νόμον να φορολογήσουν τες λιμουζίνες να έβρουν κοντύλιν να επιμορφώσουν τους δασκάλους. Ήρτες να μου πεις να ψηφίσω τον Χριστόφκιαν να κάμει τον κόσμον πιο αθρώπινον; Παρέτα τους ρε Νικόλα. Άνοιξε τα μμάθκια σου τζιαι παρέτα τους. Εγώ εν να ψηφίσω τζείνον που ννα κάμει τη ζωήν του παιθκιού μου πιό αθρώπινην.

– Έ Μάριε φκάλε πόνημαν τζαι άκου ίνταν που θέλω να σου πώ.

– Ότι τζαι να μου πεις εγώ δεν τους ξαναψηφίζω.

– Φκάλε πόνημαν είπα σου τζαι άφης τα πολιτικά.

– Συμβαίνει τίποτε ρε; Ίνταν που ΄παθες τζαι ματσούκωσες;

...

– Έθελα να σε ρωτήσω ποιοί σας εσυστήσαν τους γιατρούς στην Ολλανδίαν. Ίνταλοϊς οργανωθήκετε να πάτε τζεικάτω. Πού εμεινίσκετε; Ίνταλοϊς εσυνεννοήστουν μες τα ιδρύματα ;

– Ίνταν που συνέβην ρε Νικόλα;

– Ο μιστσής μου εν τριών χρονών τζαι εν μιλά. Είπαν μας οι γιατροί ότι εν ακούει τίποτε. Η Αντρούλλα εν τους πιστεύκει ότι εν έσιει ελπίδαν τζαι θέλει να γυρευτούμεν τζαι έξω. Εγώ επήρα το απόφασην αλλά τζείνη εν κουρκάρει. Θέλει να κάμει θαύματα. Αφού οι άγιοι εν της ακούσαν, θέλει να πάμεν έξω.

– Γάματα. Άμαν σου έτυχεν λαχείον, είσαι ποσπασμένος.

– Έν εν εσού που μου λάλες ως πολλάτε που πήαιτε στην Ολλανδίαν;

– Άκου ρε Νίκο. Τηλεφώνα της Αντρούλλας τζαι πε της ότι εν να ΄ρκήσεις. Άνοιξεν έναν ρεμπεττάδικον εις το κέντρον, να πα να πιούμεν τον ούτσιαλιν μας τζαι να τραουδήσουμεν κλαίωντας για άλλα πράματα.