Η αγάπη κύκλους κάνει.

Ένα από τα πιο εύηχα μηνύματα ηρωικής αντίστασης που προβάλλει ο Τάσσος Παπαδόπουλος είναι η επιμονή του στην απόρριψη κάθε μορφής επιδιαιτησίας.

Επιδιαιτησία είναι η αποδοχή από τα δύο μέρη ότι σε περίπτωση αποτυχίας επίτευξης συμφωνίας, ένα τρίτο μέρος αναλαμβάνει να αποφανθεί για την τελική μορφή του διακανονισμού. Tο 2004, το τρίτο μέρος που ανέλαβε να συμπληρώσει τα κενά της ασυμφωνίας των δύο μερών ήταν ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Χρησιμοποιώντας την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ο Τάσσος Παπαδόπουλος εδραίωσε στο κοινό αίσθημα ότι η επιδιαιτησία ισούται με αδικία, και ότι τα τρίτα μέρη είναι εμφανώς προκατειλημμένα εναντίον της Ελληνοκυπριακής κοινότητας.

Ας γίνει δεχτό (για χάρην της συζήτησης και μόνο) ότι όντως τα τρίτα μέρη ειναι πασιφανώς προκατειλημμένα και ενεργούν μηχανορραφικά στον επιδιαιτητικό τους ρόλο, εκπονώντας αποτελέσματα αρνητικά για την Ελληνοκυπριακή πλευρά.

Μέσα από αυτό το φακό αξίζει να εξεταστεί τότε και ο νομικισμός, που αποτελει τον βασικό πυλώνα της πολιτικής του Τάσσου Παπαδόπουλου στο Κυπριακό. Η ξεκάθαρη προσκόλληση του Τάσσου Παπαδόπουλου και των υποστηρικτών του στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, το Κεκτημένο και τη δικαστηριακή οδό επίλυσης διαφορών, τόσο σε διακρατικό επίπεδο, όσο και σε προσωπικό. Το σκεπτικό της συγκεκριμένης πολιτικής είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση διέπεται από αρχές και αξίες, που έχουν με τη σειρά τους γεννήσει μια σειρά από νομοθετήματα, τα οποία τα όλοι οφείλουν να σέβονται. Χρησιμοποιείται δηλαδή η νομική βάση που απορρέει από το κεκτημένο για τη διεκδίκηση αυτών που διασφαλίζει.

Στην ουσία η πολιτική Τάσσου Παπαδόπουλου είναι ότι δε χρειάζεται τα δύο μέρη να συμφωνήσουν στις δύσκολες πτυχές του Κυπριακού, αφού αυτές θα καθοριστούν (υπέρ μας, θα έλεγε μάλλον ο ίδιος) μέσα από τις δικαστικές διαδικασίες που προσφέρει το ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο. Αυτή η τακτική ίσως και να είναι λογικοφανής. Σίγουρα δίνει την εντύπωση μιας σχεδόν μαθηματικής στρατηγικής.

Στην πραγματικότητα, είναι αντιφατική στην ουσία και τον ορισμό της. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος από τη μια δηλώνει ότι η επιδιαιτησία είναι άκρως αρνητική για την ελληνοκυπριακή πλευρά λόγω της ακραιφνούς προκατάλειψης των ξένων υπέρ της Τουρκίας. Οι ξένοι αυτοί δεν είναι άλλοι από τον ΟΗΕ και την ΕΕ, που πίεσαν ανίερα το λαό να αποδεχθεί την προταση λύσης που προέκυψε με δική τους επιδιαιτησία. Από την άλλη, η στρατηγική του για το Κυπριακό είναι να οδηγήσει τη διαδικασία στα διεθνή δικαστήρια και να αφήσει τους ίδιους ξένους να αποφανθούν για τις σοβαρότερες πτυχές του Κυπριακού. Οι αρχές και οι αξίες της ΕΕ δεν τη σταμάτησαν από το να υποστηρίξουν ένθερμα και ανοικτά το σχέδιο Ανάν και να φερθούν εκδικητικά μετά την απόρριψη του, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο θα υποχρεωθούν να στηρίξουν την ελληνοκυπριακή πλευρά στα δικαστήρια.

Τελικά ο Τάσσος Παπαδόπουλος δέχεται επιδιαιτησία πολύ χειρότερη από αυτή του σχεδίου Ανάν. Στην περίπτωση του σχεδίου Ανάν η επιδιαιτησία δεν ήταν δεσμευτική, αφού ο λαός απέρριψε το σχέδιο, ενταφιάζοντας το. Στην περίπτωση των Ευρωπαϊκών δικαστηρίων δεν υπάρχουν δημοψηφίσματα. Οι αποφάσεις τους είναι δεσμευτικές και εκτελεστέες. Όταν το ΕΔΑΔ εγκρίνει την Επιτροπή Αποζημιώσεων που έχει συσταθεί στο βορρά, η Κυπριακή Δημοκρατία θα πρέπει να παραδεχτεί ότι επιβάλλεται πλέον οι Ελληνοκύπριοι να προσφεύγουν στην εν λόγω Επιτροπή πριν να δικαιούνται να αποταθούν στο ΕΔΑΔ. Όταν το ΕΔΑΔ εγκρίνει την ανταλλαγή περιουσιών στην περίπτωση Τύμβιου, η Κυπριακή Δημοκρατία θα δεσμεύεται από την απόφαση να επιτρέψει όλες τις ανταλλαγές περιουσίας που θα ακολουθήσουν. Όταν το ΕΔΑΔ θα αποφασίζει (κατά πάσα πιθανότητα αρνητικά) για τον Κηδεμόνα Τουρκοκυπριακών Περιουσιών, η Κυπριακή Κυβέρνηση θα δεσμεύεται αμέσως από την απόφαση αυτή.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, που φωνασκεί για το εκδικητικό μένος των ξένων, έχει ως στρατηγική του στο Κυπριακό την άνευ όρων αποδοχή της δεσμευτικής επιδιαιτησίας των ξένων δικαστών. Κατά τα άλλα ωρύεται καθημερινά για τη μη δεσμευτική επιδιαιτησία του ΟΗΕ που δεν έπρεπε να αποδεχθούμε στη Νέα Υόρκη.