Χαμένη γενιά

Η γενιά μας, οι νέοι των ±30, είναι μια γενιά που συμπιέστηκε από την ιστορική συγκυρία σ’ αυτόν το τόπο. Θα ήταν η γενιά που θα έπαιρνε στις πλάτες της τη λύση του Κυπριακού και θα ξαναέγραφε, με διάθεση οργασμικής δημιουργίας, τη νέα ιστορία του τόπου μας. Μια ιστορία που δεν θα είχε καμιά σχέση με όσα είχε βιώσει προηγουμένως η χώρα μας, εξέλιξη που θα προϋπέθετε πολιτική φαντασία, θάρρος και δύναμη. Την ευκαιρία τη χάσαμε, λίγα χρόνια πριν. Και βέβαια κάποιος χρειάζεται δύο ζωές για να μάθει πως θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα, αν οι αποφάσεις ήταν διαφορετικές. Ωστόσο, αυτοί οι λογισμοί εγγράφονται στον ορίζοντα του αδύνατου και της ιστορικής υπόθεσης...

Οι νέοι άνθρωποι και οι δυνατότητες τους θάφτηκαν κάτω από το βόλεμα μιας γερασμένης ελίτ, που αναδείχθηκε, πλούτισε και γαντζώθηκε στην εξουσία εξαιτίας ακριβώς αυτής της ίδιας της ύπαρξης του Κυπριακού. Η κάστα αυτή αντιστέκεται λυσσαλέα σε κάθε βήμα προόδου και σε κάθε προοπτική αλλαγής της συνήθους πορείας των πραγμάτων. Όχι τυχαία, αφού χωρίς Κυπριακό, παύει να υπάρχει το raison d’ être της.

Σήμερα τα μέλη αυτής της ομάδας συνωθούνται γύρω από την υποψηφιότητα του κ. Παπαδόπουλου. Εδώ, ακριβώς, εντοπίζεται και η διαστροφή: αυτός ο βούρκος που για χρόνια πνίγει τον τόπο, τώρα περιτριγυρίζει έναν υποψήφιο ο οποίος ανεμίζει λάβαρα και σημαίες για τη σωτηρία του τόπου. Αναπόφευκτα, κάποια στιγμή θα βουλιάξει σ’ αυτόν...

Το δικαίωμα να ονειρευτούμε μια Κύπρο διαφορετική, να διανοηθούμε μια Κύπρο ΧΩΡΙΣ το πολιτικό της πρόβλημα, απαλλαγμένη από όσα τη βαραίνουν, δεν πρόκειται να το παραδώσουμε σε αυτούς που επιμένουν να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο εδώ και δεκαετίες και που έχουν μερίδιο στη σημερινή κατάντια.

Τα περασμένα 5 χρόνια στερηθήκαμε αυτά που αξίζαμε κι αυτά που θα έκαναν αυτή τη γενιά να βγάλει φτερά και να διεκδικήσει το μέλλον με αυτοπεποίθηση και ετοιμότητα για το θαυμαστό καινούργιο κόσμο που ανοιγόταν μπροστά της.

Πιστεύω ότι η άμεση προτεραιότητα μας πρέπει να είναι η άμεση απαλλαγή από τη συντήρηση του σημερινού Προέδρου. Μια τέτοια απαλλαγή θα σημαίνει και την απαλλαγή από τη δυσανεξία που επέδειξε προς την αντίθετη άποψη, απαλλαγή από τις μεθόδους που μετήλθε για να επιβάλλει τις απόψεις του, απαλλαγή από την περιρρέουσα οικονομική μπόχα των κολλητών, των γιων και των κουμπάρων, απαλλαγή από τη μονοθεματική εξωτερική πολιτική κι από την αλαζονική συμπεριφορά των κολαούζων της εξουσίας.

Δεν μπορώ να φανταστώ μια δεύτερη πενταετία στο ίδιο (και χειρότερο) μοτίβο που θα αποτελέσει και το οριστικό πισωγύρισμα για το οποίο θα απαιτηθούν πάρα πολλά χρόνια για να επανακάμψει από αυτό η Κύπρος.

Ίσως ακούγεται μελοδραματικό, ωστόσο, προσωπικά το πιστεύω: το αν θα καταγραφούμε οριστικά ως χαμένη γενιά θα το μάθουμε σε 16 μέρες. Με το σημερινό Πρόεδρο εκτός δευτέρου γύρου, μπορούμε να ξαναβρούμε αυτό που για χρόνια καταχωνιάσαμε βαθιά μέσα μας: να ονειρευτούμε δυνατά και πάλι!