I Tasso (uncut version)

Χάρης τον Axl που μου έστειλε το κείμενο σε word format παραθέτω ολόκληρο το κείμενο του "I Tasso".

Εγώ ο Τάσσος
(όπως λες «εγώ ο Κλαύδιος»).

Η αυτοβιογραφία μου


1. Γεννήθηκα το 1934. Είμαι 75 χρονών.

2. Απεφοίτησα το Παγκύπριο Γυμνάσιο.
Εσάρωσα όλα τα βραβεία εκτός από ένα – αυτό της μουσικής – το οποίο αρνήθηκε να μου δώσει ο Γυμνασιάρχης μ. Κωνσταντίνος Σπυριδάκης. Από τότε μέχρι που πέθανε δεν του ξαναμίλησα. Ούτε όταν είμαστε και οι δύο Υπουργοί στην πρώτη Κυβέρνηση Μακαρίου.

3. Εγώ απεφοίτησα τα “Inns of Court” σε 18 μήνες. Δηλαδή σε χρόνο ρεκόρ. Ελάχιστοι παγκοσμίως τελείωσαν τα Inns σε τόσο μικρό χρόνο.

4. Επέστρεψα στην Κύπρο και αναμείχθηκα στον αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959 δίπλα από γίγαντες σαν τον Μακάριο και τον Γρίβα. Είχα το ψευδώνυμο Δευκαλίων. Είχα ηγετική θέση στην ΕΟΚΑ - ΠΕΚΑ-ΑΝΕ – και ηγετικό ρόλο σε όλες τις αποφάσεις που αφορούσαν τους προδότες κομμουνιστές. Οι αριστεροί ετρέμανε στο άκουσμα του ονόματος μου εμένα του Δευκαλίωνα και πολλοί πλήρωσαν τις προδοσίες τους με τη ζωή τους.

5. Όταν φαγωθήκανε ο Μακάριος με τον Γρίβα, εγώ ευτυχώς έμεινα με τον Μακάριο και τον Γιωρκάτζη. Όταν φαγώθηκε και με τον Γιωρκάτζη ο Μακάριος, εγώ παρέμεινα με τον Μακάριο. Ο Γιωρκάτζης επλήρωσε την φιλοδοξία του με τη ζωή του.

6. Το 1959 κατά την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου στο Lancaster House ήμουν παρών. Ο Μακάριος είχε προσκαλέσει 40 προσωπικότητες της τότε εποχής εκτός εμένα και τον Γιατρό τον Λυσσαρίδη. Επήγαμε και οι δύο απρόσκλητοι και είμαστε οι μόνοι δύο που διαφωνήσαμε με τις συμφωνίες αυτές. Έκτοτε τις πολεμήσαμε με νύχια και με δόντια μέχρι που τον Δεκέμβριο του 1963 τις θάψαμε. Αν μετά από 42 χρόνια, το 2005, εδήλωσα δημόσια ότι οι συμφωνίες αυτές ήταν ευλογία και μακάρι να τις είχαμε και σήμερα δεν ωφείλεται σε μετάνοια και παραδοχή μου ότι είναι λίγη η κρίση μου (για να μη θεωρηθώ και επικίνδυνος). Ωφείλεται στο συγκινησιακό και συναισθηματικό της ηλικίας μου και στο γεγονός ότι το τέλος της επίγειας ζωής μου, όπως άλλων της ηλικίας μου, ίσως να είναι πολύ κοντά.

7. Έγινα Υπουργός σε ηλικία 24 ετών. Ποτέ κανένας δεν έγινε Υπουργός σε τέτοια ηλικία, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά Παγκοσμίως. Ίσως μόνο σε καμιά Αφρικανική μπανανία.
Είμαι ο Πατέρας του ταμείου Κοινωνικών ασφαλίσεων, σε ηλικία μόνο 25 χρονών. Είναι το μοναδικό ταμείο Παγκοσμίως που εδούλευε τέλεια, μέχρι που τα θαλάσσωσαν οι διάδοχοι μου.

8. Το 1960-1963 εσυμβούλευα τον Μακάριο στα νομικά – συνταγματικά προβλήματα, ο δε κολλητός μου γιατρός Λυσσαρίδης εσυμβούλευε τον Μακάριο στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και συμμαχιών. Ο μεν Λυσσαρίδης εσυμβούλευε τον Μακάριο να ενταχθούμε στους αδέσμευτους του Τρίτου Κόσμου (δεν ήταν πάντα υποτιμητικό να ανήκει κανείς στους τριτοκοσμικούς) και εκάναμε σύμμαχους τους μεγάλους Γκανταφι, Νασσερ, Τίτο, Νεχρού, Κενυατα και Μουγκαμπε της Ζιμπάμπουε ο οποίος – μάσιαλλα του – ακόμη κυβερνά. Ο Μακάριος ήταν πρώτος μεταξύ πρώτων. Ο αντιπρόεδρος Κουτσιουκ επέμενε να ενταχθούμε στο ΝΑΤΟ όμως εκεί ποιός θα ελογάριαζε την Κύπρο ή τον Μακάριο; εξ’άλλου δεν εδεχότανε ούτε το ΑΚΕΛ.

Στα Συνταγματικά ζητήματα ήμουν εγώ που εσυμβούλευα τον Μακάριο ότι μας εγέλασαν οι Τούρκοι διότι επήραν 30% των θέσεων στις δημόσιες υπηρεσίες και 40% των θέσεων στην αστυνομία. ΄Ηθελαν και ξεχωριστά Δημαρχεία. Εμάς μας επίεζαν οι αγωνιστές για διορισμούς, εστέλλαμε πιλιετούθκια στην Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας αλλά οι θέσεις ήταν κρατημένες για τους Τούρκους. Έπρεπε να αλλάξει το Σύνταγμα, οπωσδήποτε. Ετοίμασα 12 σημεία αλλαγών αλλά ο Μακάριος επέμενε να γίνουν 13 διότι ήταν ο τυχερός του αριθμός. Εστείλαμε τον μ. Σπύρο Κυπριανού να ρωτήσει τον Αγγλο Υπατο Αρμοστή αλλά δυστυχώς άλλα του είπε ο Εγγλέζος και άλλα κατάλαβε ο Σπύρος. Έτσι, υποβάλαμε τα 13 σημεία αλλά αποδείχθηκε τραγωδία η κίνηση αυτή. Εξεκίνησε η αιματοχυσία. Εκάναμε παραστρατιωτικές ομάδες με τον Γιωρκάτζη, τον Λυσσαρίδη και τον Σαμψών (εγώ δεν έκανα δικές μου ομάδες, ήμουνα όμως ο διανοούμενος εγκέφαλος της παρέας) και εθάψαμε πολλούς Τουρκοκύπριους ζωντανούς σε πηγάδια στο Παραλίμνι και αλλού. Παρολίγο να εισβάλει η Τουρκία.

9. Μαζί με τον Γιωρκατζη εκάναμε την Οργάνωση Ακρίτας με στόχο την Εθνοκάθαρση, δηλαδή είτε να σκοτώσουμε όλους τους Τούρκους είτε να φύγουν από την Κύπρο όλοι για να παραμείνει η Κύπρος Ελληνική. Ο Γιωρκάτζης ήταν αρχηγός, εγώ ήμουν υπαρχηγός. Μου άρεσε πάντα ο ρόλος του υπ. αρ. 2 όπου μπορείς με ασφάλεια να λες πάντα «ΟΧΙ» χωρίς να έχεις και τις ευθύνες της άρνησης αν κάτι πάει στραβά, εφ’σον τις ευθύνες τις έχει ο αρχηγός. (Εδώ που τα λέμε ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας ο οποίος έχει και την ευθύνη να λύσει το Κυπριακό, με όλα τα ρίσκα του αν κάτι πάει στραβά, δεν μου άρεσε αλλά επιεσθηκα και εδέχθηκα. Εξ’άλλου τί θα κάνα στα γεράματα μου; Να ενοχλώ στο γραφείο μου τους συνεργάτες μου ή να πήγαινα σπίτι μου στη Στράκκα με παρέα μια μπουκάλα ουίσκι στο χέρι;).

10. Ακολούθησαν οι βομβαρδισμοί της Τυλληρίας, μετά την κατάρρευση των συμφωνιών της Ζυρίχης. Θα μου πείτε ήταν επόμενο. Αντί να δουλέψουμε σωστά τις συμφωνίες της Ζυρίχης, που εκ των υστέρων ήταν ευλογία, τις πολεμήσαμε. Σας απαντώ:
Έτσι καιρούς, έτσι λόγια. Εκ των υστέρων όλοι κάνουν τους σοφούς. Τότε η ομάδα μας ήταν μερικοί άτεκνοι Καλογηροπαπάδες (που κι’αυτοί εφαγώθηκαν μεταξύ τους ύστερα από λίγα χρόνια), μερικοί δικηγόροι άσχετοι-αλλά στους στραβούς είμαστε οι μονόφθαλμοι-και κάμποσοι πρώην αγωνιστές της ΕΟΚΑ που ήταν είτε εθνικιστές είτε ήθελαν να κάνουν τους ήρωες. Ήταν και ο Γρίβας, άτεκνος και αυτός όπως και ο Λυσσαρίδης, ο Γιωργκάτζης, ο Εζεκίας Παπαϊωάννου και εγώ ανύπαντρος τότε, όλοι άτεκνοι, και εγυρεύαμε ποσκόλιο. Θα πείτε, καλά, ήταν σεξουαλικό το πρόβλημα της Κύπρου; Η ειλικρίνεια που με διακρίνει με υποχρεώνει να απαντήσω Ναι! Κατά μεγάλο βαθμό ήταν σεξουαλικό το πρόβλημα της Κύπρου. Αν είχαμε εμείς τότε εντυπωσιακές ελκυστικές συζύγους και παιδιά ίσως άλλο να ήταν το μέλλον σας εσάς και των παιδιών σας. Διότι θα χαμε για ποσκόλιο τις ωραίες συζύγους μας και τα παιδιά μας παρά να ψαχνόμαστε.

11. Μετά από την κατάρρευση της Ζυρίχης ακολούθησαν μέχρι το 1974 διάφορα σχέδια, το πιο επικίνδυνο όμως ήταν του Αμερικάνου Ατσεσον (ίσως ναταν και Εβραιοαμερικάνος Σιωνιστής, δεν θυμούμαι). Αυτός πρότεινε το 1964 να γίνει ΕΝΩΣΗ με την Ελλάδα όλης της Κύπρου αλλά να ενοικιαστεί μια στρατιωτική βάση στο ΝΑΤΟ με Τούρκο διοικητή στην Καρπασία για 50 χρόνια. Αυτά το 1964, δηλαδή με λήξη του ενοικίου το 2014.
Το απορρίψαμε ασυζητητί και κατεβάσαμε τους μαθητές και κάμποσες οργανώσεις στους δρόμους για διαδηλώσεις. Το είχε δεχθεί ο Γεώργιος Παπανδρέου και συγκρουστήκαμε μαζί του, παρασκηνιακά βέβαια.

Οι λόγοι της απόρριψης ήταν διάφοροι:

Πρώτον, μέχρι το 2014 δεν θα ζούσε κανείς από τη δική μας την γενιά. Ήταν πολλά τα 50 χρόνια.

Δεύτερον η προτεινόμενη ΕΝΩΣΗ δεν ήταν ιδεώδης διότι ήταν πολύ πιο εύκολο νάσαι Υπουργός στην Κύπρο παρά στην Αθήνα. «Κάλιο πρώτος στον Αγιο (Μαρίνο) παρά δεύτερος στην Ρώμη», είχε πει ο Μέγας Ιούλιος Καίσαρ. Θα μέναμε δηλαδή όλοι άνεργοι αν δεχόμαστε να λυθεί το Κυπριακό και να γίνει ΕΝΩΣΗ, με ποιους; Με την ψωροκώσταινα! Ο Μακάριος θα αποσυρόταν στην Αρχιεπισκοπή, ο Γρίβας θα εκαθότανε σπίτι του να πλήττει με την Κική και εμείς οι νεότεροι που είχαμε κάμει τον αγώνα, θα μέναμε εκτός νυμφώνος. Κανείς δεν θα γύριζε να μας δει. Τί δηλαδή, θα πιάναμε κούσπο;

12. Το 1974 έγινε το πραξικόπημα της Χούντας και ακολούθησε η Τούρκικη εισβολή. Είχε προηγηθεί για 4 χρόνια μια εμφυλιοπολεμική κατάσταση όπου ορισμένοι γαδάροι (συγγνώμη που χρησιμοποιώ ξανά την φράση αυτή, είπα να το κόψω αλλά μου έγινε συνήθειο η βρισιά αυτή που μάλλον προσβάλλει τους γαδάρους αντί αυτούς που βρίζω) πρώην της ΕΟΚΑ μετονομάστηκαν σε ΕΟΚΑ Β΄, έφεραν τον Γρίβα στην Κύπρο και άρχισαν να ανατινάζουν αστυνομικούς σταθμούς οι μεν και κοσμηματοπωλεία των συζύγων των ηγετών της ΕΟΚΑ Β΄ οι δε. Η Χούντα εκούρδισε τους τραγοπαπάδες Μητροπολίτες το 1972 εναντίον του τότε Εθνάρχη μας (του Μακαρίου δηλαδή) και η κατάσταση έγινε μύλος. Όπως τα είχαμε … αφοδεύσει (χέσει δηλαδή στα πολιτισμένα), ήταν επόμενο το πραξικόπημα και η εισβολή να επακολουθήσουν, θα μου πείτε. Εγώ τι φταίω; Εγώ ήμουν πάντα ο δεύτερος τη τάξει. Καθήκον μου ήταν να συμβουλεύω. Ας μη μου άκουαν αυτοί που συμβούλευα. Στο κάτω κάτω αυτοί αποφάσιζαν, όχι εγώ.

13. Μετά το 1974, όταν επέστρεψε ο Μακάριος στην Κύπρο από την προσωρινή εξορία στην οποία είχε φυγαδευθεί με τη βοήθεια των Εγγλέζων από τη βάση τους στο Ακρωτήρι, ο Κληρίδης ανέλαβε – και πάλιν δυστυχώς – σαν διαπραγματευτής.

Ήταν πάντα μέσα στα πόδια μας ο Κληρίδης. Αντί να ακολουθεί την πατριωτική γραμμή του Μακαρίου, του Λυσσαρίδη, εμένα και του Σπύρου για μακροχρόνιο αγώνα για να επανέλθουμε στις συμφωνίες Ζυρίχης, όπως επεδίωκε ο Μακάριος όταν επέστρεψε στην Κύπρο, αυτός μιλούσε στις Μπουάτ για Γεωγραφική Ομοσπονδία. Σχεδόν προδοσία, δηλαδή. Ετόλμησε ο Κληρίδης και έδωσε πρώτος τις προτάσεις μας και χάρτη στον Ντεκτάς με τη δικαιολογία ότι όσον εκαθυστερούσαμε, επαίζαμε το παιγνίδι του Ντεκτάς και ότι αν δεν λυόταν αμέσως το Κυπριακό, οι Τούρκοι θα σταθεροποιούσαν τις θέσεις τους. Ο Κληρίδης, μεταξύ μας έκανε πάντα τον Μεσσία και αυτό εγώ δεν το ανεχόμουνα.

Όταν ετόλμησε να δώσει πρώτος προτάσεις «του την έκατσα». Τον κατήγγειλα δημοσίως και αναγκάστηκε να υποβάλει παραίτηση. Ο Μακάριος με διόρισε αμέσως εμένα διαπραγματευτή και ο Ντεκτάς θεωρώντας ότι υποβαθμίζονται με μένα οι συνομιλίες (άκουσον – άκουσον), βρήκε αφορμή, αποσύρθηκε από συνομιλητής και διόρισε κάποιον άσχετο με όνομα Ουμίτ Σουλεϊμάν του οποίου το Ι.Q. ήταν το 50% του δικού μου. Τι να σας πω! Τον έπαιρνα και τον έφερνα άποτον. Θα μου πείτε «Ε, και; Έλυσες το Κυπριακό»; Σας απαντώ με ειλικρίνεια «ΟΧΙ». Όταν εξ’άλλου παίζεις πόκερ δεν ανοίγεις όλα τα χαρτιά σου αμέσως. Η θέση μου εμένα ήταν η ίδια με του σπουδαιότερου Έλληνα διπλωμάτη όλων των εποχών, του μακαρίτη Μιχάλη Δούντα, ο οποίος δυστυχώς απέθανε μόνος του χωρίς καμιά αναγνώριση. Οι θέσεις μας ήταν ότι έπρεπε με τους Τούρκους να παίζουμε κρυφτούλι, όπως ο γάτος με το ποντίκι (οι Τούρκοι ενόμιζαν ότι έπαιζαν ρόλο γάτου και εμείς ποντικιού, αλλά ήταν ανάποδα στην πραγματικότητα). Έπρεπε να τους κουράσουμε, έλεγε ο Δουντας, μέχρι η κατάσταση να εξελιχθεί σε μόνιμη διχοτόμηση επί του εδάφους. Αυτοί δηλαδή ποτζεί τζαί μείς ποδά.

14. Δυστυχώς εκείνη την εποχή κάποιοι δημοσιογράφοι (6 νομίζω) εδημιούργησαν την εφημερίδα «Σημερινή». Με πρωτοστάτη τον ικανότατο στην πέννα Χατζηκωστή μας κτυπούσανε συνέχεια και δεν άφηναν να προχωρήσουμε όπως τα είχαμε πει με τον Δούντα. Επηρέασαν και τον Μακάριο ο οποίος παγιδεύτηκε και υπέγραψε με τον Ντεκτάς περίγραμμα λύσης Γεωγραφικής Ομοσπονδίας, Φυσικά ο Χατζηκωστής τελικά έδιωξε τους 5 δημοσιογράφους – συνεταίρους του – και έκτοτε εδημιούργησε το μεγάλο εμπορικοεκδοτικό συγκρότημα ΔΙΑΣ του οποίου η γραμμή μεταλλάχθηκε στην γραμμή του Γκούρου μας, του μ. Δούντα. «Τζείνοι ποτζεί τζαί μεις ποδά». Ομως την ζημιά που έκανε τότε ο Χατζηκωστής με την γραμμή για διζωνική ομοσπονδία – εσυμφωνούσε σε όλα με τον Κληρίδη – την πληρώνουμε ακόμα σήμερα.

Στο σημείο αυτό πρέπει να σας μιλήσω για τις σχέσεις μου με τον Μακάριο από το 1960 ως την ημέρα που πέθανε. Με είχε σαν παιδί του. Ήμουνα ο μόνος που είχα άποψη ισχυρή και επίμονη, σε αντίθεση με τους άλλους της εποχής μας που έλεγαν πάντα «Μάλιστα Μακαριώτατε». Είχα πάντα αντίθετη άποψη για οποιοδήποτε ζήτημα. Και είχα και πειθώ. Μπορούσα να πωλήσω άμμο στους Σαουδάραβες και πάγο στους Εσκιμώους σε σημείο που ο Μακάριος με θαυμασμό μου έλεγε: «Αν δεν ήμουν ο Μακάριος με την τόση εξυπνάδα θα με έπειθες και μένα». Πάντα εύρισκα λάθη. Αν κάποιος στο Υπουργικό Συμβούλιο έλεγε «Να στείλουμε ρουκέτα στο φεγγάρι, να γίνουμε και μεις υπερδύναμη» τον αποστόμωνα ερωτώντας «Εσκέφθηκες τι θα γίνει αν η ρουκέτα αυτή στην επιστροφή της στην Κύπρο κουβαλήσει μικρόβια;» Και έτσι περνούσαμε, χωρίς να βγάζουμε αποφάσεις αν δεν συμφωνούσα και εγώ. Μύθος είχα γίνει σας λέω, μύθος και διάνοια.
Εδώ που τα λέμε ήμουν πάντα εριστικός και αντιδραστικός από το δημοτικό. Ήμουν μικροσκοπικός, σχεδόν μισκίνης, και οι γαδάροι οι συμμαθητές μου (ουπς, συγγνώμη, πάλιν μου φύγε) με έδερναν. Έτσι και εγώ έμαθα, για σκοπούς αυτοπροστασίας, να αντιδρώ και να διαφωνώ σε όλα για να τους εκδικούμαι. Και μου μείνε από τότε συνήθειο που το εκμεταλλεύτηκα επαγγελματικά σαν δικηγόρος.

Τις τακτικές μου αυτές μαζί με τον Μακάριο, τον Λυσσαρίδη και τον Σπύρο τις εφαρμόσαμε κατά κόρον εναντίον των Αγγλο Αμερικανών και της Τουρκίας με στόχο πάντα η άρνηση μας να τους κουράσει για να κερδίσουμε περισσότερα.
Ευτυχώς μόνο το 40% της Κύπρου εχάθηκε μέχρι σήμερα, ακριβώς επειδή υπήρξαμε διεκδικητικοί και αντιστασιακοί μέχρι πτώσης. Αν δεν εφαρμόζαμε τις τακτικές αυτές θα εχανόταν όλη η Κύπρος, νάστε σίγουροι.
Και σ’αυτούς τους εξυπνόβλακες που μας κατηγορούν τάχατες για ανίκανους, αλλοπρόσαλλους, ψεύτες και αναξιόπιστους και ότι κανείς στο εξωτερικό δεν μας πιστεύει πια απαντώ «Όποιος εν έξω του χορού, πολλά τραούδκια ξέρει. Μολών λαβέ! Κοπιάστε να μας μάθετε γράμματα». Έχουμε διασώσει το 60% της Κύπρου, τι άλλο θέλετε;

15. Και φθάνουμε αισίως στο 1978, όταν αφού απέθανε ο Μακάριος από καρδιακή (οι κατήγοροι του λεν «από τύψεις») ανέλαβε Πρόεδρος ο Σπύρος ο οποίος ήταν πράγματι κωλόφαρδος. Θα τον έδιωχνε στα Ηνωμένα Έθνη ο Μακάριος αλλά δεν πρόλαβε. Έγινε Πρόεδρος της Βουλής ο Σπύρος – μετά που εφάγαμε τον Κληρίδη – και δικαιωματικά εβρέθηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετά τον Μακάριο. Μετά τις 45 μέρες που προβλέπει το Σύνταγμα (παρόλο ότι το καταντήσαμε εκεί που το καταντήσαμε, ακόμα ωρισμένα άρθρα του Συντάγματος τα εφαρμόζαμε) και μετά από κάμποσα θέατρα όπου, ιμίσιη μου, απαγάγαν το γυιο του και εβγήκε με δάκρυα στην τηλεόραση και κλαψούριζε η Μιμή απεσύρθει ο Κληρίδης και εξελέγηκε χωρίς ανθυποψήφιο ο Σπύρος. Του βγάζω τον καπέλο του Σπύρου. Ήταν ο πρώτος διδάξας όσον αφορά δάκρυα και κλάψες από την τηλεόραση. Όχι μόνον εγώ αλλά και κοτζάμ Χίλαρυ τον μιμείται! Και νεκρός ενίκα που λέμε κι’ας ήταν Σπύρος και όχι Κίμων!

16. Μετά όμως κάτι του συνέβηκε του καημένου του Σπύρου. Έπαθε ψυχολογικά, υποψιαζόταν τους πάντες σαν συνωμότες, ακόμα και μένα και τον παρέα μου τον ιδιοκτήτη μιας ταβέρνας - που ήταν κάποτε της ΕΟΚΑ Β’- στην Αγία Νάπα όπου συχνάζαμε και κουτσοπίναμε, μαζί με τον Γερμαναρά τον Κουρπιουν (αυτός θύμιζε Ναζί πάντως), και μας κατηγόρησε ότι ετοιμαζόμαστε να τον ανατρέψουμε μαζί με τον Πρωθυπουργό της Βαυαρίας τον Yoseph Strauss. Ε! Δεν άντεξα και του τα έβγαλα όλα στην φόρα. Αν και δεν είναι του ήθους και του χαρακτήρα μου, αναγκάστηκα να διοχετεύσω κρυφά στις εφημερίδες τις συνταγές του με τα ψυχοφάρμακα που έπαιρνε! Μας είχε γελοιοποιήσει και μας είχε απομονώσει διεθνώς. Και ας φωνάζουν οι εχθροί μου ότι εγώ σήμερα μας έχω γελοιοποιήσει και απομονώσει χειρότερα από τον Σπύρο.
Αυτός όταν άνοιγε το στόμα του γελούσε όλη η Ευρώπη και ας μην είμαστε μέλη της Ε.Ε τότε! Σήμερα δεν γελούν τόσο όπως τότε με τον Σπύρο.

17. Πάει! Πέρασαν κι’αυτά. Ακολούθησε ο Γκουεγιάρ το 1984. Αναγκάστηκα να εκδώσω τον «Κήρυκα» για να πολεμήσω και εκείνο το βλακώδες σχέδιο λύσης. Τελικά έκλεισε ο Κήρυκας αλλά τόσο εσύγχυσα τον Σπύρο που είπε «πάσο». Δεν υπογράφω! Εχασα όμως πάρα πολλά λεφτά για να εκδίδω τον Κήρυκα που πωλούσε 500-1000 φύλλα την εβδομάδα.

18. Και εφθάσαμε στο 1989 όταν μας ήρθε ουρανοκατέβατος ο Γ. Βασιλείου. Αυτοί οι κουμουνιστές έχουν εξειδικευθεί να βρίσκουν αουτσάιντερς και να τους κάνουν Προέδρους. Εγώ τουλάχιστον είχα και 2% δικούς μου.
Παρολίγο να κκελιάσω επί Προεδρίας Βασιλείου. Τέτοιο φιλελευθερισμό, τέτοια ανοίγματα, τέτοιο μοντερνισμό! Δεν μας ξανάτυχε. ΄Ηθελε να το λύσει ο αφιλότιμος!

19. Αυτός, ο Βασιλείου είχε γωνιάσει τον Ντεκτάς με τις ιδέες Γκάλι. Ευτυχώς ο Κληρίδης, για να γραφτεί και αυτός στην ιστορία μας υποσχέθηκε, του Σπύρου, εμένα και του Λυσσαρίδη να θάψει τις ιδέες Γκάλι αν τον υποστηρίζαμε να εκλεγεί Πρόεδρος. Και εκλέγηκε. Και τον έθαψε τον Γκάλι. Στη δεύτερη πενταετία Κληρίδη όμως είχαμε την ατυχία να ξεσηκωθούν οι Τουρκοκύπριοι για να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση μαζί μας και χάσαμε τον Ντεκτάς. Τον φάγανε. Και μαζί του χάσαμε και τις δικαιολογίες γιατί δεν λυνότανε το Κυπριακό.

20. Τέλος πάντων εφθάσαμε στο 2003. Έκανα μια πανέξυπνη κίνηση που εσύμφερε πολύ στο ΑΚΕΛ και με εξέλεξαν Πρόεδρο.
Ατυχώς μας ήρθε το σχέδιο ΑΝΑΝ κεραμίδα την ίδια εποχή και με ανάγκασαν από το ΑΚΕΛ να διαλαλώ δεξιά και αριστερά ότι θα το δεχόμουνα αν εκλεγόμουνα Πρόεδρος. Το είχα πει και στον Γερμανό, τον Φεργοϊγκεν και αυτός με πίστεψε. Τι να έκανα; Εσείς τι θα κάνατε στην θέση μου; Εκλέγομαι, που λέτε, Πρόεδρος και αρχίζουν τα δύσκολα. Πως ξεφορτώνουμαι το σχέδιο ΑΝΑΝ που ήταν κάθετα ενάντια στην φιλοσοφία μου και του Δασκάλου Δούντα; Ο μόνος τρόπος, εσκέφθηκα, ήταν να τους μπλοφάρω όλους. Στο πόκερ ξέρετε – το παίζα το άτιμο στο Λονδίνο με τον Σπύρο, το Λέλλο, τον Μάρκο, τον Ρολάνδη – ήμουνα ατσίδας.

Λοιπόν, εσκέφθηκα να πάρω πρωτοβουλία, να ζητήσω από τον μαύρο τον ΑΝΑΝ να μας καλέσει με τον Ντεκτάς στη Νέα Υόρκη και να μας ζητήσει να το δεχτούμε. Take it or leave it που λέμε, διαφορετικά, διαμεσολάβηση. Εγώ, μπλοφατζής και δεινός διαπραγματευτής όπως τον Μακάριο, ήμουν σίγουρος ότι θα τα απέρριπτε όλα ο Ντεκτάς όπως πάντα, και νικηφόροι και τροπαιούχοι θα επιστρέφαμε στην Κύπρο χωρίς ΑΝΑΝ. Πάει το ΑΝΑΝ. Θα το σκότωνε ο Ντεκτάς, είχα σκεφθεί. Τα είχα σκεφθεί όλα εκτός από την κωλοφαρδία του Σπύρου για την οποία μιλήσαμε πιο πάνω, που δυστυχώς δεν είχα εγώ. Ο Ντεκτάς μας μπλόφαρε αυτός και εδέχθηκε το σχέδιο ΑΝΑΝ και μάλιστα με διαμεσολάβηση εφ’ολης της ύλης αντί με διαμεσολάβηση μόνον επί των κενών νομικών σημείων, όπως είχε προτείνει ο μαύρος στο σχέδιο του. Την πάθαμε παιδιά. Πήγαμε για μαλλί και φύγαμε κουρεμένοι. Αναγκάστηκα να επιστρέψω στην Κύπρο με την ουρά στα σκέλη και μετά να πάω στο Burgenstok και να χώνουμαι στα δωμάτια ή να βλέπω video με τον Καραμανλή όλη μέρα (αυτός είδε 17 ταινίες σε 5 ημέρες!).

Δεν διαπραγματεύτηκα, παιδιά. Έλειψα και 2-3 ημέρες στις Βρυξέλλες για σύνοδο κορυφής ιμίσιη μου των Ευρωπαίων ηγετών, παρόλο ότι δεν είχαμε ακόμα ενταχθεί, αλλά ο αφιλότιμος ο χρόνος δεν έλεγε να λείψει.

Είχα και τον Νίκαρο (όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του ή Χίτλερ όπως τον αποκαλούν ο Ρίκκος και ο Συλλούρης) να φωνάζει με τον Βασιλείου, τον Χριστόφια και τον Ιακώβου να δεχτούμε ότι οι Τουρκοκύπριοι θα παρέμεναν πλειοψηφία στο δικό τους κρατίδιο και να μη αγοράζονται περιουσίες για 15 χρόνια από τους Ελληνοκύπριους (κάτι σαν πρωτογενές δίκαιο το αποκαλούσαν) για να μας επιστρέψουν και την Καρπασία κάτω από Ελληνοκυπριακή διοίκηση, μαζί με το Βαρώσι, την Μόρφου και τα 60-70 χωριά που θα επιστρέφονταν. Στο ΑΝΑΝ 3 προβλεπόταν ότι ποτέ δεν θα ξεπερνούσαν οι εκ Τουρκίας και Ελλάδας το 5% του αντίστοιχου πληθυσμού του κάθε κρατιδίου. Θα επέστρεφαν, μας έλεγαν κάπου 90-100 χιλιάδες Έλληνες πίσω στα χωριά τους και θα είχαν δικαίωμα δεύτερης κατοικίας όλοι στα κατεχόμενα, αλλά θα ψήφιζαν σαν μέτοικοι, στην Ελληνοκυπριακή πλευρά. Bullshit! Όλα Bullshit!! Τίποτε παιδί μου. Τίποτε δεν δέχθηκα. Ήταν όλα μια μπλόφα. Ποιος εγγυόταν ότι θα εφαρμόζονταν όλα αυτά; Ο μαύρος Κόλιν Παουελ που έκανε τηλεφωνικές παρασυναγωγές με τον Χριστόφια;



ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Διαδίδουν ότι είμαι εμπαθής και μνησίκακος. Ότι δεν ξεχνώ. Απαντώ: Εν ο νους τους. Όταν ο Σπυριδάκης μου έκοψε ένα από τα βραβεία, τον εξέχασα αμέσως. Σαν να μην υπήρχε.
Λεν ότι είμαι ισχυρογνώμων, ανυποχώρητος. Και πάλιν ο νούς τους και ξεκόλλησεν. ΄Εκαμα τόσες υποχωρήσεις για την ένταξη της Τουρκίας μετά το καταραμένο ΑΝΑΝ που σχεδόν να με πουν και Τουρκόφιλο.

Με κατηγορούν ότι ποτέ δεν παραδέχομαι τα λάθη μου, Απαντώ: Για να παραδεχθώ λάθη μου πρέπει να κάμω λάθη. Ας μου πει ένας σοφός τα λάθη μου.

Με κατηγορούν ότι έθαψα και το Βαρώσι μαζί με τον Λυσσαρίδη όταν φωνάζαμε για Αμμοχωστοποίηση του Κυπριακού και για τις πέντε γειτονιές του Βαρωσιού το 1978 όταν απορρίπταμε το Αγγλο- Καναδό-Αμερικανικό σχέδιο. Με κατηγορούν ότι δεν διαπραγματεύθηκα καθόλου το ΑΝΑΝ 3 στο Μπουργκενστοκ, ότι εκρυβόμουν να μη συνομιλήσω, ότι σκόπιμα εχειροτέρεψα το Αναν 3 που παρέλαβα από τον Κληρίδη για να μη γίνει αποδεκτό. Με κατηγορούν ότι έχασα την Καρπασία στην άρνηση μου να συνομιλήσω. Απαντώ: Ναι! Όλα αυτά έγιναν. Διότι επίστευα και πιστεύω ότι θα βρούμε καλύτερη ευκαιρία. Είμαι βέβαιος και το είπα και σε ιδιωτικές συναντήσεις με αντιπροσωπείες οργανώσεων όταν με ερωτούσαν «ποιο σχέδιο έχω στο μυαλό, τι θα γίνει»; Απαντούσα έντιμα, όπως πάντα, ότι «δεν ξέρω, ίσως μια μέρα γίνει σεισμός, ίσως ανοίξει η γη και πάρει την Τουρκία κάτω για να ησυχάσουμε».

Ανάμεσα στις ατάκες μου για μη λύση ήταν και η περίφημη «Αφέντες στο Βορρά και συνέταιροι στον Νότο». ΄Ηταν η καλύτερη μου ατάκα αυτή διότι κανένας προηγούμενος μου Πρόεδρος δεν ετολμούσε να προχωρήσει σε ειλικρινείς συνομιλίες για λύση διότι εγώ τους τάψαλλα συνεχώς. «Θα τους κάνετε αφέντες στο Βορρά και συνέταιρους στο Νότο» αν τολμήσετε να υπογράψετε. Και έτσι εκουντούσαμε τον χρόνο προς το δόγμα του Γκούρου μας, δηλαδή «τζείνοι ποτζεί τζαι μείς ποδά».

Είμαι σίγουρος ότι οποιοσδήποτε άλλος σοβαρός, αξιόπιστος και ικανός Πρόεδρος τα ίδια θα έκανε αν ήταν στη θέση μου αν του επασαρίσκαν και αυτού μιαν πατάτα βραστή στο χέρι την ημέρα που εκλέγεται Πρόεδρος.
Καλά τα κατάφερα!
Οι έποικοι δεν έχουν ξεπεράσει τις 400,000 ακόμα και αντίθετα με τις προβλέψεις του Λιλλήκκα δεν έχουν κτισθεί ακόμα όλες οι Ελληνοκυπριακές περιουσίες.
Δεν συμφωνώ ότι θα γίνουν ένα εκατομμύριο οι Τούρκοι, όπως φωνάζουν μερικοί χέσηδες. Εξ’άλλου, αν γίνουν, θα γίνουμε και μείς ενάμισυ εκατομμύριο, διότι στην επόμενη πενταετία μου, μέχρι να γίνω 80 χρονών, θα έχω περάσει νομοσχέδιο για να πληρώνεστε όλοι, νέοι-γέροι, ΛΚ100 για κάθε ανεπιτυχή σεξουαλική συνεύρεση και ΛΚ20,000 για κάθε επιτυχή σεξουαλική συνεύρεση που θα παράξει νέους πολίτες που θα γαλουχηθούν στα νάματα του Ελληνισμού.

Για όλα τα πιο πάνω που τόσο ειλικρινά αλλά σύντομα περιέγραψα και που θα ενσωματωθούν στην ογκώδη αυτοβιογραφία μου, που ήδη έχω αναθέσει, ζητώ Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ την ψήφο σου.
Ψηφίστε με για να σας δοξάσω και να με δοξάσετε.


Τάσσος Παπαδόπουλος

Επιλογή Εμπιστοσύνης √