22.2.08

ΛΕΥΚΟ - ΑΠΟΧΗ


Αφιερωμενο στον Acera

«Κύριε, όχι μ’ αυτούς.
Ας γίνει αλλιώς το θέλημά Σου»
Υστερόγραφο, Γ. Σεφέρης


Πως φτάσαμε εδώ, στη μεγάλη αρένα, δεν το θυμάμαι. Και ούτε που έχει πια σημασία. Άλλοι ήλθαμε εθελοντικά, άλλοι «δι’ επαγγελματικούς λόγους», άλλοι πισθάγκωνα δεμένοι κι οι πιο αφελείς πιστεύοντας πως πάμε σε γιορτή. Στοιχισμένοι πίσω από τον Κασουλίδη, με τα εθνικόφρονα σωματεία, τον Αρχιεπίσκοπο, τους αγωνιστές και τους απογόνους τους. Ζυγισμένοι πίσω από το Χριστόφια, παρέα με το ΔΗΚΟ, τα 3 Υπουργεία, την ΟΜΟΝΟΙΑ, τον κ. Νικολάου. Από τον αυτοκρατορικό θρόνο ο Τάσσος χασκογελάει με την πολιτική παρτούζα. Καλωσορίσατε στο 1950!
Και τώρα είμαστε όλοι μέσα, αριστεροί της πλάκας και οι δεξιοί της σημαίας, οι χριστιανοί και τα λιοντάρια, οι μέτοικοι και οι μετανάστες, οι δεσμώτες και οι δεσμοφύλακες, οι πραίτορες, οι αρχιερείς, οι γενικοί γραμματείς, οι λακέδες μαζί με τους αιχμαλώτους, τους είλωτες, τους μουζίκους, τους ισοβίτες, τα κλεφτρόνια, τα πρεζόνια, τους άνεργους. Όλοι θεατές, όλοι μελλοθάνατοι. Όλοι εναντίον όλων.
Πρώην σύμμαχοι, ομόδοξοι και ομοϊδεάτες, ομόσταυλοι και ομοιοπαθείς αλληλοσφάζονται με τον πιο άγριο τρόπο. Ούτε τον αντίπαλό σου δεν μπορείς πλέον να επιλέξεις. Παντού διεξάγονται κωμικοτραγικές μάχες. Μάχες γελοίες. Μάχες μεταξύ γελωτοποιών και κλόουν. Εκδίδονται ετυμηγορίες και συνοπτικές αποφάσεις, στα γρήγορα, στο ποδάρι. «Θα σε σφάξω πριν σφαγώ. Θα σε σφάξω επειδή όλοι σφάζουν. Θα θυμηθώ τι είχες κάνει πριν δέκα χρόνια, πριν πέντε, πριν δεκαπέντε αιώνες». «Με την ίδια λύσσα θα σου επιτεθώ είτε είσαι μαρίδα είτε καρχαρίας. Είτε δημόσιος υπάλληλος είτε ιδιώτης».
Όσοι βρέθηκαν για κάποιο λόγο, κάποια εποχή «απ’ έξω», αυτοί είναι οι πιο αιμοσταγείς! «Τιμωρούν» τους «μέσα». Τώρα όλοι είναι «μέσα» και όλοι θέλουν να βγάλουν τον άλλον από τη μέση. Επικαλούμενοι κάποια παλιά ιστορία –ή την ίδια την Ιστορία. Ο καθένας θυμάται μια παλιά βεντέτα. Κι αν δεν θυμάται την εφευρίσκει. Κι αν δεν μπορεί να την εφεύρει, δεν αναζητά καν έναν λόγο, μια αφορμή, αρκεί που βρέθηκε κάποιος απέναντί του και του χιμάει. Πριν καν ακουστεί η απειλή, έχει αρχίσει το μαχαίρωμα. Όπου φτάνει η σπάθα, η λόγχη ή το ξίφος του καθενός. Άλλος το βυθίζει στα έντερα, άλλος στο μάτι, άλλος στην καρωτίδα, άλλος θα κόψει ένα αφτί –και κανείς δεν θα το πάρει από κάτω να το ξανακολλήσει. Λαλούν και ξαναλαλούν οι πετεινοί. Και μια και δυο και τρεις. Και χίλιες δεκατρείς φορές. Όσες και οι αρνήσεις.
Κόκκινη λάσπη. Αίμα και άμμος και σπέρμα και σκατά και εντόσθια χυμένα. Κάποιοι περιφέρονται με δύο κομμένα κεφάλια στο χέρι, άλλοι με άλλα μέλη, άλλοι φτιάχνουν κολιέ με κομμένα αυτιά. Κι ύστερα από λίγο πέφτουν και οι ίδιοι από χτύπημα ύπουλο, από πίσω. Κάποιος, που και που, σηκώνει φωνή: «Σταματήστε! Δεν πάει άλλο!». Αυτός τρώει τις περισσότερες μαχαιριές, τσεκουριές, μπαλταδιές, σφυριές. Τον πολτοποιούν με ένα: «Πως τολμάς, ρε αρχίδι;».
Κάποιοι αυτοκτονούν, ενώ έχουν ήδη καρφωμένο ένα στιλέτο στην πλάτη. Άλλοι αποκόπτουν τα γεννητικά τους όργανα και τα πετούν στο πρόσωπο κάποιου απέναντι. Άλλοι κάνουν προτάσεις για απόδραση από το στάδιο, παίρνοντας θέση πίσω από τα μυδράλια. Κι άλλοι κλαίνε και κλαίγονται την ίδια στιγμή που ξεριζώνουν μια καρδιά με τα δάχτυλά τους. Μεγαλύτερη αμαρτία: η επιβίωση. Όποιος το διαπράττει τιμωρείται αμείλικτα. «Διότι τα κατάφερε να επιζήσει!». Οι κάμερες καταγράφουν τη σφαγή ενώ την ίδια στιγμή την προβάλλουν στις μεγάλες οθόνες πάνω από την αρένα. Άρτος πασπαλισμένος με παχιές στρώσεις σπέρματος και θέαμα. Όλοι εναντίον όλων. Παίρνοντας «μάτι» το debate της ίδιας μας της παρακμής.
Αυτές οι εκλογές δεν έχουν πια τίποτα που να με αφορά. Όπως είπε και ο πρωταγωνιστής στο Trainspotting: “I choose not to choose...”

(πειραγμενο κειμενο του naftilou)

12 comments:

Aceras Anthropophorum said...

Σύντροφε ΜΟΥ ουδέποτε αμφισβήτησα αυτήν την ιδιότηταν που σου απέδωσεν η καρδιά διαβάζοντας αυτά που γράφεις. Ούτε καν σε συνάντησα ποτέ αλλά είναι σαν να σε ξέρω από πάντα.

Τζαι να ξέρεις, αυτά που κάμνουμεν τζαι αυτά που λαλούμεν δεν είναι άχρηστα του αέρα. Εάν οι Τούτσοι τζαι οι Ούττου Άνθρωποι είχαν λόγο τζαι δομές που τον προστατεύουν (όπως εμείς τα τελευταία χρόνια), δεν θα έφτανναν τζει που εφτάσαν. Αν επρόσεξες οι ππάλες εμπήκαν στα θηκάρια μετά την αντίδρασην των πολιτών που ίσως εκαταγραφτήκαν που τες πρώτες κυλιώμενες δημοσκοτίσεις που ίσως ανησυχήσαν επικοινωνιολόγους.

Είμαι σίγουρος ότι η ύπαρξη μας τζαι μόνον αποτρέπει δυνητικά τέρατα να περάσουν τες φαντασιώσεις τους στην στην πράξη τζαι να λιθοβολήσουν (ξανά) με πραγματικές πέτρες Άνθρωπον τζαι να τον σκοτώσουν πουκάτω που εύκαλυπτον νεκκλησιάς. Ούτε τζαι χωρκόν ολόκληρον αλλοθρήσκων θα σφάξουν ξανά. Δεν μπορούν πλέον, τζαι πρέπει να διαφυλάξουμεν, όχι μόνον την ύπαρξην μας, αλλά τζαι τες κοινωνικοπολιτικές δομές που της επιτρέπουν να ζει.

Την κυριακή θα πάω στο Καβο Γρέκο να φωτογραφίσω άγριαν φύση. Θέλεις να έρτεις να πα να θκιανευτούμεν μαζί τζαι να τα πούμε που κοντά;

Anonymous said...

Με την αγωνία που είναι διάχυτη σε ολόκληρη την Κύπρο, ότι δηλαδή υπάρχει πιθανότητα και μάλιστα αρκετά ισχυρή να φάμε στην μάππα τον Κασουλίδη για Πρόεδρο μας για την επόμενη 5ετία, θέλω να ρωτήσω πολύ σοβαρά (κι ας μην τρέξουν τα φανατικά "προλεταριάκια" να πουν την άκομψες εξυπνάδες τους) αν στην περίπτωση αυτή, άξιζε πραγματικά τον κόπο να γίνει όλο αυτό το πολιτικό αλαλούμ, να φύγει το ΑΚΕΛ από την κυβέρνηση (που όπως αποδεικνύετε αυτή την βδομάδα και όχι από την προηγούμενη, δεν ήταν και τόσο κακή όσο παρουσιάστηκε), να χαλάσει μια συμμαχία κομμάτων που εκ των πραγμάτων βοηθούσε το λαό, έδινε εχέγγυα και κρατούσε τις ισορροπίες, και είχε όλες τις προοπτικές να συνεχίσει;
Ρωτώ, γιατί η ώρα που όλοι θα κριθούμε για τις πράξεις μας είναι κοντά. ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ βρέθηκαν και πάλι μαζί. Λογικά αφού όλοι αυτοί έχουν πάνω από 61%, θα πρέπει να εκλεγεί ο Χριστόφιας.
Θα είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Αν μας προκύψει Κασουλίδης, τι σκατά κάνουμε;
Φτου κι από την αρχή.
Καταλαβαίνω ότι δεν είναι σήμερα η ώρα να κάνουμε αυτές τις συζητήσεις.
Κι ελπίζω να μην χρειαστεί να τις κάνουμε από Δευτέρας.
Έκκληση λοιπόν σε όλους που δηλώνουν αποχές, λευκά και άκυρα, σε αυτούς που ψήφισαν Τάσσο την περ. Κυριακή να κάνουν δεύτερες και πιο σοβαρές σκέψεις.
Τώρα δεν είναι η ώρα για θυμούς και παράπονα.
Τώρα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά, πολύ σοβαρά ότι αν δεν ψηφίσουμε Χριστόφια θα μας προκύψει ο Κασουλίδης, ο Αναστασιάδης, ο Θεμιστοκλέους, ο Ττίμης και ο Χάσικος.
Όχι πάλε ρε παιδιά.
Για το όνομα του Θεού...

gregoris said...

παραθέτω αποσπασμάτα από ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο προβληματισμού που έλαβα με ήμεηλ
"...1.Μπορεί να κατηγορήσει κάποιος τον Χριστοφια ότι έκανε λάθη. Αλλά ο κ. Κασουλιδης πάει με όλα, και λέει τα πάντα για να αποκτήσει την καρέκλα. Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια βασική αρχή πίσω από την προσπάθεια του. Την μια είναι ευρωπαίος, την άλλη προωθεί τον εθνικισμό της "ελληνικής" Κύπρου – ακόμα και κόντρα στον πρόεδρο του κόμματος του. Από την μια λέει ότι είχε τον Τσε Γκουεβαρα στο φοιτητικό του δωμάτιο – από την άλλη είναι σαφές ότι έχει ενορχηστρώσει μια χυδαία αντικομουνιστική εκστρατεία μέσω sms που θυμίζει 21η Απριλίου. Με βάση ποια λογική μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι αυτός ο άνθρωπος θα θελήσει την λύση άμα κάτσει στην καρέκλα; Ο Κασουλιδης δεν φαίνεται να έχει αρχές πέρα από την επιθυμία για εξουσία. Και δεν είναι καν θέμα αυτής της συγκυρίας. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήταν στην διαπραγματευτική ομάδα για το σχέδιο Αναν, αλλά όταν είδε ότι δεν θα περνούσε, κρύφτηκε και άφησε τον Αναστασιαδη να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. Και ύστερα βέβαια [όταν είναι βολικό για τους ψήφους] αποκαλεί τον Κληριδη «πνευματικό του πατέρα».
2.Η ανάγκη δημοκρατικής μεταμόρφωσης και όχι απλά αλλαγής ελίτ. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι ο κ. Κασουλιδης είναι απλά καιροσκόπος, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι δυστυχώς έτσι είναι οι μάζες της δεξιάς – χρειάζονται μια δόση εθνικιστικού φανατισμού για να κινητοποιηθούν. Όμως η δεξιά δεν είναι μόνο οι ακροδεξιοί και είναι καιρός οι φιλελεύθεροι του ΔΗΣΥ να αναλάβουν [και να διαχωρίσουν] τις ευθύνες τους. Το 93 ο Κληριδης ναυάγησε τις ιδέες Γκαλι για να εκλεγεί στην εξουσία. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν υπολόγισε ότι μετά από την απώλεια εκείνης της ευκαιρίας θα έπαιρνε 10 χρόνια να ξαναεμφανιστεί ένα άνοιγμα. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι ότι το ΔΗΚΟ τότε τον υποχρέωσε να κάνει κάτι. Ο Κληριδης τους έδωσε υπουργεία αλλά έκανε ότι ήθελε – τους 62 τους επαναπροσέλαβε άσχετο με το τι έλεγε το ΔΗΚΟ, ενώ τον Κυπριανού τον κορόιδευε μέχρι το φθινόπωρο του 97 ότι το σκεφτόταν, τάχα μου, αν θα ξαναέβαλε υποψηφιότητα. Στο κυπριακό όμως η ευκαιρία χάθηκε με τις εκλογές του 93 – ο Ντενκτας απλά εκμεταλλεύτηκε την συγκυρία για να καθυστερήσει την συζήτηση μέχρι που ο Γκαλι εγκατέλειψε την προσπάθεια. Όμως σε σχέση με το κυπριακό η διακυβέρνηση Κληριδη προκάλεσε ένα βαθύτερο πρόβλημα το οποίο πληρώσαμε όλοι [συνειδητά η μη] – και το οποίο απεικονίστηκε το 2004. Μετέτρεψε την εσωτερική διακυβέρνηση σε ένα είδος πολιτικής φεουδαρχίας όπου διάφοροι βαρόνοι της δεξιάς έκαναν προσωπική πολιτική σε κάθε υπουργείο /τομεα. Έτσι, λ.χ. παρέδωσε την παιδεία στον πιο χυδαίο εθνικισμό, ενώ κατά περιόδους και οι υπόλοιποι βαρόνοι στους οποίους είχε παραδώσει την εξουσία φόρτιζαν την κοινωνία με εθνικιστικές υστερίες για τα δικά τους συγκυριακά συμφέροντα. Έτσι από τον Βασιλείου που πήρε μόνος του 44% με βάση την λύση και τις ιδέες Γκαλι, φτάσαμε στο 24% του δημοψηφίσματος. Η κοινωνία είχε περάσει Δερυνειες, πυραύλους αλλά και τα καθημερινά σκάνδαλα μιας περιόδου που την οδήγησαν σε μια βαθύτατη καχυποψία για την κληρονομιά της διακυβέρνησης Κληριδη. Το ζήτημα είναι, κατά συνέπεια, βαθύτερο. Μερικοί νομίζουν ότι το θέμα είναι απλά να υπογραφεί μια λύση. Και το 1960 και το 2004 δείχνουν ότι αυτή η αντίληψη είναι ριζικά λανθασμένη. Μια λύση μπορεί να υπάρξει μόνο αν υπάρχουν εκείνες οι κοινωνικές δυνάμεις που θα την στηρίξουν και αν στην κοινωνία υπάρχει ένα κλίμα που να επιτρέπει να προχωρήσει η λύση. Δυστυχώς η τάση της φιλελεύθερης δεξιάς ιστορικά να κρύβεται πίσω από καιροσκοπισμούς [όπως του Κασουλιδη] δημιουργούσε στην κοινωνία τα αντίθετα αποτελέσματα. Η συγκυρία σήμερα επιτρέπει μια ελπίδα υπέρβασης για να αλλάξει το πλαίσιο συζήτησης στην κοινωνία και δημιουργηθούν ρεύματα και τάσεις από τα κάτω που θα επιτρέψουν να προχωρήσει η ιστορία – και σε σχέση με το κυπριακό αλλά και σε σχεση με ένα ευρύτερο εκμοντερνισμο. Η αριστερά σαν παράταξη είναι εκείνη η ιδεολογική και πολιτική δύναμη η οποία με βαση την ιστορια της μπορει το βαρος να στηριξει τέτοιες αλλαγές.
Ο Δ. Χριστοφιας, σαν πολιτικος, δεν είναι άγιος. Όμως κανένας, νομίζω, δεν μπορεί να του καταχωρήσει ότι κατέφυγε σε ρητορικές η λύσεις που να φορτίζουν και να φανατίζουν την κοινωνία σε βαθμό που να αποτρέπεται μια προοπτική λύσης. Ας είμαστε ειλικρινείς- ρίσκαρε όταν κατέβηκε στις εκλογές. Θα μπορούσε να βρεθεί στην αντιπολίτευση η σαν ο φτωχός συγγενής σε μια κυβέρνηση άλλων. Ρίσκαρε και αυτό το ρίσκο νομίζω ολοκληρώνει την πολυσυζητημένη φράση για "τσιμεντωμα του ναι" – αποφάσισε ότι όφειλε να ρισκάρει για να σπρώξει την διαδικασία μπροστά. Αν κρίνει κανείς από την ιστορία του ΑΚΕΛ, ο Χριστοφιας, σαν προϊόν αυτής της παράταξης, έχει σαν στόχο σαφώς την λύση – αλλά με την ελπίδα ότι θα γίνει με την μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση. Η οποία να εκφράζει [στην ε/κ κοινοτητα τουλαχιστον] και μερίδα του ΔΗΣΥ φυσικα, αλλά και του κέντρου [ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ]. Το 44% του Βασιλείου ήταν από την αριστερά αλλά και από το κέντρο.
Ο Χριστοφιας είναι μια επιλογή που δίνει επιτέλους την ευκαιρία στην αριστερά να δοκιμαστεί. Και σαν κοινωνία αυτή είναι μια επιλογή που θα ήταν κρίμα να χάσουμε.
Αντίθετα ο κατήφορος του κ. Κασουλιδη [που ολοκληρώθηκε με τις υποσχέσεις στον αρχιεπίσκοπο για το υπουργείο παιδείας] δείχνει ότι το καλύτερο που μπορεί να περιμένει κάποιος από αυτόν είναι μια από τα ίδια – φιλελεύθερες προθέσεις άμα μιλά για την Ευρώπη και φτηνός εθνικισμός όταν μιλά στους οπαδούς του η όταν νοιώθει ότι το έχει ανάγκη τον φανατισμό της άκρας δεξιάς για να περάσει την πολιτική του.
Και νομίζω ότι το ζήτημα δεν είναι μόνο η λύση του κυπριακού – έχει να κάνει και με τι κοινωνία θέλουμε να έχουμε. Ο Χριστοφιας, μέσα στα πλαίσια μιας πολιτικής εντιμότητας, έθεσε από το καλοκαίρι το ζήτημα της διζωνικής ομοσπονδίας. Πήρε αυτό το ρίσκο σαν μίνιμουμ συνέπειας. Ο Κασουλιδης δεν ανέλαβε καμία δέσμευση συνέπειας. Ο εξευτελισμός ενός ευρωβουλευτή που τρέχει στα πόδια ενός [ούτως η άλλως μη-δημοφιλούς] αρχιεπισκόπου είναι εκφραστικός μια ολόκληρης νοοτροπίας. Και όσο και αν οι εκλογές ειναι ένα θέαμα, οφείλουμε σαν πολίτες να ζητουμε/απαιτουμε κάποιο μίνιμουμ σεβασμό της νοημοσύνης μας. Ο κ. Κασουλιδης μας κοροϊδεύει και θέλει την προεδρία χωρίς δεσμεύσεις – θα λέει ότι βολεύει και, ας ελπίσουμε υπονοειται, ότι θα κάνει σωστές επιλογές. Υποβάλει υποψηφιότητα, με αυτήν την έννοια, σαν παραδοσιακός προύχοντας – ψηφίστε το εγώ μου. Αντίθετα ο Χριστοφιας εκφράζει μια πολιτική, ένα πρόγραμμα, με βάση το οποίο μπορεί να τον κρίνει κάποιος αλλα και η Ιστορία. Όταν την ημέρα των εκλογών είπε « έχω ήσυχη την συνείδηση μου» μερικοί είπαν ότι δεν ήταν καλό εκλογικό μήνυμα. Όμως έκφραζε μια νοοτροπία: του ανθρώπου που βρέθηκε σε δύσκολες στιγμές και έπρεπε να κάνει δύσκολες επιλογές – το 2004, το να κατεβεί υποψήφιος το 2008. Και αυτή η στάση είναι δημοκρατική: δεν ζητά ελεύθερη επιταγή να γράψει ότι θέλει: διεκδικα το δικαίωμα να κυβερνήσει στο όνομα επιλογών που έχει καταθέσει και για τις οποίες δεσμεύεται σαν άτομο, σαν πρόσωπο.

Anonymous said...

@Νικάλας
Τα σέβη μου.

@Ανώνυμος.
Ώσπου μιλάς για ανασύσταση της τριμερούς και γελοιότητες τύπου "61%" ... είναι σαν να σεκοντάρεις τον Κάσου.
Αλλά μη σε νοιάζει...

Ορισμένοι από μας έχουμε ήδη διαγράψει και τις δύο υποψηφιότητες ακριβώς γιατί και οι δύο πήραν -είτε επίσημα, είτε ανεπίσημα -υποστήριξη από τα στοιχεία (στοισhειά) που ανέφερες. Άντε γειά...

Anonymous said...

@ Νικόλας,

Ένα πρώτο σύντομο σχόλιο (θα ακολουθήσει και δεύτερο πιο περιεκτικό) για το σημερινό σου post. Το σχόλιο μου δεν θα είναι επαινετικό όπως του Συντρόφου σου Aceras ή του κάθε χειροκροτητή της αποχής και του λευκού. Διαβάζοντας το νόμισα ότι βρισκόμουν μπροστά σ’ ένα χασάπη ή έναν παθολογοανατόμο. Κείμενο μακάβριο, νεκατσιαστό και απελπιστικά απαισιόδοξο!
Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω αγαπητέ Νικόλας!

Anef_Oriwn
Παρασκευή 22/2/2008 – 10:19 μ.μ.

Σταρχεία μου said...

Άι αγκρί, άι στανάθεμα τζοι δκυό τους.

Anonymous said...

Το να δηλώνει κάποιος δημόσια ότι δεν θα υποστηρίξει κανένα υποψήφιο στις εκλογές όπως έκανε ο Νικόλας απαιτεί θάρρος. Ειδικά όταν όλοι γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι επιλέγουν να ψηφίσουν με μοναδικό κριτήριο να κανονιστούν με μια δουλειά στο δημόσιο. Δεν είναι εύκολο να επιλέγεις να πορεύεσαι μόνος σου αυτή την εποχή, στην κάθε άλλο παρά ‘γλυκεία χώρα’ που ονομάζεται Κύπρος, και λίγοι επιλέγουν να το κάνουν. Η κατάσταση που περίγραψε ο Νικόλας αγαπητέ anef_oriwn, όσο αηδιαστική και αν είναι, είναι δυστυχώς πραγματικότητα. Προσωπικά πίστεψα ότι άλλαξε κάτι με αυτές τις εκλογές αλλά την τελευταία βδομάδα απογοητεύτηκα με την συμπεριφορά των πολιτικών και την νοοτροπία που κουβαλούμε ως λαός. Και πιστεύω πως δεν είμαι η μόνη. Οπόταν κάποιος ο οποίος αρνείται να συμβιβαστεί με την επιλογή του λιγότερο χειρότερου από τους δύο το μόνο που έχει να κάνει για να μείνει ήσυχος με την συνείδηση του είναι απλά η απόρριψη και των δύο και να παράλληλα να υποστεί τις συνέπειες αυτής της πράξης. Γιατί δυστυχώς στην κοινωνία όπου ζούμε απαγορεύεται να ζητάς κάτι καλύτερο και απαγορεύεται να αγωνίζεσαι για τα οράματά σου.

Αύρα

Anonymous said...

Νεκατσιάρικα είναι τα μυαλά ορισμένων συντηριτικούρων που βρωμούν πτωμαΐνη. Εγώ πιστέυω πως ένα τέτοιο κείμενο μόνο ένας όμορφος Άνθρωπος θα μπορούσε να το μεταφέρει εδώ.

Anonymous said...

@ Anonymous Αύρα,

Το κείμενο του Νικόλας δεν είναι απλά αηδιαστικό είναι και απαισιόδοξο και χωρίς όραμα . Γιατί δεν βλέπω πως μπορείς “…να αγωνίζεσαι για τα οράματά σου …” μέσα από μια πτωματολαγνεία και σφαγολαγνεία! (Στο post δεν βλέπω καμία πρόταση εκτός από το λευκό, που κάτω από κάποιες προϋποθέσεις συμφωνώ ότι μπορεί να είναι επιλογή, αλλά μετά;).

Πέραν τούτου δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται MONO “…τα μυαλά ορισμένων συντηριτικούρων … [να] … βρωμούν πτωμαΐνη …”, και όχι και κάποιων λεγόμενων προοδευτικών και εκσυγχρονιστών που μιλάνε για πτώματα, σφαγές και ξεκοιλιάσματα καλλιεργώντας συνεχώς την απαισιοδοξία! Για πείτε και σε μένα (τον συντηρητικό) που βλέπετε την ομορφιά σ’ όλα αυτά!

@ Νικόλας,

Δεν έχω σκοπό να κάνω καμιά “…καίρια παρεμβαση [με] άρθρο καταπελτη”, όπως λαλείς στο blog σου!
Ίσως γράψω ακόμα κάτι αλλά το σημαντικότερο το’ χω ήδη καταθέσει: Αναγνωρίζοντας στον οποιοδήποτε το δικαίωμα της επιλογής του ΛΕΥΚΟΥ (όχι την αποχή ή το άκυρο), δεν βλέπω μέσα από τα δικά σου γραφόμενα κάποια πρόταση σου για την μετά το Λευκό εποχή! Ή μήπως “φακκάτε εσείς που τον εφκάλετε”, τον Χριστόφια (λόγου χάριν να πούμεν), “τζιαι α(φ)ήστε με ήσυχο”!

Anef_Oriwn
Σάββατο 23/2/2008 – 7:43 μ.μ.

Bananistanos said...

@ Νικολα, Ασέρα, Ηλίθιε και όλοι όσοι λογαριαζεται να απέχεται.

Πως θα αλλάξουν τα πράματα αν εσείς οι σκεπτόμενοι πολίτες εγκαταλείπεται τη μάχη?

Με την δική σας αποχή δυναμώνεται την ψήφο όλων αυτών που ψηφίζουν με βάση όσα εσείς διαφωνείται.

Anonymous said...

Εσύ καταλαβαίνεις το Λευκό, το άκυρο ή την αποχή σαν εγκατάληψη... Εμείς ΔΕΝ. Πες μου, εγκατάληψη αγώνα δεν είναι να αποδέχεσαι ότι ΠΡΕΠΕΙ να ψηφίσεις κάποιον που δεν πιστεύεις και δεν σε εκφράζει;

Anonymous said...

εγκατάλειψη...